«Τα βραβεία της ζωής μου…»

Δεν ξέρω πώς ήρθαν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου. Εντάξει, έχω αποδεχτεί ότι είμαι λίγο αλλοπρόσαλλη, λίγο στον κόσμο μου κάποιες φορές, λίγο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά το μυαλό τριγυρίζει ακόμα και τις πιο περίεργες ώρες ή στιγμές. Δεν μπορείς να το περιορίσεις, αλλά καλύτερα έτσι γιατί τα πιο δημιουργικά πράγματα συμβαίνουν απροειδοποίητα, εκτός προγράμματος. Οπότε το μόνο που μου κοστίζει η «αφηρημάδα» μου, είναι κριτικές ή σχόλια όπως «Εεεεεεε! Σου μιλάω! Δεν ακούς;». Λίγο μ’ ενδιαφέρει όμως… Εμένα οι αφαιρετικές σκέψεις μου με ταξιδεύουν…

Βλέποντας κάποιους συναδέλφους μου να δουλεύουν σκληρά δίπλα μου, κοντά μου, γύρω μου, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να τους δώσω ένα βραβείο. Βέβαια εγώ δεν είμαι Ίδρυμα, δεν είμαι Εταιρία, δεν είμαι Οργανισμός, οπότε δεν ξέρω τι αξία θα είχε γι’ αυτούς ένα βραβείο από εμένα, ξέρετε, σαν αυτές τις τιμητικές πλακέτες που παίρνουν οι εργαζόμενοι στην κοπή της πίτας της εταιρίας τους για την προσφορά τους κάθε χρόνο, ή κάτι σαν μετάλλιο ή αγαλματίδιο…

Δε θυμάμαι ποτέ να τιμήθηκα με βραβείο για κάτι που προσέφερα στη ζωή μου. Θυμάμαι αυτό να με ενοχλεί και να με πληγώνει ως πιτσιρίκα αθλήτρια στο βόλεϊ, αλλά ποτέ στην ενήλικη ζωή μου. Ίσως γιατί μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι μπορεί μεν να είναι φοβερά τιμητικό να σε βραβεύουν για κάτι, όμως η ουσία του πράγματος βρίσκεται αλλού…

«Τι έχεις Δέσποινα και είσαι σκυθρωπή;», με ρωτούσε η μάνα μου κάθε χρόνο μετά την κοπή της πίτας στο γήπεδο της ΑΕ Γαλατσίου. «Τίποτα ρε μαμά… Απλώς πίστευα ότι φέτος θα πάρω κι εγώ βραβείο από την ομάδα. Τα πήγα πολύ καλά ρε γαμώτο…», απαντούσα με απογοήτευση. Και τότε προσπαθούσα με το άπηχτο, εφηβικό μυαλό μου να δικαιολογήσω την απόφαση του Προέδρου της ομάδας να βραβεύσει το κορίτσι από την πολύτεκνη οικογένεια που δεν έχανε ποτέ προπόνηση, ή μία συναθλήτριά μου που παρά το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε τον αθλητισμό, ή , ή, ή… Πολλά «ή».

Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τα βραβεία. Τότε άρχισα να ψυλλιάζομαι, ότι η πραγματική αξία ενός ανθρώπου δεν κρίνεται μόνο από ένα μετάλλιο. Βέβαια μεγαλώνοντας πήρα πολλά μετάλλια από φιλανθρωπικούς αγώνες βόλεϊ στους οποίους συμμετείχα και κάπως έτσι έφυγε κι αυτό το απωθημένο. Τα έχω ακόμα φυλαγμένα στο συρτάρι μου. Όμως τέτοιου είδους διακρίσεις δε θα μπορέσουν ποτέ να αντικαταστήσουν τα βραβεία της ζωής μου. Αυτά που πήρα και δεν τα ξέρουν οι πολλοί, αλλά τα έχω βαθιά φυλαγμένα μέσα μου…

Υπάρχουν στιγμές που σε χειροκροτούν, τα φώτα πέφτουν πάνω σου, σηκώνεσαι για να παραλάβεις ένα βραβείο και φουσκώνεις από υπερηφάνεια τη στιγμή που στο παραδίδουν, αν είσαι και λίγο ευσυγκίνητος ρίχνεις και κανά δάκρυ και οι συνάδελφοί σου σου δίνουν συγχαρητήρια (άλλοι ειλικρινά κι άλλοι για τα μάτια του κόσμου). Μετά πας σπίτι, ακουμπάς το βραβείο στο τζάκι και οι δικοί σου σου δίνουν πάλι συγχαρητήρια. Είναι ωραίο πράγμα, δε λέω…

Όμως ακόμα κι αν δεν πάρεις ποτέ βραβείο, μην απογοητευτείς. Γιατί πολύ απλά αυτό που έχει σημασία στη ζωή, περισσότερο κι από το πιο σπουδαίο βραβείο του κόσμου, είναι να σε αποδέχονται οι άνθρωποι που εκτιμάς, να σε αγαπούν γι’ αυτό που είσαι, να αναγνωρίζουν τις προσπάθειές σου, να σε στηρίζουν και να σε θέλουν κοντά τους. Τι να το κάνεις το «όσκαρ», αν η καρδιά σου είναι άδεια… ίσως να καταφέρεις να πάρεις μία προαγωγή στο μέλλον, άντε και να το χρησιμοποιήσεις σαν ένα διαπραγματευτικό χαρτί σε μία επόμενη δουλειά, και μετά τι;

«Μανούλα είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!», μου είπε πριν λίγες μέρες η μικρή μου. Όχι, δεν της είχα πάρει δώρο, ούτε παγωτό, ούτε σοκολάτα. Απλώς ξύπνησε και με είδε να την παρατηρώ και να της χαϊδεύω τα μαλλιά… Ποιο βραβείο θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτό;

Καλή σας ημέρα!

Περιμενω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και σο φυσικό μου περιβάλλον!

https://www.facebook.com/despoina.kampouri.526 / https://twitter.com/dkampouri