Σε ευχαριστώ Άννα Κορακάκη που μου θύμισες τι σημαίνει «έχω όνειρα»

Και χθες ξαφνικά ανατρίχιασε όλη η Ελλάδα. Η Άννα Κορακάκη ανέβηκε στην κορυφή του βάθρου και σε κάθε γωνιά του κόσμου ακούστηκε ο Εθνικός μας Ύμνος. Μία αθλήτρια μόλις 20 χρονών που μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, πάλεψε, αγωνίστηκε, πείσμωσε και να που ανταμείφθηκε. Έχεις δει το σκοπευτήριο που έκανε τις προπονήσεις της; Αααα ξέχασα, μόλις γκρεμίστηκε! Γκρεμίστηκε μέσα στο ίδιο 24ωρο που εκείνη δάκρυζε πάνω στο βάθρο, τιμώντας την ελληνική σημαία. Για μία στιγμή ντράπηκα.

Η Άννα με έβαλε σε σκέψεις χθες, με ταρακούνησε, πώς να στο πω αλλιώς. Μέσα σε όλη αυτή την απογοήτευση που υπάρχει γύρω μου είχα ξεχάσει πως είναι να βάζεις στόχους στη ζωή σου, πώς είναι να έχεις όνειρα και να τα ΚΥΝΗΓΑΣ. Μα πώς γίναμε έτσι; Γιατί τα έχουμε παρατήσει όλα; Γιατί έχουμε παραδοθεί στην πλήξη και την άνοια μιας καθημερινότητας;

Η 20χρονη δεν κυνήγησε ποτέ τη δημοσιότητα γιατί πολύ απλά κάνει ό,τι κάνει για τον εαυτό της. Πόσο όμορφο είναι να αγωνίζεσαι για σένα. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό. Δεν είναι κρίμα να είμαστε νέοι και να μην έχουμε όνειρα; Δεν είναι άδικο να φτάσουμε 50 και 60 ετών και να μην έχουμε ‘’κατακτήσει’’ τον κόσμο; Εσύ τι όνειρα έχεις; Μήπως τα έχεις παραμελήσει τους τελευταίους μήνες;

Η σκοποβολή δεν είναι από τα αθλήματα που ‘’πουλάνε’’ για αυτό και οι επιτυχίες της Άννας ήταν μέχρι σήμερα... άγνωστες. Δεν το έβαλε όμως κάτω γιατί πολύ απλά τα όνειρά της ήταν δικά της και ΜΟΝΟ. Το σκοπευτήριό της δεν είχε καμία υποδομή και κλήθηκε να αντιμετωπίσει αθλήτριες που είχαν τα πάντα τόσους μήνες. Η Άννα όμως είχε την αγάπη των δικών της ανθρώπων, του μπαμπά της και το πείσμα της. H ζεστασιά της αγάπης ήταν πολύ πιο σημαντική από τη ζεστασιά ενός σκοπευτηρίου.

Άννα σε ευχαριστώ που μου υπενθύμισες πως πρέπει να έχω στόχους. Που μου υπενθύμισες πως σε μία χώρα που «βυθίζεται» υπάρχουν άνθρωποι που μένουν στην επιφάνεια.