Γιώργος Παπαγεωργίου: «Δεν θέλω να αναλώνομαι στα μικρά, λέω πια περισσότερα "όχι"»

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου ποτέ δεν επέλεξε μόνο μία ταυτότητα για να τον προσδιορίζει. Του αρέσει όμως να αυτοσυστήνεται ως ένας ηθοποιός που τραγουδά, συνεχίζει με τους Polkar να λέει τις πιο σοβαρές ιστορίες με εφηβικό ενθουσιασμό και πάντα μιλά με συστολή για τον ρόλο του ως σκηνοθέτης, παρόλο που έχει καταφέρει εδώ και μία δεκαετία, να θεωρείται από τους κορυφαίους στο θέατρο.

Το νεαρό ζωηρό αγόρι που έπαιζε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης με τους φίλους του και έλεγε πως ήθελε να γίνει αστροναύτης, που κρυβόταν πίσω από την κουΐντα στις παραστάσεις της μητέρας του, αλλά άργησε να πάρει την απόφαση να γίνει ηθοποιός, κατάφερε, να μην χαρακτηρίζεται ούτε από την επιτυχία της, (σ.σ Φιλαρέτη Κομνηνού) ούτε από την αξία του πατέρα του (σ.σ εκδότη του εκδοτικού οίκου ΕΞΑΝΤΑ, Αργύρη Παπαγεωργίου).

Φέτος υποδύεται τον Σίλβιο στη Μάγισσα Φλεγόμενη Καρδιά, σκηνοθετεί τις παραστάσεις «Αμφιβολία» με πρωταγωνίστρια τη μητέρα του και την κωμωδία «Κανόνια και τρομπέτες» με πρωταγωνίστρια την Έλλη Τρίγγου.

Μία άλλη Έλλη, η κόρη του, που πριν από λίγες μέρες έγινε ενός έτους, είναι πια το κέντρο του κόσμου του, μαζί με τη σύζυγό του Δανάη Μιχαλάκη.

Η νέα ανάρτηση της Δανάης Μιχαλάκη φανέρωσε το στοιχείο που η κόρη της έχει πάρει από τον μπαμπά

Στη συνέντευξή μας στο Queen.gr δεν θα μπορούσαμε να μη μιλήσουμε για τη μεγαλύτερη πρόκληση φέτος της καριέρας του ως ο τηλεοπτικός Σίλβιο και για την μετρήσιμη ή μη, επιτυχία της μυθοπλασίας στην τηλεόραση. Και ενώ ήδη ετοιμάζεται για τις συναυλίες των Polkar, στο Σταυρό του Νότου.

«Αν μου πεις να καθίσω για 5 μήνες χωρίς να κάνω τίποτε δε νομίζω ότι θα τα καταφέρω»

Λόγω του Ενετού Σίλβιο στη Μάγισσα, άλλαξες μεν την εμφάνισή σου, αλλά φαντάζομαι πως θα έχεις ακούσει εκατοντάδες φορές πως συνεχίζεις να μοιάζεις με τον Freddy Mercury.

Μου αρέσει όμως που το λένε, γιατί υπήρξε ίνδαλμά μου ο Mercury. Άκουγα από τότε που ήμουν μικρός τους Queen, ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα.

Το νέο σου τραγούδι έχει τίτλο: «Μαμά θέλω να γίνω ροκ σταρ». Το δήλωσες στα χρόνια της εφηβείας στη μητέρα σου;

Δεν της το ανέφερα έτσι ακριβώς, αλλά είχε πλάκα, όταν σε μία από τις συναυλίες μου με τους Polkar, ήταν στο κοινό και της το τραγούδησα.

Αφηγείσαι ιστορίες που δημιουργείς μέσω της μουσικής σου στους Polkar, συμμετέχεις σε ιστορίες τηλεοπτικές ως ηθοποιός, δημιουργείς το πλαίσιο αυτών των ιστοριών ως σκηνοθέτης στο θέατρο και το σημαντικότερο, ζεις την πιο υπέροχη ιστορία ζωής, ως μπαμπάς. Πώς λειτουργεί η έννοια του χρόνου στη ζωή σου, έχοντας τόσες πολλές ιδιότητες;

Η αλήθεια είναι πως έχω χαλαρώσει πια τους επαγγελματικούς μου ρυθμούς, για να έχω χρόνο και για την προσωπική μου ζωή. Παρόλα αυτά, έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια να ζω έντονα. Αν μου πεις πως για 5 μήνες θα έχω τη δυνατότητα μπορώ να καθίσω χωρίς να κάνω τίποτε απολύτως, δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω. Αυτό που προσπαθώ σε βάθος χρόνου να συμβεί, είναι στο να κάνω πιο συγκεκριμένα πράγματα. Δεν θέλω να αναλώνομαι στα «μικρά» και λέω πια περισσότερα «όχι» σε σχέση με το παρελθόν. Θέλω να κρατώ τις δυνάμεις μου για να αποδίδω καλύτερα σε ό,τι κάνω. Για παράδειγμα, φέτος είχα μία πολύ καλή πρόταση από το Εθνικό Θέατρο για να παίξω σε μία παράσταση. Με κόπο καρδιάς την αρνήθηκα, γιατί αφενός ήθελα να έχω χρόνο για να είμαι μαζί με την κόρη μου και την οικογένειά μου, να κάνουμε πράγματα μαζί τα Σαββατοκύριακα, αφετέρου ήθελα υποκριτικά, να αφιερωθώ μόνο στη Μάγισσα.

Λειτούργησες ποτέ με το άγχος της καριέρας, θέτοντας στον εαυτό σου και έναν χρονικό ορίζοντα στόχων;

Πάντα λειτουργείς με ένα άγχος στην καριέρα σου, γιατί μοιραία, όσο περνούν τα χρόνια, αλλάζουν και όσα μπορείς να κάνεις, για παράδειγμα οι ρόλοι. Αν κάποια στιγμή, είχα ως στόχο να υποδυθώ τον Ορέστη ή να παίξω τον Ρωμαίο, δεν θα μπορούσα να το κάνω, μετά τα 35 μου χρόνια. Αν είχα επίσης στο μυαλό μου ως στόχο να αφιερωθώ στην αρχαία τραγωδία, θα έπρεπε από πολύ μικρός να ασχοληθώ με τον χορό για να πάρω τα εφόδια για να παίξω στην Επίδαυρο. Το άγχος το δικό μου όταν ξεκίνησα σε αυτή τη δουλειά, ήταν να λάβω μία αναγνώριση από τον καλλιτεχνικό χώρο και τους θεατρόφιλους. Για αυτό και αφοσιώθηκα στο θέατρο, έκανα στην αρχή ρόλους σε πιο low profile παραστάσεις, που παίζονταν σε μικρά θέατρα για να δείξω την ταυτότητά μου και να συνεργάζομαι με ανθρώπους από τους οποίους θα κέρδιζα γνώσεις και εμπειρία. Από τη στιγμή που αυτό συνέβη, μετά απελευθερώθηκα, ένιωσα μία περίεργη ωριμότητα ώστε να κάνω την πρώτη μου δουλειά ως σκηνοθέτης.

Σα να απέκτησες ξαφνικά την αυτοπεποίθηση για να «ανοίξεις» τα φτερά σου;

Ήμουν στη φάση που δεν περίμενα από κάποιον άλλον να μου δώσει μία ευκαιρία, αλλά την προκάλεσα μόνος μου. Με ό,τι ρίσκο έκρυβε αυτό.

Το ρίσκο όμως δεν εμπεριέχεται και στη φύση του καλλιτέχνη, δεν λειτουργεί και ως ώθηση για δημιουργία;

Σίγουρα χρειάζεται το ρίσκο, γιατί όταν έρχεται η επιτυχία μετά από αυτό, αισθάνεσαι πως έχεις κάνει κάτι πρωτοποριακό. Έχεις «ανοίξει» έναν δρόμο και δεν έχεις μείνει στη φαινομενική σου ασφάλεια. Αν και η έννοια της ασφάλειας είναι πια σχετική, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί. Για παράδειγμα, γιατί δεν θέλω να μιλώ μόνο θεωρητικά: Όταν πήρα την απόφαση να ανεβάσω την παράσταση με τον «Αρίστο», το έργο που αναφέρεται στη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, ενός αντι-ήρωα, άγνωστου τη σημερινή εποχή, έχοντας διαβάσει μόνο ένα βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη και έχοντας κάνει έρευνα μόνος μου για το θέμα, όλο αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο. Όταν απέκτησε τόση μεγάλη επιτυχία αυτή η παράσταση, κατάλαβα, πως έχει πολύ μεγαλύτερη γλύκα η επιτυχία που προέρχεται από ένα ρίσκο, από μία τολμηρή επιλογή.

Δημιούργησες όμως ένα καλλιτεχνικό ορόσημο με αυτόν τον τρόπο, μία ξεχωριστή ταυτότητα.

Μιλώντας για τις χαρές της ζωής σου, να τολμήσω να ρωτήσω πώς προέκυψε το όνομα της κόρης σου ως Έλλη – Φιλαρέτη;

Κάναμε μία σκέψη με τη Δανάη και μας άρεσε πάρα πολύ το «Έλλη» ως όνομα, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας κάτι συγκεκριμένο. Θέλαμε το πρώτο της όνομα να μην είναι τόσο συνηθισμένο, να είναι κάπως αυτόνομο.

«Πολύ συχνά δε συμβαδίζει η καλλιτεχνική με την εμπορική επιτυχία μίας σειράς»

Φέτος υποδύεσαι τον Σίλβιο στη Μάγισσα, έναν ρόλο που ήδη διακρίνουμε ότι είναι πολυεπίπεδος και όχι στατικός. Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που λειτουργούν και ως προσκλήσεις για εσένα;

Για εμένα η Μάγισσα είναι μία ξεχωριστή συνεργασία, γιατί κάθε ηθοποιός όπως και εγώ άλλωστε, έχει την τύχη και την ευκαιρία, να κάνει κάτι που είναι πραγματικά διαφορετικό από όσα έχει κάνει στο παρελθόν και από όσα θα κάνει στο μέλλον. Εκ των πραγμάτων δεν γίνονται τέτοιες παραγωγές. Και όλα αυτά, σε ένα πλαίσιο ιδανικό που αφορά στις συνθήκες δουλειάς. Οι δυσκολίες είναι αρκετές, κυρίως σε επίπεδο προετοιμασίας. Έπρεπε και πρέπει να κάνω πολλές πρόβες. Αφιερώνω πολύ χρόνο για να μάθω όσο το δυνατόν καλύτερα το κείμενο, ειδικά όταν υπάρχουν διάλογοι που είναι στα ιταλικά. Επειδή είναι σύνθετα τα όσα γίνονται στην πλοκή, ο ηθοποιός πρέπει να είναι σε κάθε γύρισμα πολύ καλά προετοιμασμένος και διαβασμένος. Είναι μία δουλειά που απαιτεί περισσότερο κόπο.

Το κοινό επίσης, θα ανακαλύψει πολλά πράγματα που αφορούν στον Σίλβιο στα επόμενα επεισόδια. Δεν μπορείς εύκολα να τον χαρακτηρίσεις ως καλό ή κακό. Έχει μία πολύ ιδιαίτερη ανάπτυξη αυτός ο ρόλος. Από το 30^ο επεισόδιο και μετά γίνεται ένας άλλος άνθρωπος.

Μέχρι στιγμής τον έχουμε δει δίκαιο, ειλικρινή ακόμη και στον θυμό του και γενικά με θετικό πρόσημο. Θα τον δούμε στη συνέχεια να αλλάζει ολοκληρωτικά ως χαρακτήρας;

Είναι ικανός ακόμη και να κάνει κακό σε κάποιον άλλον; Ηθελημένα αυτή τη φορά;

Ναι, έτσι ακριβώς. Όχι με την ιδιότητα του διοικητή του Πόρτο Κάγιο, αλλά ως Σίλβιο.

Έχει κάποια ιδιαιτερότητα η συνεργασία με τη Μαρία Κίτσου;

Στη σειρά ως Πανδώρα, πραγματικά με τρελαίνει και όσο παράδοξο και αν είναι αυτό που θα πω, η σχέση που δημιουργείται με τον Σίλβιο τον «φωτίζει» παρόλο που στην ουσία, είναι πολύ σκοτεινό, αυτό που συμβαίνει. Αλλά ως Μαρία Κίτσου, είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς που έχω συνεργαστεί. Είναι πάρα πολύ δοτική, πάντα πολύ καλά διαβασμένη στα γυρίσματα, πολύ συγκεντρωμένη. Μία συνάδελφος που σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις πολύ ωραίο «παιχνίδι» μαζί της. Γίνεται ένα συνεχές υποκριτικό δούναι και λαβείν μεταξύ μας.

Όταν στην τηλεόραση καλείσαι να υπηρετήσεις έναν ρόλο, σε βοηθά και η ιδιότητα που έχεις ως σκηνοθέτης στο θέατρο; Σου είναι ευκολότερο;

Όχι, δεν το κάνω. Γιατί όταν «μπαίνω» στη δουλειά ενός άλλου σκηνοθέτη, σβήνω τον σκηνοθετικό μου εγκέφαλο. Λόγω σεβασμού στη δουλειά του, αλλά και από δική μου ανάγκη να αφήσω στην άκρη αυτή την ιδιότητα που είναι περίπλοκη και με διαφορετικές ευθύνες. Είμαι πάντα διαθέσιμος να κάνω όσα μου ζητήσει ο Λευτέρης. Ο οποίος έχει μία ικανότητα να ενώνει όλους τους ηθοποιούς του και να δημιουργεί τηλεοπτικές ομάδες που γίνονται οικογένειες. Το διαπίστωσα και στην τελευταία μου συναυλία με τους Polkar στο Κύτταρο, όπου ήρθαν να με ακούσουν – και χωρίς να τους έχω καλέσει – 20 άτομα από τη Μάγισσα, ηθοποιοί και τεχνικοί. Αυτό ήταν υπέροχο. Είναι σπάνιο το να δημιουργηθεί μία τέτοια σύμπραξη, γιατί κατά βάθος ο «δρόμος» ενός ηθοποιού στη δουλειά του είναι μοναχικός. Σου δίνει αισιοδοξία και χαρά, για όσα θα κληθείς να κάνεις και μετά από αυτή τη συνεργασία.

Ένας ηθοποιός πάντα επιδιώκει οι δουλειές του να έχουν επιτυχία και αναγνώριση. Οι ηθοποιοί της Μάγισσας μείνατε ανεπηρέαστοι με την μικρή απόδοση στην τηλεθέαση της σειράς και τα σχετικά σχόλια που έχουν προκύψει;

Φυσικά μας έχει επηρεάσει το θέμα της τηλεθέασης, αλλά εδώ υπάρχουν δύο ζητήματα. Αφενός το θέμα της καλλιτεχνικής αξίας που έχει μία τηλεοπτική σειρά και αφετέρου το εμπορικό της κομμάτι με τις επιδόσεις της στην τηλεθέαση. Αυτά τα δύο, ξέρουμε όλοι πως συχνά, δε συμβαδίζουν.

Πριν από μερικά χρόνια μιλούσαμε για 1,5 εκατομμύριο τηλεθεατές και τώρα αναφερόμαστε σε ένα κοινό που δεν ξεπερνά τις 300 χιλιάδες. Έχει αλλάξει ο τρόπος που κάποιος ή κάποια βλέπει τα τηλεοπτικά προγράμματα και θα αλλάξει ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Είμαστε αυτή τη στιγμή, σε μία μεταβατική περίοδο, το μέλλον μας οδηγεί στη θέαση, μόνο μέσα από τις πλατφόρμες. Σε λίγα χρόνια από σήμερα, δεν θα ασχολούμαστε με νούμερα, αλλά με τα clicks.

01

06