Η Χρύσα Οικονομοπούλου ξέρει από μόδα, μητρότητα και καριέρα και μας μιλά για όλα αυτά (και αρκετά ακόμα) με το δικό της, μοναδικό, τρόπο

To Fashionism είναι νόμιμο τέκνο ανίας και συνέπειας που πήγε ανέλπιστα καλά. 'Ημουν 5 μηνών έγκυος και είχα παραιτηθεί πριν το καλοκαίρι από τη δουλειά, είμαι και από τους πολυάριθμους εκείνους που «γράφουν», έκανα λοιπόν με την αδερφή μου ένα site για να μη βαριέμαι. Εκείνη βρίσκει, εγώ γράφω. Επειδή είμαι κάπως σπασίκλα, ανανέωνα κάθε μέρα, από πείσμα να μην το εγκαταλείψω, και έβλεπα τα κλικς να αυξάνονται. Όσο αυξάνονταν τόσο το φιλότιμο υπερίσχυε της τεμπελιάς και εδώ και ενάμιση χρόνο γράφω 4 με 5 φορές την εβδομάδα.

Πριν από αυτό δούλεψα 2 χρόνια στην εκπομπή του Φώτη και της Μαρίας. Έκανα αυτά τα ελαφριά, τα pop, που με ενδιαφέρουν, τι φόρεσαν στα Όσκαρ, πότε παντρεύτηκε ο Robbie Williams, πρεμιέρα Twilight, η ζωή του Cobain, τέτοια - ένα πράγμα δεν ήθελα, να ασχοληθώ με έλληνες σελέμπριτι. Με ενοχλούν «αισθητικώς». Για αυτά τα δυο χρόνια θα έχω να λέω μόνο πόσο καταπληκτικούς εργοδότες είχα, εννοώ τον Φώτη και τη Μαρία. Κατά τα άλλα δεν θα ξαναδούλευα στην τηλεόραση, εκτός φυσικά αν ήταν να γίνω πλούσια. Χα.



Τώρα δουλεύω στο Gagarin ως υπεύθυνη επικοινωνίας. Δουλειά, μωρό και site δεν είναι και παιχνιδάκι. Δεν έχω τον χρόνο να κάνω τα πάντα όπως πρέπει: αισθάνομαι πως είμαι μέτρια στα πάντα. Που μάλλον είμαι δηλαδή. Όταν το σκέφτομαι λέω, τουλάχιστον ξέρω ότι είναι λόγω μωρού, όλη η υπόλοιπη περιρρέουσα μετριότητα τι δικαιολογία έχει;

Το site δεν αποσκοπεί στον βιοπορισμό. Ως κορίτσια, εμείς και οι αναγνώστριες, σχολιάζουμε τα περί μόδας, όπως οι άντρες τα περί ποδοσφαίρου ας πούμε. Αυτό είναι όλο. Και εννοείται ότι δεν το παίρνουμε στα σοβαρά, δεν είναι δυνατό εδώ να καίγεται ο κόσμος και εμείς να πιστεύουμε στα αλήθεια ότι κάνουμε κάτι παραπάνω από χαριτωμενιές στα διαλείμματα της δουλειάς. Για εμένα όλα τα sites μόδας αυτό είναι, μια χαριτωμένη επιφάνεια, με διακύμανση στην αισθητική τους. Όποτε ξεφεύγω (γιατί εννοείται ότι ξεφεύγω, ως ρηχό καταναλωτικό ον) θυμάμαι που ήμουν χρόνια δασκάλα σε ένα φροντιστήριο στον Άγιο Παντελεήμονα, με πολλά παιδιά μεταναστών. Η μόνη σχέση που είχαν εκείνα με τα ρούχα, ήταν πως κάθε χρόνο παρέμεναν τα ίδια. Τα παιδιά μεγάλωναν και τα μανίκια των μπουφάν κάθε χρόνο κόνταιναν ώσπου τούς έφταναν, χειμωνιάτικα, μέχρι τον αγκώνα. Αυτά τα κοντά μανίκια με έχουν στοιχειώσει. Οπότε όσο και να πλατσουρίζω με τη μόδα, το ένα πατουσάκι είναι πάντα έξω από το νερό. Είναι το μότο μου για τα πάντα αυτό, να κρατάς αποστάσεις από ό,τι κάνεις. Για να έχεις συναίσθηση.

Όλη αυτή η μόδα της μητρότητας μου θυμίζει Άγιο Βαλεντίνο και περνάει από πάνω μου σαν το νερό στη ράχη της πάπιας. Sites, βιβλία, forums, μπλόγκερς (μερικές τις θεωρώ έως και επικίνδυνες), crash test προϊόντων, ένα ολόκληρο lifestyle που ψιλοντρέπεσαι και να ξεμπροστιάσεις επειδή εμπεριέχει την ιερότητα του βρέφους. Θα μου πεις πού το ξέρεις – ε, διάβαζα blogs κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (στην οποία, να το πω, την είχα περάσει ζάχαρη), κυρίως λόγω του κλασικού φόβου για το άγνωστο. Ευτυχώς συνήλθα γρήγορα.



Με απωθεί ο διδακτισμός και με εκπλήσσει δυσάρεστα ότι ακόμα ακούγονται τα περί ολοκλήρωσης της γυναίκας όταν τεκνοποιεί. Η τεκνοποίηση είναι επιλογή, όχι καθήκον. Η γέννα δεν ήταν η πιο μεταφυσική εμπειρία της ζωής μου (γέννησα φυσιολογικά), ο θηλασμός δεν μου άρεσε (συμφώνησα και με τον Σαρκοζί!), οι πρώτες μέρες με το νεογέννητο στο σπίτι δεν ήταν μαγεία, προτιμούσα πάντα το καρότσι από τον μάρσιπο, δεν επιδιώκω να πηγαίνω παντού με το μωρό, δεν είμαι υπέρ του δημόσιου θηλασμού, με την ίδια έννοια που δεν είμαι υπέρ του δημόσιου χαμουρέματος, και όχι, η Έμιλυ δεν είναι το ομορφότερο μωρό του κόσμου: υπάρχουν και ομορφότερα. Όλα αυτά είναι η προσωπική μου γνώμη, και τη λέω χωρίς να κατακρίνω κανέναν γιατί, πέρα από τις φωνές του ενάρετου μαμαδισμού, υπάρχουν και μερικές μαμάδες που δεν είναι και πολύ «μητρικές φιγούρες», που η μητρότητα δεν είναι για αυτές πρωταρχικός προσδιορισμός της ύπαρξής τους, αλλά μονάχα μια πλευρά της.

Εγώ δεν αισθάνομαι πάνω από όλα μάνα, είμαι αυτή ακριβώς που ήμουν και πριν, απλά συν ένα παιδί (που εγώ το λατρεύω, αλλά δεν περιμένω το ίδιο και από τους άλλους) – μη σου πω ακόμα πιο πολύ προσπαθώ να είμαι αυτή που ήμουν πριν, από αντίδραση στη δικτατορία του κινήματος «μάνα» που κουνάει υστερικά το δάχτυλο στη μούρη σου αν πεις μια άποψη αντίθετη με τις new age θεωρίες, τα κεφαλαία, τα υποκοριστικά και τα θαυμαστικά. Στην πραγματικότητα νομίζω πως το μόνο κοινό που έχουν οι μητέρες, είναι ότι αγαπούν πιο πολύ από όλους το παιδί τους και ότι η καθημερινότητά τους αλλάζει αμετάκλητα. Προσωπικά άλλαξαν οι προτεραιότητές μου, αλλά όχι τα ενδιαφέροντά μου προς το πιο «μωρουδίστικο». Καθόλου. Μου λείπει που δεν μπορώ να πηγαίνω όποτε θέλω για ποτό, που το σπίτι είναι μονίμως ακατάστατο και το φέρω βαρέως που τον τελευταίο χρόνο γέρασα για δέκα – σώμα και μούρη, όχι αστεία. Εμ, αυτό συμβαίνει όταν δεν κάνεις μωρό στα 20.



Πρόσφατα μια μαμά, η κυρία Τζούλια, μου είπε «εγώ το παιδί το είχα πάντα να τρέχει ελεύθερο». Και εγώ κάτι τέτοιο θέλω. Θέλω επίσης να είναι χαρούμενη, κοινωνική, και να ξέρει ότι η γνώση είναι άπειρη αλλά η ιδιοκτησία πεπερασμένη. Ήδη το προσπαθώ με το να έχει σχετικά λίγα πράγματα δικά της. Ό,τι ρούχο της έχω αγοράσει είναι πάμφθηνο. Θέλω να γίνει ένα παιδί που όχι μόνο να το υπεραγαπώ, αλλά και να το συμπαθώ.


Την Χρύσα Οικονομοπούλου μπορείτε να την βρείτε, να την ακολουθήσετε, να τη διαβάσετε αλλά και να πιάσετε κουβέντα μαζί της (και να διαπιστώσετε πόσο cool είναι) στα:
fashionism.gr
twitter.com/some_chrs
facebook.com/fashionism.gr