O Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, τα πλούτη και οι τράπεζες...

Μιλώντας για το ότι δεν έχει πληρωθεί ακόμα –η ιστορία της ζωής της γενιάς της κρίσης!- από το Mega για το σίριαλ «Με λένε Βαγγέλη», στο οποίο συμμετείχε την προηγούμενη σεζόν, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δήλωσε πως «Από το κανάλι υπάρχει καλή διάθεση και από την πλευρά μας υπομονή. Δυστυχώς δεν είμαι πλούσιος, αλλά δεν έχω και παράπονο. Τα πλούτη δεν φέρνουν την ευτυχία... Η συγκεκριμένη δουλειά ολοκληρώθηκε. Όσο για το μέλλον των τηλεοπτικών σίριαλ, είναι αμφίβολο λόγω της παρούσης οικονομικής κατάστασης. Την επόμενη τηλεοπτική σεζόν θα είναι θαύμα αν υπάρξουν ένα με δύο σίριαλ. Αν δεν ξεκαθαρίσει το οικονομικό τοπίο, τα κανάλια θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν την τηλεόραση με ό,τι πιο φθηνό υπάρχει. Μια φτήνια που φοβάμαι ότι θα μεταφράζεται σε κάθε επίπεδο, μιας και ό,τι πληρώνεις, παίρνεις».

Μου αρέσει η αμεσότητα, ο ρυθμός, η σοβαρότητα στο κωμικό του κ. Χαραλαμπόπουλου και μου αρέσουν πάντα και οι απόψεις του. Για ένα θεματάκι μονό αναρωτιέμαι. Πόσες τράπεζες έχει διαφημίσει; Έχω μια εντύπωση πως τον βλέπω συνεχώς ευτυχισμένο από μια τράπεζα που κάπως το σώζει, τον ανακουφίζει, τον γεμίζει χαρά. Φυσικά και όλοι προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να επιβιώσουμε, αλλά μιλώντας για πλούτο, φτήνια, δύσκολες εποχές, σίριαλ που δε θα γίνουν, οικονομικά τοπία, οι τράπεζες που βοηθήσαμε να πάρουν κόσμο και κοσμάκη στο λαιμό τους, βάζοντας στην υπηρεσία τους το ταλέντο μας, δεν έχουν ευθύνη. Όχι, όχι, δε κάνω έναν σύγχρονο απαγγελτικό Ροβεσπιέρο, αλλά οι καλλιτέχνες δεν είναι άμοιροι ευθυνών για αυτή τη κατάσταση της κρίσης, της οικονομικής και ηθικής, όπως πολλοί καταγγέλλουν. Και αν είναι, πόσο ηθικό είναι να διαφημίζουν τράπεζες, τους εχθρούς του λαού, τους σύγχρονους Σάυλοκ αυτοί που θα έπρεπε να ναι βάλσαμο στις ψυχές μας; Θα μου πείτε, ο Χαραλαμπόπουλος σου φταίει; Εδώ κοτζάμ Πρωτοψάλτη χαράμιζε τα τραγούδια της στο μπαλκόνι ενός νεοκλασικού για να διαφημίσει στεγαστικά δάνεια, απ᾽ αυτά που κάνουν τώρα τον κόσμο να κοιμάται σε παγκάκια! Για αυτό λέω πως δεν κατηγορώ κανέναν, μονό προβληματίζομαι. Όταν για παράδειγμα ζητάμε καθημερινά ευθύνες από τους πολιτικούς (που φταίνε, δεν το συζητάμε), μήπως και οι καλλιτέχνες μας πρέπει, σαν δάσκαλοι σε ένα έθνος σε κρίση, να προσέχουν τις επιλογές και την κοινωνική τους θέση και πρόταση;