6 χρόνια από την τραγωδία στο Μάτι: Όταν η Έλενα Παυλίδου επέλεξε τη στροφή που της έσωσε τη ζωή

6 χρόνια μυρίζει καμένο: Σαν σήμερα, 23 Ιουλίου, η Ελλάδα κλαίει

Τέσσερα χρόνια μετά την τραγωδία στο Μάτι και αυτή η μυρωδιά του καμένου είναι πάντα πιο έντονη αυτές τις ημέρες από όποια οπτική πλευρά κι αν το δει κανείς. Τα πύρινα μέτωπα ανοιχτά, ο φόβος δεδομένος, και μια Ελλάδα να μη μαθαίνει από τα λάθη της τα οποία και επαναλαμβάνονται και η επανάληψή τους πονάει και σκοτώνει ξανά και ξανά. Και η επανάληψη αυτή δεν κολακεύει κανέναν.

Μπροστά στην καταστροφή στεκόμαστε ΕΜΕΙΣ

Πέρα από πολιτικά παιχνίδια και σκοπιμότητες, πέρα από τραγικά λάθη και ανοργανωσιά, πέρα από λάθος αποφάσεις και ελλιπή ικανότητα αξιολόγησης κατάστασης συναγερμού, πέρα από το ότι κάποιοι ανάβουν τις φωτιές εκμηδενίζοντας την ανθρώπινη ζωή καθώς οι ίδιοι θα έπρεπε να ζουν πάνω σε δέντρα, πέρα από τα αναλαμβάνω την πολική ευθύνη και τις αποζημιώσεις, υπάρχει και ένα μεγάλο κεφάλαιο: η ατομική ευθύνη. Η ατομική ευθύνη είναι στάση ζωής και δεν αναλύεται σε λίγες γραμμές. Η ατομική ευθύνη φέρει τη δική μας υπογραφή και υποβιβάζεται όταν δεν έχουμε μάθει ως κοινωνία τα βασικά όπως: πετάω τα σκουπίδια της ανακύκλωσης στον μπλε κάδο ή δεν πετάω τα αναμμένα τσιγάρα κάτω.

Η μαύρη επέτειος

Ο τραγικός απολογισμός της τραγωδίας που έζησε η χώρα μας εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 2018 ήταν 104 συνάνθρωποί μας οι οποίοι και έχασαν τη ζωή τους άδικα και με τον χειρότερο τρόπο. Κάηκαν ζωντανοί. Ανάμεσά τους, παιδιά, γονείς, ηλικιωμένοι. Όλοι τους είχαν όνειρα τα οποία έγιναν στάχτη όπως και η ίδια τους η ζωή.

Ουρλιάζανε για βοήθεια και δεν τους ακούσαΜΕ

Είναι δεδομένο, ότι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων είναι άλλος και βρίσκεται θαμμένος στο έδαφος ανώνυμα. Ο πραγματικός αριθμός δεν μπορεί να καταγραφεί. Είναι δεδομένο, επίσης, ότι η βλάβη για εκείνους που έμειναν πίσω, είναι ανεπανόρθωτη και δεν συγκρίνεται με αυτή του θεατή. Και αν ο θεατής έβαλε τα κλάματα μπορούμε να πάρουμε μία ιδέα για τα συναισθήματα των κατοίκων.

Ο θεατής

Η αντίδραση των δημοσιογράφων του ελεύθερου ρεπορτάζ σε κεντρικά δελτία ειδήσεων αντικατοπτρίζει όλα τα συναισθήματα των Ελλήνων που παρακολουθούσαμε έντρομοι τις εξελίξεις και που δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα όταν οι συνάνθρωποί μας δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν και καιγόντουσαν ζωντανοί. Τρέξαμε να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε, χωρίς καν οι ίδιοι να έχουμε ιδέα τα περί ατομικής ευθύνης. Το ηθικό δίδαγμα; Ναι, είμαστε ενωμένοι σε τέτοιες συνθήκες. Πού ήμασταν, όμως, πριν και ποιο το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί;

Η Έλενα Παυλίδου

Τέσσερα χρόνια μετά και αυτή η μυρωδιά του καμένου είναι πιο έντονη σήμερα όπως έντονη ήταν και η επιθυμία να μιλήσουμε με άνθρωπο που βίωσε ο ίδιος δια ζώσης την τραγωδία. Η Έλενα Παυλίδου, κάτοικος της περιοχής που ξαναχτίζει τη ζωή της στην ίδια τοποθεσία, μίλησε στο Queen.gr λέγοντας, μεταξύ άλλων, ένα «ευχαριστώ», ένα «συγνώμη» και ένα «δεν ξεχνώ».

Ήταν 23 Ιουλίου του 2018 όταν η πύρινη λαίλαπα, που ξεκίνησε στο Νταού Πεντέλης και έφτασε στο Μάτι, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα της, σπέρνοντας το θάνατο και προκαλώντας μια άνευ προηγουμένου φυσική καταστροφή. Ποια είναι η συναισθηματική σας κατάσταση σήμερα, 4 χρόνια μετά την τραγωδία που γράφτηκε στην ιστορία ως μία από τις χειρότερες με 103 συμπολίτες μας θύματα;

4 χρόνια μετά έχουμε επιστρέψει στην καθημερινότητά μας αλλά συναισθηματικά, θέλοντας και μη, θα υπάρχει πάντα ένας φόβος και ένα κενό.

Το χάος το οποίο κυριάρχησε τις εφιαλτικές ώρες της 23ης Ιουλίου του 2018 στην Ανατολική Αττική, τι συνέπειες είχε σε εσάς και την οικογένειά σας σε υλικό επίπεδο; Πόσο μεγάλο ήταν το μέγεθος της καταστροφής στη δική σας περιουσία;

Το σπίτι μας αποτελείται από μία διπλοκατοικία από την οποία τα 2/3 καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Υπάρχει αποζημίωση ικανή να γιατρέψει τη ψυχική οδύνη την οποία έχετε υποστεί εσείς και όλοι οι κάτοικοι στο Μάτι;

Καμία αποζημίωση δεν είναι ικανή να γιατρέψει τα όσα ζήσαμε εκείνη την ημέρα, πόσω μάλλον όταν μέσα σε αυτά τα 103 άτομα ήταν φίλοι και γνωστοί μας.

Ποια είναι τα συναισθήματα που συνθέτουν την έκφραση «χάνω τα πάντα μέσα σε μία στιγμή»;

Στις 18:00 έχω επιστρέψει από την παραλία με τον σύζυγό μου και τις δύο μικρές μας κόρες και στις 18:15 βρισκόμαστε 30 μέτρα από το σπίτι εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι αντιμέτωποι με το τέρας. Η μόνη λέξη που μπορεί να αποτυπώσει το συναίσθημά μου είναι κενό.

Τι είναι αυτό που σας ρωτάνε κυρίως τα παιδιά σας μετά από εκείνη την ημέρα και πόσο έχει επηρεάσει αυτό το γεγονός τη ζωή τους;

Η μεγαλύτερη κόρη μου ήταν 3,5 και η μικρή 1,5 ετών. Ευτυχώς για εμάς η αντίληψη των γεγονότων ήταν ανάλογη της ηλικίας τους. Από εκεί και έπειτα οι ερωτήσεις που κάνανε ήταν αναφορικά με το γιατί έγινε αυτό και ποιος το έκανε. Η δουλειά που έγινε στο σχολείο βοήθησε πολύ στο να κατανοήσουν όλα αυτά που είχαν δει με τα ίδια τους τα ματάκια όλα τα παιδιά της περιοχής.

Η κινητοποίηση του κόσμου εκείνο το καλοκαίρι ήταν συγκινητική. Πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να ενώνονται σε τόσο δύσκολες καταστάσεις; Να υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη;

Αμέσως μετά, την επόμενη ημέρα, όλοι μαζί ενωμένοι και με πολλούς εθελοντές από όλα τα μέρη της Ελλάδας, υπήρξε βοήθεια ώστε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Υλικά αλλά πάνω από όλα συναισθηματικά. Καλό είναι να υπάρχει πάντα και παντού αλληλεγγύη διότι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Δυστυχώς, με το πέρασμα των χρόνων το ομαδικό πνεύμα αλλοιώνεται και κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός.

Με το σκεπτικό ότι μέσα από μία τραγωδία μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα, τι αισιόδοξο οφείλετε στον εαυτό σας να κρατήσετε μέσα από αυτή την ιστορία;

Πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι πέρα από τύχη είχαμε και τη βοήθεια του Θεού γιατί στα κρίσιμα εκείνα δευτερόλεπτα αποφασίσαμε ποια στροφή θα ακολουθήσουμε. Και πήραμε τη σωστή, όπως απεδείχθη απόφαση σε υπερβολικά δύσκολες συνθήκες.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο «μάθημα» της ζωής σας μετά τη μαύρη εκείνη ημέρα;

Πάλι βλέπουμε το μέγεθος του κακού που γίνεται κάθε χρόνο. Αυτό λέω στον άντρα μου. Μου έχει μείνει φοβία. Ακούω τα ελικόπτερα από πάνω που περνάνε για να γεμίσουν στο Μάτι στη θάλασσα και γίνομαι χάλια. Πρέπει να κάνουμε κάτι.

Επίσης, θα ήθελα να τονίσω πως δεν πρέπει τίποτα να θεωρείται τίποτα δεδομένο. Εύχομαι να μη βιώσει κανείς όλο αυτό που βίωσα εγώ με την οικογένειά μου. Εύχομαι να μη ξαναζήσουμε τέτοιες τραγικές καταστάσεις ούτε σαν θεατές στην τηλεόραση.

Σε ποιον θα θέλατε να πείτε ένα μεγάλο «ευχαριστώ», ένα «συγνώμη» και ένα «δεν ξεχνώ»;

Ένα μεγάλο ευχαριστών στον σύζυγό μου για τη ψυχραιμία και την αυταπάρνηση που έδειξε εκείνα τα κρίσιμα λεπτά για να σώσει την οικογένειά του. Ένα μεγάλο συγνώμη και δεν ξεχνώ στους 104 ανθρώπους που φύγανε άδικα. Ήταν φίλοι μας και γνωστοί μας. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. ΣΥΓΝΩΜΗ.

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν ένα λουλούδι από τον κήπο μας και δε λέμε τίποτα. Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον περπατούνε στα λουλούδια, σκοτώνουν το σκυλί μας και δε λέμε τίποτα. Ώσπου μια μέρα –την πιο διάφανη απ’ όλες– μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας ληστεύουν το φεγγάρι μας γιατί ξέρουνε το φόβο μας που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας. Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.

Μήπως ήρθε η ώρα να πούμε και να κάνουμε κάτι; Έτσι για να απαντήσουμε στον κορυφαίο ποιητή, Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι.