Σοφία Αλιμπέρτη: «Σε παραλύουν οι φόβοι σου, μου πήρε 2 χρόνια για να τους ξεπεράσω»
Ανανεώθηκε:
Μία συζήτηση στο Queen.gr με τη Σοφία Αλιμπέρτη που εκτός από το μεγάλο της τηλεοπτικό comeback έκανε τα τελευταία χρόνια ένα restart με ουσία στη δική της ζωή και μας διδάσκει κάποιες μικρές αλλά ουσιαστικές αλλαγές που θα κάνουν και εσένα να δεις τη ζωή σου αλλιώς.
Θα την χαρακτήριζα τυχερή τη Σοφία Αλιμπέρτη. Όχι μόνο γιατί κατάφερε τα τελευταία χρόνια να ζει όπως επιθυμεί στην ηρεμία της Πάρου, αλλά γιατί το ευρύτερο σύστημα της showbiz στο οποίο κάποτε και εκείνη άνηκε, ούτε την προσδιόρισε, μα ούτε και την «τραυμάτισε». Παρόλο που κάποια σχόλια που γράφτηκαν για εκείνη και δεν περιέγραφαν ποια πραγματικά ήταν, μπορεί και στιγμιαία να την πίκραναν, όπως μας εξομολογείται σήμερα στο Queen.gr.
Στο τηλεοπτικό της comeback μετά από 11 χρόνια αποχής, ο τίτλος της εκπομπής της στον ΑΝΤ1 «Ζήσε αλλιώς» είναι ταυτόσημος στον απόλυτο βαθμό με το ποια είναι. Και είναι θέμα επιλογής όπως λέει για το πώς ζούμε, τι σκεφτόμαστε, τι ονειρευόμαστε, ποιοι και γιατί γίνονται συνοδοιπόροι δίπλα μας και τι θέλουμε τελικά να κάνουμε στη ζωή μας.
Η Σοφία κατάφερε και κάτι ακόμη. Να συνεχίσει να ακούει την εσωτερική της φωνή, εκείνη της μικρής Σοφούλας που παρέμεινε ζωντανή μέσα της για να της υπενθυμίζει ότι συχνά χρειάζεται να λέμε και ένα «μπράβο» σε εμάς. Εκείνη κυρίως το είπε στα παιδιά της, τα οποία άφησε ελεύθερα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
Στις συναυλίες του Νικόλα της, αγαπημένου μας πια Good Job Nicky (ένα τραγούδι του είναι εκείνο που την αγγίζει πολύ) είναι πάντα δακρυσμένη και στις εκθέσεις του φωτογράφου Μιχαήλ «ψηλώνει» πάντα από περηφάνια. Στον Γιάννη Πάριο χρωστά έναν μεγάλο έρωτα, έναν ευτυχισμένο γάμο και μία υπέροχη σχέση που δημιούργησαν μαζί με τα παιδιά τους, μετά το διαζύγιό τους.
«Μου πήρε δύο χρόνια για να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Αλλά μετά εξατμίστηκαν»
Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση, είναι πως δείχνεις ένα πραγματικό ενδιαφέρον για τα θέματα της εκπομπής σου και δεν το κάνεις τυπικά ως παρουσιάστρια. Δείχνεις την απορία σου, ανοίγεις το βλέμμα σου όταν εντυπωσιάζεσαι, τη λύπη σου όταν είναι λίγο πιο στενάχωρο το θέμα.
Μα είναι αληθινό το ενδιαφέρον μου, είναι όλα πρωτόγνωρα για μένα (γελάει). Ακούω για πρώτη φορά από τους επιστήμονες μας κάποια θέματα και με ενδιαφέρει πραγματικά να μάθω. Κάποιες φορές τσατίζομαι κιόλας (γελάει). Η αλήθεια είναι πως είχα εδώ και πολλά χρόνια φίλους επιστήμονες που μάθαινα από εκείνους αρκετά και έχω κάνει μαζί τους άπειρες συζητήσεις. Από την άλλη πλευρά είμαι και εκ φύσεως πιο εναλλακτική. Για παράδειγμα, δεν θα πάρω εύκολα φάρμακα αν δεν υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη. Θέλω να είναι καθαρός ο οργανισμός μου για όταν θα χρειαστεί να πάρω φαρμακευτική αγωγή. Ως ολιστική αντιμετώπιση. Κάνω πρόληψη.
Αυτή η προσέγγιση να φανταστώ ταιριάζει επειδή ζεις έναν διαφορετικό τρόπο ζωής στο νησί; Πιο αγνό και πιο υγιή ακόμη και στη διατροφή σου;
Δεν περίμενα να ζήσω στο νησί για αυτό, απλά εκεί μου ήταν πιο εύκολο. Στο νησί το αυγό και η ντομάτα που θα φας είναι πιο φρέσκα, το χώμα είναι καθαρό χωρίς φυτοφάρμακα. Έχεις εμπιστοσύνη στον ντόπιο παραγωγό, γιατί πια τον γνωρίζεις.
Εκτός από τα αμιγώς ιατρικά θέματα σε έχουν απασχολήσει πολλές φορές στην εκπομπή τα θέματα ψυχολογίας. Σε είδα και όταν αναφέρατε τις κρίσεις πανικού να μεταφέρεις και ένα προσωπικό σου βίωμα. Είναι η ασθένεια της σύγχρονης εποχής;
Δεν είναι μόνο της εποχής, αλλά τώρα πια έχουμε «σπάσει» τα ταμπού και τη συζητάμε ανοιχτά. Όταν πέρασα εγώ τις κρίσεις πανικού, δεν γνώριζα σε ποιον θα μπορούσα να απευθυνθώ, δεν ήξερα πως να το επικοινωνήσω. Δεν υπήρχαν ψυχολόγοι, ή για να το θέσω πιο σωστά, απενοχοποιημένοι ψυχολόγοι όπως υπάρχουν σήμερα. Και επειδή δεν υπήρχαν φίλοι που είχαν περάσει κάτι παρόμοιο δεν μπορούσες να το επικοινωνήσεις και το ζούσες μόνος σου.
Αναρωτιόμουν πολλές φορές: «Mήπως είμαι τρελή;». Ωστόσο τη βρήκα την άκρη μου. Επειδή κουράστηκα από όλο αυτό, αποφάσισα να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Και όταν ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τους φόβους μου, «εξατμίστηκαν». Μου πήρε δύο χρόνια όλο αυτό. Όταν είσαι μάνα οι φόβοι σου μεγεθύνονται. Σε ακινητοποιεί ο φόβος, σε παραλύει. Δεν απολαμβάνεις τη ζωή σου. Περνάει και στην ουσία είναι σα να μην έχεις ζήσει.
Και όταν τον έχεις ξεπεράσει ρίχνεις τις ευθύνες και στον εαυτό σου που τον άφησες και σε νίκησε για ένα διάστημα.
Τιμωρείς τον εαυτό σου, γίνεσαι κακός με τους άλλους, είναι μεγάλο το κόστος και έχεις πολλές συνέπειες.
«Δεν ήμουν από τις μαμάδες που υπέδειξαν στα παιδιά τους ποιο δρόμο να ακολουθήσουν»
Είσαι από εκείνες τις μαμάδες που συχνά αποζητά να κάθεται με τις παρέες των παιδιών της, να βλέπεις τον παλμό της νεολαίας και να μαθαίνεις τι σκέφτονται;
Αυτή η γενιά των παιδιών μου και των φίλων τους είναι τρομερά ανεπτυγμένη, φοβερά έξυπνη και φοβερά έτοιμη για όλα. Αντιλαμβάνεται ορισμένα πράγματα που εσύ και εγώ δεν αντιλαμβανόμαστε. Παίρνω παράδειγμα από τον εαυτό μου που ορισμένα θέματα τεχνολογίας όσο και αν το προσπαθώ, δεν μπορώ να τα κατανοήσει. Έχω καταλάβει όμως ότι επιδιώκουν για το μέλλον τους, αυτά που λίγο έως πολύ και εμείς θέλαμε στη δική τους ηλικία. Να έχουν χαρά στη ζωή τους, να έχουν έναν καλό σύντροφο, να έχουν μία καλή δουλειά, να απολαμβάνουν τις στιγμές τους. Δεν τους έχουμε κληρονομήσει τον καλύτερο κόσμο. Τα παιδιά αυτά εκτός από το να φτιάξουν καλύτερο τον δικό τους κόσμο, θα πρέπει να διορθώσουν και όλες τις βλακείες που έχουμε κάνει εμείς οι μεγαλύτεροι.
Έχω την εντύπωση από δικά σου λεγόμενα στο παρελθόν, πως οι δύο γιοι σου είναι εκείνοι που σε παρακινούν να τολμάς όσα δεν τόλμησες μέχρι σήμερα. Είναι η δύναμη που σε ωθεί μπροστά;
Αλήθεια είναι αυτό. Εκτός από τη σχέση που έχουμε ως μαμά με παιδιά, είμαστε μία παρέα που αγαπιόμαστε πολύ μεταξύ μας. Θα βρισκόμασταν έτσι και αλλιώς σε αυτή τη ζωή, με έναν άλλο τρόπο ενδεχομένως, αν δεν είχαμε αυτή τη συγγενική σχέση. Είμαστε άνθρωποι που υποστηρίζουμε ο ένας τα όνειρα του άλλου. Όποια και αν είναι αυτά, όπου και αν φτάνουν. Ωθούμε ο ένας τον άλλον στο να τα κυνηγήσει, γιατί ο καθένας μας το οφείλει στον εαυτό του. Δεν ήμουν από αυτές τις μαμάδες που υπέδειξαν στα παιδιά τους ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν. Τους άφησα εντελώς ελεύθερους. Δεν με ενδιέφερε αν θα βγάλουν το Πανεπιστήμιο, γιατί είχα εμπιστοσύνη πως θα έβρισκαν τελικά τον δρόμο τους. Όπως και εγώ τον βρήκα, χωρίς να τελειώσω κάποια σχολή Πανεπιστημίου.
Κάποιοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν πως όταν ολοκλήρωσες μία πολύ ωραία επαγγελματική πορεία και είχες δημιουργήσει οικογένεια και βρισκόσουν σε μία καλή οικονομική κατάσταση, εκ του ασφαλούς αποφάσισες να αλλάξεις ζωή και να ζήσεις στην Πάρο. Πόσο λάθος είναι αυτή η προσέγγιση;
Είναι εντελώς λάθος. Ο κόσμος πάντα έχει την τάση να κοιτά το αποτέλεσμα και όχι τον αγώνα που έχεις δώσει. Είναι άδικο. Δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα γιατί όταν πήγα στην Πάρο, δεν κάθισα να απολαύσω τους κόπους μου, συνέχισα να δουλεύω. Και τότε πήρα ένα πολύ μεγάλο ρίσκο. Γιατί έκανα κάτι που δεν το γνώριζα και επένδυσα όσα χρήματα είχα για να έχω στο μέλλον ένα εισόδημα για να ζήσω στο νησί.
Δεν άραξες λοιπόν...
Άραξα και λίγο. Είναι τέτοιο το περιβάλλον στο νησί που δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά (γελάει). Όταν πήγαινα στη δουλειά μου έλεγα: «Θεέ μου σε ευχαριστώ». Ήταν προνόμιο αυτή η διαδρομή.
Τι νιώθεις όταν βλέπεις τη θάλασσα;
Όταν βρίσκομαι μέσα της εξαγνίζομαι. Λατρεύω τη θάλασσα, είναι αναζωογονητικός παράγοντας για εμένα. Δεν θα μπορούσα στην Αθήνα να ζω κάπου που να μη βλέπω θάλασσα. Άλλες φορές όταν την αντικρίζω μου αδειάζει το μυαλό, άλλοτε με κάνει να ονειρεύομαι.
«Τι ωραία ενέργεια»: Η Σοφία Αλιμπέρτη έκανε πρεμιέρα μετά από 14 χρόνια και το κοινό την λάτρεψε
«Κάποιος κόσμος επηρεάστηκε και πίστευε αυτά που άκουγε και διάβαζε. Αυτό με στεναχώρησε»
Πες μου ένα στίχο από ένα τραγούδι του γιου σου που σε εκφράζει.
Ο γιος μου έχει γράψει ένα τραγούδι που είναι ακυκλοφόρητο και δεν το θέλει προς το παρόν. Το μόνο που μπορώ να σου αποκαλύψω είναι πως μιλά για τον μελλοντικό του εαυτό και είναι στιχουργικά συγκλονιστικό.
O Good Job Nicky δεν γράφει πια μόνο βιωματικά, βρίσκει την έμπνευση πίσω από κάθε προσωπική ιστορία
Εσύ τι θα έλεγες στον μελλοντικό σου εαυτό;
Θα του έλεγα: «Μπράβο. Μια χαρά τα κατάφερες».
Μήπως να του το λες αυτό κάθε μέρα και να μη το αφήσεις για το μέλλον;
Το «μπράβο» το λέω σπάνια σε εμένα. Θα το πω αφού περάσω μία διεργασία όπου θα κρίνω σκληρά τον εαυτό μου, με αρκετή απομυθοποίηση. Μετά έρχεται αυτή η εσωτερική φωνή της μικρής Σοφούλας που επιμένει να λέει: «Σωστά όλα αυτά, αλλά κοίτα όμως τι κατάφερες». Είναι όμως σημαντική η αυτοκριτική. Αν όλοι μπαίναμε σε αυτή τη διαδικασία, θα ήμασταν πολύ καλύτεροι. Το να μπεις στα παπούτσια του άλλου.
Είναι μία παγίδα η αυτοκριτική, γιατί πρέπει να αφήνεις κατά μέρος το «εγώ» σου. Όχι να θεωρείς πως εσύ όλα τα κάνεις σωστά.
Μα κυρίως πρέπει να γίνεται με αλήθεια. Δεν πρέπει να λες ψέματα στον εαυτό σου.
Αν γυρνούσες πίσω το χρόνο ποιο λάθος σου θα διέγραφες;
Δεν κάνω τέτοιες σκέψεις. Γιατί έχω την αντίληψη πως όλα για κάποιο λόγο έγιναν ή γίνονται. Έπρεπε να πάρω και εγώ κάποια μαθήματα για να πάω παρακάτω. Δεν έχω μετανιώσει. Είμαι γεμάτη και ευγνώμων.
Από τι πικράθηκες την εποχή που απασχολούσες τα πρωτοσέλιδα και τις καθημερινές εκπομπές;
Πολλά με έχουν πικράνει. Υπήρξε μία περίοδος που τα μέσα έβγαζαν μία άλλη προσωπικότητα από εκείνη που είμαι. Κάποιος κόσμος επηρεάστηκε και πίστευε αυτά που άκουγε και διάβαζε. Αυτό με στεναχώρησε.
Το καταλαβαίνω όμως γιατί έχουν δύναμη τα μέσα. Αλλά δεν μπορούσα και να θεωρήσω και σωστό πως ο κόσμος επιλέγει το κακό από το καλό. Και εγώ θα μπορούσα να πω το οποιοδήποτε για πολλούς ανθρώπους που γνώρισα μέσω της δουλειάς. Αλλά επέλεξα το καλό από το κακό. Ποιον θα ωφελεί τελικά όμως αυτή η επίθεση. Είναι καιρός να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο προς μία άλλη κατεύθυνση.
Bloggers
