Ένας μικρός, μαύρος Πρωταγωνιστής...

Έχει μια Άνοιξη βροχερή! Προδότρια Άνοιξη, άπιστη! Να μετράμε κέρματα στα πορτοφόλια, να τραβάμε χαρακιές στους τοίχους, πότε θα τελειώσει ο μήνας, όχι για να συναντηθούμε με το καλοκαίρι, αλλά για την επόμενη αμοιβή, που τελειώνει απ'τις 10 του μήνα. Να γελάμε με τα χάλια μας, να κλαίμε, μυστικά, με την κατάντια μας, να χαμηλώνουμε κεφάλι και να τρέμει το σαγόνι, απ την θλίψη, πως η γενιά μας, πάει και δεν τα καταφέραμε! Το πατάκι της ιστορίας θα μαστε και ούτε καν στην μπροστινή είσοδο της Ελλάδας!

Προεδρικό Μέγαρο! Οι αρχηγοί! Καθιστοί δημοσιογράφοι στις μοκέτες τις βαρύτιμες είναι αλήθεια, με τα χέρια πίσω απ τα κεφάλι, σαν όμηροι, υποδέχονται τον κ. Μιχαλολιακο της Χρυσής Αυγής. Πιο μετά ο Σταύρος Θεοδωράκης, θα του πάρει συνέντευξη. Σοφοί άνθρωποι, σύμβολα ελληνισμού, ταυτισμένοι με γενιές και αντιστάσεις, αναλύουν το φαινόμενο του μαύρου που πύκνωσε πάνω απ την Ελλάδα. Την ηλιόλουστη Ελλάδα. Την Μεσογειακή Ελλάδα. Την αντιφασιστική Ελλάδα! Την Ελλάδα της εξωστρέφειας, της συμπόνιας, της «έξω καρδιάς», του ούζου, του κύματος, της παρέας, της πολυπολιτισμικοτητας... Μαύρο!

Ο Σταύρος Θεοδωράκης σε ένα γραφείο! Ένα λευκός – ασημί Αχιλλέας σε ένα γραφείο. Ελληνικές σημαίες σα στην απομόνωση, μακριά απ το ασορτί μπλε του κυματισμού τους. Εκκλησιαστικά σχεδόν έπιπλα! Λόγος! Λέξεις! Ιδέες! Το Άουσβιτς δεν ήταν έτσι, ακριβώς. Δεν σκοτώθηκαν και τόσοι Εβραίοι πια! Όταν ο Πακιστανός ουρεί στο ιερό της εκκλησιάς δεν θα τον απομακρύνεις -βίαια, αμ'πως; παρακαλώ περάστε;
Να ψάχνουμε 2 γενιές πίσω για το ποιος είναι Έλληνας. Ο Ισοκράτης; «Όποιος κοινωνεί της ελληνικής παιδείας έλληνας νοείται»; Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν υπάρχει ως προτομή σ αυτό το γραφείο! Η υποχώρηση των όπλων στο όνομα των γραμμάτων! Όταν οι Αμερικανοί χαιρετούν την απόφαση του προέδρου τους Μπαρακ Ομπαμα να υπερασπιστεί δημόσια τους γάμους ομοφυλοφίλων, εδώ ας τους σπρώξουμε στο ντουλάπι. Να τους κλειδώσουμε καλά στα σκοτάδια και μετά να πετάξουμε το κλειδί. Και οι τσιγγάνοι; Οι Εβραίοι; Όχι! Μόνον Έλληνες δυο γενιές πίσω! Και Έλληνες τι; Δωριείς; Αχαιοί; Πελασγοί; Ιωνες; Πώς να χωριστούμε πάλι; «Δόξα τω Θεώ» λέει για τους ψηφοφόρους του, «είναι 440.000 Έλληνες. Τουτέστιν, 30 με 40 «μεραρχίες».

Έγραψε για τον Χίτλερ; Για τον «μεγάλο άνδρα του 20ου αιώνα, Αδόλφο Χίτλερ»;.«Και έγκλημα να είχα κάνει θα είχε παραγραφεί απ το 1987. Ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Ελλάδα και καλώς τον πολεμήσαμε. Ωστόσο, λατρεύτηκε από το γερμανικό λαό και η Γερμανία επί των ημερών του γνώρισε οικονομική άνθηση». Οι νάρκες είναι λύση για το μεταναστευτικό; «'Έξω όλοι οι λαθρομετανάστες. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους Ε.Ε. και ΟΗΕ. Αν ήμασταν κυβέρνηση πρώτα θα κλείναμε τα σύνορα. Το λέμε από το 1995. Να τοποθετηθούν για το σκοπό αυτό και νάρκες. Θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά». Και "η επανάσταση της 21ης Απριλίου, έκανε τον κόσμο να περνάει καλύτερα" και λατρεύει τους καταραμένους ποιητές του 19ου αιώνα και στις φύλακες γνώρισε δολοφόνους, βαρυποινίτες «ψυχούλες» και ποιος είπε πως οι κακοί είναι μέσα;

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ακουμπισμένος στο χέρι του, με σμιχτά φρύδια, με χαμηλούς τόνους, με ένα στυλό αμήχανο να θέλει να γίνει σπάθα αλλά να συμπεριφέρεται ως μυγοσκοτώστρα! Και μετά ο Κούλογλου, ο Μάρκαρης που μένει στην πλατεία Αμερικής - ήρωας! - να θεωρεί ότι ο Έλληνας ψήφισε σε αυτές τις εκλογές «εν βρασμώ ψυχής». Ο ιερός Διονύσης Σαββόπουλος που πιστεύει ότι «η Αθήνα στις πλατείες της μας δείχνει την πληγή της» να περιμένει το μαύρο να πυκνώσει κι άλλο και να λέει πως οι λέξεις είναι συναίνεση. Και να σκεφτείς πως οι δικές του λέξεις, κάποτε ήταν μολότοφ!
Η εκπομπή τελειώνει με βάλσαμο Μάνο Χατζιδάκι! Θείος λόγος – διαθήκη – σοφία – βάλσαμο. Όμορφη εκδοχή των εαυτών μας, της ελληνικότητας μας. Βελούδινη! Και ύστερα; Φωτιά στο tweeter και στο face book. Οι πληγές στις πλατείες που έλεγε ο Νιόνιος, είναι διαδικτυακές! Μια αγωνία, γραπωμένη πάνω μας, σαν υγρασία που δεν φεύγει με τίποτα, που την γεννάνε οι πώροι του δέρματος μας.

Το τέρας το φοβάσαι πιο πολύ όταν το φαντάζεσαι. Μετεωρίζεσαι μόνο όταν βλέπεις πως δεν μπορείς να το αποφύγεις. Θα το κοιτάξεις στα μάτια. Και όχι, δεν είναι σα να κοιτάζεσαι σε καθρέφτη! Δε του μοιάζεις! Καλλιο να σπάσεις τον καθρέφτη! Τι να σου κάνουν και εφτά χρόνια παραπάνω γρουσουζιά, άλλωστε; Συνήθισες...