Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 2015: 10 εμβληματικές προσωπικότητες που έγραψαν ιστορία

«Πίσω από κάθε πετυχημένο άνδρα υπάρχει μια άξια γυναίκα», λένε. Οι γυναίκες μεγαλώνουν μαθαίνοντας ότι πρέπει να μένουν στη σκιά, να είναι η ήρεμη δύναμη για να στηρίζουν το σύντροφό τους, να μην είναι ανταγωνιστικές απαιτητικές και εγωίστριες. Ο ρόλος τους ως στήριγμα της οικογένειας, ως σύζυγοι και μητέρες κυριαρχεί στην ταυτότητά τους και δεν είναι καθόλου σύνηθες να ξεχωρίζουν ή να διακρίνονται στον πολιτικό, επιστημονικό ή επιχειρηματικό στίβο.

Παρ' όλ' αυτά, παρά την κοινωνική προκατάληψη και τη δομή των ανδροκρατούμενων κοινωνιών που ειδικά στο παρελθόν ήταν πανίσχυρη, κάποιες γυναίκες κατάφεραν να συγκρουστούν ή να διεισδύσουν σε αυτήν και να ξεχωρίσουν με την προσφορά τους, μένοντας στην ιστορία. Η αξία τους είναι διπλή. Είναι η αξία της προσφοράς τους και η αξία της δύναμης του χαρακτήρα τους που κατάφερε να ξεπεράσει εμπόδια και προκαταλήψεις υπερβαίνοντας το ρόλο που η κοινωνία τους επεφύλασσε.

Αυτές οι εξαιρέσεις που παρά τις απαγορευτικές και δυσμενείς γι' αυτές συνθήκες, ξέφευγαν από τα αυστηρά πλαίσια της εποχής τους και επηρέασαν με τον τρόπο τους τις ιστορικές εξελίξεις οι σημερινές γυναίκες χρωστάμε πολλά. Ας τις θυμηθούμε λοιπόν σήμερα κι ας αφήσουμε τη λάμψη τους, να μας φωτίσει...

Αγνοδίκη

Μια γυναίκα της αρχαιότητας που κατάφερε να αλλάξει τους νόμους, που δεν επέτρεπαν στις γυναίκες να είναι γιατροί. Η Αγνοδίκη είναι η πρώτη καταγεγραμμένη στη παγκόσμια ιστορία γυναίκα που άσκησε επίσημα το επάγγελμα της μαίας.
Έζησε στην αρχαία Αθήνα κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα. Μέχρι των ημερών της οι νόμοι της Πολιτείας απαγόρευαν την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος από μέρους των δούλων, ιδιαίτερα δε από μέρους των γυναικών έστω και ελεύθερων. Λόγω δε των απαγορευτικών εκείνων νόμων πολλές γυναίκες ντρέπονταν να καλούν ιατρούς, άνδρες, όταν ασθενούσαν ακόμη και κατά τους τοκετούς, με συνέπεια να πεθαίνουν σε μεγάλο βαθμό οι επίτοκοι.

Ο νόμος τιμωρούσε με θάνατο κάθε γυναίκα που θα τολμούσε να ασκήσει ιατρική δραστηριότητα. Όμως η απειλή της θανατικής ποινής δεν έκαμψε την Αγνοδίκη, η οποία, μεταμφιεσμένη σε άνδρα, φοίτησε στην Αλεξάνδρεια δίπλα στον φημισμένο γιατρό της εποχής Ηρόφιλο. Μετά τη μαθητεία της, άρχισε να ασκεί το επάγγελμα ως άντρας, σημειώνοντας εξαιρετικές επιτυχίες, γεγονός που δεν άρεσε καθόλου στους λοιπούς γιατρούς της εποχής, οι οποίοι την έσυραν στα δικαστήρια, κατηγορώντας την ότι η φήμη της ήταν προϊόν αθέμιτων σχέσεων με τις γυναίκες.
Η Αγνοδίκη για να καταρρίψει την κατηγορία αυτή αναγκάσθηκε τότε να αποκαλύψει το φύλο της, αλλά και παρά την έκπληξη όλων κατηγορήθηκε ως παραβάτης των κειμένων νόμων. Έτσι ακολούθησε δεύτερη δίκη περισσότερο πολύκροτη από την πρώτη. Η Αγνοδίκη όμως έχοντας ισχυρούς υπερασπιστές της εποχής, ακόμη και συζύγους αρχόντων, επέτυχε όχι μόνο την πανηγυρική αθώωσή της, που πιθανώς εξ αυτού του γεγονότος να προήλθε ιστορικά το όνομά της, αλλά επίσης και την αναθεώρηση της κείμενης νομοθεσίας, επιτρέποντας έτσι, από τότε, στις γυναίκες της αρχαίας Αθήνας να σπουδάζουν την Ιατρική και να μετέρχονται το ιατρικό λειτούργημα.

Κλεοπάτρα

Η Κλεοπάτρα (Ιανουάριος 69 π.Χ. – 12 Αυγούστου, 30 π.Χ.) ήταν η τελευταία βασίλισσα της ελληνιστικής Αρχαίας Αιγύπτου, προτού αυτή αποτελέσει πλέον κομμάτι της πανίσχυρης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Χάρη στη φιλοδοξία και την προσωπική της γοητεία επηρέασε καθοριστικά τη ρωμαϊκή πολιτική σε μια αποφασιστική περίοδο και κατέληξε να αντιπροσωπεύει, όσο καμιά άλλη γυναίκα στην αρχαιότητα, το πρότυπο της ρομαντικής μοιραίας γυναίκας.
Η βασιλεία της σηματοδοτεί το τέλος της ελληνιστικής και την αρχή της ρωμαϊκής περιόδου στην ανατολική Μεσόγειο. Ο μύθος της επιβίωσε ως τις μέρες μας μέσα από πάρα πολλές δραματοποιήσεις της ιστορίας της, συμπεριλαμβανομένου του έργου «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» από τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και πολλών σύγχρονων κινηματογραφικών ταινιών. Αν και ικανή και δαιμόνια μονάρχης, έμεινε διάσημη κυρίως γιατί κατάφερε να γοητεύσει δυο από τους ισχυρότερους άνδρες της εποχής της, τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα και τον Μάρκο Αντώνιο, αλλά και για το τραγικό της τέλος.
Η Κλεοπάτρα ήταν άμεσος απόγονος του στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Πτολεμαίου Α' του Σωτήρος. Ήταν κόρη του βασιλιά της Αιγύπτου, Πτολεμαίου ΙΒ' Αυλητή, με μητέρα την Κλεοπάτρα Ε' Τρύφαινα.
Οι πηγές αναφέρουν πως την χαρακτήριζε μια ασυνήθιστη για τους Έλληνες της εποχής ικανότητα να μαθαίνει ξένες γλώσσες, όχι μόνο τα αιγυπτιακά, τη μητρική γλώσσα των υπηκόων της, αλλά και τα Αραμαϊκά, τα Εβραϊκά, τα Αραβικά, τα περσικά και τα αιθιοπικά. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως δεν ήταν εξαιρετικά όμορφη, όπως συχνά τείνουμε να πιστεύουμε στις μέρες μας, ωστόσο ήταν ικανότατη στην τέχνη της συζήτησης, στο να γίνεται ευχάριστη και να ψυχαγωγεί, στο να δείχνει ζωντάνια και ευφυΐα, κάτι που αιχμαλώτιζε τους συνομιλητές της.

Μητέρα Τερέζα

«Ισως .. να μήν μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα σ'αυτή τη γή.Αλλά σίγουρα μπορούμε να κάνουμε μικρά πράγματα με μεγάλη Αγάπη.»
Για πάνω από 45 χρόνια, η Μητέρα Τερέζα βοήθησε τους φτωχούς και τους αρρώστους σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να αγιοποιηθεί από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β' το 1997. Και της απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1979 για "τις εκστρατείες της σχετικά με την ενημέρωση για τη φτώχεια". Η «Αγία της Καλκούτα», όπως ονομαζόταν, λόγω της πολυετούς της φιλανθρωπικής δράσης στην μεγάλη ινδική πόλη, γεννήθηκε ως Ανιέζ Γκόντζε Μποζάντζιου στα Σκόπια της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,η καταγωγή της, ωστόσο, ήταν από την πόλη Σκόδρα της Αλβανίας και θεωρείται Αλβανίδα.
Το 1929 μετέβη στη πόλη Νταρτζίλινγκ της Ινδίας και δύο χρόνια μετά ορκίστηκε μοναχή. Από το 1937 διέμενε στην Καλκούτα, αρχικά εργαζόμενη ως δασκάλα σε ένα σχολείο και από το 1950 ως εντεταλμένη από το Βατικανό για να διεξάγει ιεραποστολικό έργο.
Το 1952 μετέτρεψε έναν παλαιό Ινδουιστικό ναό της πόλης σε νοσοκομείο και το 1955 άνοιξε ένα ορφανοτροφείο. Έγινε το απόλυτο σύμβολο της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας, στη συνέχεια ίδρυσε τους Ιεραπόστολους της Ελεημοσύνης και έγινε γνωστή στα δυτικά ΜΜΕ ως η «Αγία των Φτωχών» που αφιέρωσε τη ζωή της στους άστεγους και αρρώστους του πλανήτη μας.
Το 1979 της απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης με τα εξής λόγια: «Στα μάτια της Νορβηγικής Επιτροπής των Βραβείων Νόμπελ, η Μητέρα Τερέζα αποτελεί παράδειγμα ανθρώπινου πνεύματος που πραγματοποίησε εποικοδομητικές προσπάθειες για την εξάλειψη της πείνας και της φτώχειας σε όλη τη υφήλιο, αλλά και την διασφάλιση ενός καλύτερου και ασφαλέστερου μέλλοντος για όλη την παγκόσμια κοινότητα».

Marie Curie

"Τίποτε στη ζωή δεν είναι για να το φοβόμαστε, αλλά για να το κατανοήσουμε."
Η Μαρία Σαλώμη Σκουοντόφσκα-Κιουρί (Maria Salomea Skłodowska-Curie, γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίο 1867 και ήταν Γαλλίδα φυσικός και χημικός πολωνικής καταγωγής. Σε συνεργασία με το σύζυγό της, Πιερ Κιουρί, ανακάλυψε το ράδιο και μελέτησε τα φαινόμενα της ραδιενέργειας. Στις 18 Ιουλίου του 1898 οι Κιουρί ανακοινώνουν στην επιστημονική κοινότητα την ανακάλυψη ενός νέου στοιχείου, του πολωνίου, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της πατρίδας της Μαρίας Κιουρί. Στις 26 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους αναγγέλλεται από το ζεύγος Κιουρί η ανακάλυψη του ραδίου.
Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έγινε Καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης, ενώ τιμήθηκε δυο φορές με το Βραβείο Νομπέλ για τη Φυσική (1903) και τη Χημεία (1911), ενώ λίγους μήνες νωρίτερα η Ακαδημία Επιστημών της Γαλλίας είχε αρνηθεί ] να τη δεχτεί ως μέλος της. Είναι η μοναδική μέχρι σήμερα περίπτωση επιστήμονα που κέρδισε δύο βραβεία Νομπέλ. Το 1921 επισκέφθηκε τις Η.Π.Α. και προσκλήθηκε σε επίσημο δείπνο από τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ουόρεν Χάρντινγκ, που της δώρισε ένα γραμμάριο ραδίου αξίας 200.000 δολαρίων, το οποίο με τη σειρά της δώρισε στο Ινστιτούτο Ραδίου του Παρισιού. Τον ίδιο χρόνο αναγορεύεται επίτιμη διδάκτωρ σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια των Η.Π.Α., ενώ γίνεται και επίτιμη δημότης της Νέας Υόρκης. Τον Φεβρουάριο του 1922 η Μαρία Κιουρί εκλέγεται από την Ιατρική Ακαδημία του Παρισιού «ελεύθερος εταίρος» της. Η επιστημονική κοινότητα, σε ένδειξη σεβασμού προς την Μαρία Κιουρί, έδωσε το όνομά της σε μονάδα μέτρησης της ραδιενέργειας (το κιουρί ή Ci) και στο τεχνητό χημικό στοιχείο με ατομικό αριθμό 96 (το κιούριο). Η Μαρία Κιουρί απεικονιζόταν σε χαρτονομίσματα στη Γαλλία και στην Πολωνία .
Ωστόσο η ανακάλυψή της ...τη σκότωσε. Από το 1933 η υγεία της είχε κλονιστεί σημαντικά λόγω της έκθεσής της στην ραδιενέργεια. Έτσι, στις 4 Ιουλίου του 1934 η Μαρία Κιουρί απεβίωσε (έπασχε από λευχαιμία), αφήνοντας πίσω της πραγματικά μεγάλο έργο. Ενταφιάστηκε δίπλα στον άντρα της στο κοιμητήριο του Σο. Το 1995 τα οστά της μεταφέρθηκαν στο Πάνθεον, το μαυσωλείο στο οποίο βρίσκονται θαμμένοι οι «μεγάλοι άνδρες» της Γαλλίας. Η Μαρία Κιουρί θεωρείται από τον καθηγητή της Ιατρικής Πιερ Ρεγκό ένα από τα πρώτα θύματα της ραδιενέργειας.

Simon de Beauvoir

«Το παρόν δεν είναι ένα εν δυνάμει παρελθόν. Είναι η στιγμή της επιλογής και της δράσης.»
Σύντροφος του Σαρτρ και συγγραφέας του "Δεύτερου Φύλου" η Σιμόν Ντε Μποβουάρ είναι η ιέρεια και σύμβολο του φεμινιστικού κινήματος. Γεννήθηκε το 1908 στη λεωφόρο Ρασπάιλ των Παρισίων. Θεωρείται ένα απ΄τα πιο φωτεινά γυναικεία σύμβολα του 20ού αιώνα καθώς άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο νοείται η γυναίκα. Συγγραφέας, φιλόσοφος, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, με το βιβλίο της «Το Δεύτερο φύλο» έγραψε ιστορία στη διεκδίκηση των ίσων γυναικείων δικαιωμάτων, ανοίγοντας απανωτές συζητήσεις από το 1949 και ύστερα που κυκλοφόρησε. Η ίδια συνήθιζε να λέει ότι «η ανθρώπινη ζωή έχει αξία μόνο και εφόσον δίνει αξία στις υπόλοιπες ανθρώπινες ζωές». Κάτι για το οποίο πάλεψε μέχρι τέλους, με σθένος και αυταπάρνηση, αποτελώντας πρότυπο για τις νεαρές κοπέλες ακόμη και σήμερα.
Στην ιστορία έμεινε και η σχέση με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ. Ως ζευγάρι, έμεναν σε διαφορετικά σπίτια και, ως ερωτικοί σύντροφοι, διατηρούσαν ανοιχτές ερωτικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Όταν το 1980, ο Σαρτρ πεθαίνει από πνευμονικό οίδημα η ίδια δηλώνει τότε «ο μόνος τρόπος για να με πληγώσει ήταν να πεθάνει».

Ρόζα Λούξεμπουργκ

«Ελευθερία μόνο για τα μέλη της κυβέρνησης, μόνο για τα μέλη του Κόμματος – αν και είναι πολυάριθμα – δεν είναι καθόλου ελευθερία. Η ελευθερία είναι ελευθερία γι αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά. Η ουσία της πολιτικής ελευθερίας δεν εξαρτάται από τους φανατικούς της "δικαιοσύνης", αλλά μάλλον στις αναζωογονητικές, ευεργετικές και καθαρτικές πράξεις αυτών που σκέπτονται διαφορετικά. Αν η "ελευθερία" γίνει "προνόμιο", η λειτουργία της πολιτικής ελευθερίας σπάει.»
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν μια γυναίκα που αγωνίστηκε και δολοφονήθηκε για τις ιδέες της. Γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1871 – 15 Ιανουαρίου 1919, ήταν Εβραία γεννημένη στην Πολωνία που κατόπιν απέκτησε τη γερμανική υπηκοότητα, μαρξίστρια πολιτική θεωρητικός, σοσιαλιστική φιλόσοφος και επαναστάτρια που ανήκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας και αργότερα στο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας.
Η Λούξεμπουργκ, μαρξίστρια και ηγετική μορφή των «Σπαρτακιστών», ξεκίνησε τη δράση της με την εφημερίδα «Η Κόκκινη Σημαία», όπου και συνίδρυσε το Σπάρτακουσμπουντ (Spartakusbund), μια μαρξιστική επαναστατική ομάδα από την οποία και δημιουργήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας με το οποίο έλαβε μέρος σε μια ανεπιτυχή επανάσταση στο Βερολίνο τον Ιανουάριο του 1919.

Η εξέγερση εκτελέστηκε ενάντια στις συμβουλές της Ρόζας και συνετρίβη από τα απομεινάρια του μοναρχικού στρατού και από ελεύθερες δεξιές πολιτοφυλακές που συλλογικά ονομάζονταν Φράικορπς (Freikorps), οι οποίες εστάλησαν από την κυβέρνηση και τότε εκατοντάδες συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Η Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1919, η από τα Freikorps, τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές για την καταστολή της επανάστασης του Γενάρη στη Γερμανία. Οι τελευταίες γνωστές λέξεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ, γραμμένες το απόγευμα της δολοφονίας της, ήταν για την πίστη της στις μάζες, και στο αναπόφευκτο της επανάστασης:
«Η ηγεσία απέτυχε. Ακόμα κι έτσι, η ηγεσία πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου, από τις μάζες και μέσα από τις μάζες. Οι μάζες είναι το αποφασιστικό στοιχείο, είναι ο βράχος πάνω στον οποίο θα κτιστεί η τελική νίκη της επανάστασης. Οι μάζες ήταν στα ύψη() ανέπτυξαν την "ήττα" αυτή σε μία από τις ιστορικές ήττες που είναι η τιμή και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού. Και γι' αυτό η μελλοντική νίκη θα ανθίσει από αυτή την "ήττα"
"Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!" Ηλίθιοι δήμιοι! Η "τάξη" σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα "ανυψωθεί με μια βροντή" και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!».

Ιντιρα Γκάντι

«Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή.»
Η Ίντιρα Γκάντι γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1917 (έζησε μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 1984) ήταν η πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Ινδίας για τρεις συνεχόμενες θητείες από το 1966 εως το 1977 και με τέταρτη θητεία το 1980 μέχρι την δολοφονία της το 1984, συνολικά 15 χρόνια. Ήταν η πρώτη και μέχρι στιγμής η μόνη γυναίκα πρωθυπουργός της Ινδίας. Το 1999 ψηφίστηκε σε δημοσκόπηση του BBC ως η σημαντικότερη γυναίκα της τελευταίας χιλιετηρίδας ανάμεσα σε άλλες γυναικείες προσωπικότητες όπως η βασίλισσα Ελισάβετ Α' της Αγγλίας, η Μαρία Κιουρί και η Μητέρα Τερέζα.
Ήταν μέλος της πολιτικά ισχυρής δυναστείας Νεχρού και μεγάλωσε σε εξαιρετικά πολιτικοποιημένη ατμόσφαιρα. Παρά το επίθετό της, δεν ήταν συγγενής του Μαχάτμα Γκάντι. Ο παππούς της, Μοτιλαλ Νεχρού, ήταν εξέχων Ινδός εθνικόφρων ηγέτης. Ο πατέρας της, Τζαγουαχαρλάλ Νεχρού, ήταν καθοριστική φυσιογνωμία για το κίνημα ανεξαρτησίας της Ινδίας και ο πρώτος πρωθυπουργός της αυτόνομης Ινδίας. Επιστρέφοντας από την Οξφόρδη το 1941, προσχώρησε στο κίνημα ανεξαρτησίας της Ινδίας.
Εισήγαγε πιο αριστερές οικονομικές πολιτικές και προώθησε την αγροτική παραγωγικότητα. Μετά από μια αποφασιστική νίκη στον πόλεμο με το Πακιστάν το 1971 ακολούθησε περίοδος αστάθειας που την οδήγησε να κηρύξει κατάσταση επείγουσας ανάγκης το 1975. Εξαιτίας των υπερβάσεων εξουσίας της περιόδου εκείνης παρέμεινε τρία χρόνια στην αντιπολίτευση. Η Ιντίρα Γκάντι επέστρεψε στην εξουσία το 1980 και η αυξανόμενη εμπλοκή της στην κλιμακούμενη διαμάχη με αυτονομιστές του Παντζάμπ οδήγησε τελικά στη δολοφονία της από σωματοφύλακές της το 1984.

Catherine Hepborne

Η θρυλική ηθοποιός, Κάθριν Χέμπορν, μέσα από την πολυετή καριέρα της (73 χρόνια) διατηρεί το ρεκόρ για τα περισσότερα Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, τέσσερα τον αριθμό, από δώδεκα υποψηφιότητες . Το όνομά της έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στη Βίβλο του παγκόσμιου κινηματογράφου ενώ μεταξύ άλλων κατείχε τον τίτλο της Καλύτερης Ηθοποιού όλων των εποχών. Ο πατέρας της ήταν χειρουργός, η μητέρα της φεμινίστρια με πολιτική δράση κι εκείνη ξεχώρισε όχι μόνο για τις επιτυχίες της αλλά και για το χαρακτήρα της.
Χαρακτηριστικό του αντσυμβατικού χαρακτήρα της είναι ότι δεν εμφανίστηκε ποτέ για να παραλάβει τα βραβεία της στην τελετή –στα Όσκαρ βρέθηκε μόνο για να δώσει βραβείο- ενώ χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι τα είχε παρατήσει σε ένα ντουλάπι στην κουζίνα της.. Το αντικομφορμιστικό και με έντονες ανδρικές ροπές styling της ενέπνευσε όλες τις γυναίκες ηθοποιούς της εποχής της, ενώ ήταν από τις πρώτες που τόλμησαν να φορέσουν δημόσια παντελόνι, ανοίγοντας το δρόμο για μία πραγματική επανάσταση στη γυναικεία ένδυση. Η Κάθριν Χέπμπορν πήγαινε συχνά σε συνεντεύξεις ντυμένη με αντρικά κοστούμια, λέγοντας πως ήταν άνετα. Χωρίς να το θέλει, δημιούργησε μια καινούρια επιταγή της μόδας και οι γυναίκες που τη θαύμαζαν άρχισαν να φοράνε παντελόνια, κάτι που δεν προώθούνταν εκείνη την εποχή.
Ελευθερόστομη και πνευματική με μια καυστική γλώσσα, αψήφησε τα στερεότυπα της "ξανθιάς σεξοβόμβας" της εποχής ,προτιμώντας να φορά ταγιέρ με παντελόνια και περιφρονώντας το μακιγιάζ. Ήταν, επίσης, γνωστό πως είχε μια ιδιότυπη σχέση με τον τύπο, απορρίπτοντας τις περισσότερες συνεντεύξεις που δε βοηθούσαν την προβολή της στο κοινό.
Πέθανε στις 19 Ιουνίου 2003 σε ηλικία 96 χρονών. Προς τιμήν της εκτεταμένης θεατρικής προσφοράς της, τα φώτα του Μπρόντγουεϊ χαμήλωσαν για ώρα.

Coco Chanel

«Η μόδα περνάει, μόνο το στυλ μένει πάντα το ίδιο»
Η Κοκό Σανέλ (Coco Chanel, ψευδώνυμο της Γαλλίδας Gabrielle Bonheur Chanel) ήταν μια από τις διασημότερες σχεδιάστριες μόδας του 20ού αιώνα (19 Αυγούστου 1883 - 10 Ιανουαρίου 1971). Ήταν μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της, στην πραγματικότητα, ίσως η πρώτη γυναίκα στο κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών. Η φήμη της Chanel και το ύφος της, παρέμειναν περισσότερο από τη ζωή της.
Η Chanel, βέβαια, δεν θα προσδιόριζε ποτέ τον εαυτό της ως φεμινίστρια, στην πραγματικότητα περισσότερο μιλούσε για θηλυκότητα παρά για φεμινισμό, παρόλα αυτά η δουλειά της είναι αδιαμφισβήτητα μέρος της απελευθέρωσης των γυναικών. Στάθηκε σωσίβια λέμβος για τις γυναίκες, όχι μία, αλλά δύο φορες, κατά τη διάρκεια δυο ξεκάθαρα διαφορετικών περιόδων, που χώριζαν πολλές δεκαετίες: τη δεκαετία του 1920 και τη δεκαετία του 1950. Όχι μόνο έκανε αποδεκτά νέα στυλ και υφάσματα, αλλά έκανε μόδα την ανάγκη και την απροκάλυπτη ανυπακοή. Επειδή δεν άντεχε οικονομικά τα μοδάτα ρούχα της περιόδου, τα απέρριψε και έφτιαξε δικά της, χρησιμοποιώντας σπορ jackets και γραβάτες, που μόνο οι άντρες φορούσαν στην καθημερινότητά τους.
Συσχετίστηκε με το μοντἐρνο κίνημα συμπεριλαμβανομένων των Ντιάγκιλεφ, Πικάσο, Στραβίνσκι και Κοκτώ. Όπως αυτοί οι καλλιτέχνες, έτσι και η ίδια ήταν αποφασισμένη να σπάσει τους παλαιούς κώδικες και να βρει ένα τρόπο να εκφράσει τον εαυτό της. Ο Κοκτώ κάποτε είπε γι' αυτήν ότι «ήταν κάτι σαν θαύμα, δούλεψε στον κόσμο της μόδας με κανόνες οι οποίοι είχαν αξία μόνο για τους ζωγράφους, τους ποιητές και τους μουσικούς».
«Δεν μπήκα στην κοινωνία αυτή επειδή έπρεπε να σχεδιάσω ρούχα. Σχεδίασα ρούχα, ακριβώς επειδή μπήκα στην κοινωνία αυτή. Επειδή ήμουν η πρώτη που έζησε τη ζωή αυτού του αιώνα» είχε πει η ίδια η Chanel.

J.K. Rowlling

"Η αποτυχία σήμαινε για μένα, απαλλαγή από κάθε τι, μη ουσιώδες. Ήμουν ζωντανή, είχα μια κόρη που λάτρευα, μια παλιά γραφομηχανή και μια μεγάλη ιδέα. Να διοχετεύσω την καλπάζουσα φαντασία μου σε μία κόλλα χαρτί"
Η σύγχρονη συγγραφέας φαινόμενο είναι μία γυναίκα που έγραφε ιστορίες στις χαρτοπετσέτες του συνοικιακού καφέ που επισκεπτόταν καθημερινά για να ζεσταθεί η ίδια και το μωρό της, καθώς δεν είχε χρήματα για να πληρώσει για θέρμανση. Η ιστορία που έγραφε ήταν η ιστορία του Χάρι Πότερ που έμελλε να την κάνει πλούσια και διάσημη.Η σειράς φαντασίας Χάρι Πότερ κέρδισε το παγκόσμιο ενδιαφέρον, έχει πολυβραβευθεί και έχει πωλήσει περισσότερα από 400 εκατομμύρια αντίτυπα ανά τον κόσμο έχοντας μεταφραστεί σε 67 γλώσσες.
Το 2008, στην Sunday Times Rich List, η περιουσία της Ρόουλινγκ υπολογίστηκε στα 560 εκατ. στερλίνες, καθιστώντας την το 144ο πιο πλούσιο άτομο στον κόσμο και την 12η πιο πλούσια γυναίκα στη Βρετανία. Είναι το πρώτο πρόσωπο παγκοσμίως που κέρδισε περισσότερο από ένα δισ. δολάρια μόνο από τη συγγραφή βιβλίων.
Χαρακτηριστικό, της κοινωνίας που ζούμε είναι ότι ο οίκος Bloomsbury, φοβούμενος ότι τα αγόρια δεν θα αγόραζαν το βιβλίο εξαιτίας του γεγονότος ότι είχε γυναίκα συγγραφέα, ζήτησαν από την Ρόουλινγκ να χρησιμοποιήσει δύο αρχικά, κρύβοντας έτσι το μικρό της όνομα. Μη έχοντας μεσαίο όνομα, η Ρόουλινγκ επέλεξε το K από το όνομα της γιαγιάς της, Kathleen Ada Bulgen Rowling, σαν το δεύτερο αρχικό του ψευδωνύμου της...