Mea culpa Κατερίνα Καινούργιου...

Ναι η ματαιοδοξία, η αυταρέσκεια, η εγωπάθεια, ο εγωκεντρισμός, η επιφανειακότατα, μαστίζουν τους ανθρώπους που ζουν μπροστά απ τις κάμερες.
Ναι, η εύκολη κρίση επίσης, ο αστεϊσμός, η κατηγοριοποίηση, η απαξία είναι λύσεις για εμάς που γράφουμε. Ή εμάς που κάποτε κάναμε και τα δυο, μιας και εγώ υπήρξα μπροστά απ'τις κάμερες, ελάχιστα φυσικά και πιθανόν άδοξα.

Ούσα και απ τις δυο πλευρές του καθρέφτη η μεσόκοπη Άλικη στη χωρά των ΜΜΕ, των όλο αντανακλάσεις, οφθαλμαπάτες και κατασκευές, γέλασα με τα άγρια αστεία που μου'καναν, όπως «πανελίστρια που γυρεύει πάνελ», ακόμα και με ένα «μαούνα» που μου'ρθε κατακέφαλα ως χαρακτηρισμός, αλλά λάμβανα πολύ σοβαρά κριτικές όπως η από σπόντα παρατήρηση της τηλεκριτικού και παρολίγον βουλευτίνας κ. Διαμαντάκου για τον λυρισμό μου (λάθος μου) να περιγράψω το φρικτά εφιαλτικό κέντρο της Αθήνας. Και λίγα μου έγραψε!

Ένα κειμενάκι μου σε εφημερίδα. Η εύκολη στοχοποίηση ενός ευγενικού παιδιού, όπως η Κατερίνα Καινούργιου. Ξέχασα πως είναι άνθρωποι αυτοί μπροστά απ τις κάμερες και όχι –μόνο- εικόνες. Το παράκανα. Δεν συνηθίζω ούτε να ανασκευάζω, ούτε να υπογραμμίζω τις υπερβολές μου. Όμως με την κ. Καινούργιου πραγματικά υπερέβαλα και την αδίκησα. Mea culpa λοιπόν. Ξέχασα πως οι νέοι θέλουν συμβουλές ακόμη και αυστηρές για να συνεχίσουν και όχι παρατηρήσεις και στοχοποίηση.

Κατερίνα μου, keep walking...