25 έτη χωρίς τον Φρέντυ Γερμανό που δεν πρόλαβε τη νέα χιλιετία όσο κι αν ήταν πιο μπροστά από αυτή

«Ξεκίνησα να γίνω συγγραφέας, αλλά στον δρόμο έκανα δύο λάθη: έγινα δημοσιογράφος και έκανα τηλεόραση. Ήταν σαν να ξεκίνησα για να χορέψω μπλουζ και όταν έφτασα στην πίστα η ορχήστρα το γύρισε σε ροκ. Tι κάνεις στην περίπτωση αυτή; Xορεύεις ροκ όσο καλύτερα μπορείς», αυτή η δήλωση συνοψίζει τόσο εύστοχα την προσωπικότητα του κατόχου της που το μόνο πιο ηχηρό από τη συγγραφική του πορεία ήταν το ροκ που απέδειξε πως χόρεψε καλύτερα από τον οποιοδήποτε.

30 χρόνια από τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη: «Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα»

Ο υποστηρικτής του Παναθηναϊκού, Φρέντυ Γερμανός, πήρε απολυτήριο Γυμνασίου από το Βαρβάκειο και συνέχισε τις σπουδές του στην τότε Πάντειο Ανωτάτη Σχολή και στη Σχολή Δημοσιογραφίας Όλσον. Παράλληλα με τις σπουδές του, εργάστηκε ως πλασιέ υφασμάτων και σε λογιστήριο προκειμένου να βγάλει το χαρτζιλίκι του και να πάει ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που γεννήθηκε να κάνει: να είναι εραστής της δημοσιογραφίας.

Αντισυμβατικός και ελεύθερο πνεύμα, πήρε το όνομα Φρέντυ από έναν Άγγλο αξιωματικό που είχε ερωτευτεί η μαμά του όταν ήταν 18 χρόνων. Με ισχυρή προσωπικότητα και εξαιρετικά ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη, απεχθάνονταν τα μαθηματικά και υποστήριζε τόσο πολύ αυτή την απέχθεια -στρεφόμενος προκλητικά στη θεωρία της συγγραφής, που όταν αποφοίτησε από το Βαρβάκειο σχολείο χαρακτηρίστηκε από τους καθηγητές του ως ο χειρότερος μαθητής της πεντηκονταετίας στα θετικά μαθήματα.

Γεννημένος γραφιάς στις 5 Σεπτεμβρίου του 1934, έβγαλε την πρώτη του εφημερίδα σε ηλικία 8 ετών, με τίτλο «Όλα για όλους» την οποία κυκλοφορούσε σε είκοσι με εικοσιπέντε αντίτυπα. Κράτησε όλα τα κείμενα και διηγήματα που έγραψε σε ηλικία 17 με 26 ετών στο συρτάρι, μέχρι το 1998.

Σε ηλικία δεκαεννιά χρονών, το 1953 συμμετέχει στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος Νέων της εφημερίδας «Η Βραδυνή» και το μυθιστόρημά του «Για μιαν εκδίκηση» έλαβε το δεύτερο βραβείο και χρηματικό έπαθλο πεντακοσίων δραχμών.

Το 1954 έγραφε στην εφημερίδα «Ελευθερία» μια στήλη για φαρμακεία. Ένα παράσημο στο βιογραφικό του που πολλοί συνάδελφοί του θα εκθείαζαν για χρόνια ως καθηγητές σε σπουδαστές και εν δυνάμει δημοσιογράφους. «Μη βιάζεστε να ανεβείτε τα σκαλιά. Ο Φρέντυ Γερμανός έγραφε 3 χρόνια για φαρμακεία», θα μας έλεγαν μεγάλα ονόματα της δημοσιογραφίας δίνοντας έτσι την καλύτερη συμβουλή με τις πολλές αναγνώσεις. Μια συμβουλή που θα πρέπει να επικοινωνείται από στόμα σε στόμα -και ειδικότερα στη σημερινή εποχή της φτήνιας και της ταχύτητας, λέγοντας πάντα το παράδειγμα του κορυφαίου Γερμανού.

Μετά από τρία χρόνια υπομονής και επιμονής στο κομμάτι των φαρμακείων, ο Φρέντυ Γερμανός πέρασε στο ρεπορτάζ και ξεκίνησε τις πρώτες του συνεντεύξεις.

Το 1964 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο «Με συγχωρείτε, λάθος» (επρόκειτο για ευθυμογραφήματα με σκίτσα του Κυρ). Έγραψε συνολικά 25 βιβλία, ευθυμογραφήματα, μυθιστορήματα, βιογραφίες και ιστορικές νουβέλες, και πολλά από αυτά σημείωσαν μεγάλη επιτυχία κάνοντας τον Γερμανό έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους Έλληνες συγγραφείς του καιρού μας (έρευνα του περιοδικού Διαβάζω).

Το 1966 άρχισε να ασχολείται με την τηλεόραση ως παρουσιαστής ειδήσεων

Έγινε γνωστότατος ως ευθυμογράφος με πηγαίο χιούμορ, παρατηρητικότητα και πρωτότυπο ύφος. Οι σχολιασμοί του στις διάφορες συνεντεύξεις που παρουσιάστηκε ήταν τόσο οξυδερκείς, ώστε ορισμένοι νόμιζαν πως του ήταν γνωστές από πριν οι ερωτήσεις και είχε προετοιμάσει τις απαντήσεις. Με δημοσιογραφική επιμέλεια συνέλεγε υλικό όταν ένα θέμα το έβρισκε συναρπαστικό, ταξιδεύοντας σε διάφορες χώρες και παίρνοντας συνεντεύξεις από αυτόπτες μάρτυρες.

Αν και εξαιρετικός γραφιάς, χωρίς αμφιβολία το πιο δυνατό του σημείο ήταν το κομμάτι της συνέντευξης. Όπως είχε αναφέρει: «Αγαπούσα τις συνεντεύξεις, γιατί αγαπούσα τον άνθρωπο και ήθελα να τον ψάχνω όσο μπορώ».

Κατά τον Gabriel García Márquez «Πάντα μένει κάτι για να αγαπήσεις» - 10 χρόνια «ηχηρής» σιωπής

Ο Φρέντυ Γερμανός πήρε συνεντεύξεις από κορυφαία πρόσωπα διεθνούς φήμης όπως Τζον Λένον, Γιόκο Όνο, Τζίντζερ Ρότζερς, Τζόαν Κόλινς, Αμπέρ Καμί και από σχεδόν όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα.

Οι τηλεοπτικές του δημιουργίες «Αλάτι και πιπέρι» και «Η πρώτη σελίδα» είχαν γίνει παράδειγμα σωστής τηλεοπτικής εκπομπής και είχαν αγαπηθεί πολύ από τους τηλεθεατές.

Ακολούθησαν και άλλες εκπομπές που έμειναν στην ιστορία της τηλεόρασης όπως «Φλας Μπακ» ή το «Πορτραίτο της Πέμπτης».

«Ζω το πιο συναρπαστικό σενάριο της ζωής μου. Κρίμα που δε θα ‘μαι εκεί να γράψω το τέλος μου», είχε πει σχετικά με την αρρώστια του λίγο πριν το τέλος. Ένα τέλος που γράφτηκε στις 21 Μαΐου του 1999. Ο Φρέντυ Γερμανός, απεβίωσε στα 65 του χρόνια από γενικευμένη κακοήθη νεοπλασία. Στο πλευρό του είχε μέχρι την τελευταία στιγμή τη σύζυγο του, ηθοποιό και χορεύτρια Μαρία Ιωαννίδου, και την κόρη του (από την πρώτη του σύζυγο, Εριέττα Μαυρουδή), στιχουργό και δημοσιογράφο, Ναταλία Γερμανού.

Σε ανάρτησή της στην 25η επέτειο θανάτου του πατέρα της -στον οποίο και έτρεφε τεράστια αδυναμία, η Ναταλία Γερμανού έγραψε: «Ν αρχίσουμε να ζούμε.. αυτό μετράει τελικά! δεν σε ξεχνάω ούτε μέρα μπαμπάκα μου❤️».

Μία από τις όμορφες στιγμές στην ελληνική τηλεόραση της οποία τo credit πιστώνεται στον Νίκο Χατζηνικολάου, ήταν το 1993 όταν στο «Ενώπιος Ενωπίω» ο Φρέντυ και η Ναταλία συναντήθηκαν τηλεοπτικά.

Ακολουθούν κάποιες αξέχαστες ατάκες ενός αξέχαστου δημοσιογράφου που -χωρίς αμφιβολία- θα έπρεπε να διδάσκεται:

Όλοι οι Έλληνες πάσχουν από το σύνδρομο του αυτοκινήτου. Εκτός από μένα που είμαι Γερμανός.

Έτσι άρχισα να λέω τις ειδήσεις στην «Hχώ των Γεγονότων». Εκείνη την εποχή οι ειδήσεις ήταν μια πολύ περίεργη υπόθεση: τις γράφαμε εμείς, τις λέγαμε εμείς και... τις ακούγαμε εμείς.

Το πρόβλημα της Ενωμένης Αριστεράς σήμερα είναι πώς να μείνει ενωμένη και πώς να μείνει Αριστερά.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Έκτοτε αναζητά το παιδί της σε βουνά και σε λαγκάδια, χωρίς να το βρίσκει. Δεν θα το βρει ποτέ.

Όλοι οι Έλληνες πάσχουν από το σύνδρομο του αυτοκινήτου. Εκτός από μένα που είμαι Γερμανός.

Λένε πως η τηλεόραση κατασκευάζει ηγέτες. Τι κρίμα που κανένας ηγέτης μας δεν μπόρεσε να κατασκευάσει τηλεόραση.

Για τα 25 χωρίς τον Φρέντυ Γερμανό -που δεν πρόλαβε τη νέα χιλιετία όσο κι αν ήταν πιο μπροστά από αυτή τούτο μόνο έχουμε να πούμε: λείπει.