Η Μιλένα Αποστολάκη συγκινημένη αποκάλυψε τη δύσκολη στιγμή της ζωής της και όσα της έδωσαν δύναμη

Η Μιλένα Αποστολάκη εκπροσωπεί την εικόνα της δυναμικής και μαχητικής πολιτικού, ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας, αλλά σε καμία περίπτωση της άκαμπτης και σκληρής στις συγκρούσεις, ένα μοτίβο γνώριμο τα προηγούμενα χρόνια. Την έχουμε συνηθίσει στις τηλεοπτικές της εμφανίσεις να μιλά για τις ιδέες της και να υπερασπίζεται με σθένος τις ιδέες της, αλλά αυτή τη φορά η παρουσία της στην εκπομπή «Κεραία» της Ρέας Βιτάλη, είχε καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Και μας έδειξε μία τρυφερή και ευαίσθητη πλευρά της.

«Ήταν σαν σωσίβιο εκείνη τη δύσκολη στιγμή»

Η Μιλένα Αποστολάκη είχε αποκαλύψει και στην αποκλειστική της συνέντευξη στο Queen.gr πριν από μερικούς μήνες τη βαθιά αγάπη της από μικρή ηλικία για τις τέχνες, το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μουσική.

Η Μιλένα Αποστολάκη δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, είναι πολιτικός με επαγγελματισμό

Αυτή τη φορά μας εξέπληξε με τις μουσικές της γνώσεις και τον ιδιαίτερο τρόπο που λειτουργούν στον ψυχισμό της, οι μελωδίες και οι στίχοι. Καλεσμένη στην εκπομπή της Ρέας Βιτάλη «Κεραία» στην ΕΡΤ1 που είχε θέμα «Το τραγούδι της στιγμής σου», αποφάσισε να μας μιλήσει όχι απλά για το αγαπημένο της τραγούδια, αλλά για εκείνο που στάθηκε το βάλσαμο στην ψυχή της σε μία πολύ δύσκολη στιγμή της. Και ήταν μάλιστα στη διήγησή της, αρκετά φορτισμένη συναισθηματικά.

Και όπως είπε χαρακτηριστικά: «Θα διαλέξω το τραγούδι «Τα λόγια και τα χρόνια» ένα σπουδαίο τραγούδι σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου το οποίο είχα ακούσει χιλιάδες φορές. Ένας Θούριος θα έλεγα. Και επειδή έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, πολλές φορές με συνέπαιρνε το γενικό αίσθημα και δεν έμενα στην ουσία. Το θυμάμαι σαν τώρα, είναι Κυριακή, είμαι στο σπίτι μου και είναι μία πολύ δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Έβαλα ασυναίσθητα το ραδιόφωνο και εκείνη τη στιγμή έπαιζε αυτό το τραγούδι. Για πρώτη φορά έδωσα σημασία στους στίχους. Ειδικά στο σημείο: «Και σου μιλώ σε αυλές και σε μπαλκόνια και σε χαμένους κήπους του Θεού κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια». Και εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι να με πλημμυρίζει τρομερή αισιοδοξία και ένα φως. Ήταν σαν ένα σωσίβιο σε κάποιον που πνίγεται στη θάλασσα. Ήταν ένα σινιάλο. Και αισθάνθηκα τόση ευγνωμοσύνη για εκείνον που μου έδωσε αυτό το σωσίβιο εκείνη τη στιγμή. Είχα την τύχη να τον γνωρίζω τον Μάνο Ελευθερίου και τον πήρα στο τηλέφωνο. Είχα δάκρυα ανακούφισης. Και έγιναν δάκρυα από τα γέλια που μου προκάλεσε εκείνος. Από αυτό το τραγούδι παίρνω δύναμη. Στο τέλος ενός δύσκολου δρόμου υπάρχει πάντα φως και χαρά. Το πιστεύω βαθιά αυτό».

Το τραγούδι αυτό σε σύνθεση του Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους του Μάνου Ελευθερίου έχει ερμηνευτεί για πρώτη φορά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης από τον Νίκο Ξυλούρη και έχει επανεκτελευστεί δεκάδες φορές από σπουδαίους ερμηνευτές.