Αναστασία Αδαμίδου: Μετά τον σύντροφό της, συγκινούν οι κολλητές της φίλες με τα λόγια τους

Ήταν μόνο 24 ετών. Οδοντίατρος που συνέχιζε τις σπουδές της κάνοντας μεταπτυχιακό. Τη Δευτέρα 6 Μαρτίου του 2023, την ημέρα της κηδείας της Αναστασίας που έχασε την ζωή της στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, φίλοι και συγγενείς θα την αποχαιρετήσουν.

Η Αναστασία ήταν πτυχιούχος οδοντίατρος και έκανε μεταπτυχιακό στο ΑΠΘ. Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας είχε φύγει από τη Θεσσαλονίκη για εκδρομή με φίλες της στη Βουλγαρία και στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα για ορκωμοσία μιας καλή της φίλης της.

«Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους. Tριγυρίζουν εκεί»

Η οικογένειά της αντί για χαρές, έπρεπε να ανακοινώσει την κηδεία της πολυαγαπημένης τους κόρης και αδερφής Αναστασίας Αδαμίδη που θα τελεστεί την Δευτέρα 06/03/2023 και ώρα 14:00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων στην Πάφο.

Μετά την ταυτοποίηση της σωρού της, ο σύντροφος, ο καθηγητής αλλά και οι καλές φίλες της 24χρονης οδοντιάτρου την αποχαιρετούν με λόγια που φέρνουν δάκρυα στα μάτια.

«Σε ευχαριστώ που ήσουν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της φοιτητικής μου ζωής... Σε ευχαριστώ για τις αναμνήσεις», ανέφερε η Κατερίνα, συμφοιτήτρια της Αναστασίας.

Η φίλη της Αναστασίας Ζωή, έγραψε:

«Λατρεμένε μου άνθρωπε, σπάνιε

Ούτε στις πιο κακόγουστες ταινίες τρόμου, ούτε στον χειρότερο μου εφιάλτη δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έφευγες έτσι. Πριν μια εβδομάδα κοιμόμασταν μαζί. Χαιρόμασταν για την φίλη μας. Το ένα απόγευμα μιλάμε και το επόμενο απλά...

Στο άνθος της νιότης σου, σου άλλαξε πορεία ζωής αυτό το τρένο. Και δεν θα μιλήσω τώρα για τον θυμό που έχω για μια χώρα που τόσο αγαπώ και τόσο με πονά γιατί όλα επισκιάζονται από την σκέψη ότι τίποτα δεν σε φέρνει πίσω.

Πάντα ο Θεός να παίρνει τους καλύτερους. Ήσουν πολύ καλή για αυτό τον κόσμο Αναστασία μου. Είναι εγωιστικό που σε ήθελα όμως δίπλα μου; Όπως τόσα χρόνια, χαρές, λύπες, ανησυχίες, φτερουγίσματα, στιγμές, αναμνήσεις.

Ο θαυμασμός μου για σένα, τον κατάλαβες άραγε ποτέ; Σου τον έδειξα ποτέ αρκετά; Ήσουν πηγή εμπνεούσης για μένα, ΕΙΣΑΙ πηγή έμπνευσης για μένα. Είχε κάτι μαγικό ο τρόπος που αντιμετώπιζες την ζωή, με έκανες να θέλω να γίνω καλύτερη.

Όταν ήθελα να εξηγήσω τι σημαίνει πόθος, λαχτάρα, δίψα για ζωή, όταν ήθελα να περιγράψω τι σημαίνει για μένα όνειρα, πείσμα, έφερνα παράδειγμα εσένα.

Όταν ήθελα να εξηγήσω τι σημαίνει δυναμικότητα και συνάμα ευαισθησία και ευγενής χαρακτήρας, εσύ ήσουν το λαμπρό παράδειγμα για όλα αυτά και άλλα τόσα πολλά.

Τα μάτια σου, τα πανέμορφα μάτια σου γεμάτα σπίθες. Η γλύκα σου, η ναζιάρικη φωνή σου. Μόχθησες για ό,τι κατάφερες, για μένα θα είσαι πάντα η μαχήτρια μου.

Αγαπηθείτε και ζήστε, γιατί είμαστε μόνο μια χούφτα όνειρα που αντικαθίστανται καθημερινά από δειλία, φόβο, βόλεμα. Κάτι που η Αναστασία μου δεν έκανε ποτέ. Και έτσι έζησε δυνατά, αγάπησε δυνατά, αγαπήθηκε δυνατά.

Δεν θα σου κρυφτώ και μην θυμώσεις, μα δεν είμαι ούτε θαραλλέα ούτε δύναμη έχω να δώσω. Μην με αδικείς Αναστασία μου, ένας χαμός τόσο αδόκητος, άδικος, και που να βρω λύτρωση, ή παρηγοριά;

Υπόσχομαι μόνο το φως σου, που άφησες ως παρακαταθήκη, εκείνο το ταπεινό μα άσβεστο, άπλετο φως να το σκορπώ όπου και όπως μπορώ.

Όλοι όσοι φύγατε, Κυπριανέ μου, που δεν σε γνώριζα αλλά από χιλιόμετρα φαίνεται πόσο αξιοπρεπές και υπέροχο παιδί ήσουν, να προσέχετε την φίλη μου την Αναστασία.

Σ' αγαπώ αστέρι μου λαμπερό, Αναστασία μου, θα λάμπεις πάντα. Μέσα μου, μέσα μας, στον ουρανό, παντού. Σ' αγαπώ απέραντα.

Συγκλονίζει και ο σύντροφος της Αναστασίας:

«Όμορφη μου, αγάπη μου, κουτσακοτήρα μου ( όπως σε φώναζα και γελούσες ). Ήδη μου έλειψες όσο δε φαντάζεσαι. Δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς εσένα δίπλα μου γιατί ήσουν το στήριγμα μου, τα όνειρα μου, η ζωή μου. Σήμερα θα έπρεπε να ήμασταν μαζί όπως κάθε Σαββατοκύριακο από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα αλλά είμαι μόνος μου πλέον στην πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη που τόσο αγαπούσες ( ίσως την αγαπούσες και λίγο περισσότερο από εμένα). Ήρθα όπως κάθε Παρασκευή αλλά δεν είσαι εδώ.

Λίγοι μήνες μέναμε μέχρι να γυρίσω από Αθήνα και να μείνουμε μαζί, να φέρω τα έπιπλα και να φτιάξουμε το σπίτι μας.

Τον Σεπτέμβριο που έφευγα για Αθήνα έμοιαζε ακατόρθωτο αλλά με την αγάπη και τον έρωτα μας τα καταφέραμε και φτάσαμε ως εδω, φτάσαμε σχεδόν στο καλοκαίρι που δε θα χρειαζόταν να αποχωριζόμαστε άλλο τις Δευτέρες και να συναντιόμαστε ξανά τις Παρασκευές, που με περίμενες στην πόρτα του σπιτιού σου να με πάρεις αγκαλιά ή εγώ στον σταθμό Λαρίσσης να σε φιλήσω και να είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που ήρθε άλλο ένα Σαββατοκύριακο που θα σε είχε κοντά μου και θα σε άγγιζα. Δεν ξέρω τι να περιμένω πλέον με τόση ανυπομονησία γιατί οι δυο μας ήμασταν ένα και όλα τα όνειρα και τα σχέδια ήταν κοινά.

Μακάρι να μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση σου σε ένα τραίνο που έπαιρνα να έρθω να σε δω, όπως το χθεσινό γιατί ήταν η σειρά μου αυτό το Σαββατοκύριακο να έρθω.

Μακάρι να μην ήσουν μόνη και να ήμουν εκεί μαζί σου να σε προστάτευα όπως πάντα ή αν δε μπορούσα να ήμασταν και σε αυτό μαζί, γιατί είχαμε πει όλα μαζι θα τα καταφέρουμε. Πήγαμε τόσα ταξίδια και στο σημαντικότερο δε με πήρες μαζι σου, με άφησες μόνο μου και δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό. Είχαμε τοσα όνειρα που είχαμε πει ο ένας στον άλλον, είχαμε πει το για πάντα και έμεινα εγώ και για τους δυο μας, να μας αποδείξω ότι το εννοούσαμε απόλυτα και όταν σε ξαναδώ να σου πω ότι τα καταφέραμε, να σου επιστρέψω το φιλί που σου έδωσα και το σ’αγαπώ που σου είπα όταν σε άφησα στο βαγόνι. Ελπίζω να σε έκανα χαρούμενη γιατί από τη δική σου χαρά έπαιρνα και εγώ. Το μόνο που χαίρομαι είναι ότι δε σου έκρυψα ποτέ πόσο σε αγαπάω και σε νοιάζομαι, κάτι που καταλάβαινες όπως και εγώ για εσένα.

Δεν έχω κοιμηθεί ήρεμος και σχεδόν καθόλου από τη Δευτέρα το βράδυ που κοιμηθήκαμε μαζί γιατί σε περιμένω και δεν έρχεσαι πλέον να σε πάρω αγκαλιά και να αποκοιμηθείς επάνω μου όπως σου άρεσε, γιατί πάντα μου έλεγες ότι το να ξαπλώνεις έτσι ήταν όλη σου η ζωή. Μπορεί να μην στο έλεγα και εγώ εκείνη τη στιγμή αλλά όταν ξάπλωνες και σε φιλούσα στο μέτωπο αυτό εννοούσα. Πάντα θα είσαι το κορίτσι μου, το χαμόγελο μου, τα όνειρα μου. Πάντα θα ανυπομονώ να σε δω όπως κάθε καθημερινή που περιμέναμε το Σαββατοκύριακο απλά τώρα θα πρέπει να περιμένουμε λίγο περισσότερο. Ελπίζω να είσαι καλά όπου και αν είσαι και κάποια στιγμή να έρθεις να μου το πεις για να πάψω να ανησυχώ, γιατι πλέον δεν είναι στο χέρι μου να σε κάνω χαρούμενη και να σε προσέξω, όπως εκανα πάντα. Αντίο καρδιά μου. Σε φιλώ και σε περιμένω στην αγκαλιά μου κάθε βράδυ, δική σου είναι όπως σου απαντούσα όταν με ρωτούσες. Σ’αγαπάω για πάντα!».

Ο Παντελής Κούρος, Επίκουρος Καθηγητής Οδοντικής Χειρουργικής του ΑΠΘ αποχαιρέτησε την 24χρονη Αναστασία με μια συγκλονιστική ανάρτηση.

«Αγαπητή Αναστασία. Δε θυμάμαι. Δε θυμάμαι κορίτσι μου αν σε επέπληξα κάποια φορά που άργησες στα εργαστήρια. Δε θυμάμαι αν σου φώναξα αν κάποια στιγμή δεν τήρησες τα κλινικά πρωτόκολλα. Δε θυμάμαι τι βαθμό σου έβαλα στο μάθημα. Δε θυμάμαι!

Το μόνο που θέλω να σου πω, αν και αργά, αν και ξέρω πως δε θα το ακούσεις, είναι συγνώμη. Όχι για όσα ανέφερα παραπάνω, αυτά αν τα έκανα ορθώς τα έκανα, ακόμη κι αν σε στεναχώρησαν στιγμιαία.

Σου οφείλω ένα συγνώμη επειδή είμαι κομμάτι μιας γενιάς που τραγουδούσε έχε το νού σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα, ένα στίχο που αμφιβάλλω αν άκουσες ποτέ δεδομένου του χάσματος των γενεών. Ένα στίχο που όμως κι εμείς δεν καταφέραμε να κάνουμε πράξη. Επειδή επιτρέψαμε στις κακές νοοτροπίες να περάσουν και να διαβάλλουν και τη δική μας γενιά. Επειδή ενταχθήκαμε σ ένα σύστημα όπου το βύσμα κι ο ανάξιος επιπλέει σε σχέση με τον άξιο που όμως δεν τον ξέρουν οι “σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις” .

Επειδή τα όνειρα και τα ιδανικά μας πήραν χρώμα και κρύφτηκαν πίσω από κομματικά, συντεχνιακά, ατομικά και δεν ξέρω τι άλλα συμφέροντα. Επειδή σταματήσαμε να βλέπουμε που πάμε και πήγαμε εκεί που βλέπαμε. Για όλα αυτά Αναστασία μου, συγνώμη. Κουράγιο στους δικούς σου, σήμερα κλαίω βουβά….συγγνώμη», έγραψε ο Παντελής Κούρος.