The Whale Review: Ο Brendan Fraser στο πιο συγκινητικό comeback της ζωής του

Το "The Whale" (ελλ. τίτλος Η Φάλαινα) πρόκειται για τη νέα δραματική ταινία του συχνά μελοδραματικού Darren Aronofsky (Requiem for a Dream, Black Swan, The Wrestler, The Fountain, Mother!), η οποία υπόσχεται ένα σπαρακτικό, επίπονο, οριακά βίαια συγκινητικό κινηματογραφικό ταξίδι, το οποίο και παραδίδει, κυρίως χάρη στον -ευτυχώς για εμάς- καθόλου κρυμμένο άσσο στο μανίκι του που ακούει στο όνομα Brendan Fraser.

Χρυσές Σφαίρες 2023: Οι νικητές του σινεμά και της τηλεόρασης σε μια άβολη (αλλά δίκαιη) τελετή

Η αναγέννηση του Brendan Fraser

Ο Αμερικανός ηθοποιός, που αναλαμβάνει "μεγάλο ρόλο" στη μεγάλη οθόνη μετά από 10 χρόνια, έρχεται σε έναν αβανταδόρικο μεν, απαιτητικό δε ρόλο, ο οποίος μάλιστα του χάρισε ένα εξάλεπτο χειροκρότημα στο φεστιβάλ της Βενετίας τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Αυτό το "standing ovation" της Βενετίας έκανε τον Brendan Fraser να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Όπως ακριβώς και εμείς δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τα δικά μας με το "The Whale" και κυρίως με την ερμηνεία του.

Στην ταινία λοιπόν, ο Fraser υποδύεται έναν απομονωμένο και νοσηρά παχύσαρκο καθηγητή αγγλικών, που βλέποντας τη ζωή του να φτάνει σε ένα τέλμα (σωματικό και ψυχολογικό), αποφασίζει να κάνει μια προσπάθεια να επανενωθεί με την κόρη του. Μπορεί η σύντομη περίληψη της ταινίας να δίνει την αίσθηση πως πρόκειται για ένα φιλμ επανένωσης που ίσως να θέλει να ευαισθητοποιήσει στο θέμα της παχυσαρκίας. Ωστόσο, ουσιαστικά αποτελεί ένα έντονο ψυχόδραμα ενός ανθρώπου που παλεύει αιωνίως με τις τύψεις, την ντροπή, το βάρος (και δεν εννοούμε το σωματικό), ενός τραυματισμένου χαρακτήρα που όμως εν τέλει θέλει να τα αποβάλλει όλα αυτά.

Ο Charlie του Brendan Fraser έχει αποξενωθεί από την κόρη του όταν την εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τον έρωτα. Όταν τον έχασε από τραγικό θάνατο, ο Charlie κλείστηκε στον εαυτό του και στο διαμέρισμά του, και το φαγητό έγινε η μοναδική τροφή για την ψυχή του. Η τάση του να πιστεύει σε όλους τους άλλους γύρω του εκτός από τον εαυτό του και να μουλιάζει στις ενοχές (και κατά συνέπεια και στο φαγητό), ενισχύθηκε με το τραύμα του θανάτου με αποτέλεσμα η αρρώστια και ο θάνατος να είναι πιο εύκολη επιλογή από τη ζωή. Η εγωιστική επιλογή του όμως (χωρίς αρνητική χροιά ο όρος «εγωιστική») να ξαναβρεί την κόρη του (Sadie Sink), προμηνύει ένα μονοπάτι εξιλέωσης.

The Whale: Μια ιστορία για το τραύμα, την απώλεια και την εξιλέωση

Ο Charlie του "The Whale" έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο παχυσαρκίας που δεν μπορεί να περπατήσει μόνος του, που κρύβεται από τους μαθητές του, που δεν μπορεί να σκύψει ή να κάνει μπάνιο, δεν μπορεί να γελάσει, δεν μπορεί να ζήσει. Έχει σωματοποιήσει την αίσθηση ότι είναι βάρος σε κάθε άνθρωπο που έχει περάσει από τη ζωή του, έχει συνηθίσει να γεμίζει με φαΐ το κενό και να αυξάνει τις ενοχές του ζητώντας συνέχεια συγγνώμη. Ξέρει πλέον καθαρά πως αυτό το μονοπάτι είναι μονόδρομος και πρέπει να αποδεχτεί τη συμμετοχή του σε όλο αυτό, όπως να την αποδεχτούν και οι άλλοι. Ο Fraser αποδίδει έναν χαρακτήρα περίπλοκο, πολυεπίπεδο, με χιούμορ και εξυπνάδα, ταλαντούχο και ελαττωματικό ταυτόχρονα και το καταφέρνει στο έπακρο. Όλο του το σώμα, οι μικρές κινήσεις των χεριών του, η κινησιολογία, η φωνή του, το βλέμμα του, είναι απόλυτα συνδεδεμένα με τον χαρακτήρα του, φέρνοντας με τον πιο κινηματογραφικά επίπονο τρόπο έναν αφόρητα πληγωμένο άνθρωπο στη μεγάλη οθόνη.

Box Office: Το Avatar: The Way of the Water πλέει σε πελάγη... δισεκατομμυρίων

Η Max του "Stranger Things" στέκεται επάξια δίπλα στον Brendan Fraser

01

05

Και ευτυχώς πλαισιώνεται από δύο ηθοποιούς που στέκονται επάξια δίπλα του, χωρίς να επισκιάζει κανείς κανέναν. Η Sadie Sink (η Max του Stranger Things) φέρνει μια θυμωμένη έφηβη με θέματα ελέγχου, που ενώ έχει όλα τα δίκια με το μέρος της, αντιδρά και ξεσπά με κάθε τρόπο, δίνοντας όμως έμμεσα μια δεύτερη ευκαιρία στον πατέρα της. Μια λεπτή ισορροπία που η νεαρή ηθοποιός φαίνεται να μπορεί πολύ εύκολα να μας δώσει, κάτι που φανερώνει ίσως ένα επερχόμενο ταλέντο. Η δεύτερη είναι η Hong Chau (την είδαμε φέτος στο "The Menu") που υποδύεται τη μοναδική φίλη του Charlie η οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδεχθεί πως ο φίλος της πονάει, κλείνεται και χάνεται.

Αυτό ακριβώς το "κλείσιμο" καταφέρνει να αποδόσει σκηνοθετικά ο Aronofsky με ένα ασφιχτικό κάδρο 4:3 (σχεδόν τετατράγωνο δηλαδή), με το φιλμ να διαδραματίζεται μέσα σε ένα μόνο περιβάλλον: αυτό του διαμερίσματος του Charlie. Ο θεατής δηλαδή μένει με τον βασικό ήρωα και βλέπει τη ζωή του σαν να είναι μέσα στο ίδιο το δωμάτιο, δεν φεύγει ποτέ, είμαστε και εμείς κλεισμένοι εκεί μέσα.

The Whale: Σκηνοθετικά άρτιο, υποκριτικά άψογο

Η συνολική αφήγηση θίγει -όπως είναι και αναμενόμενο- μια αληθινή, δύσκολη πλευρά μιας βαριάς διατροφικής διαταραχής που πολύ δύσκολα έχει θεραπεία, ενώ μας δείχνει και πόσο εύκολο είναι οι άνθρωποι να θυμώσουν με κάποιον που χάνει τη μάχη με το τραύμα του. Παράλληλα δεν μένουν απ' έξω και τα κοινωνικά στερεότυπα για το τι αντιμετώπιση δέχονται τα άτομα με προχωρημένη παχυσαρκία, όπως ούτε και η σημερινή εκπαίδευση που δεν αφήνει τον άνθρωπο να εκφραστεί και να ακούσει το δικό του εγώ.

Και ενώ το σενάριο υπερπροσπαθεί να χωρέσει ένα κάποιο θρησκευτικό στοιχείο (μία γνωστή τάση του Aronofsky, όπως και αυτή του δράματος "for the sake of it"), και δεν αποτελεί το πιο αψεγάδιαστο κομμάτι της ταινίας, ευτυχώς ο Brendan Fraser όμως το αποτελεί.

Τι σημαίνει αυτό εν τέλει; Ότι το "The Whale" μπορεί να μην αρέσει σε όλους. O Fraser όμως δεν γίνεται να μην αρέσει σε όλους.