Είδαμε την ταινία «Υπάρχω» και Μάστορας, Ρένεση με Βουλιώτη δημιούργησαν έναν κινηματογραφικό άθλο

Θέλει μεγάλη τόλμη και ιδιαίτερη γνώση για να κάνεις μία ταινία για τον Στέλιο Καζαντζίδη, όπως το «Υπάρχω» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Την πρώτη που έγινε για το είδωλο και τη μεγαλύτερη φωνή του λαϊκού τραγουδιού.

Η χθεσινή πρεμιέρα στο Παλλάς ήταν πολύ συγκινητική για αρκετούς λόγους, αλλά ήταν παράλληλα και μία βραδιά αποκάλυψης για τον ρόλο που κατάφερε να υποδυθεί ο Χρήστος Μάστορας, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, ως Στέλιος Καζαντζίδης.

Τι το ιδιαίτερο είχε λοιπόν αυτή η ταινία, σε μία άρτια παραγωγή που ούτε αγιοποίησε, αλλά ούτε αποδόμησε τον Στέλιο Καζαντζίδη;

Η συγκίνηση της Βάσως Καζαντζίδη, τα όσα μας μάγεψαν και τα όσα δεν αναφέρθηκαν στην ταινία

Στην ταινία θα δεις τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του Στέλιου Καζαντζίδη για πρώτη φορά. Αν κρίνουμε από τη συγκίνηση της Βάσως Καζαντζίδη, συζύγου του τραγουδιστή, ειπώθηκαν και φάνηκαν ακριβώς όπως έπρεπε, αυτές οι στιγμές.

Και όπως είπε στις τηλεοπτικές κάμερες: «Από την αρχή μέχρι το τέλος υπήρξε συγκίνηση. Μοναδικοί για τον ρόλο τους όλοι, καταπληκτικό, δεν έχω λόγια. Ο Στέλιος από εκεί πάνω θα είναι ευχαριστημένος και εγώ ολοκλήρωσα, αυτό που έπρεπε να κάνω».

Για τις νεότερες γενιές, αυτή η ταινία είναι ένα κομμάτι πολιτιστικής κληρονομιάς. Η σεναριογράφος Κατερίνα Μπέη, κλήθηκε να κάνει σε αυτή την ταινία, το δυσκολότερο έργο. Γιατί, τι να αφήσεις και τι να πρωτοπείς για εκείνον;

Ρένεση και Βουλιώτη αφήνουν στην άκρη Μαρινέλλα και Γκρέυ & αποθεώνουν τον Μάστορα ως Καζαντζίδη

Λειτούργησε όμως με αρκετή διακριτικότητα. Η ταινία δείχνει τις τρωτές πλευρές του, την ιδιορρυθμία του, αλλά απαλύνει κάποιες γωνιές του και δεν δείχνει σε έκταση ορισμένα γεγονότα, όπως η δικαστική διαμάχη με τον Μάκη Μάτσα και τον Χρήστο Νικολόπουλο. Δείχνει τις σχέσεις τους μέχρι το σημείο της διαφωνίας, αλλά όχι με την υπερβολή, που στην πραγματικότητα είχαν πάρει τα γεγονότα.

Παρεμπιπτόντως και οι δύο ήταν παρόντες στην πρεμιέρα. Παρόλο που δεν μιλούσαν με τον Καζαντζίδη μέχρι το τέλος της ζωής του, σεβάστηκαν τον μύθο του. Αυτό είναι πολιτισμός.

Η Κατερίνα Μπέη και ο σκηνοθέτης Γιώργος Τσεμπερόπουλος, έδειξαν με πολύ όμορφο τρόπο αυτό που ήταν στην πραγματικότητα ο Στέλιος Καζαντζίδης. Ένας καλλιτέχνης που δεν νοιάστηκε για τα πλούτη και τη δόξα, αλλά παράλληλα δεν χάρηκε με όσα του έδωσε, το θείο δώρο της φωνής του.

Ακόμη και την αγάπη του κόσμου, με φόβο κάποιες στιγμές την αντιμετώπιζε. Αγαπούσε την τέχνη του περισσότερο από κάθε τι, είχε την τάση της προσφοράς, αλλά σαν κάτι συνεχώς εσωτερικά να τον καταδίωκε.

Στην ουσία ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος που καταπολεμούσε τον φόβο του με τον θυμό του. Ηρέμησε, όταν πια στη ζωή του έκανε αυτό που εκείνος πραγματικά ήθελε. Μακριά από τη νύχτα, μακριά και από τη δισκογραφία.

Ας πάμε στον Χρήστο Μάστορα. Με δύο λόγια ήταν αριστουργηματικός. Έκανε μία τεράστια προσπάθεια, εκτός ανθρωπίνων ορίων, για να πλησιάσει υποκριτικά τον ρόλο, χωρίς να είναι ηθοποιός. Είχε κινησιολογικά μεγάλη πειθαρχία (πρέπει να έκανε ατελείωτες πρόβες για αυτό με τον σκηνοθέτη του), ξεχάσαμε μεμιάς το pop καλλιτεχνικό προφίλ του και παρόλο που νόμιζες αρχικά ότι μιμήθηκε τη φωνή του Καζαντζίδη, έγινε τελικά η φωνή του Καζαντζίδη. Ας μη γελιόμαστε. Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό.

Μας κατέπληξε η σκηνή μετά τον χωρισμό του από τη Μαρινέλλα. Βαθύ συναίσθημα, επαναλαμβάνω, χωρίς να είναι ηθοποιός.

Η Κλέλια Ρένεση ως Καίτη Γκρέυ, ήταν απλά η Καίτη Γκρέυ. Η ηθοποιός έδειξε όλη τη γκάμα του ταλέντου της, αυτό το σπάνιο μέτρο που έχει στην υποκριτική, δε μιμήθηκε, δεν αλλοίωσε το περιεχόμενο της αληθινής ιστορίας δεν προσπάθησε να δείξει κάτι παραπάνω από όσα ήταν, η ηρωΐδα που κλήθηκε να υποδυθεί. Ας μη ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη, η Γκρέυ ήταν το πρώτο όνομα στη νύχτα και μία δυναμική γυναίκα. Το κοινό που θα δει την ταινία, θα καταλάβει το πόσο αδικήθηκε ο έρωτάς της για εκείνον.

Η Ασημένια Βουλιώτη είναι η Κίτσα, δηλαδή η Μαρινέλλα. Εύθραυστη όπως αρχικά ήταν η τραγουδίστρια όταν γνώρισε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον Καζαντζίδη και όχι με το σημερινό της ταμπεραμέντο. Φάνηκε ξεκάθαρα από την ταινία, ότι υπήρξε ο μεγάλος έρωτας του Καζαντζίδη. Πριν γνωρίσει τη δεύτερη σύζυγό του Βάσω Καζαντζίδη.

Να πω σε αυτό το σημείο πως και οι δύο τραγουδίστριες και σημαντικές γυναίκες της ζωής του τραγουδιστή, αντιμετωπίστηκαν, ήπια. Δεν έγιναν εκτενείς αναφορές στην ένταση των χωρισμών τους. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις ήταν επεισοδιακοί.

Επίσης η (βάσει μαρτυριών) σκληρή μητέρα του τραγουδιστή, Γεσθημανή, παρουσιάστηκε κάπως διαφορετικά, ως η περήφανη Πόντια μάνα, που λειτουργεί ως κλασσική Ελληνίδα μάνα που έχει αδυναμία στον γιο της. Καμία γυναίκα δεν είναι αντάξιά του.

Η ταινία ξεκινά με ένα πραγματικό γεγονός. Τη συνέντευξη που έδωσε ο τραγουδιστής όταν ζούσε απομονωμένος στον Άγιο Κωνσταντίνο στον ρεπόρτερ τότε, Γιώργο Λιάνη. Τον δημοσιογράφο υποδύεται ο ηθοποιός Δημήτρης Καπουράνης. Ο Λιάνης ήταν παρών χθες στην πρεμιέρα και συνεχάρη με χαμόγελο τον κινηματογραφικό εαυτό του.

Τίποτε δεν θα ήταν ίδιο στην ταινία, αν δεν υπήρχαν οι σπουδαίοι ηθοποιοί σε χαρακτηριστικούς ρόλους που λειτούργησαν συμπληρωματικά και κινήθηκαν όπως και στο παρελθόν, στο μοτίβο της ταινίας «Ευτυχία».

Ο Γιώργος Γάλλος ως ο σπουδαίος στιχουργός Πυθαγόρας, ο Γιώργος Καραμίχος ως Μάκης Μάτσας, ο Νίκος Ψαρράς ως ο Τάκης Λαμπρόπουλος (ο ισχυρός διευθυντής της Coloumbia), ο Γιώργος Γιαννόπουλος ως Βασίλης Χειλάς (ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου νυχτερινού κέντρου της Αθήνας), ο Διαμαντής Καραναστάσης ως Μανώλης Χιώτης, ο Περικλής Σκούντας ως Χρήστος Νικολόπουλος και ο καταπληκτικός, Μιχάλης Βαλάσογλου ως Άκης Πάνου.

Και όπως είπε στο τέλος της ταινίας ο σκηνοθέτης Γιώργος Τσεμπερόπουλος, καλή η τηλεόραση και οι πλατφόρμες, αλλά αυτή την ταινία πρέπει να τη δεις στο σινεμά και μόνο.

Τότε μόνο θα εκτιμήσεις την πλούσια παραγωγή (Tanweer) και θα συγκινηθείς ακούγοντας τα τραγούδια σε Dolby sound.