2 χρόνια από την απώλεια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη και η Δώρα Τσαμπάζη δε ξεχνά το φως του
Ανανεώθηκε:
«Δύο χρόνια χωρίς το χαμόγελό σου, αλλά πάντα με το φως σου». Η Δώρα Τσαμπάζη συγκινεί και θυμάται την κουβέντα που έκαναν 20 μέρες πριν φύγει.
Δύο χρόνια έχουν περάσει από την απώλεια του σπουδαίου Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη και η Δώρα Τσαμπάζη δεν ξεχνά τον αγαπημένο της.
O Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε από τη ζωή στις 14 Οκτωβρίου 2022, ύστερα από τη μάχη που έδωσε με το καρκίνωμα NUT.
Δώρα Τσαμπάζη: Tο νέο συγκινητικό post με τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη και το μήνυμα αισιοδοξίας
2 χρόνια από την απώλεια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη
Σήμερα είναι μια ακόμα ημέρα που η Δώρα Τσαμπάζη έγραψε ένα συγκινητικό μήνυμα στον λογαριασμό της στο Instagram για τον σύντροφό της, αλλά σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα.
«Στο πουθενά θα μας πετάξει ο χρόνος.
Γι’ αυτό λοιπόν κι εμείς τα ξωτικά
Σαν φορτηγά που βγήκαν απ’ το δρόμο
Θα ζήσουμε παράφορα».
Δύο χρόνια χωρίς το χαμόγελό σου, αλλά πάντα με το φως σου.
Η Δώρα Τσαμπάζη έχει τον φύλακα άγγελό της και δεν είναι άλλος από τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη
«Όταν πήραμε τη διάγνωση καρκίνου του Αλέξανδρου, θήλαζα τον 6 μηνών γιο μου»
Η Δώρα Τσαμπάζη μίλησε πριν από λίγες ημέρες στη Σταματίνα Τσιμτσιλή και το «Happy Day» και αναφέρθηκε στην απώλεια του συζύγου της, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, συγκινώντας μας για το πόσο γενναία είναι.
Ήταν δύσκολο από την πρώτη στιγμή, όταν πήραμε τη διάγνωση καρκίνου του Αλέξανδρου, θήλαζα τον 6 μηνών γιο μου. Οπότε μπήκα στα δύσκολα. Κατάλαβα ότι το δυνατό μέλος της οικογένειας πλέον γίνομαι εγώ και όλοι θα χρειάζονται εμένα. Από την αρχή και από τότε που ξεκίνησε η ασθένεια έμαθα να στέκομαι όρθια.
«Όταν μετά τα πράγματα δεν κύλησαν όπως θέλαμε και μείναμε οι τρεις μας, πήρα μια απόφαση που ήταν πολύ γρήγορη και στιγμιαία. Ότι το σπίτι μας είχε αρκετή δυστυχία για δύο χρόνια, για την οποία όμως δεν έφταιγε κανείς και δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι.
Τώρα είναι στα χέρια μου να δώσω πραγματική ευτυχία στα παιδιά μου, όχι να υποκρίνομαι. Και για να δώσω πραγματική ηρεμία και γαλήνη στα παιδιά έπρεπε πρώτα να δουλέψω με τον εαυτό μου και να γίνω όσο μπορούσα ευτυχισμένη και χαρούμενη, γιατί έπρεπε και εγώ να επουλώσω το τραύμα μου. Δεν μπορούμε να έχουμε καλά και ευτυχισμένα παιδιά, εάν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε καλά», δήλωσε η ίδια.
Η Δώρα Τσαμπάζη συνέχισε λέγοντας πως έκανε αρκετή ψυχοθεραπεία για να καταφέρει να προχωρήσει τη ζωή της, ενώ αποκάλυψε πως ο Αλέξανδρος στην αρχή, παρά τις χημειοθεραπείες, ήταν εξωτερικά απόλυτα υγιής και δεν φαινόταν με κάποιον τρόπο τι πέρναγε.
Ο Ολυμπιονίκης φοβόταν τι θα συμβεί με την οικογένειά του όταν εκείνος φύγει. Όμως, όπως λέει η Δώρα, έκαναν μια όμορφη κουβέντα και του είπε ότι θα τα καταφέρει ακόμα κι αν «φύγει». Τότε ήταν που λυτρώθηκε και μετά από 20 ημέρες έφυγε.
O θάνατος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη
Στις 14 Οκτωβρίου 2022 ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών. Τα τελευταία δύο χρόνια πάλευε με μια εξαιρετικά σπάνια μορφή καρκίνου.
Στον λογαριασμό του στο Facebook αναρτήθηκε ένα συγκλονιστικό κείμενο που είχε γράψει ο ίδιος και ήταν έτοιμο προς δημοσίευση, όταν φύγει νικημένος από την ασθένεια.
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή...
Posted by Alexandros Nikolaidis on Thursday, October 13, 2022
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν.
Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου», είχε γράψει χαρακτηριστικά ο δύο φορές αργυρός ολυμπιονίκης μας στο Τάε Κβο Ντο.
Μια ζωή διακρίσεις στο Τάε Κβο Ντο
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έζησε μια ζωή γεμάτη με διακρίσεις σε διεθνείς και ευρωπαϊκές διοργανώσεις του αθλήματος που τόσο αγαπούσε. Μερικές από τις σημαντικότερες; Τα αργυρά μετάλλια στην κατηγορία των +80 κιλών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και σε εκείνους στο Πεκίνο.
Από τριών ετών στο άθλημα, από το 1996 άρχισε να κατακτά μετάλλια - και μάλιστα χρυσά - στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων με τις διακρίσεις να μη σταματούν εκεί.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια, όμως στη συνέχεια επέστρεψε στους Αγώνες του 2004 στην Αθήνα για να κατακτήσει το αργυρό. Το 2008, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Ρώμη και προηγήθηκε χρονικά κατά 3 μήνες των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών και έπειτα στο Πεκίνο πήρε το αργυρό.
Το χάλκινο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2010 στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας δε θα μπορούσε να το χάσει και παρά τον πρόωρο αποκλεισμό του στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012, ο Αλέξανδρος έχει μείνει στη μνήμη μας για τη δύναμη, το πάθος και την αγάπη του για το Τάε Κβο Ντο.
Bloggers
