Το χαμε καημό, το βάλαμε ντέρτι... ή σκέψεις για το ελληνικό καλοκαίρι

Μνήμες. Θάλασσες παιδικές. Μεγάλα πλαστικά σωσίβια. Εγώ είχα ένα κόκκινο – άσπρο. Καπέλα. Οι μαμάδες με ταγέρ, που μετά τα κοροϊδεύαμε και τώρα τα υιοθετούμε ξανά. Η γεύση της αλμύρας και η μυρωδιά του πλαστικού να βρέχεται. Μετά οι πρώτες διακοπές της εφηβείας που υπόσχονταν τον κόσμο όλο.
Αστυπάλαια χωρίς τουρισμό, φωτιές στις παραλίες, τάβλι στο καφενείο στο χωριό, ψηλά. Κάστρα. Μπλε. Ανηφοριές. Παραλίες παρουσία θεού – καλλιτέχνη – ζωγράφου.

Νίσυρος. Το ηφαίστειο με το λεμονί χρώμα. Πολυβοτης. Με ένα νησί πάνω του, μην ενοχλήσει τους νέους θεούς. Μπουκουνιές και κρασί. Λευκό. Παναγιές παντού. Μια πλατεία για τους νέους και μια για τους ηλικιωμένους. Μαύρη ηφαιστειογενής άμμος. Και απέναντι το Γυαλί, της Καλτσεστρούτσι πια εργατοτοπος.
Η Κάλυμνος και το φιόρδ της. Η Χίος και το πανηγύρι του Προφήτη Ηλία με τους νέους να κοιμούνται γύρω απ το μοναστήρι, με ούζο και στραγάλια και μυρωδιά μαστίχας και πολύπλοκη αρχιτεκτονική και την Τουρκία να σχηματίζεται τεράστια στην άκρη του λιμανιού και να ακούς τα κοκόρια απ το παράλια στο ίδιο ξημέρωμα.
Η Μυτιλήνη με τους αγίους της και τα πετρωμένα δάση της, η Κύθνος με τη μοναξιά της θάλασσας της και τα ατέλειωτα γαλάζια της, η Αμοργός που ποτέ δεν είδε ο Γκάτσος με τα δυο λιμάνια και τη Παναγία σκαρφαλωμένη σε σκάλες και πολυφωτογραφισμένη να κοιτάει τα πέλαγα.

Τα βουνά της Κρήτης και οι περήφανες ματιές και ο πλούτος της και η ομορφιά της χτισμένη λες από αιωνιότητα. Η Ελαφόνησος και η αγνότητα της, η αλμυρά και η κάψα του ήλιου. Τα ψαροχώρια στη πράσινη σκούρα Βόρεια Εύβοια. Τα ελευθέρα ελάφια, οι σπηλιές, οι αμμουδιές, οι ελληνικοί και οι τουρκικοί μαχαλάδες της Μυρινας στην Λήμνο. Οι κόντηδες και ο Ιταλικός αέρας της Ζακύνθου. Τα τραγούδια και τα καταπράσινα νερά της Λευκάδας.

Κάποτε σε ένα βουνό στην Φολέγανδρο να πέφτουν βροχή αστέρια σε ουράνιο φαινόμενο απ τα σπάνια και ο αέρας να καίει φέρνοντας χαιρετίσματα νυχτερινά απ την Ανατολή. Όλα τα μπλε, όλο το χρυσαφί της γης σε αμμουδιές, κάποια πράσινα γυαλιστερά νερά, διάφανο φως, λευκό, λουλακί ουρανοί. Η Ελλάδα να ζει σε καλοκαίρια. Πίσω στο γραφείο μου. Διαδίκτυο.

«Γιατί δεν συμφώνησε ακόμα με το Μέγκα ο Ουγγαρέζος;»...
... μη με σκας! Το χα μαράζι και το βαλα ντέρτι! Και να, σου ορκίζομαι μόλις τώρα αυτό το παιδί και το μέλλον σκεφτόμουν...