Αναπολώντας την ελαφρότητα

Τώρα που ιεροεξεταστικά τα δάκτυλα τεντώνονται και σαν καταδότες όλοι, ψάχνουμε ποιος φταίει και ποιος πήρε την ελληνική κοινωνία στο λαιμό του, τώρα που τα λαϊκά δικαστήρια είναι έτοιμα να στήσουν αγχόνες σε πλατείες, παρασύροντας το λαό, αλλά εις τ' όνομά του, τώρα που το αγέλαστο, το λεμφατικό, το μαύρο ένδυμα, το σοβαρό θριαμβεύει σε μια μεσαιωνική του εκδοχή, τώρα αναπολώ την ελαφρότητα!

Η ικανότητα του να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι τον εαυτό σου μες στα όμορφα φουστάνια του red carpet, για παράδειγμα, να χαζεύεις όμορφες φωτογραφίες από μακρινά ταξίδια, που μπορεί ποτέ να μην πας αλλά πάντα να μπορείς να σχεδιάζεις, τα όμορφα πλάσματα που δεν είσαι, αλλά είναι ωραίο να τα βλέπεις, το να αφεθείς στο απλοϊκό, στο χαζό κάποιες φορές, στο ελαφρύ, πράγμα σωτήριο για τις ψυχές μας, είναι ξαφνικά επικίνδυνο, φοράει κουκούλα καταδότη, είναι Δούρειος Ίππος για αποπροσανατολισμό των μαζών, είναι ένοχο. Έγραψα πρώτη για το τέλος του lifestyle. Όταν κάτι γίνεται καθεστώς, ξεπερνιέται. Και ξανά το περιθώριο θα δώσει καρπούς και θα οδηγήσει στο καινούργιο. Όμως μην τρελαθούμε κιόλας. Με το σπάσιμο σε κομματάκια της ΙΜΑΚΟ, οι μισοί στο δημόσιο λόγο κατακεραυνώνουν τον Κωστόπουλο και όσους δουλέψαμε μαζί του, σαν να'μαστε αποδιοπομπαία τραγιά έτοιμα να σπρωχτούμε στην έρημο και οι άλλοι μισοί μιλάνε για «αυτοοικτηρμούς» και για την εγκληματική μας επιρροή στον ελληνικό λαό και στην νεολαία.
Είπα και έγραψα και ξανά. Δεν έχω όρεξη να επιχειρηματολογήσω πάλι. Δε με νοιάζει κιόλας. Μπορώ όμως να αναπολώ την ελαφρότητα. Έχω κάθε δικαίωμα. Ένα διάλειμμα μέσα σε σωρούς προβλημάτων, σαν αμμόλοφοι στη Σαχάρα, με ιλουστρασιόν φωτογραφίες και όμορφες πόζες, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Και ας μην έχεις νερό να πιεις. Μπορείς να ονειρευτείς. Και εσύ βάζεις τον εαυτό σου στον ρόλο μες στο όνειρο. Δε στο επιβάλλει κανένα περιοδικό.

Υπολήπτομαι πολύ τον Αγγελάκα. Διάβασα την άποψη του για την κατακρήμνιση της ΙΜΑΚΟ και την δημόσια παραδοχή του Πέτρου Κωστόπουλου για τα οικονομικά του. Αναρωτιέμαι το γιατί αν ασχολείσαι τόσο με ένα θέμα, ακόμα και απ'την αντίθετή του, πώς δε σε κάνει θιασώτη του, οπαδό του, μέρος του; Σε κάνει. Θα'ταν πολύ ωραίο να βρούμε φταίχτη για τα δεινά της χώρας, για την ανέχεια, το κρύο, τους αστέγους, το χρέος, την ανεργία, τις απληρωσιές. Ένας να φταίει. Και ένας να μας σώσει με το καλό μια μέρα. Ένας. Ο δρόμος ανοίγει, το κόκκινο χαλί στρώνεται, υπηρέτες του κακού, όλοι μας;

Και επειδή αυτά όλα είναι ζόρικα πράγματα και εγώ γραφιάς της ελαφρότητας είμαι λοιπόν και δεν δούλεψα σε έντυπα που σου μαυρίζουν τα δάκτυλα άμα τα ακουμπάς, ούτε έκανα συνεντεύξεις απ'τον Ράμφο –μιας και δε μου σήκωνε τα τηλέφωνα, μη νομίζετε πως δεν προσπάθησα- έχω δικαίωμα να μην καταλαβαίνω τα περισπούδαστα και να δικαιούμαι ένα κομματάκι ελαφρότητας, σ'αυτόν τον τόσο σοβαρό, αγέλαστο τόπο διανοούμενων. Διότι όχι το καταραμένο γέλιο, αλλά μη σου πω και το απλό χαμόγελο είναι αποπροσανατολισμός για τον λαό.