Ποια είναι η αλήθεια στον χωρισμό του Σχοινά με την Κοκκίνου;

Υπάρχουν τα κανονικά κουτσομπολιά, της επικαιρότητας. Και υπάρχουν και τα ρετρό κουτσομπολιά. Για κάποιο λόγο αυτά έχουν επιστρατεύσει τις τελευταίες μέρες η Καίτη Γαρμπή και ο Διονύσης Σχοινάς για τους δικούς τους λόγους. Αφού λοιπόν η Καίτη Γαρμπή θυμήθηκε να πει σε συνέντευξη της πριν από καμιά εβδομάδα για μια παλιά διαφορά που είχε με την εφορία, πόσα δήλωνε στη φορολογική της δήλωση πριν από 10 χρόνια και πόσο έκανε ένα φουστάνι που αγόρασε τη δεκαετία του 90, μπήκε στο παιχνίδι και ο Διονύσης Σχοινάς.

Δεκαπέντε χρόνια μετά τον επεισοδιακό χωρισμό του με την Ελλη Κοκκίνου που την έστειλε στο νοσοκομείο με σοβαρά προβλήματα υγείας που της πήρε πολύ καιρό για να ξεπεράσει ο Σχοινάς θυμήθηκε να μας πει τι είχε γίνει τότε. Η τουλάχιστον τι πιστεύει εκείνος ότι είχε γίνει τότε. Πότε χώρισε με την Ελλη, πότε τα ξανάφτιαξε με την Καίτη και γιατί της έκανε πρόταση γάμου σε ζωντανή σύνδεση στην τηλεόραση όταν οι εκπομπές της Κορομηλά έκαναν τηλεθέαση 50% και οι δρόμοι άδειαζαν όταν έπαιζε το Μπράβο.

Ο χρόνος, ειδικά ένα διάστημα 15 χρόνων, έχει πολλές ιδιότητες. Πρώτον, σε κάνει να ξεχνάς μερικές λεπτομέρειες ακόμη κι αν ήσουν πρωταγωνιστής στα γεγονότα. Μπορεί να μπερδεύεις ημερομηνίες και πρόσωπα. Μπορεί ακόμη να μπερδεύεις και συναισθήματα. Δεύτερον, στρογγυλεύει τις γωνίες. Κάτι που σήμερα μας φαίνεται οτι είναι το τέλος του κόσμου, μετά από 15 χρόνια- αν το θυμόμαστε ακόμη- θα μας φαίνεται πολύ πιο αντιμετωπίσιμο. Το αν τα πράγματα έγιναν έτσι όπως τα θυμούνται η Γαρμπή και ο Σχοινάς (υποστηρίζουν ότι ο Σχοινάς έκανε πρόταση γάμου στην Καίτη απο την τηλεόραση ενώ είχε χωρίσει επτά μήνες νωρίτερα με την Ελλη) ή όπως τα θυμούνται κάποιοι άλλοι (υποστηρίζουν ότι ο Σχοινάς τα είχε με την Ελλη όταν έκανε την πρόταση γάμου στην Καίτη, η Ελλη το είδε στην τηλεόραση και έπαθε μεγάλο ψυχολογικό σοκ που την οδήγησε στην κατάθλιψη) είναι ένα θέμα που αφορά τους ίδιους που ξέρουν και την αλήθεια. Αλλά να θυμάσαι μια ιστορία που είτε έτσι είτε αλλιώς πλήγωσε έναν άνθρωπο με τρόπο που ξέρεις πολύ καλά, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά είναι θλιβερό, αδικαιολόγητο και άκυρο.