Από τη γυναικεία απελευθέρωση στο #ΜeToo: Η Ματθίλδη Μαγγίρα λέει αλήθειες που αφορούν όλες εμάς
Ανανεώθηκε:
Η Ματθίλδη Μαγγίρα κατάφερε να νικήσει το «εγώ» της, πάει κόντρα στα στερεότυπα και στην εξουσία και μιλά στο Queen.gr για τις γυναίκες, την αντίσταση και την αμφισβήτηση. «Η εξέλιξη είναι η λέξη «κλειδί» για τη γυναίκα τού σήμερα».
Έχουν περάσει 31 χρόνια από τον πρώτο πρωταγωνιστικό τηλεοπτικό ρόλο της Ματθίλδης Μαγγίρα στη σειρά «Μικρομεσαίοι» του Γιάννη Δαλιανίδη. Σε αυτές τις τρεις δεκαετίες της καριέρας της, την είδες να μεταμορφώνεται πολλές φορές - και όχι μόνο εμφανισιακά - αλλά κυρίως να εξελίσσεται. Είτε ως comedian, ως performer με μεγάλη γκάμα εκφραστικών μέσων, ως ηθοποιό και ως παρουσιάστρια.
Η εξέλιξη, η αμφισβήτηση, οι ανοιχτοί ορίζοντες, η αντίσταση σε ό,τι θεωρείται δεδομένο και συμβατικό είναι στο DNA της, αλλά ποτέ δεν υπήρξε επαναστάτρια χωρίς αιτία.
Φέτος εκτός από αυτή την υπέροχη αλλαγή που έκανε στο look της με τα γκρι μαλλιά της δημιουργώντας ένα ακόμη Μαγγιρέικο trend, κάνει και μία ακόμη επαγγελματική αλλαγή στο πλευρό του Γιώργου Κοψιδά στην παράσταση «Κίνηση ΜΑΤ». Για να προβάλλει αυτό που κάνει η ίδια στη δική της ζωή: Την ένωση των άκρων.
Στη συζήτησή μας μιλάμε για την αγάπη, τους αγώνες των γυναικών, τη μητρότητα, την ενσυναίσθηση αλλά και την αντίσταση. Που άλλοτε φέρνει αποτέλεσμα, άλλοτε όχι.
«Ζούμε σε μία ξεκάθαρα πατριαρχική κοινωνία»
Στην παράσταση πας κόντρα στην εξουσία. Είναι στη δική σου φύση αυτή η αντίσταση;
Η παράσταση πραγματεύεται δύο πλευρές που τις εκπροσωπούν ένας άντρας και μία γυναίκα. Ο Γιώργος Κοψιδάς είναι αστυνομικός στα ΜΑΤ και εγώ είμαι μία αντιεξουσιάστρια και επαγγελματίας διαδηλώτρια στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Έχω, δηλαδή, κανονικό φάκελο στην αστυνομία (γελάει). Σε μία ημέρα διαδήλωσης, η γυναίκα ανεβαίνει σε μία ταράτσα για να προφυλαχθεί από τα δακρυγόνα. Και μετά από λίγο έρχεται και ο αστυνομικός. Για 90 λεπτά αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι είναι απέναντι. Θα δεις το ξεχωριστό τους δίκιο και τα λάθη τους μέσα από κωμικές ανατροπές όπου το γέλιο έρχεται αβίαστα. Οι δυο τους μέσα από τις αντιθέσεις τους τελικά τα «βρίσκουν» σε ανθρώπινο επίπεδο, ξεχωριστά από τους κοινωνικούς τους ρόλους.
Έχεις λάβει μέρος σε διαδήλωση;
Έχω πάει πριν πολλά χρόνια για την υπόθεση του Οτσαλάν. Όταν είδα, όμως, ότι η τότε κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Τούρκους, δεν ξαναπήγα σε διαδήλωση. Κατάλαβα πως η εξουσία δεν ενδιαφέρεται για το τι λέει ο κόσμος.
Η διαδήλωση είναι πια passé, δεν μετράει και δεν φέρνει αποτέλεσμα. Για αυτό και πρέπει να αναζητήσουμε νέους τρόπους για να αντιδράσουμε.
Ποια ήταν η κίνηση ματ που έκανες στη ζωή σου;
Όταν τα «βρήκα» με τον εαυτό μου, αφού πια είχα γίνει μαμά. Είχα αποκτήσει ψυχοσωματικά και κάτι έπρεπε να κάνω για αυτό.
Έπαψα πια να τσακώνομαι με τον εαυτό μου, δεν έχω πόλεμο μέσα μου. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση, υπάρχει μόνο συζήτηση. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανα σε εμένα.
Άλλαξε και ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τους γύρω σου; Συγχωρείς ευκολότερα τα λάθη των άλλων επειδή τα κατανοείς;
Έμαθα κυρίως να συγχωρώ τον εαυτό μου, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα. Αν είμαι πάρα πολύ αυστηρή με εμένα θα κάνω το ίδιο και στους άλλους. Νίκησα το «εγώ» μου.
Ο δυναμισμός που σε χαρακτηρίζει πόσο μεγάλο εμπόδιο υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σου;
Επιλέγω να κοιτάω την άλλη πλευρά. Αυτός ο δυναμισμός που έχω μού «άνοιξε» και νέους δρόμους για να καταφέρω αυτά που ήθελα.
Πώς κατάφερες να τιθασεύεις τους φόβους σου;
Από τότε που ήμουν τεσσάρων ετών θυμάμαι να μη φοβάμαι τίποτε, ούτε καν το σκοτάδι όπως τα περισσότερα παιδιά.
Κατάλαβα από νωρίς στη ζωή μου ότι ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που στο «φοράνε» οι άλλοι, είναι επίκτητο.
Και αργότερα όταν έγινα μητέρα, κατάλαβα ότι η γέννα παίζει σημαντικό ρόλο. Δεν φοβόμουν, γιατί είχα γεννηθεί στο σπίτι μου με μαμή. Δεν υπήρχαν οι προβολείς του χειρουργείου. Όταν ένα μωρό είναι ακόμη στην κοιλιά της μαμάς του είναι σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και αισθάνεται ασφάλεια. Όταν έρχεται στη ζωή μέσα στο μαιευτήριο μπαίνει απότομα σε δυνατό φως που του δημιουργεί τον φόβο. Εγώ γεννήθηκα χαράματα όταν γλυκοχάραζε, μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού μου. Αυτές οι αισθήσεις καταγράφονται στο υποσυνείδητο ενός παιδιού.
Φοβίες και αγωνίες ως μαμά είχες όταν γεννήθηκε η 18χρονη σήμερα κόρη σου Λήδα;
Φυσικά και είχα. Όταν γίνεσαι για πρώτη φορά μαμά, ξυπνούν μέσα σου πράγματα που δεν ήξερες ότι είχες, κάνεις μία υπέρβαση, νιώθεις μία μεγάλη ευθύνη. Η θηλυκή αρχή έχει μία άλλη ωριμότητα λόγω αυτής της ευθύνης. Οι καημένοι οι άντρες δεν την νιώθουν ποτέ λόγω της δικής τους διαφορετικής φύσης.
Ξυρισμένα, ροζ, μοβ: Η κόρη της Μαγγίρα έχει τα πιο ωραία άφρο μαλλιά & έχει κάνει άπειρες αλλαγές
Ζούμε σε μία πατριαρχική ή σε μία μητριαρχική κοινωνία;
Ξεκάθαρα πατριαρχική.
Το έχει πει άλλωστε και ο καλλιτεχνικός μου πατέρας James Brown στο τραγούδι του: «Τhis is a man's world. But I wouldn't be nothing without a woman or a girl». Είναι ο κόσμος του άντρα, αλλά τίποτε δεν θα γινόταν χωρίς μία γυναίκα και ένα κορίτσι.
Εκτός από την αντίσταση σε στερεότυπα και ταμπού ποια είναι η λέξη «κλειδί» για τη γυναίκα του σήμερα;
Η εξέλιξη. Από την εποχή που ήμασταν παιδιά, μπήκαμε σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα από τους γονείς μας. Πόσο ανοιχτή μπορεί να είσαι στο μυαλό σου, όταν δεχθείς πως στη ζωή σου έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν; Πρέπει λοιπόν να εξελιχθείς, αλλά να εξελίξεις πρωτίστως τον εαυτό σου. Όταν έχεις δυσαρμονία μέσα σου, δυσαρμονία εκπέμπεται και στους άλλους γύρω σου. Μαζί με την εξέλιξη θα πρέπει να υπάρχει και αμφισβήτηση. Δίχως αυτή ούτε η επιστήμη αλλά ούτε και η τέχνη θα είχαν προχωρήσει.
Αισθάνθηκες ικανοποίηση όταν πριν από 3 χρόνια οι φωνές των γυναικών ενώθηκαν – και από το δικό σου χώρο – ενάντια στην παρενόχληση και στην κακοποίηση; Προβληματίστηκες για το που θα κατέληγε όλη αυτή η προσπάθεια;
Και τι έγινε τελικά; Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τι έγινε με όλους αυτούς που καταγγέλθηκαν; Θα σου δώσω απευθείας την απάντηση: Είναι έξω. Τι σου λέει λοιπόν το νομικό σου σύστημα; Πως ό,τι και αν κάνεις, θα χάσεις. Εμένα τουλάχιστον, αυτό μου λέει. Επίσης όταν συμβαίνει κάτι μαζικά σε παγκόσμιο επίπεδο πάντα με βάζει σε σκέψεις.
Που είναι η λεγόμενη απελευθέρωση της γυναίκας; Πλάκα κάνουμε τώρα; Το μόνο όμως που με κάνει να ελπίζω, είναι πως συμπαντικά περνάμε σε μία άλλη εποχή, αλλάζουν τα πράγματα. Νιώθω ότι έρχεται φως.
Bloggers
