Η μέρα που ξυπνάς και τους μισείς όλους!

Απλώς ελπίζω να έχεις καλούς φίλους που σε κατανοούν, συγκαταβατικό άντρα που σε συναισθάνεται ή δεκτικούς γονείς που αναγνωρίζουν ότι έχεις μία κακή μέρα. Αλλιώς… την έβαψες!

Σήμερα δε θέλω να ξυπνήσω από τις 7 το πρωί για να ετοιμάσω την Έλενα για το σχολείο. Δεν έχω όρεξη να ντύσω τη Χριστίνα, ούτε να της βάλω ορό στη μύτη, ούτε να την κατεβάσω στο σχολικό. Δε θέλω να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο και να στρώσω κρεβάτια και κάτι μου λέει ότι θα μαλώσω πολύ με τον άντρα μου. Ήδη με τρώνε τα νύχια μου και επειδή δεν μπορώ να μαλώσω με τα παιδιά μου, μάλλον θα αποφασίσω να μαλώσω με εκείνον που συνήθως απλώς με κοιτάζει απορημένος και με αφήνει να εκτονωθώ και να εκτεθώ μέχρι να καταλάβω ότι μάλλον λέω βλακείες.

Δε μου φτάνουν οι δικές μου σκοτούρες στο γραφείο, η κούραση και τα αμέτρητα χιλιόμετρα στην ακινητοποιημένη εθνική οδό σε καθημερινή βάση, δε μου φτάνουν οι πόνοι στον αυχένα και το κρύωμα που άρπαξα από την μικρή μου κόρη που κόλλησε στον παιδικό και –χα- κόλλησε αμέσως εμένα (πώς γίνεται να μην κολλάει κανένας άλλος τις παιδικές αρρώστιες μέσα στο σπίτι παρά μόνο εγώ;), αλλά πρέπει να σκεφτώ και τους άλλους που πάντα κάτι θέλουν από εμένα, αλλά εγώ ποτέ από αυτούς.

Σήμερα δε θέλω να μιλήσω με τον μπαμπά μου στο τηλέφωνο γιατί εκείνος λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο θα μου πει «τι έχεις παιδί μου, δε σε ακούω καλά» κι εγώ βαριέμαι τόσο πολύ να του εξηγήσω για μία ακόμα φορά πόσο κουρασμένη αισθάνομαι. Επίσης θα πρέπει να του το εξηγήσω πολύ πειστικά, γιατί μέσα του θα έχει αμφιβολίες και θα σκέφτεται ότι κάτι του κρύβω: Μήπως έπαθαν κάτι τα παιδιά; Μήπως έχω κάποιο πρόβλημα με τον άντρα μου; Μήπως έχω θέματα στο γραφείο; Και εγώ δε θέλω να δημιουργώ χαζούς προβληματισμούς στον μπαμπά μου που δυσκολεύεται να πιστέψει πως απλώς είμαι κουρασμένη. Πάντα κάτι πρέπει να έχω αν δεν είμαι χαρούμενη και γλυκιά.

Σήμερα δε θέλω να δω ούτε τη μαμά μου. Γιατί ακόμα δεν έχει ξεπεράσει τον τσακωμό μας από το καλοκαίρι και μου κρατάει μούτρα. Άπαπαπαπα. Αυτό δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ούτε άλλα επιχειρήματα έχω, ούτε άλλες αντοχές. Γιατί είμαι κουρασμένη και σήμερα τους μισώ όλους.

Ναι τους μισώ όλους. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι καλή και γλυκούλα με τους γύρω μου. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι καλός ακροατής ούτε να συμπαρασταθώ στον πόνο κανενός. Γιατί είμαι κουρασμένη και για την ακρίβεια ούτε στο γραφείο θα ήθελα να ήμουν σήμερα ούτε να απαντάω καθωσπρέπει σε εταιρικά emails. Θα ήθελα να πω σε όλους απλώς να με αφήσουν ήσυχη.

Γιατί σήμερα μου φταίνε όλοι και δεν θέλω να μιλάω σε άνθρωπο. Γιατί σήμερα θα ήθελα να κουκουλωθώ με μία ζεστή κουβέρτα, να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο και να κοιμηθώ στον καναπέ βλέποντας Netflix. Χωρίς να ακούγεται κιχ μέσα στο σπίτι. Χωρίς να βλέπω άνθρωπο. Και όσο σκέφτομαι ότι αυτό είναι ανέφικτο, τόσο πιο πολύ θυμώνω. Θέλω να κλείσω τα κινητά μου (και το προσωπικό και το εταιρικό), θέλω γενικώς να κατεβάσω ρολά και να φάω ένα κουβά noodles κοιτάζοντας τη βροχή.

Γιατί σήμερα, βασικά, δεν είμαι εδώ για κανέναν.

Κατά τ’ άλλα να είσαι καλά και να έχεις μία όμορφη μέρα. Και μην ακούσω σχόλια «Μα δεν εκτιμά τίποτα αυτή η κοπέλα; Θα πέσει φωτιά να την κάψει!», γιατί θα σας κάψω εγώ μετά. Αυτό!

Αν θες στείλε μου μήνυμα εδώ. Αν πάλι δε θες, μη καταπιέζεσαι. Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να κάνεις μόνο αυτά που σε ευχαριστούν.

Μπορείς να με βρεις στο φυσικό μου περιβάλλον, στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.

Σε φιλώ (αν και δεν είμαι πολύ σίγουρη γι’ αυτό!).