Παγκόσμια Ημέρα Φιλίας: Το γράμμα που πάντα ήθελα να γράψω στις φίλες μου

Οι φίλοι σου είναι η οικογένεια που εσύ διαλέγεις. Είναι εκεί, πάντα δίπλα σου στα δύσκολα και στα εύκολα. Θα κλάψουν μαζί σου, θα γελάσουν μαζί σου και εντάξει μεταξύ μας δε θα διστάσουν ποτέ να σου πουν και την αλήθεια κατάμουτρα. Το ξέρουν ότι πονάει, αλλά πάντα στην τσάντα τους κρύβουν ένα πακέτο χαρτομάντιλα για τις δύσκολες στιγμές.

Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου γιατί μεγάλωσα (και μεγαλώνω) με πολλές φίλες στο πλευρό μου. Με μερικές γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου κλαίγοντας που η μαμά μας μας άφησε σε ξένα χέρια (έτσι πιστεύαμε τότε), ενώ με μερικές άλλες στα έδρανα του Πανεπιστημίου να γελάμε για το πόσο αδιάβαστες ήμασταν για ακόμη μία εξεταστική. Εντάξει, δε θα μιλήσω για τις αδερφές μου, που είναι οι πρώτες φίλες της ζωής μου. Αρχικά με έβλεπαν ως το παιχνιδάκι του σπιτιού, αλλά τελικά έχουμε καταφέρει να ζήσουμε οι τρεις μας τις πιο ωραίες στιγμές (μέχρι και την ξενιτιά).

Πόσες εικόνες να φέρω στο μυαλό μου και για πόσες να κλάψω. Έτσι δε νιώθεις και εσύ μερικές φορές, όταν σκέφτεσαι τις δικές σου φίλες; Ξέρεις κάτι η σωστή φίλη είναι σε κάθε εικόνα του μυαλού σου. Μαζί της έχεις πληκτρολογήσει το μήνυμα στον άντρα που σου έχει πάρει τα μυαλά και φυσικά μαζί της τα έχεις πιει μέχρι το ξημέρωμα ,όταν εκείνος σου ξεστόμισε τη μεγάλη ατάκα : «Θέλω λίγο χρόνο για εμένα» (ατακάρα από τις καλές). Εντάξει, μπορεί το επόμενο πρωί να έπρεπε να σηκωθεί από τις 8 και εσύ να τη γύρισες στο σπίτι στις 7.45, αλλά πάντα εκεί ακίνητη σα βράχος.

Τις αγαπώ όμως γιατί ποτέ δε με έκαναν να νιώσω ζήλια. Απολαμβάνουν τις χαρές μου και αυτό φαίνεται στο πρόσωπό τους. Θα δακρύσουν, θα φωνάξουν και αν το τραβάει και η ώρα θα παραγγείλουν και σφηνάκια για τους πανηγυρισμούς. Πέρασαν μαζί μου τον αγώνα του «εγώ πότε επιτέλους θα πάρω πτυχίο;» και μόνο το βιβλίο που δε μου κράτησαν (Δήμητρα η σπόντα πάει για σένα). Και το μενού δεν έχει μόνο βιβλία και εξεταστικές, αλλά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους σου.

Ξέρεις κάτι η φιλία μας πέρασε και μία μεγάλη δοκιμασία, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που πάντα ήθελα και ευχόμουν. Τους ανακοίνωσα ότι παίρνω τη βαλίτσα μου, ανοίγω τα φτερά μου και φεύγω για Λονδίνο, αλλά τελικά ποτέ δεν τις έχασα. Στην αρχή γκρίνιαξαν, προσπάθησαν να βρουν χίλιους δύο λόγους για να παραμείνω κάτοικος Αττικής, αλλά ο χειμώνας μας βρήκε χωριστά (τελικά μόνο ένας ήταν). Η καθεμία με στήριξε με το δικό της τρόπο. Η μία να μου στέλνει τα τελευταία hits με ένα υστερόγραφο «πού είσαι να τα ακούσουμε μαζί ; », η άλλη προσπαθούσε να με πείσει για το πόσο τυχερή ήμουν που δε βρισκόμουν στην Ελλάδα, ενώ όλες μαζί με περίμεναν πάντοτε στο αεροδρόμιο. Είναι να μην τις αγαπάς;

Έχω περάσει πολλά μαζί τους και θα περάσω ακόμη περισσότερα. Έχουμε τόσα πράγματα να κάνουμε μαζί ακόμη και αν πλέον τα ωράρια μας είναι διαφορετικά (ναι μερικές κοιμούνται στις 7 και άλλες ξυπνάνε στις 6.30). Όπως λέει και η μαμά μου, είμαστε μικρές ακόμη και το βιβλίο της φιλίας μας δεν είναι ούτε καν στη μέση.

Υ.γ: Η παντοτινή μου όμως φίλη είναι η ανιψιά μου. Τσακωνόμαστε, αγαπιόμαστε και για αυτήν πάντοτε θα είμαι η θεία «Εμιριόνη»