Η γυναικεία δύναμη που πάντα θα φαίνεται - 2η μέρα του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Ανανεώθηκε:
Οι μυστικές εξομολογήσεις και οι δυναμικές ιστορίες που μας μαγνήτισαν περισσότερο από τη 2η μέρα του 25ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Όσο και η ζωή να σου έρχεται με ορμή, μάλλον τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τος φως σου. Όσο και να σε προετοιμάσει η NASA, μάλλον καμία δεν είναι μεγαλύτερη πρόκληση όσο ο ίδιος σου ο εαυτός. Όποια και να είναι τα στερεότυπα, η δύναμη του "μαζί" πάντα διαφωτίζει και νικά.
Με μια θρυλική γυναίκα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ξεκινάει το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Η 2η μέρα του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκηςέχει όλα όσα θέλαμε και λίγα παραπάνω: από συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ του εξωτερικού και συντριπτικές προσωπογραφίες από ηρωίδες που πάντα θα παλεύουν, μέχρι προβολές ντοκιμαντέρ που έχουν αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι τους στην ιστορία της παρατήρησης.
Και το καλύτερο; Ό,τι δεν προλάβουμε να δούμε σε μεγάλη οθόνη, μπορούμε να το δούμε και online από την ειδική πλατφόρμα του φεστιβάλ.
Όλα όσα ξεχωρίσαμε τη 2η μέρα του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας: Ό,τι και να γίνει, το αληθινό φως δεν χάνεται
Το ντοκιμαντέρ, η προβολή του οποίου ήταν παρουσίας της θρυλικής Αντουανέτας Αγγελίδη και της κόρης της, φτιάχνει τον τίτλο από τις 4 ταινίες μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε η πρωταγωνίστριά μας: Idées Fixes / Dies Irae (1977), Topos (1985), The Hours: A Square Film (1995) και Thief or Reality (2001), και πρόκειται για μια "μια μυστική εξομολόγηση της πρωτοπόρου φεμινίστριας σκηνοθέτριας Αντουανέττας Αγγελίδη στην κόρη της Ρέα Βαλντέν – και στον κόσμο".
Με αφορμή την τύφλωσή της, το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε η κόρη της, τολμά να φτιάξει μια ισχυρή απεικόνιση που μας προκαλεί συναισθήματα και μας εμπνέει, βάζοντας στο επίκεντρο την προσπάθεια μιας γυναίκας μπροστά από την εποχή της να μην χάσει το φως της. «Μετά τον βιασμό έχασα τη φωνή μου και την κατανόησή μου», περιγράφει η Αγγελίδη και το ντοκιμαντέρ, πότε ασπρόμαυρο πότε όχι και γυρισμένο σε ένα διαμέρισμα εν μέσω καραντίνας, έχει μια προοπτική που δεν είναι μόνο αναζωογονητική αλλά και βαθιά συγκινητική, καθώς εμβαθύνει στον βαθύ αντίκτυπο που μπορεί να έχει το βλέμμα της Αγγελίδη που εδώ ξεγυμνώνεται και μοιράζεται τις σκέψεις της στις στιγμές της ζωής της που τη σημάδεψαν.
Maestra: Ισχύς εν τη ενώσει μετά μουσικής και με άρωμα γυναίκας
Το συγκλονιστικό και έντονο "Μαέστρα" εξερευνά τη δύναμη των γυναικών μέσα από έναν διαγωνισμό για γυναίκες μαέστρους ορχήστρας. 14 γυναίκες, μεταξύ των οποίων μητέρες, επαναστάτριες και ηγέτιδες, συγκεντρώνονται στο Παρίσι για να αναδείξουν τα μοναδικά τους ταλέντα που προηγουμένως θεωρούνταν αποκλειστικά για τους άνδρες. Μητέρες, κόρες, αντάρτισσες, ηγερίες: για τέσσερις ημέρες, η καθεμία από αυτές τις γυναίκες ανέβηκε στη σκηνή για να λάβει μέρος στο "La Maestra", τον μοναδικό διαγωνισμό στον κόσμο για διευθύντριες ορχήστρας. Σπάζοντας τα στερεότυπα και πιστεύοντας στη δύναμη που κρύβει ο καθένας, με συλλογικότητα, αφύπνιση και αναγνώριση, η ισότητα σε κάθε τομέα ίσως να μην είναι τόσο μακριά.
The Longest Goodbye: Η επικοινωνία και ο σκοπός είναι οι μεγαλύτερες ανθρώπινες ανάγκες
Το "The Longest Goodbye" διερευνά τον τρόπο που βιώνουν τη μοναξιά και την απομόνωση οι αστροναύτες σε μια επανδρωμένη αποστολή στον Άρη. Ο σκηνοθέτης Ido Mizrahy, στο ενεργητικό του οποίου περιλαμβάνονται το βραβευμένο ντοκιμαντέρ για τα ταυρομάχους "Gored" και character-based μελέτη αληθινών εγκλημάτων "Patrolman P", επιχειρεί να μας δείξει την ανθρώπινη πλευρά των διαστημικών ταξιδιών και του τρόπου με τον οποίο η NASA προσπαθεί να προετοιμάσει τους αστροναύτες της για τις ψυχολογικές προκλήσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουν.
Μια προσγειωμένη, ενδιαφέρουσα αν και οριακά κενή συναισθηματικά ματιά στην πραγματικότητα της εξερεύνησης του διαστήματος και στο πώς η φύση του ανθρώπου για επικοινωνία, δεν είναι απλά μια επιθυμία, αλλά βιολογική ανάγκη.
Highlights της 2ης μέρας του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι γεμάτο με νέες και παλιές προβολές που θα πιάσουν το γούστο του καθένα και θα μαγνητίσουν. Όπως το "It's Only Life After All" (Στο κάτω κάτω, αυτή είναι η ζωή), μια προσωπική ματιά στη ζωή ενός από τα πιο εμβληματικά φολκ-ροκ συγκροτήματα της Αμερικής - των Indigo Girls, που αφηγείται ιστορίες της μουσικής που μεταμόρφωσαν μια ολόκληρη γενιά, και το δύσκολο να καταπιεί κανείς "Nikki", που αφηγείται την ιστορία ενός από τα 577.000 παιδιά της Ολλανδίας που πρέπει να προστατεύονται από τους γονείς τους λόγω ψυχιατρικών προβλημάτων ή εθισμού, προκαλώντας συγκρούσεις πίστης παρά την άνευ όρων αγάπη.
Τα 14 ελληνικά ντοκιμαντέρ που ανυπομονούμε να δούμε στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Μέχρι το “The Artist and the Wall of Death” (Ο καλλιτέχνης και ο γύρος του θανάτου), η ιστορία του Σκωτσέζου performance artist Stephen Skrynka, ο οποίος γοητεύεται από το "Τείχος του Θανάτου", ένα συναρπαστικό stunt στο οποίο ένας μοτοσικλετιστής οδηγεί γύρω από έναν κάθετο τοίχο. Πώς θα βρει τη δύναμη να προσπαθήσει μια τελευταία φορά, αντιμετωπίζοντας απόρριψη, έλλειψη χρημάτων και αυτοπεποίθησης; Η σωτηρία φτάνει με τη μορφή μιας απροσδόκητης συναδελφικότητας που του επιτρέπει να χτίσει το Τείχος του. Μπορεί όμως να το διασχίσει;
Δεν ξεχνάμε βέβαια, το αριστούργημα "Αγέλαστος Πέτρα", το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του 2000 από τον Φίλιππο Κουτσαφτή που το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το έφερε σε μια καθολικά προσβάσιμη προβολή και που πέρα από την προβολή της, η ταινία θα είναι διαθέσιμη από τις 4 ως τις 12 Μαρτίου στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ με ακουστική περιγραφή για άτομα με προβλήματα όρασης και υπότιτλους για κωφούς και άτομα με προβλήματα ακοής.
Bloggers
