Μαρία Ντεντέτ: «Δεν αισθάνομαι ηρωίδα, είμαι απλά μία μαμά που αναρωτιέται αν τα κάνει όλα λάθος»

Η ζωή της Μαρίας ήταν, λίγο-πολύ, η ίδια με τη ζωή κάθε άλλης μαμάς όταν γέννησε τη μεγαλύτερη κόρη της, Δήμητρα. Πάλεψε, αρχικά, να ισορροπήσει ανάμεσα στην απαιτητική δουλειά που είχε ως κομμώτρια και στην ανατροφή του πρώτου της παιδιού, μέχρι που γεννήθηκε ο γιος της Πάρης, 9 χρονών σήμερα.

Βίωσε για δεύτερη φορά το θαύμα της μητρότητας, αλλά αυτή τη χαρά ακολούθησε ένα ισχυρό σοκ. Ο Πάρης διεγνώσθη από τα πρώτα λεπτά της ζωής του από μία σπάνια ασθένεια που του στερούσε την όραση και από τα δύο του μάτια. Η ζωή της, η ζωή όλων των μελών της οικογένειάς της άλλαξε. Αυτό που αρχικά έμοιαζε με έναν ατελείωτο Γολγοθά, έγινε στη συνέχεια μία ελπίδα για το μέλλον. Αισθάνεται ηρωΐδα που τα κατάφερε; Όχι. Αισθάνεται μία μαμά σαν όλες τις άλλες, μία μαμά που αξίζει το μπράβο μας και το «σ'ευχαριστώ» των παιδιών της.

Αυτές τις ημέρες εξασκείται ξανά στην μέθοδο Μπράιγ για να μπορεί να βοηθήσει τον γιο της με τα μαθήματά του στο σχολείο.

Όταν γεννήθηκε ο Πάρης ήταν αντιληπτό από την αρχή ότι είχε πρόβλημα με την όρασή του;

Ούτε και εγώ η ίδια δεν το κατάλαβα την πρώτη μέρα. Την επόμενη, μία νοσοκόμα αντιλήφθηκε ότι ανοιγόκλεινε περίεργα τα μάτια του όταν έπεφτε το φως. Γέννησα στο «Αττικό Νοσοκομείο» και λίγες ώρες αργότερα, είχαν πάει τον Πάρη στο «Παίδων Αγία Σοφία» για να κάνει εξετάσεις. Η διάγνωση ήταν πρόβλημα στον σκληροκερατοειδή και στα δύο του μάτια με όραση από το ένα που έφτανε στο 5%. Δεν γνωρίζαμε από τι προερχόταν, καθώς δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα στην εγκυμοσύνη μου.

Σας έδωσαν οι γιατροί κάποια ελπίδα ότι θα βελτιωνόταν η κατάστασή του, είτε τους επόμενους μήνες είτε τα επόμενα χρόνια;

Αρχικά οι γιατροί επέμεναν να γίνει μεταμόσχευση. Αργότερα όμως ένας γιατρός μας επεσήμανε πως ακόμη και αν γινόταν αυτή η επέμβαση, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Δεν θα βελτιωνόταν η όραση του Πάρη. Τότε είναι η αλήθεια απογοητεύτηκα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Όταν ο γιος μου έγινε 3,5 μηνών πήγαμε στην Αγγλία όπου έκανε και την πρώτη του εγχείρηση και τις απαραίτητες εξετάσεις για να δούμε αν έδινε ο εγκέφαλος εντολή στα μάτια του. Ευτυχώς έδινε εντολή και τότε πιστέψαμε πως έγινε ένα μικρό θαύμα. Ίσως και να μας βοήθησε το τάμα που είχαμε κάνει στην Αγία Ματρώνα. Συνεχίστηκαν βέβαια οι εγχειρήσεις και τα επόμενα χρόνια.

Από όσα μου λέτε, δεν προλάβατε να χαρείτε ούτε για μία στιγμή ότι είχατε γίνει μαμά για δεύτερη φορά. Ποιες ήταν τότε οι σκέψεις σας;

Οι καταστάσεις δεν με άφηναν να νιώσω αυτή τη χαρά. Το μόνο που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν η υγεία του Πάρη.

Μόνο ένας γιατρός στην Αγγλία μας είχε δώσει μία μικρή ελπίδα και μας είχε πει ότι ο γιος μας θα μπορεί να βλέπει τα επόμενα χρόνια φιγούρες ως άσπρο – μαύρο. Ο Πάρης όμως κατάφερε να βλέπει και χρώματα. Ήταν το δεύτερο θαύμα που μας συνέβη. Τώρα πια βλέπει 10% από το ένα του μάτι και από το άλλο βλέπει μόνο σκιές. Αλλά είναι σα να βλέπει πια 100% και δεν διαφέρει από τα άλλα παιδιά. Μόνο στο χαρακτήρα διαφέρει λόγω της κατάστασής του, προφανώς. Είναι απαιτητικός και δύσκολος στη συνεργασία.

Ψυχολογικά εκτός από εσάς πως διαχειρίστηκαν την αλλαγή τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ο σύζυγος και η κόρη σας; Ήταν εξίσου δύσκολο για εκείνους, σας βοήθησαν με τη στάση τους;

Ήταν για όλους μας πάρα πολύ δύσκολο και συνεχίζει να είναι, έχει αλλάξει όλων μας η ζωή. Η κόρη μου είναι πια στην εφηβεία, είναι σε μία διαφορετική κατάσταση, αλλά με έχει βοηθήσει πολύ σε όλα. Εγώ και ο σύζυγός μου έχουμε μία μόνιμη έννοια για το πως θα είναι το μέλλον του Πάρη. Πλέον είναι ένα παιδί που αυτοεξυπηρετείται, αλλά τι θα συμβεί στο μέλλον; Θέλουμε να είναι ανεξάρτητος. Αυτό που επίσης μας απασχολεί είναι η κοινωνικοποίησή του. Να αποκτήσει φίλους, να έχει ένα περιβάλλον με παιδιά της ηλικίας του. Γιατί εκτός από την όρασή του είναι φυσιολογικός. Έχει μυαλό, εξαιρετική μνήμη και είναι ακούραστος. Εμείς βγαίνουμε off αλλά εκείνος συνεχίζει.

Σε ποιο σχολείο πάει ο Πάρης;

Πηγαίνει στο ΚΕΑΤ (Δημόσιο Νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο στην Καλλιθέα) που είναι σχολείο για όλα τα παιδιά που είτε είναι τυφλά είτε έχουν μεγάλη απώλεια όρασης. Είχε ξεκινήσει και δραστηριότητες με το κολύμπι, αλλά το άφησε στη συνέχεια, δεν τα πάει καλά ακόμη με τους κανόνες. Τώρα σκεφτόμαστε από τον Σεπτέμβριο να κάνει ένα άθλημα. Έστω και έναν φίλο να αποκτήσει ο Πάρης, θα είναι μεγάλο το κέρδος του ψυχολογικά, θα γίνει χαρούμενος και μόνο αυτό θέλουμε για εκείνον.

Είναι τρυφερός; Νιώθει μία ασφάλεια όταν έχει τη μαμά του στο πλευρό του;

Αισθάνεστε ότι είστε μία διαφορετική μαμά; Μία «ηρωίδα»;

Δεν αισθάνομαι ηρωίδα και δεν θέλω να είμαι ηρωίδα. Θέλω να είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Είμαι μία μαμά που συνεχίζει να αναρωτιέται αν τα κάνει όλα καλά ή όλα τα κάνει λάθος σε ό,τι παιδιά της. Θέλω και τα δύο να είναι καλά.

Σας απασχόλησε ποτέ η γνώμη των άλλων; Έχετε στεναχωρηθεί γιατί αντιμετώπισαν τον Πάρη ως κάτι διαφορετικό;

Δεν δίνω σημασία στη γνώμη των άλλων. Μου έχει τύχει βέβαια να είμαστε μαζί με τον Πάρη και να γκρινιάζει γιατί ήθελε να παίξει και άκουσα μία μαμά να λέει στο παιδί της: «Δεν το βλέπεις αυτό το παιδάκι που έχει πρόβλημα; Πρέπει να κάνεις και εσύ τα ίδια;». Αν είναι δυνατόν...