Ντίνα Νικολάου: «Πέρασα μία δύσκολη φάση στην εμμηνόπαυση αλλά είναι ωραίο τελικά να μεγαλώνεις»

Εδώ και 15 χρόνια, η σεφ Ντίνα Νικολάου έχει στήσει με τη βοήθεια της αδελφής της Μαρίας, μία μικρή Ελλάδα στο κέντρο του Παρισιού, με το ήδη πολυβραβευμένο εστιατόριό της «Evi Evane» να θεωρείται το καλύτερο στην κατηγορία της ξένης κουζίνας. Σε μία χώρα και σε μία πόλη που φημίζονται ως γαστριμαργικοί παράδεισοι, αυτό είναι ένα μεγάλο επίτευγμα.

Στη συνοικία Marais, καλλιτέχνες, πολιτικοί, Έλληνες και Γάλλοι θεωρούν το δικό της εστιατόριο, το στέκι τους. Η πρωτοπορία της είναι να χρησιμοποιεί μόνο υλικά από την Ελλάδα και όχι απλά να προσαρμόζει τις συνταγές της χώρας μας σε πιο γκουρμέ εκδοχές.

Το νεαρό κορίτσι από την Κυρτώνη Φθιώτιδας που αποφάσισε μετά τις σπουδές της στην Οικονομία και το Μάρκετινγκ να ακολουθήσει το όνειρό της και να σπουδάσει μαγειρική στο Παρίσι, συνεχίζει να διατηρεί αυτή την τόλμη των νεανικών της χρόνων και είναι πραγματικά ακούραστη. Θα τη συναντήσεις εκτός από το εστιατόριό της στο Παρίσι, στα μαθήματα μαγειρικής που παραδίδει, στα διεθνή σεμινάρια, στα γυρίσματα της εκπομπή της στο Open, «Open Kitchen». Μοιράζει τις μέρες και τους μήνες της, ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο γράφοντας παράλληλα και τα βιβλία της.

Όμως με ένα μαγικό τρόπο, η δυναμική επιχειρηματίας βρίσκει τον χρόνο και τον τρόπο να είναι διαρκώς στο πλευρό των 3 αντρών της ζωής της, του συζύγου της Κώστα και των γιών τους, Στυλιανού και Γιώργου.

Στη συνέντευξή μας στο Queen.gr με τη Ντίνα Νικολάου, δε μιλάμε μόνο για τη μαγειρική, αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μία γυναίκα στον αντροκρατούμενο κόσμο του επιχειρείν και μοιράζεται τις σκέψεις της μαζί μας, για την πιο δύσκολη φάση που βίωσε ως γυναίκα. Και που ακόμη και μέσα από αυτή τη δυσκολία η σκέψη της, οδηγήθηκε και σε μία νέα επαγγελματική πρόκληση.

«Ποτέ δε "φόρτωσα" με ευθύνες τους γιους μου, ποτέ δεν τους παραπονέθηκα πως είμαι κουρασμένη»

30 χρόνια μετρά ο γάμος της με τον Κώστα Γρηγοριάδη και αυτή η σχέση επιβεβαίωσε τον κανόνα πως «ο έρωτας περνά από το στομάχι», καθώς το πρώτο φαγητό που του μαγείρεψε ήταν ψητά καλαμαράκια και τους έφερε και πιο κοντά. Παντρεύτηκαν στο Παρίσι το 1993 και όπως λέει για εκείνον «Τον θαυμάζω ως σύζυγο και ως πατέρα και ο θαυμασμός είναι εξίσου σημαντικός με τον έρωτα». Εκείνος και οι δύο τους γιοι, ο Στυλιανός που ασχολείται με τις επιχειρήσεις της μητέρας του, αλλά και ο Γιώργος που ασχολείται με την αρχιτεκτονική, δε λείπουν ποτέ από το πλευρό της.

Από τα πρώτα χρόνια της νεότητας σας και του γάμου σας, η ζωή σας ήταν σταθερά δομημένη μόνο στη Γαλλία, λόγω και του ξεκινήματος του εστιατορίου σας. Πώς και αποφασίσατε την επιστροφή και στις ελληνικές σας ρίζες;

Τα πρώτα 15 χρόνια έμεινα στο Παρίσι και δούλευα αποκλειστικά μόνο εκεί. Πήρα την απόφαση να είμαι και στην Ελλάδα, όταν πια τα παιδιά μεγάλωσαν και έπρεπε να πάνε στο Λύκειο. Είχα άλλωστε και τους γονείς μου εδώ στην Αθήνα και ο σύζυγός μου Κώστας που δούλευε στο Υπουργείο Εξωτερικών, έπαιρνε συνεχείς μεταθέσεις. Όταν πήγα να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο μαγειρικής στον "Πρωινό Καφέ" μου είπαν μετά το τέλος της εκπομπής, να κάνω και ένα δοκιμαστικό. Το έκανα και το ξέχασα μετά. Τον Σεπτέμβριο όμως με πήραν τηλέφωνο να μου κάνουν και επίσημα την πρόταση να είμαι στην εκπομπή και κάπως έτσι έδεσαν όλα και μοίρασα τη ζωή μου μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας. Και τώρα αν μου πεις να διαλέξω που να μείνω, δεν μπορώ να αποφασίσω, με πιάνει δύσποινα (γελάει). Δεν θέλω να κάνω αυτή την επιλογή.

Το να είσαι ζείτε το μισό μήνα στη Γαλλία και τον μισό στην Ελλάδα δεν είναι πολύ κουραστικό;

Είναι πολύ δύσκολο, παράνοια θα έλεγα. Αλλά μου αρέσει. Έρχομαι σε επαφή καθημερινά με δύο διαφορετικούς κόσμους, δύο εντελώς διαφορετικές αγορές. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω πώς έγινε, αλλά τα κατάφερα.

Είχατε όμως και τις ευθύνες της μητρότητας. Εκεί πώς κατάφερατε να βρειτε τις ισορροπίες και κυρίως τον χρόνο να είστε παράλληλα και στη ζωή των δύο γιών σας, του Στυλιανού και του Γιώργου, παρούσα;

Αν δεν είχα τη βοήθεια των γονιών μου, δεν θα τα είχα καταφέρει. Ειδικά στην ανατροφή των παιδιών θέλεις έναν δικό σου άνθρωπο να κουμαντάρει την κατάσταση. Και η δική μου μητέρα ήταν η καταλληλότερη για αυτόν τον ρόλο.

Σας παραπονέθηκαν ποτέ τα παιδιά ότι τους λείψατε; Ότι δεν σας είχαν κοντά σας, σε στιγμές που θα ήθελαν;

Ποτέ δεν μου παραπονέθηκαν. Νομίζω ότι τα παιδιά σε αυτές τις περιπτώσεις παίρνουν αφορμή με ότι οι γονείς τους, τους αφήνουν να δουν. Ποτέ δεν τους φόρτωσα με ευθύνες, πως δεν τους είπα ότι είμαι κουρασμένη, ποτέ δεν τους ανέφερα πόσο δύσκολο ήταν για εμένα να τους μεγαλώσω. Αντίθετα τους μετέφερα πάντα το πόσο ενθουσιασμένη ήμουν και τους έβαζα μέσα στη ζωή που ζούσα και στη δουλειά μου. Έγιναν μέρος της. Θυμάμαι πως όταν ήταν μικρός ακόμη ο Στυλιανός με άκουγε να μιλάω έντονα στο τηλέφωνο με ένα συνεργάτη μου και πήρε την πρωτοβουλία να του μιλήσει γιατί με είχε δει ταραγμένη. Από την άλλη πλευρά και οι δύο μου γιοι, από μικρή ηλικία είχαν τις δικές τους δραστηριότητες και πάντα ήμουν εκεί για όσα έκαναν.

Πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος του επιχειρείν στην Γαλλία από την Ελλάδα; Υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για μία νέα επιχειρηματία να δημιουργήσει το όνειρό της;

Δεν θα έλεγα πως υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες, αλλά μία διαφορά στην εξέλιξη. Η Γαλλία είναι μία μεγάλη και εύρωστη χώρα και διαρκώς δημιουργούνται νέα πράγματα, είναι σα να παίρνεις το στίγμα του μέλλοντος, νωρίτερα από όλους τους άλλους στις χώρες της Ευρώπης. Ό,τι συμβαίνει τώρα για παράδειγμα με τις start up επιχειρήσεις και την ΑΙ τεχνολογία – το βλέπω και από τον Γιώργο τον γιο μου που εργάζεται σε αρχιτεκτονικό γραφείο – θα το δούμε στην Ελλάδα, μετά από 5 χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και στην εστίαση. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει και στις δύο χώρες σε αυτόν τον τομέα, όπως και οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται σε αυτόν. Όλοι αναγκαστικά αλλάζουμε όταν αλλάζει το περιβάλλον γύρω μας. Πιστεύω όμως, ότι αυτή η αλλαγή είναι προς το καλύτερο.

Ποιες αλλαγές που έγιναν τελευταία στη ζωή σας, ήταν και οι πιο δύσκολες, πρακτικά και συναισθηματικά;

Δυσκολίες πάντα υπάρχουν, αλλά ποτέ δεν το βάζω «κάτω». Θα σου αναφέρω όμως ως παράδειγμα, ένα θέμα που με απασχολεί πολύ το τελευταίο διάστημα και είναι η εμμηνόπαυση. Νομίζω ότι πια, πρέπει να μιλάμε ανοιχτά για ορισμένα πράγματα που απασχολούν εμάς τις γυναίκες. Όταν μπήκα σε αυτή την περίοδο της ζωής μου, κανείς δε με είχε προετοιμάσει για το τι θα αντιμετώπιζα. Είναι μία δύσκολη φάση για μία γυναίκα, αλλά μπορεί να είναι και εξίσου δημιουργική, γιατί είναι τόσο όμορφο να μεγαλώνεις. Θα έλεγα ότι είναι πια πολυτέλεια στις μέρες μας, να μεγαλώνεις. Συλλέγω υλικό αυτό το διάστημα και σκέφτομαι να κάνω συνταγές για τις γυναίκες που βρίσκονται σε αυτή τη φάση της ζωής τους. Τις δοκίμασα αρχικά σε εμένα. Ερεύνησα, ρώτησα τους ειδικούς. Το εύκολο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι οι απαγορεύσεις.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσέχουμε και το σώμα μας, που σε αυτή τη φάση της γυναίκας, αλλάζει ολοκληρωτικά και λόγω των ορμονών.

Επειδή έχετε φίλους στη Γαλλία, ζείτε εκεί το μεγαλύτερο διάστημα, θέλω να μας δώσετε μία εικόνα της εκεί, κοινωνίας. Οι Γάλλοι που φημίζονται για την αισθητική και την κομψότητά τους, τι θέση παίρνουν στο body και age shaming; Έχουν πια καταργηθεί τα πρότυπα στην εμφάνιση και τα ταμπού που αφορούν στον ηλικιακό ρατσισμό;

Ως νοοτροπία και ως λαός είναι πολύ πιο απελευθερωμένοι οι Γάλλοι σε αυτά τα ζητήματα. Δεν απορρίπτουν τις μεγαλύτερες σε ηλικίες γυναίκες ή εκείνες που δεν είναι για παράδειγμα όμορφες ή αδύνατες. Αρκεί να δεις τις γυναίκες που είναι παρουσιάστριες στη γαλλική τηλεόραση, σε όλο το φάσμα των ηλικιών. Ακόμη και οι μεγαλύτερες σε ηλικία είναι κούκλες, φυσικές και ανεπιτήδευτες χωρίς επεμβάσεις και botox. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι τραγικό στο θέμα της εμφάνισης. Με τις γυναίκες που πιστεύουν ότι στα 50 τους πρέπει στην να δείχνουν ότι είναι 30 χρονών. Σαφώς και μία γυναίκα πρέπει να φροντίζει την εμφάνισή της. Η καλή εμφάνιση είναι η βιτρίνα μας, ειδικά όταν και το επάγγελμά μας έχει να κάνει με συχνή επαφή με τους άλλους. Αλλά μία γυναίκα θα προσέξει την εμφάνισή της για να αισθάνεται κυρίως καλά εκείνη με τον εαυτό της και όχι για το τι θα πουν οι άλλοι. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει υπερβολή.

Κάνετε ένα νέο επαγγελματικό βήμα, για πρώτη φορά με συνεργάτη τον γιο σας Στυλιανό. Αντί όμως να ανοίξετε ένα εστιατόριο στην Αθήνα, όπως όλοι θα περίμεναν από εσάς, ασχολείστε με μία νέα εταιρεία start up (σ.σ Stiq) που ειδικεύεται στο delivery φαγητό με δικές σας συνταγές. Με πιο μαμαδίστικη προσέγγιση στο φαγητό, το healthy μαγειρευτό της Ντίνας. Πώς το τολμήσατε;

Από την μία πλευρά είναι περιέργεια για το καινούργιο, από την άλλη πλευρά ως ιδιοσυγκρασία βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια. Το delivery στην Ελλάδα είναι παρεξηγημένο και συνυφασμένο με το πρόχειρο φαγητό, το junk food. Συνεργάζομαι με νέα παιδιά που έχουν πολύ καλό εργατικό δυναμικό και έχουν ως προτεραιότητα τις καλές πρώτες ύλες. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι προδιαγραφές, δεν θα το τολμούσα. Έχω μία ηθική στη δουλειά μου και θέλω ότι κάνω να βασίζεται σε αυτή. Δε με ενδιαφέρουν τα χρήματα. Από την άλλη πλευρά, γιατί να παραγγείλεις ένα φαγητό που θα είναι πρόχειρο, ενώ μπορείς να το δημιουργήσεις με το να είναι νόστιμο και με καλές πρώτες ύλες;

Σου αρέσει να συνεργάζεσαι με νέους σε ηλικία και σε όραμα ανθρώπους.

Τα λατρεύω τα νέα παιδιά, γιατί δεν έχουν προκαταλήψεις και δε φοβούνται το οτιδήποτε είναι νέο και είναι τολμηροί. Και εγώ υπήρξα στην ηλικία τους. Καμιά φορά ανατρέχω στο παρελθόν και σκέφτομαι «Μα πώς, το έκανα αυτό;», αλλά χαίρομαι που έχω κάνει, όσα έχω κάνει.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε εμείς οι νοικοκυρές είτε στην καθημερινή μαγειρική, είτε στα εορταστικά τραπέζια;

Ότι στην προσπάθειά μας να κάνουμε κάτι διαφορετικό, το κάνουμε,