«Τhe Menu»: Η Αnya Taylor Joy παίζει στην πιο cool, σκοτεινή σάτιρα της χρονιάς & μιλάει γι'αυτήν
Μετά το «The Queen’s Gambit» η 26χρονη πρωταγωνίστρια επιστρέφει σε αυτό που λατρεύει: στου αντί-ήρωες που κλέβουν την παράσταση.
Η Anya Taylor-Joy έκανε αισθητή την παρουσία της στη μεγάλη οθόνη από την πρώτη της ταινία, «The Witches», σε σκηνοθεσία Robert Eggers, η οποία έκανε πρεμιέρα στο Sundance το 2015 και την έβαλε αμέσως στον χάρτη «των νέων ταλέντων που θα μας απασχολήσουν για πολλά χρόνια ακόμα». Τότε κέρδισε δύο βραβεία ως πρωτοεμφανιζόμενη και στη συνέχεια ακολούθησαν δύο ταινίες που έκανε με τον M. Night Shyamalan και σημείωσαν εμπορική επιτυχία. Το 2020, η ερμηνεία της στο film «Εmma» - βασισμένο στην προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος της Jane Austen- έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Αλλά ήταν η σειρά του Netflix, «The Queen's Gambit», που απογείωσε την καριέρα της ηθοποιού. Εκεί έπαιξε μια σκληρή, αυτοκαταστροφική ιδιοφυΐα στο σκάκι, και ο χαρακτήρας της έγινε η αιτία να αποκτήσει το συγκεκριμένο πνευματικό σπορ ένα απίστευτο hype. Έκτοτε, πρωταγωνίστησε ως «ένα κορίτσι που γνωρίζει την πόλη» στο «Last Night in Soho» του Edgar Wright, που διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1960 και συναντήθηκε ξανά καλλιτεχνικά με τον Robert Eggers για γυρίσουν μαζί το έπος της εκδίκησης των Βίκινγκς, The Northman. Πιο πρόσφατα, βρέθηκε στην Αυστραλία με τον σκηνοθέτη George Miller στα γυρίσματα του πρίκουελ του «Fury Road Mad Max: Furiosa», στο οποίο παίζει τον ομώνυμο ρόλο. Αυτή τη στιγμή τη βλέπουμε στο cinema στην μαύρη κομωδία τρόμου, «The Menu», σε σκηνοθεσία Mark Mylod. Η Anya μίλησε για αυτήν την κινηματογραφική της εμπειρία και μας έβαλε για λίγο στο σύμπαν ενός εκλεκτικό μενού γευσιγνωσίας που έχει ετοιμάσει ένας διεθνούς φήμης σεφ, ο Reif Fiennes.
Ποια θεωρείτε ότι είναι η «βασική αρχή» αυτής της ταινίας;
Για μένα είναι μια εξαιρετικά σκοτεινή σάτιρα που «ρίχνει γροθιά» στην υψηλή κοινωνία που λατρεύει το fine dining.
Πώς αντιδράσατε όταν διαβάσατε το σενάριο για πρώτη φορά; Στα πρώτα λεπτά, φαίνεται σαν να πρόκειται για μια κωμωδία.
Πρώτα ερωτεύτηκα τη γραφή. Νόμιζα ότι ο Seth [Reiss] και ο Will [Tracy] ήταν τόσο κατανοητοί και αστείοι. Κάθε φορά που γελάω όταν διαβάζω ένα σενάριο, σκέφτομαι «ΟΚ, αυτό θα πάει καλά». Αλλά μετά μου άρεσε πόσο απρόβλεπτο ήταν και πέρασα πολύ καλά διαβάζοντάς το, οπότε η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αν διασκεδάζω διαβάζοντάς την, τότε ο κόσμος θα διασκεδάσει και αυτός βλέποντας αυτήν την ταινία. Με ενδιαφέρει να είμαι μέρος κάποιου πράγματος που είναι διασκεδαστικό, περίεργο και σατιρικό!
Η Margot δεν ταιριάζει με τους περισσότερους ανθρώπους. Πώς φανταζόσασταν ότι θα ήταν στην υπόλοιπη ζωή της;
Πάντα πίστευα ότι θα ήταν πολύ αυτοτελής και ικανοποιημένη με αυτό. Δεν θα είχε πολλούς φίλους γιατί θα ένιωθε πιο άνετα μόνη της. Φαντάζομαι ότι θα έχει μια γάτα και ένα διαμέρισμα με πολλά βιβλία. Της αρέσει αυτό που κάνει και απολαμβάνει τη δουλειά της, μέχρι ενός σημείου. Νομίζω ότι όταν τη συναντάμε στην ιστορία, φτάνει σε εκείνο το σημείο που δεν αγαπάει πια αυτό που κάνει για να ζήσει.
Ο σεφ ξεχωρίζει τη Margot ως σύμμαχο. Τι πιστεύετε ότι βλέπει σε αυτήν;
Νομίζω ότι τους ενώνει μια δυσαρέσκεια για το πού βρίσκονται και οι δύο στη ζωή τους.
Πιστεύετε ότι τον κατανοεί και τον συμπαθεί;
Νομίζω ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ συμπάθειας και κατανόησης. Η κατανόηση δεν σημαίνει ότι είναι σωστό ή λάθος, δεν υπάρχει ηθική κρίση σε αυτό - μπορεί να τον καταλάβει, ενώ δεν συμφωνεί μαζί του.
Δουλεύατε δίπλα στον Ralph Fiennes, έναν ηθοποιό με ιδιαίτερο ανάστημα και βαρύτητα. Ήταν πρόκληση;
Οπωσδήποτε, ο Ραλφ έχει ένα έμφυτο υποκριτικό κύρος. Είναι επίσης απίστευτα γενναιόδωρος και ευγενικός με τον χρόνο και τον τρόπο του, επομένως είναι κάποιος που μπορείς να νιώθεις πολύ άνετα, να κάθεσαι χωρίς να μιλάς δίπλα του και να επεξεργάζεσαι ένα συναίσθημα. Κρατάει χώρο για σένα στη σκηνή. Είναι επίσης υπέροχος να τον παρακολουθείς να παίζει. Όπως είναι όλοι σε αυτήν την ταινία, πραγματικά. Αυτό είναι μέρος της διασκέδασης. Όποτε η κάμερα δεν ήταν πάνω σου, ήταν σχεδόν πιο διασκεδαστικό γιατί μπορούσες να βλέπεις άλλους ανθρώπους να είναι υπέροχοι στον τρόπο που παίζουν. Αυτό ήταν ανεκτίμητο.
Ήταν η ολοκληρωμένη ταινία αντανάκλαση αυτού που πιστεύατε όταν διαβάσατε το σενάριο; Ήταν αυτό που φανταζόσασταν;
Ο Mark (ο σκηνοθέτης) το εξέλιξε πάρα πολύ. Αυτό για το οποίο είμαι πραγματικά χαρούμενη είναι ότι ως σινεφίλ – μου αρέσει πολύ να πηγαίνω στον κινηματογράφο– το καλύτερο πράγμα είναι η ανατροφοδότηση που λαμβάνουμε για το πόσο διασκεδάζει το κοινό. Ειλικρινά, αυτό είναι το καλύτερο. Λατρεύω τέτοιες κινηματογραφικές εμπειρίες! Πιο πρόσφατα το είχα και η ίδια με το «Top Gun Maverick». Η ιδέα να είσαι μέρος μιας ταινίας που μπορεί να είναι τόσο διασκεδαστική για το κοινό, που οι άνθρωποι θέλουν να βγουν ραντεβού ή να πάνε με πολλούς φίλους ή την οικογένειά τους για να τη δουν: αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μας.
Ας μιλήσουμε για φαγητό. Ποιο είναι το αγαπημένο σας είδος φαγητού;
Θα έλεγα ότι το αγαπημένο μου είναι το ιταλικό, αλλά είμαι επίσης vegan. «Ιταλός vegan», λοιπόν, αν αυτό είναι δυνατό με οποιονδήποτε τρόπο, σχήμα ή μορφή!
Για εσάς, λοιπόν, τι λέει αυτή η ταινία για το φαγητό και για την κοινωνική διαστρωμάτωση, και τα δύο θέματα που πραγματεύεται άμεσα;
Νομίζω ότι προειδοποιεί τον κόσμο να μην «βολεύετε» σε οποιαδήποτε συνθήκη γιατί τότε κινδυνεύει να γίνει απαθής ως προς την εμπειρία. Το φαγητό και η ζωή υποτίθεται ότι πρέπει να τα απολαμβάνουμε. Υπάρχει ένα επίπεδο «καταξίωσης» όπου σταματάς να απολαμβάνεις οτιδήποτε. Αφορά την εικόνα του καθενός μας και όχι την πραγματική εμπειρία. Και ελπίζω ότι αυτό είναι που ο κόσμος παίρνει από αυτό. Ότι μερικές φορές έχουμε την πολυτέλεια να παίρνουμε τα πράγματα λιγότερο σοβαρά, αν αυτό σημαίνει να τα απολαμβάνουμε περισσότερο. Ξέρεις, η ειρωνεία του πιάτου χωρίς ψωμί! Αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται που δεν τους δίνεται τίποτα. Γιατί αυτό το «τίποτα» είναι κοινό για όλους! Κάτι που είναι παράλογο, απολύτως παράλογο, δεν έχει κανένα νόημα. Υποθέτω ότι ένας λόγος που ο Chef Slowik θέλει να το κάνει αυτό που κάνει είναι επειδή απλώς έχει βαρεθεί να παρακολουθεί αυτούς τους ανθρώπους να είναι απαθείς απέναντι σε όλα. Δεν μπορεί να ικανοποιήσει αυτούς τους πελάτες. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τους ικανοποιήσει, επειδή έχουν γίνει απολύτως απαθείς. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει όλους, για πολλά διαφορετικά πράγματα.
*Ευχαριστούμε την Feelgood Entertainment για την παραχώρηση της συνέντευξης.
Bloggers
