Η μουσική του Μιχάλη ξέφυγε από τα 90s αλλά τα 90s δεν άφησαν ποτέ τον Ρακιντζή να ξεφύγει

Τα 90s ήταν μια εποχή αλλαγών και ανακατατάξεων, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την άνοδο της παγκοσμιοποίησης. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας και δυνατοτήτων αποτυπώνεται στη μουσική και την κουλτούρα της εποχής. Η μουσική των 90s, από την ποπ και τη ροκ μέχρι την ηλεκτρονική μουσική, συνεχίζει να είναι δημοφιλής, εμπνέοντας νέους καλλιτέχνες και δημιουργώντας remixes και διασκευές.

Τα αρώματα που «μυρίζουν καλοκαίρι»… των 90’s

Ένας (πολύ) γνώριμος τύπος των 90s που άφησε το δικό του στίγμα στη μουσική σκηνή

Ο Μιχάλης Ρακιντζής, αποτελεί ξεκάθαρα εμβληματική φιγούρα της ελληνικής μουσικής σκηνής, έχοντας αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην pop κουλτούρα. Με τον χαρακτηριστικό του ήχο και την αντισυμβατική προσωπικότητά του έχει επηρεάσει γενιές καλλιτεχνών και ακροατών.

Τραγούδια όπως το «Πουφ» και το «Μωρό μου φάλτσο» συνεχίζουν να παίζουν συνεχώς σε ψαγμένα μπαρ της πόλης αλλά και «στης Ύδρας τα στενά» όπου ετερόκλητο κοινό τον ζητά. Δεν ξέρουμε πού βρίσκεται αυτή ακριβώς τη στιγμή πάντως εμείς τον πετύχαμε κάπου μεταξύ του When we Were Young δικού μας αφιερώματος και δικής του δημιουργίας.

Η μουσική του Μιχάλη ξέφυγε από τα 90s αλλά τα 90s δεν άφησαν ποτέ τον Ρακιντζή να ξεφύγει

Κύριε Ρακιντζή, έχοντας μεσουρανήσει σε μια εποχή όπου κάποιοι καλλιτέχνες ξέφυγαν κυριολεκτικά και μεταφορικά -και που ποτέ δεν μάθαμε πόσο ψηλά θα φτάνανε- τί αυτό που σας κράτησε από το να μη ξεφύγετε;

Οι σταθερές και καθοριστικές αναφορές στη ζωή μου καθώς και το γεγονός ότι ηλικιακά ήμουν έτοιμος και είχα προλάβει να «θωρακιστώ» πνευματικά, πριν αρχίσω να «ταλαντεύομαι» από τον σαρωτικό άνεμο των αλλαγών.

Γνωρίζοντας την άποψή σας σχετικά με την υπερέκθεση και την αποφυγή της, αναρωτιέμαι αν σε αυτό συνηγόρησαν και αφιερώματα τύπου «ο Μιχάλης Ρακιντζής δεν χρειάζεται συστάσεις» το οποίο μαρτυρά παρόμοιες ερωτήσεις που καταλήγουν -όντως- να «καίνε» τον καλλιτέχνη. Αλήθεια, πιστεύετε ότι το κοινό ξέρει ποιος είστε ή σε κάθε τραγούδι σας επιλέγετε να δείξετε και μια άλλη πλευρά σας; Κοιτώντας πίσω τη διαδρομή σας και με το σκεπτικό πως κάποιος που ανήκει στην Gen Z μπορεί και να μην έχει ιδέα ποιος είναι ο Ρακιντζής, εγώ θέλω να ρωτήσω το εξής: Μιχάλη, ποιος είστε;

Το παράδοξο που συμβαίνει με τους καλλιτέχνες πολλές φορές, είναι ότι εντυπωσιάζονται έως και σοκάρονται με το πόσο σωστά εκτιμούν και γνωρίζουν τον χαρακτήρα τους οι φίλοι της μουσικής τους. Ο κάθε καλλιτέχνης εκφράζεται μέσα από τα τραγούδια του και είναι αυτά που τον βοηθούν να χτίσει με τους ανθρώπους και τους φίλους της μουσικής του, ισχυρούς δεσμούς.

Θα τολμούσα να πω, φιλικούς «αόρατους» δεσμούς. Κάθε φορά, όμως που το διαπιστώνει, ούτε και ο ίδιος μπορεί να πιστέψει, τη δύναμη της μουσικής, τη δύναμη των στίχων και τον συγχρονισμό συναισθημάτων που προκάλεσε σε τόσους ανθρώπους. Σαν, όταν γραφόταν ένα κομμάτι, ούτε και ο ίδιος να μην περίμενε ότι θα εκπροσωπούσε τόσες πολλές «όμοιες» ψυχές.

Αυτές οι ψυχές, λοιπόν, ΝΑΙ, γνωρίζουν τον χαρακτήρα σου γιατί έχουν ασχοληθεί με αυτόν. Ξέρουν πότε εκφράζεις αγάπη, πότε εκφράζεις παράπονο, με ποιον τρόπο υποστηρίζεις τα συναισθήματά σου, και αργότερα πως υποστηρίζεις την καριέρα σου. Με ποιον τρόπο επιλέγεις να απασχολήσεις τα μέσα, ποιες συνεργασίες επιλέγεις, γιατί, πότε κ.τ.λ.

Η νέα γενιά που έρχεται στις συναυλίες μου μού εκμυστηρεύεται ότι με ανακαλύπτει μέσα από το διαδίκτυο, μέσα από κάποια αναφορά γονέα ή συγγενή και δεν σου κρύβω ότι αυτό το θεωρώ ακόμη πιο όμορφο γιατί είναι πιο συνειδητή επιλογή από τη μοιραία επιλογή του trend.

Όσο για το ποιος είμαι... Είμαι τα τραγούδια μου!

Η μουσική σας διαδρομή περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, μια βεντάλια με ετερόκλητους καλλιτέχνες οι οποίοι όμως είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό μια εσωτερική rock-ιά που δεν μπαίνει σε μουσικά καλούπια. Που δεν χωράει πουθενά. Τα τραγούδια σας ήταν όλες τις φορές συνειδητά φτιαγμένα ώστε να εκτιμώνται περισσότερο ετεροχρονισμένα; Ή απλώς έτυχε ως μέρος μιας ευρύτερης καλλιτεχνικής ανησυχίας;

Όταν συνθέτεται ένα τραγούδι, είναι μια πηγαία και αυθόρμητη διαδικασία. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο ισχύει για εμένα, οπότε δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν είναι θέμα σύμπτωσης ή συνειδητότητας.

Με αφορούσε πάντα ο ήχος μου να εκπροσωπεί πρωτοποριακές μελωδικές συνθέσεις, με απλότητα στην έκφραση συναισθημάτων και σκέψεων. Αυτός ήταν και παραμένει ο προσωπικός μου οδηγός, η δική μου πυξίδα στη σύνθεση των δικών μου τραγουδιών.

Οπότε, αποτελεί ευχάριστη έκπληξη για μένα, ότι το μουσικό μου ένστικτο, μου «εξασφάλισε» μια σωστή εκτίμηση για το πώς έπρεπε να παρουσιάσω τις μελωδίες και τα τραγούδια μου, ώστε να μπορούν να αντέξουν στον χρόνο.

40 χρόνια από τη δημιουργία του κομματιού Νοσταλγός του rock’ n’ roll του Γιοκαρίνη και δεν μπορούμε να μην σας συμπεριλάβουμε σε όλο αυτό το vibe μιας γενικότερης νοσταλγίας που έχουμε ταυτίσει με τα 80s και τα 90s. Τι νοσταλγείτε εσείς περισσότερο από εκείνα τα χρόνια το οποίο και εκτιμάτε πως κάποια στιγμή θα «επιστρέψει»;

Ό,τι και να σκέφτομαι ή να βρίσκω άξιο αναφοράς για αυτές τις δεκαετίες, δεν πρόκειται να επιστρέψει, οπότε σπάνια θα με συναντήσει κανείς να νοσταλγώ αυτές τις εποχές με την έννοια της στενάχωρης γλυκιάς θύμησης. Οι εποχές αυτές σηματοδοτούν τον χαρακτήρα και τα χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς. Δεν χρειάζεται να τα νοσταλγεί κανείς γιατί τα φέρει και τα τρέφει μέσα στο spirit του και στην ψυχή του.

Ακόμα και όταν όλα αλλάζουν, εξελίσσονται και τρέχουν, ο άνθρωπος που έχει αφουγκραστεί και ζήσει την εποχή των 80s και 90s, θα συνεχίζει να σκέφτεται και να φέρεται με την κουλτούρα εκείνης της εποχής. Και δεν μιλάω για κάτι γραφικό, αλλά για τη σύσταση και τα συστατικά της σκέψης που έχει η γενιά αυτή.

Πάντως παρατηρώ ότι και οι νέες γενιές έχουν μπουχτίσει από τα της γενιάς τους και αναζητούν κάτι που να διαθέτει τη μαγεία εκείνης της εποχής.

Η ζωή μας, μια βόλτα στα 90s: Πόσο καλό μάς κάνει η νοσταλγία; Η ψυχολόγος Έφη Σίκαλη απαντά

Τα 80s και τα 90s έπαιξαν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της pop κουλτούρας και θα θέλαμε να μας εξηγήσετε εσείς το πώς και τίνι τρόπω.

Θα το συνοψίσω σε μια πρόταση. Ξεκίνησαν να λέγονται οι πρώτες συναισθηματικές αλήθειες. Η εποχή των 80s και 90s ήταν ρομαντικά και διακριτικά επαναστατική!

Ο «Νυχτερινός Εκφωνητής» είναι ένας ρομαντικός φόρος τιμής στο ραδιόφωνο και στις ομορφιές της Αθήνας, και παράλληλα ένας γλυκόπικρος στοχασμός επάνω στους ματαιωμένους έρωτες και στις χαμένες ευκαιρίες της ζωής. Θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για τη δική σας συμμετοχή στην εν λόγω ταινία που είναι ο ορισμός της νοσταλγίας. Το iconic «Μωρό Μου Φάλτσο» είναι άμεσα συνδεδεμένο με όσα πρεσβεύει η ταινία.

Ο «Νυχτερινός Εκφωνητής» είναι ίσως η πιο συναισθηματική κινηματογραφική προσέγγιση, στη δύναμη του ραδιοφώνου και της αλληλεπίδρασης που υπήρχε τότε στους ανθρώπους μέσα από τις αφιερώσεις και τις ανεκπλήρωτες ιστορίες αγάπης και φλερτ. Ο Ρένος με εντυπωσίασε πραγματικά με τον τρόπο που θέλησε να το απεικονίσει.

Όταν προς το τέλος περίπου της ταινίας, που δεν θα αποκαλύψω φυσικά την ρομαντική πλοκή, μετέδωσε το νόημα του «αφηρημένου» έρωτα, ένιωσα ότι για κάποιο λόγο είπε και περιέγραψε μέσα σε λίγες λέξεις όλα όσα ήταν εκείνη η εποχή. Η συμμετοχή του τραγουδιού μου «Μωρό μου Φάλτσο» στην ταινία υπήρξε επιλογή του Ρένου Χαραλαμπίδη (πρωταγωνιστή, σκηνοθέτη και παραγωγό της ταινίας).

Με τον Ρένο, αν και γνωριζόμαστε λίγο, είναι σαν να γνωριζόμαστε πολύ. Μας συνδέει αλληλοεκτίμηση πρωτίστως, και δεν μιλώ μόνο για την επαγγελματική αλλά και την προσωπική. Υπερφύαλος δεν έχω υπάρξει στην ζωή μου, αλλά θεωρώ ότι τον Ρένο μπορώ να τον αποκαλώ φίλο μου.

Θεωρώ λοιπόν, ότι ο Ρένος, μεταξύ άλλων, επέλεξε το «Μωρό μου Φάλτσο» γιατί είναι το τραγούδι που εκφράζει κατά κάποιον τρόπο το ελληνικό ραδιόφωνο την εποχή των 80s και συμπεριλαμβάνω και τους πειρατικούς σταθμούς σε αυτό.

Αν ρωτούσα έναν καλό σας φίλο, ας πούμε τυχαία τον Ρένο Χαραλαμπίδη, αναφορικά με το ποια είναι τα 5 βασικά ελαττώματα του Μιχάλη Ρακιντζή, ποια πιστεύετε πως θα μου έλεγε;

Οι φίλοι δεν ασχολούνται με τα ελαττώματά σου, ασχολούνται μόνο με τα προτερήματά σου. Αυτά ενισχύουν και υποστηρίζουν. Επιθυμούν την εξέλιξή σου, την καλύτερη έκδοση του εαυτού σου. Κανείς δεν ζητά «δικαστές» χαρακτήρα στην ζωή του, ο κάθε ένας από εμάς γνωρίζει τα τρωτά του σημεία και πρέπει ο ίδιος και μόνο ο ίδιος να τα επεξεργάζεται και να τα εξαλείφει, αν επιθυμεί κάτι τέτοιο (αν φυσικά διαθέτει συναισθηματική και ψυχική συνειδητότητα καθώς και μια έμφυτη ευγένεια).

Η συνεισφορά ενός μηχανολόγου μηχανικού είναι κρίσιμη για την πρόοδο της κοινωνίας μας καθώς είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό, την ανάπτυξη, την κατασκευή και τη συντήρηση μηχανών, μηχανολογικών συστημάτων και εγκαταστάσεων. Εσείς, έχοντας το εν λόγω πτυχίο (με ειδίκευση στη Μηχατρονική) μπορεί να μην ακολουθήσατε ποτέ το επάγγελμα που σπουδάσατε όμως θέσατε σε εφαρμογή κανόνες που άπτονται του πτυχίου σας και στη ζωή σας αλλά και ως προς τη θεωρία της μουσικής. Πώς ακριβώς καθόρισαν τις επιλογές σας οι σπουδές σας; Πιστεύετε πως όλα -μα όλα- στη ζωή έχουν άμεση σχέση με μαθηματική και φυσική;

Ναι, το πιστεύω ακράδαντα ότι όλα έχουν σχέση με τα μαθηματικά και την φυσική. Αλλά δεν είναι ανάγκη να έχεις διδακτορικό σε αυτούς τους κλάδους για να το διαπιστώσεις. Η μαθηματική σκέψη στη ζωή είναι περισσότερο από απαραίτητη, γιατί ο κάθε ένας από εμάς σχετίζεται με προβλήματα που αναζητούν λύσεις, και οι εξισώσεις που πρέπει να λύνει καθημερινά είναι πολλές και κουραστικές. To " if...else " είναι ίσως η πιο σπουδαία μαθηματική πρακτική, που καλούμαστε να χρησιμοποιούμε δια βίου.

Αρχείο Κατερίνα- Σούπερ Κατερίνα: Boυτιά στα άδυτα των εμβληματικών περιοδικών της εφηβείας μας

Μιλώντας για μαθηματικά, στην πρόσθεση των στοιχείων της επιτυχίας θα πούμε ενδεικτικά: ταλέντο + συνέπεια + υπομονή + πειθαρχεία + πολλή δουλειά. Όμως πάντα υπάρχει και ένας Χ αστάθμητος παράγοντας που είναι η τύχη. Έχω την αίσθηση πως παλαιότερα υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι που συνέβαλαν στο να βρεθεί «στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή κάποιος νεαρός καλλιτέχνης». Πιστεύετε πως όσο η τεχνολογία προχωρά -και με το πρόσχημα του εύκολου και της γρηγοράδας των social, τόσο ο ιερο-τοτεμ-ισμός καταλήγει να σαμποτάρει περισσότερο τη νέα γενιά ώστε να καθιερωθεί διαχρονικά πατώντας ακριβώς εκεί; Στο ότι δηλαδή οι νέοι ψάχνουν την ευκολία;

Σε όλες τις εποχές υπήρχαν νέοι που αναζητούσαν τις ευκολίες και άλλοι πάλι που ήταν πιο συνεπείς και εγκρατείς, ώστε να γνωρίζουν ότι τα «αγαθά κόποις κτώνται». Όταν κάτι μπορεί να χαρακτηριστεί αντικειμενικά άριστο ή πολύ καλό, δεν εξετάζει κανείς τους παράγοντες που συνέβαλαν στην ανάδειξή του. Ούτε την ταχύτητα, ούτε την τύχη, αλλά ούτε και την συνέπεια εξετάζουμε, τίποτα... Δεν εμβαθύνουμε, προκειμένου να εξηγήσουμε πως το σύμπαν συνομωτεί σε μια επιτυχία. Θα χάλαγε και η μαγεία αν μπαίναμε και σε τέτοιες διαδικασίες. Το βέβαιο πάντως, είναι ότι πρέπει να συγχρονιστούν πολλοί παράγοντες για να προκύψει ένα αρεστό αποτέλεσμα.

Οι νέοι που θα οραματιστούν διαχρονικότητα, θα είναι αυτοί που θα παλέψουν και θα δοκιμαστούν για αυτήν. Ακόμα και οι νέοι που ψάχνουν την ευκολία, ακόμα και αυτοί μπορεί να καταφέρουν πράγματα. Η πιθανότερη βέβαια πρόβλεψη είναι ότι το πρόχειρο έργο τους δεν θα είναι διαχρονικό. Για όλων των ειδών τις φιλοδοξίες υπάρχει χώρος τελικά, και ο καθένας υπερπηδά τελικά τον πήχη των προσδοκιών του.

Μιλώντας τώρα για ήχο, τον γνωρίζετε απόλυτα: ας τον βάλουμε, λοιπόν, σε μία άλλη διάσταση ώστε να μάθω την άποψή σας σχετικά με το αν -τελικά- τα «άδεια αντικείμενα» έχουν ανάγκη να κάνουν θόρυβο. Πιστεύετε ότι η μουσική στις μέρες μας αντηχεί για όλους τους λάθος λόγους; Θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει περισσότερο corporate χαρακτήρα;

Η μουσική γράφεται άλλοτε από ονειροπόλους, άλλοτε από ευαίσθητους, πολλές φορές από θυμωμένους, και άλλες πάλι από απλά φιλόδοξους ανθρώπους. Και το έργο του καθενός αργά ή γρήγορα αποκαλύπτει ποιος είναι ο λόγος που ήθελε να κάνει θόρυβο μέσω της μουσικής. Η μουσική, μοιραία, έχει εμπορικό χαρακτήρα, αφού απευθύνεται σε μουσικόφιλο κοινό και δεν θα τη «μαλώσουμε» γι'αυτό.

Επίσης απευθύνεται σε ετερόκλητα γούστα και απαίδευτα μουσικά αυτιά. Αυτό που εγώ μπορεί να αποκαλώ αδιάφορο μουσικά, κάποιος άλλος να το βρίσκει epic ή απλά να "συμβιβάζεται" αφού έχει να διαλέξει ανάμεσα από τις πολλές μετριότητες, τη λιγότερο μετριότητα.

Έχοντας δίπλωμα πιλότου (για ιδιωτικό ελικόπτερο) δεν μπορώ να μη ρωτήσω αν υπήρξε ποτέ στιγμή που φοβηθήκατε τα ύψη κυριολεκτικά και μεταφορικά και αν το να «πέσετε κατευθείαν στα βαθιά» (και στα ψηλά) ήταν στο πλαίσιο του να ξεπεράσετε φοβίες σας. Ποιες ήταν αυτές;

Δεν αισθάνθηκα ποτέ να έχω φοβίες, ούτε κυριολεκτικά αλλά ούτε και μεταφορικά. Ακολουθούσα πάντα τη ροή της ζωής μου, χωρίς να την υπεραναλύω, χωρίς να της προσδίδω κάποια περισσότερη σπουδαιότητα, άρα και ματαιότητα. Πιθανολογώ ότι ανήκω στους ανθρώπους που ζουν για το σήμερα και όχι για το αύριο.

Όσοι προσπαθούν να προλάβουν το μέλλον και προσμένουν πολλά από το αύριο, είναι και οι άνθρωποι που βασανίζονται από φοβίες. Μπορούμε να «προγραμματίζουμε» τους στόχους μας, αλλά τις περισσότερες φορές, η ζωή μάς πάει εκεί που είμαστε προγραμματισμένοι να πάμε.

Στο κομμάτι της μουσικής και της επιτυχημένης πορείας σας υπήρξε φάση στη ζωή σας που «πήραν τα μυαλά σας αέρα»;

Θαρρετά και με απόλυτη αυτογνωσία, θα σου απαντήσω, όχι. Στην προσωπικότητά μου δεν είχε καμία επίπτωση η επιτυχημένη, όπως την αποκαλείς, πορεία. Αυτό που ίσως συμβαίνει σε πολλούς, είναι ότι η επιτυχία πολλαπλασιάζει και μεγεθύνει τα ήδη υπάρχοντα χαρακτηριστικά που έχει η προσωπικότητα του καθενός.

Παραδείγματος χάριν, αν κάποιος προ επιτυχίας, ήταν τελειομανής -άρα και αυστηρός- αργότερα θα γίνει ακόμη περισσότερο αυστηρός.

Αν πάλι ήταν χαλαρός και με εβηφικές και επιφανειακές προσεγγίσεις στη ζωή του, τότε αργότερα αυτό θα εκφραστεί με ακόμη μεγαλύτερη χαλαρότητα και ίσως και αδιαφορία. Η επιτυχία, λοιπόν, λειτουργεί ως ένας μεγεθυντικός φακός ιδιαιτεροτήτων.

Πολλές από τις μουσικές και ορχηστρικές σας συνθέσεις έχουν συχνά έναν σκοτεινό ή μελαγχολικό τόνο. Κάνοντας έναν μίνι απολογισμό, καταφέρατε να προσεγγίσετε με τον τρόπο που θέλατε τον ελληνικό στίχο και να «δέσει» με τη μουσική σας όπως θέλατε;

Με μεγάλη ευγένεια θα ήθελα να διορθώσω τη λέξη σκοτεινό που μόλις χρησιμοποίησες. Μελαγχολικό, ναι. Σκοτεινό όχι. Η μελαγχολία κακώς είναι ταυτισμένη με το σκοτάδι.

Κανονικά θα έπρεπε να γιορτάζουν όλοι οι μελαγχολικοί άνθρωποι, γιατί αυτό είναι ένδειξη ότι η ψυχή τους αναζητά κάποιου τύπου απαντήσεις και πρέπει να «εργαστούν» πνευματικά και ψυχικά για να τις απαντήσουν.

Η μελαγχολία είναι η εσωτερική διαδικασία αυτοαμφισβήτησης, αυτοματαίωσης, αυτοίασης και εν τέλει εξέλιξης της ψυχής στο προσωπικό της ταξίδι, όποιο και αν είναι αυτό για τον καθένα.

Με έναν πολυσυλλεκτικό ήχο, με ροκ, ποπ, ρέγγε, funk και ηλεκτρονικά στοιχεία, πώς είναι να έχετε αφιερώσει εαυτόν σχεδόν 4 δεκαετίες στη μουσική ακολουθώντας μη συμβατική οδό; Ποιες είναι οι μεγαλύτερες απαντήσεις που πήρατε μέσω του πειραματισμού σας στον ήχο;

Η μεγαλύτερη απάντηση που πήρα μέσω των πειραματισμών μου στον ήχο είναι η δικαίωση.

Από το «Μωρό μου φάλτσο» και το «Προκαλείς» στο «Back to the Φuture». Και από το «The Desert Is in Your Heart» με τη Bonnie Tyler και το «Get Away» με τον Ian Gillan στο «Δεν Πιστεύω» της Δήμου και στο Θα μου κλείσεις το σπίτι του Καρρά -που by the way το είπε με απίστευτη ροκιά. Πώς θα θέλατε μετά από χρόνια να αφήσετε το αποτύπωμά σας στη μουσική; Έλληνας μουσικός, θρύλος της ελληνικής μουσικής με πρωτοποριακή μίξη ήχων, μουσικός που προσέγγισε ετερόκλητο μουσικό κοινό, ή κάτι που να καθιστά σαφές το vibe της μουσικής σας «it is what it is»;

Καταρχάς σε ευχαριστώ που μέσω της ερώτησής σου μού δίνεται η ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο ροκ.

Στην Ελλάδα φαίνεται ότι μπερδεύουμε το rock mentality, με τη ροκ μουσική σκηνή. Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα τίτλους ροκ, για ανθρώπους που η μουσική τους είναι "έντεχνη".

Να μου πεις, rock mentality ΝΑΙ, αλλά να μου πεις, ότι είναι ροκ ο τάδε έντεχνος ή ο τάδε λαϊκός ή ποπ, ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.

Φαντάσου να έρχεται στην Ελλάδα ο Ian Gillan για παράδειγμα και να τον πας να ακούσει έναν έντεχνο Έλληνα καλλιτέχνη, που εδώ τον αποκαλούν ροκ, και να γυρίσεις και να του πεις... πώς σου φάνηκε αυτός ο Έλληνας ροκ καλλιτέχνης; Τι πιστεύεις ότι θα σου απαντούσε; Και επειδή μου το έχει σχολιάσει, γνωρίζω ήδη την απάντηση.

Όσο για το πως θα ήθελα μετά από χρόνια να με αποκαλούν, αυτό δεν άπτεται στην δική μου αρμοδιότητα. Η μουσική έχει την δική της ιστορία και είναι αυτή που πρέπει να την αποδώσει σωστά.

Έχετε πάρει ποτέ εκδίκηση μέσα από τη δουλειά σας; Για παράδειγμα, το S.A.G.A.P.O. του 2002 με το οποίο μάς εκπροσωπήσατε στη Eurovision αποτελεί επίσης μέρος μια retro φιλοσοφίας που θα συζητιέται για πάρα πολλά χρόνια και δεν μπορώ να μη ρωτήσω αν πρόκειται για ένα κομμάτι εκδίκησης.

Αυτό που με χαροποιεί είναι που διαπιστώνω ότι η ζωή κάνει πάντα τις σωστές επιδιορθώσεις, όταν απαιτείται. Αυτό!

Αν και είχατε πάντα πολλές αλλαγές στην επαγγελματική σας ζωή, η προσωπική σας ζωή χαρακτηρίζεται από μια υπέροχη σταθερά. Είναι αυτή η σταθερά στην ιδιωτική σας ζωή απαραίτητη ώστε να εξελίσσεστε συνεχώς μουσικά;

Απόλυτα! Για την ακρίβεια την στιγμή που δίνεται η συνέντευξη αυτή (σ.σ. Ιούνιος 2024), ετοιμάζω και ένα σχετικό τραγούδι που θα κυκλοφορήσει μέσα στον επόμενο μήνα.

Έχοντας άμεση σχέση με τους υπολογιστές και την τεχνολογία γενικότερα θα ήθελα να μάθω αν πιστεύετε πως με την εξέλιξη της AI η ανάγκη για επιστροφή σε αξίες θα είναι επιτακτική. Θα έχουμε περισσότερο την ανάγκη να ανατρέξουμε στο παρελθόν προκειμένου να αντλήσουμε αλήθεια και να τα «βάλουμε» με αλγόριθμους;

Δεν μπορώ να γνωρίζω το μέλλον και ούτε πως θα εξελιχθεί η ανθρωπότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από εδώ και μπρος, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μεγάλες και καθοριστικές αλλαγές.

Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι στις μέρες μας; Η μουσική θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο εφόσον σωθεί πρώτα η ίδια;

Η μουσική, ναι, διαμορφώνει χαρακτήρες, εκπαιδεύει ψυχές και μελλοντικούς ανθρώπους. Πολλά μπορεί να καταλάβει κανείς από τις μουσικές επιλογές ενός ανθρώπου. Υπάρχουν μουσικές που μπορούν να θεραπεύσουν ψυχές και άλλες πάλι που μπορεί να τις τραυματίσουν.

Η μουσική χρειάζεται μεγάλη αγάπη αλλά και ιδιαίτερη προσοχή ως προς τη δημόσια έκθεσή της και και κρίνω αναγκαίο ότι όλοι οι υπεύθυνοι φορείς πρέπει να προστατεύσουν τη δύναμη της, και ξεκινάω πρώτα από τους ίδιους τους δημιουργούς, κατόπιν τα ραδιόφωνα, τα σόσιαλ, την οικογένεια αλλά και ο καθένας προσωπικά θα έπρεπε να νιώθει μεγάλη υπευθυνότητα πάνω σε αυτό που αποκαλούμε μουσική.

Σε συνέντευξή του κάποτε ο Mick Jagger το έθεσε πολύ σωστά: «Μην παίρνετε τη ζωή πολύ στα σοβαρά και να θυμάστε πάντα: πρόκειται απλώς για μια περαστική μόδα». Ποια είναι η δική σας άποψη;

Συμφωνώ απόλυτα.

Κύριε Ρακιντζή, σας έκανε καλύτερο άνθρωπο η μουσική; Και ποιο κομμάτι του εαυτού σας σάς στέρησε;

Με έκανε καλύτερο ως προς την άποψη, ότι μου έδωσε την δυνατότητα να καταγράψω όλα τα τρωτά, ευάλωτα και ακατέργαστα συναισθήματά μου δημοσίως και αυτό μέσα στα χρόνια με έκανε να καταλάβω ότι η δύναμη κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Και αφού τα είπαμε σύνθετα, ας τα πούμε και πιο σύνθετα

Μιχάλη, ποια είναι η πιο παράλογη -ever- πράξη που κάνατε για τη μουσική;

Ότι σε όλες μου τις συναυλίες αλλάζω μουσικά όλα τα γνώριμα και αγαπημένα τραγούδια, ανάλογα με το concept που παρουσιάζω κάθε φορά.

Τι συμβολίζουν τα 80s και τα 90s για εσάς με 5 απλές λέξεις;

Νιάτα, ρομαντισμός, αισιοδοξία, ελπίδα, οι καλύτερες μουσικές ever.

Ποιος στίχος από τα τραγούδια σας έχει διαφορετική ανάγνωση για εσάς ανά πενταετία;

Δικαίωμα για 1+1.

Ποιο βινύλιο θα σώζατε αν έπρεπε να σώσετε ένα;

Ένα αριστούργημα κλασσικής μουσικής.

Τι θεωρείτε δήθεν;

Την υπερβολή, με όποιο τρόπο και αν εκφράζεται αυτή.

Τι δεν συγχωρείτε;

Να μην βλέπω κάτι που ψάχνω, ενώ είναι ακριβώς μπροστά μου.

Τι απεχθάνεστε;

Τους ανθρώπους που δεν σέβονται τα ζώα.

Πώς αντιδράτε στην αδικία;

Παίρνω θέση! Ούτε κωφεύω, ούτε και εθελοτυφλώ. Παίρνω θέση.

Ποιο κομμάτι σας για κάποιο λόγο δεν καταλαβαίνετε;

Πώς λειτουργεί η διαίσθησή μου.

Έστω ότι φοράτε ακουστικά αυτή τη στιγμή. Ποιο τραγούδι παίζει στο repeat;

Legends Never Die.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας σημείο στην πόλη;

Η παραλιακή ριβιέρα και ο Λυκαβηττός.

Πώς πίνετε τον καφέ σας;

Super γλυκό.

Μιχάλη, αν μένατε με 5 ευρώ πάνω σας τι θα επιλέγατε να αγοράσετε;

Τσιγάρα, και θα μου περισσέψουν και 40 ολόκληρα λεπτά.

Δες όλο το αφιέρωμα εδώ