Το τέλος της συνήθειας (ή και του κόσμου μας)

Σα να φυσάει, ενώ είναι καλοκαίρι πια. Σα να φοβόμαστε να αισθανθούμε την ψύχρα, την δροσιά, τον αέρα στο δέρμα μας. Καταλαβαίνουμε όλοι πως συμβαίνει μια αλλαγή και απλώνει φτερούγες από πάνω μας - αετού η όρνιου, θα δείξει! Μούδιασμα και μίμηση των παλιών μας σουσουμιών. Ο πολιτικός κάνει πως νοιώθει σίγουρος, ο μέγας παρουσιαστής μιμείται τις παλιές του εγωπάθειες, η νάρκισσος παρουσιάστρια ποζάρει όπως στις φωτογραφίες της και οι ψηφοφόροι, οι θεατές, οι οπαδοί, οι θαυμαστές κάνουν πως ενδιαφέρονται.

Μιλούσαμε για μεγάλες, για κοσμογονικές αλλαγές και αυτές ήρθαν. Και εμείς, σαν τον τζίτζικα που τραγούδαγε ενώ ήξερε πως του στήνει παγίδες η κοσμοχαλασιά του χειμώνα, τώρα δεν ξέρουμε πώς να ζήσουμε. Ψάχνουμε συνήθειες, κλίσε, μανιέρες και ρουτίνες. Κι όμως! Οι φτερούγες ανοιγοκλείνουν από πάνω μας, επίφοβα, φασματικά, απειλητικά. Όλα αλλάζουν.

Η βεβαιότητα του καφέ του πρωινού και της τυρόπιτας στις δέκα, η αγαπημένη εκπομπή χρόνων στην τηλεόραση, οι συνάδελφοι και οι κουβεντούλες μαζί τους, το ραδιόφωνο με τους αγαπημένους, συνήθεις ήχους. Όλα τη μια μέρα είναι και μετά όχι. Μια βία σκοτεινή, που φορεί μαύρα μπλουζάκια, που ζει στο διπλανό σπίτι, που την άφησαν να βγάλει ότι πιο δαιμονικό από μέσα της, το καλά κρυμμένο σε σκιές ανείπωτες, ανοίγει τεράστια σαγόνια να καταπιεί ότι απόμεινε σε ανθρωπιά, φιλία, έρωτες, αγάπες, σύμπνοια.

Το κακό έχει όνομα και ξέρεις που θα το βρεις. Αλλά θα σε προλάβει, σίγουρα και θα σε βρει, εκείνο πρώτο. Μέσα σ όλον αυτό τον, βιβλικό σχεδόν, καιρό της πολιτικής Αποκάλυψης, σουσουδισμοί και ροζ πον πον, φτερά και πούπουλα και κάτι γραφικοί τύποι ως σκιές των παλιών εγωκεντρικών, αυτάρεσκων, αυτοϊκανοποιημένων εαυτών τους, που σαν σκονισμένα πορτραίτα στα παλάτια κάποιων Ρομανώφ δεν καταλαβαίνουν, πως η αυτοκρατορική σάλα δεν θα φωταγωγηθεί ποτέ πια. Οι Ρασπούτιν αυτού του κόσμου είναι, πια, ολόγυμνοι χωρίς τα ράσα της διαφθοράς τους και οι Οκτωβριανοί έφτασαν στις πύλες και ας είναι Άνοιξη. Γιατί είναι ακόμα Άνοιξη...