«Νιώθω ενοχές γιατί δεν προέβλεψα»: Η μητέρα του μηχανοδηγού των Τεμπών συγκλονίζει με τον λόγο της

Η σημερινή ημέρα της θλιβερής μνήμης, της πρώτης επετείου από το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών που στοίχισε τη ζωή σε 57 άτομα, δικούς μας πια ανθρώπους, είναι μία δύσκολη στιγμή για όλους, μα κυρίως για τις μητέρες και τους συγγενείς των θυμάτων. Σε αυτούς ανήκει η μέρα. Πολλές από αυτές τις μάνες, δεν είχαν εδώ και 12 μήνες το κουράγιο να πάνε στο σημείο που τα παιδιά τους άφησαν την τελευταία τους πνοή. Σήμερα το κάνουν για πρώτη φορά.

Η Σταυρούλα Μασσαλή είναι μία από εκείνες και για πρώτη φορά βρήκε τη δύναμη να μιλήσει για τον γιο της, τον άτυχο μηχανοδηγό της εμπορικής αμαξοστοιχίας, τον Δημήτρη Μασσαλή. Δεν είναι λόγια οργής, τα λόγια της. Είναι φράσεις βαθιάς ενσυναίσθησης, του σπάνιου φιλότιμου που μόνο μία μάνα διαθέτει.

Θα σε συγκλονίσουν όσα λέει, γιατί παίρνει πάνω της όπως όλες οι μανάδες των θυμάτων, την ευθύνη για αυτό που συνέβη. Γιατί δεν προστάτεψαν, δεν πρόβλεψαν, το κακό, όπως έκαναν από την πρώτη μέρα που ήρθαν σε αυτό τον κόσμο τα αγγελούδια τους. Μα είναι δυνατόν να φταίνε εκείνες;

«Τον παρότρυνα να λάβει μέρος στην προκήρυξη για μηχανοδηγός. Το διανοήστε αυτό; Και τώρα τον έχασα για πάντα»

Η Σταυρούλα Μασσαλή, δασκάλα στο επάγγελμα, μίλησε σήμερα για πρώτη φορά στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου, Super Κατερίνα. Έχει ξεκινήσει από το πρωί από τη Θεσσαλονίκη, κάνοντας αρκετές στάσεις στη διαδρομή μαζί με τον σύζυγο της και όλη την οικογένεια. Ψάχνουν τη δύναμη, το κουράγιο να σταθούν όρθιοι για να πάνε στο μνημόσυνο, για να βρεθούν για πρώτη φορά στο σημείο που ο Δημήτρης έχασε εν ώρα καθήκοντος τη ζωή του. Αναίτια.

Το «Μαμά Έρχομαι» θα μας θυμίζει πάντα πως μέσα μας έχει ριζώσει αυτό το αγκάθι που λέγεται Τέμπη

Και μίλησε για τον Δημήτρη της, αλλά και τον βοηθό του Σπύρο Βούλγαρη, τα δύο άτομα της εμπορικής αμαξοστοιχίας που εκείνο το βράδυ είχαν ξεκινήσει κανονικά το δρομολόγιο τους και βάδιζαν στη σωστή γραμμή. Μέχρι να αντικρύσουν την επιβατική αμαξοστοιχία που βάδιζε στην ίδια ράγα, λόγω του λάθους του σταθμάρχη.

«Εγώ είμαι από τους γονείς που δεν έχω αντέξει να πάω στο σημείο ακόμη. Είναι η πρώτη μέρα που πηγαίνω. Είναι πάρα πολύ δύσκολη μέρα. Ο γιος μου ήταν ο μηχανοδηγός της αμαξοστοιχίας που κατέβαινε. Ποτέ δεν ακούστηκε πως σε αυτή την εμπορική αμαξοστοιχία που ήταν στον δρόμο της είχε όχι δύο παιδιά πτυχιούχα που δεν έκαναν κανένα λάθος. Ζητούσαν απίστευτα προσόντα για να προσλάβουν αυτά τα παιδιά και θεωρούσαμε και εμείς τότε πως για να ζητάνε τόσα προσόντα, ο σιδηρόδρομος είναι σε ένα άλλο επίπεδο. Είμαι εκπαιδευτικός. Πέρασε από τα χέρια μου ο Δημήτρης. Είχε τις καλύτερες προδιαγραφές. Ένα παιδί που αν δεν χανόταν θα μπορούσε να προσφέρει», είπε αρχικά η κυρία Μασσαλή.

Για να συνεχίσει μιλώντας για τον κενό χρόνο της ζωής της, από τον περασμένο Φεβρουάριο, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2023. Τότε που για πρώτη φορά θέλησε να δει τι συνέβη εκείνη την νύχτα.

«Πριν από δύο μήνες όταν ξεκίνησε η εξεταστική, γνώρισα έναν άλλο κόσμο. Μέχρι τα Χριστούγεννα δεν είχα δει τις εικόνες από το δυστύχημα, προσπαθούσα να διαπραγματευτώ την απώλεια. Τώρα ζω το δυστύχημα. Τις εικόνες από τις λαμαρίνες, τα ηχητικά...είναι απίστευτο. Δικαίωση όλοι αυτοί που έχουν χάσει τα παιδιά τους, τι δικαίωση έχουν να περιμένουν; Τι μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους; Όλα αυτά που ξεσκεπάζονται είναι τραγικά.

Νιώθω ενοχές, γιατί δεν ήξερα, δεν φαντάστηκα, δεν προέβλεψα. Όλα αυτά που έκανα σωστά μέχρι εκείνη την ηλικία, τις σπουδές του, τη ζωή του, τις αρχές του. Πώς δεν πρόβλεψα το πιο σημαντικό; Γιατί να μην ξέρω; Κάποιοι γονείς αισθάνονται ενοχές γιατί επέτρεψαν στα παιδιά τους να μπουν στο τραίνο. Εγώ έχω αυτές τις ενοχές. Είμαι μία μάνα που τον παρότρυνε να λάβει μέρος στην προκήρυξη γιατί δούλευε σε μία τεχνική εταιρεία στην Αλεξανδρούπολη και δεν τον έβλεπα. Τον ήθελα κοντά μου. Το διανοήστε αυτό; Και τον έχασα για πάντα. Ο γονιός πρέπει να τα προστατεύει τα παιδιά σε όλες τις ηλικίες».

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός»

Η κυρία Μασσαλή με τον ίδιο τόνο της μητρικής στοργής και όχι μόνο της οργής, στράφηκε προς όλους εμάς. Ναι, δεν είμαστε και εμείς αμέτοχοι. Πρέπει και εμείς να έχουμε τις ενοχές μας. Που μένουμε παθητικοί και δεν προβλέπουμε τα ολέθρια λάθη των άλλων. Και δεν είναι ζήτημα πολιτικό αυτό, αλλά βαθύτατα κοινωνικό.

«Έπρεπε να συμβεί αυτό για να καταλάβουμε πως ο βασιλιάς ήταν γυμνός; Αυτό που διδάσκω στα παιδιά; Ναι, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Τι κάνουμε εμείς; Τι κάνουμε Θεέ μου;...Μήπως καταφέρουμε ως Έλληνες ως λαός να κερδίσουμε κάτι. Μου έδωσε λίγο θάρρος αυτή η ψηφοφορία που έγινε πρόσφατα για τα Τέμπη. Μην επαναπαυτούμε. Μη φωνάξουμε μόνο για μία μέρα».

Σεβασμός και μόνο για την κυρία Μασσαλή. Και για όλες αυτές τις μάνες.