Ιωάννα Ασημακοπούλου: «Η γυναίκα πάντα ήταν σε αδύναμη θέση ακόμη και στα παραμύθια»

Η νέα σειρά του ΑΝΤ1 + είναι μία σύγχρονη κωμωδία που λέει με χιουμοριστικό τρόπο σοβαρές αλήθειες για εμάς τις γυναίκες. Και η Ιωάννα Ασημακοπούλου που υποδύεται τη Τζο στο κατώφλι των 40, μιλά στο Queen.gr για τα συναισθηματικά αδιέξοδα, τη μοναξιά, τα στερεότυπα, τους ρόλους, τη σχέση μας με τους άντρες, την εποχή της ματαίωσης αλλά και τη μεταβατική περίοδο που διανύουμε όπου οι αλήθειες βγαίνουν στο φως και τα καταπιεσμένα όνειρα παίρνουν υπόσταση.

Η ηθοποιός με ένα μοναδικό χιούμορ ως όπλο και ως άμυνα λέει αλήθειες. Είναι η Ιωάννα. Θα σέβεστε.

«Το χιούμορ με έχει σώσει από δύσκολες περιόδους της ζωής μου»

Ο ρόλος της ως Αντωνία, νύφη της Μίρκας Παπακωνσταντίνου στη σειρά «Το σόι σου» έχει μείνει χαραγμένος στη μνήμη μας, αν και η Ιωάννα Ασημακοπούλου έχει κάνει πολύ σημαντικές συνεργασίες στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Γιατί με αυτό τον ρόλο που η ίδια «έχτισε» μοναδικά, έλεγε χιουμοριστικά, σοβαρές αλήθειες.

Με έναν διαφορετικό υποκριτικά τρόπο, η Ιωάννα εμπνεύστηκε αρχικά και δημιούργησε και τον τηλεοπτικό κόσμο της Τζο. Μίας κοπέλας του σήμερα, δεσποινίς ετών 38 που θέλει να χάσει κιλά και να τα κάνει όλα σωστά. Για τους άλλους. Για τους γονείς της και τους φίλους της που δεν την κατανοούν. Η Τζο όμως αποφασίζει να ζήσει τη ζωή της και να βρει τον έρωτα όπως θέλει εκείνη. Με την αυτοπεποίθηση που πρέπει.

Η σειρά με το εξαιρετικό καστ και την καλοφροντισμένη παραγωγή θα σε κάνει να γελάσεις, να σκεφτείς, να δεις λεπτομέρειες που μοιάζουν με τη δική σου ζωή. Και έχει το πιο αισιόδοξο μήνυμα για το τέλος.

Με την Ιωάννα μιλάμε στο Queen.gr για αυτές τις γυναίκες και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της για τον έρωτα, τα όνειρα και τα στερεότυπα.

Γιατί οι γυναίκες της γενιάς των Millenials (σε αυτή ανήκει και η ηρωίδα σας) βρέθηκαν στην πλειοψηφία τους σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο;

Δεν είναι προνόμιο των γυναικών το συναισθηματικό αδιέξοδο και, όπως θα δείτε και στην Τζο, αναφερόμαστε και στο αντρικό συναισθηματικό αδιέξοδο. Ζούμε στην εποχή της ματαίωσης. Και δυστυχώς αυτό ακουμπά πολλές γενιές. Τώρα σε ό,τι αφορά τις γυναίκες συγκεκριμένα, θεωρώ ότι μετά από πολλά χρόνια καταπιεσμένων και ανέκφραστων συναισθημάτων, έχουμε καταφέρει να μπορούμε να μιλήσουμε για αυτά, χωρίς να νιώθουμε ντροπή και φόβο. Ταυτόχρονα, σε μεγάλο ποσοστό, δουλεύουμε, αυτοσυντηρούμαστε, το οποίο σημαίνει ότι μένουμε σε σχέσεις από επιλογή μας και όχι από ανάγκη. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι αν δεν καλυπτόμαστε από μια σχέση, φεύγουμε.

Έχουμε ακόμα βέβαια, στις πλάτες μας, το βάρος των στερεοτυπικών αντιλήψεων, αλλά από την άλλη έχουμε και χρέος απέναντι στον εαυτό μας να το ξεφορτωθούμε, με όποιο κόστος και να αφουγκραστούμε το βαθύτερο θέλω μας.

Η ελευθερία θέλει πολλές θυσίες για να την κατακτήσεις, δεν είναι απλό πράγμα.

Σε ποιο βαθμό η ελληνική οικογένεια έτσι όπως είναι δομημένη εδώ και δεκαετίες λειτούργησε ευεργετικά μερικές φορές, αλλά δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες σε εμάς τις γυναίκες; Να είμαστε καλές σε πολλούς ρόλους ταυτόχρονα, ως γυναίκες, ως σύντροφοι, ως επαγγελματίες, ως μαμάδες.

Παλιά στα χωριά λέγανε: «Έχω δυο παιδιά και μια κόρη». Αν αναλύσουμε αυτή τη φράση νομίζω θα μας δώσει μια εξήγηση για τον ρόλο της γυναίκας τότε και στο πως οδηγηθήκαμε στο τώρα. Φυσικά και έχουν αλλάξει τα πράγματα, ευτυχώς προς το καλύτερο, από την εποχή των παππούδων μου. Παρ’ όλα αυτά όμως μια γυναίκα πρέπει συνέχεια να αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι επιτυχημένη επαγγελματίας και ταυτόχρονα μητέρα και σύζυγος και... αγάπη εσύ. Οι ρόλοι έχουν δοθεί από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Να παίζουμε με τα κουζινικά μας, να παίζουμε με τις κούκλες μας και να ονειρευόμαστε τον ιδανικό πρίγκιπα που θα έρθει, θα μας δώσει το φιλί της ζωής για να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο.

Πάντα η γυναίκα τοποθετούνταν σε αδύναμη θέση, ακόμη και στα παραμύθια. Ήταν αυτή που έπρεπε να κάνει τη θυσία και να πάει κόντρα σε όλες τις επιθυμίες της.

Γιατί για πολλά χρόνια η ικανοποίηση - και δεν εννοώ μόνο η σεξουαλική - ήταν μεγάλη αμαρτία για μια γυναίκα. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει απαράδεκτους χαρακτηρισμούς για γυναίκες που έχουν αποφασίσει να μην κάνουν οικογένεια και παιδιά, για γυναίκες που επιθυμούν να έχουν πολλούς συντρόφους, για γυναίκες που έχουν διαφορά ηλικίας με το ταίρι τους, που θέλουν να κάνουν καριέρα. Αν το δείτε από την αντίθετη πλευρά, όλα αυτά είναι τιμή για έναν άντρα. Διανύουμε μια μεταβατική εποχή που κάθε άτομο οφείλει να διεκδικεί τη θέση του, τον χώρο του και την ελευθερία του. Όλα αλλάζουν και ελπίζω προς το καλύτερο.

Νομίζω ότι είναι σημείο των καιρών και στα δύο φύλα, η μοναξιά που μπορεί κάποιος να αισθανθεί μέσα στη σχέση. Είναι προτιμότερο να φύγει ή να το παλέψει και μέχρι πότε;

Η μοναξιά δεν είναι ανακάλυψη της εποχής μας. Μοναξιά μπορεί να έχεις νιώσει ως παιδί, ως σύντροφος, ως μέρος μια κοινωνικής ομάδας. Δεν μπορώ να να δώσω κάποια συμβουλή διότι ο τρόπος που αντιδρούμε πολλές φορές εξαρτάται από το τι έχουμε βιώσει. Κάποιος μπορεί να θέλει να το παλέψει και κάποιος άλλος να θέλει να φύγει. Νομίζω όμως ότι πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι όλες οι σχέσεις χρειάζονται προσπάθεια και αμοιβαία βήματα για να σταθούν. Σίγουρα η μοναξιά είναι συναίσθημα δύσκολο για όλους μας.

«Δεν μετανιώνω για όσες τρέλες έχω κάνει»

Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι ένα υπέροχο αντίδοτο για να αντιμετωπίσεις τα πάντα στη ζωή; Έχει λειτουργήσει έτσι και σε εσάς;

Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός με έχουν σώσει από πολύ δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Είναι ένας από τους πιο ισχυρούς μηχανισμούς άμυνας. Απαλύνουν τον πόνο που αισθάνεσαι, έστω για λίγο. Και μπορούν να βοηθήσουν και τους ανθρώπους γύρω σου.

Πώς αντιμετωπίζετε τους τοξικά θετικούς που θα βρεθούν στο δρόμο σας;

Με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζω όλους τους τοξικούς ανθρώπους. Βάζω τα όριά μου και απομακρύνομαι.

Τι μπορεί να «σκοτώσει» τη δική σας χαρά και τον ενθουσιασμό σας – που είναι και φυσικό χαρακτηριστικό σας – και τι μπορεί να την απογειώσει;

Η απάντηση και για τις δυο περιπτώσεις είναι η πίστη μου στα πράγματα. Όταν την χάνω, χάνω και την χαρά μου. Το θέμα είναι να μην το βάζεις κάτω, γιατί ακόμα και στο σκοτάδι πάντα υπάρχει μια χαραμάδα φωτός. Γι’ αυτό δεν θέλω ποτέ να το βάζω κάτω. Τα πάντα ρέουν κι όλα αλλάζουν κι αύριο είναι πάντα μια καινούρια μέρα. Πάντα πρέπει να αναζητάμε το φως κι ας είναι όλα σκοτεινά γύρω μας, είναι η μοναδική ελπίδα.

Πώς αποδυναμώνει ένας ηθοποιός τον ναρκισσισμό που είναι και επακόλουθο της τέχνης του;

Σε ό,τι κι αν κάνει κανείς, και ακόμη περισσότερο στην τέχνη, η γείωση είναι σημαντική. Ο σκοπός της τέχνης είναι ιαματικός εξάλλου. Μέσα από αυτήν ανακαλύπτουμε κομμάτια του εαυτού μας που ίσως δεν θα τα βλέπαμε, αν δεν ασχολούμασταν με την υποκριτική. Το «εγώ» στο θέατρο δεν θα έπρεπε να έχει θέση, γιατί είναι ομαδική δουλειά. Δεν παίζεις μόνο για το εαυτό σου, παίζεις και για τους άλλους.

Είστε παρορμητική; Υπάρχει μία ωραία τρέλα της στιγμής που έχετε κάνει και δεν το μετανιώσατε;

Δεν είμαι τόσο παρορμητική αλλά για όσες τρέλες έχω κάνει δεν μετανιώνω με τίποτα, παρά μονάχα για όσες δε έκανα.

Αν η ζωή σας αυτή τη στιγμή ήταν τραγούδι, ποιο θα περιέγραφε καλύτερα αυτό που νιώθετε και αυτό που είστε;

«Η κρουαζιέρα του διαδρόμου», σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.

Αισθανθήκατε κάποια στιγμή πίεση από τη δημοσιότητα που προκαλεί η δουλειά σας;

Η δουλειά του ηθοποιού φέρνει πολλές πιέσεις και όχι απαραίτητα από τη δημοσιότητα. Για μένα πιο πολλή είναι η πίεση που φέρνει η αστάθεια - πριν καλά-καλά ολοκληρώσεις μια δουλειά, συνήθως ψάχνεις για την επόμενη.

Η Τζο θα καταφέρει να βρει τον έρωτα; Και τι στοιχεία θα έχει ο άντρας που τελικά θα είναι στο πλευρό της και δεν τα είχαν όλοι οι υπόλοιποι;

Το σίγουρο είναι ότι η Τζο, μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, θα μάθει να αγαπάει τον εαυτό της, θα ακούσει τις επιθυμίες της και θα συνειδητοποιήσει ότι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή της είναι η ίδια, για να μπορέσει, αφού αισθανθεί ολόκληρη να αγαπήσει και κάποιον άλλον.

Ποια στοιχεία σας γοητεύουν σε έναν άντρα;

Το χιούμορ, η ευγένεια, το συναίσθημα και η δοτικότητα.

Το φλερτ στην σημερινή εποχή έχει τη σφραγίδα των social media. Έχει μόνο αρνητικό πρόσημο αυτό;

Τίποτα δεν έχει μόνο αρνητικό ή μόνο θετικό πρόσημο. Τα social media δίνουν ευκαιρίες επικοινωνίας, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη ζεστασιά της φυσικής επαφής. Φλερτ σημαίνει αγγίζω, κοιτάζω στα μάτια, νιώθω την παρουσία του άλλου δίπλα μου. Αυτά δεν γίνονται μέσα από την οθόνη ή το πληκτρολόγιο. Ας μην ξεχνάμε να συναντιόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε και να πιανόμαστε από το χέρι!