«Όλοι θα ήθελαν να πεθάνουν σαν απλοί άνθρωποι…», η Δέσποινα Καμπούρη σκέφτεται δυνατά

Εύχομαι να ζήσω γερή και ευτυχισμένη με την οικογένειά μου μέχρι τα βαθειά μου γεράματα. Αγαπώ πολύ τη ζωή και προσεύχομαι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ να είμαι καλά εγώ και οι άνθρωποι που λατρεύω, όσο το δυνατόν περισσότερο. Θέλω να γεράσω με τα παιδιά μου και τον άντρα μου, να «φύγω» μετά τους γονείς μου, να ρουφήξω τη ζωή ως το κόκαλο για όσο αντέξω.

Όλοι οι άνθρωποι εύχονται και παρακαλούν το ίδιο με εμένα. Αυτό πιστεύω. Αν όμως κάτι δεν πάει καλά τι θα ήθελαν άραγε...

Θα ήθελαν να μη ζουν οι γονείς τους, αλλά αν ζουν θα ήθελαν όλοι να τους σεβαστούν, να μην τους ενοχλούν ρεπόρτερς για να δώσουν συνέντευξη, να τους αφήσουν να πενθήσουν σιωπηλά για την απώλειά τους χωρίς να τους τη θυμίζουν κάθε τόσο.

Θα ήθελαν να τους αποχαιρετήσουν μόνο αυτοί που τους αγάπησαν πραγματικά ή αυτοί που θα ήθελαν να τους γνωρίσουν αλλά δεν πρόλαβαν και όχι κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι απλά και μόνο για το.... «ήμουν κι εγώ εκεί».

Θα ήθελαν να μην υπάρχουν κάμερες έξω από την εκκλησία και το νεκροταφείο, θα ήθελαν να μην γίνονται απευθείας συνδέσεις από τηλεοπτικές εκπομπές, θα ήθελαν να μην κάνουν κοντινά οι εικονολήπτες με εντολή σκηνοθέτη – παρουσιαστή στα πρόσωπα των συγγενών και των φίλων τους.

Θα ήθελαν να μπορούν να κλάψουν οι φίλοι και οι συγγενείς τους χωρίς να έχουν άγχος ότι κάποιος θα τους τραβήξει μία φωτογραφία με κινητό και την επόμενη μέρα θα είναι δημοσιευμένη σε sites και εφημερίδες.

Θα ήθελαν να πεθάνουν σαν απλοί άνθρωποι όπως είμαστε όλοι.

Κάποιοι στίχοι λένε: «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».

Ας αναπαυθεί η ψυχή του...

Καλό ταξίδι

Καλή σας ημέρα