Στο έλεος της μέρας...

Αδυσώπητη καθημερινότητα! Η εβδομάδα αρχίζει! Απ'το ξημέρωμα είσαι ένα εκτεθειμένο πλάσμα – έρμαιο στην σκληρότητα του περιβάλλοντος που σου ουρλιάζει το τέλος στον τρόπο ζωής που ήξερες, που έμαθες, που κατέκτησες, που δεν σου δόθηκε περιθώριο επιλογής για να χεις κάποιος άλλον. Το λεωφορείο στη Χίο! Σίδερα, λαμαρίνες, καμμένο.

Στην Πάρο ένα παιδί, ένα κορίτσι 15 χρονών, μακελεμένο. Να βρεθεί απεγνωσμένα εντατική. Τα δίδυμα λέει που χτυπήθηκαν απ'την αφηνιασμένη μηχανή, είναι εκτός κίνδυνου (ευτυχώς!). Ο μακελάρης του Κολοράντο που μπήκε μέσα στο σινεμά, στη πρεμιέρα του Μπάτμαν και σκόρπιζε σφαίρες και θάνατο, νόμιζε πως είναι ο Τζόκερ!
Από τους Έλληνες αστυνομικούς συνελήφθηκε τούρκος παιδεραστής που ήθελε να γυρίσει στο τόπο και στα θύματα του.

Πάλι εδώ, στα δικά μας, το Άσυλο Ανιάτων, στην Κυψέλη, που του'κοψαν το ρεύμα πρόσφατα, έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα λόγω της μη εξόφλησης των οφειλών του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ. Αποτέλεσμα; να παρατηρούνται φαινόμενα υποσιτισμού στους κατάκοιτους ασθενείς, ελλείψεις βασικών φαρμάκων και υγειονομικού υλικού. Οι 170 εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από το Μάρτιο και πασχίζουν να ζήσουν οι ίδιοι αλλά και οι ασθενείς τους με το υστέρημα τους.

Τι κοινωνία είναι αυτή; Τι γκρέμισμα! Τι αποσύνθεση! Τι ερείπιο! Και εδώ και έξω και παντού γύρω μας. Η ανθρωπότητα πνίγει στα ίδια της δημιουργήματα. Η απληστία διαπράττει μαζικά εγκλήματα, γενοκτονίες, αδιαφορώντας για την ίδια την ανθρωπότητα, αήττητη και αιωνία. Είμαστε απλοί αριθμοί σε χαρτιά και κομπιούτερ ισχυρών που αδιαφορούν για ένα λεωφορείο, σε κάποιο νησάκι σε μια χωρά που την λένε Ελλάδα, για νεκρούς που κάποιοι περίμεναν μ'αγάπη στο τέρμα, έναν έφηβο θεατή στον Κολοράντο, που τρώγοντας ποπ κορν και σφίγγοντας το χέρι της διπλανής του Σου Έλεν ή Μαίρη Λου του βρίσκει η ζωή του, οριστικά και αμετάκλητα η σφαίρα ενός τρελού Τζόκερ.

Ψάχνεις αφορμές ελπίδας, την βεβαιότητα πως ναι, πάντα στο τέλος το καλό κερδίζει. Αλλά πότε στα κομμάτια έρχεται αυτό το γ@@@νο το τέλος;
Ακούς ειδήσεις, διαβάζεις τίτλους, αλλάζεις ενημερωτικά σάιτ. Αλμύρα πνιγμένων δακρύων απειλεί να σε πνίξει. Μόνο μην αφεθείς σ αυτόν τον τρόμο, τον φόβο, την απόγνωση. Μην αφεθείς στην βεβαιότητα πως είσαι αφημένος στο έλεος της μέρας...