Αυτοί που αγαπάς ζουν πάντα μέσα σου

Επιλέγω τα ρούχα μου με ευλάβεια. Αυτές τις ώρες φέρνω στο μυαλό μου τη μαμά μου που μου έλεγε «τους νεκρούς τους τιμάμε, πάντα θα πηγαίνεις ευπρεπώς ντυμένη στις κηδείες».

Έχω να πάω χρόνια σε κηδεία. Δε θέλω. Δε μου αρέσει. Τις αποφεύγω. Βρίσκω πάντα δικαιολογίες. Ίσως να είμαι λιγόψυχη αλλά η πραγματικότητα είναι ότι δε θέλω να παρευρίσκομαι σε κηδείες κι ας με παρεξηγούν κάποιοι. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι φυλάω δυνάμεις για τις κηδείες που όσο κι αν θα το ήθελα δε θα μπορέσω να αποφύγω.

Ξεχωρίζω ό,τι «ευπρεπές» μαύρο έχω στην ντουλάπα. Σκέφτομαι ότι σε λίγο θα βρεθώ ανάμεσα σε πολύ κόσμο που θα θρηνεί. Με πιάνει η καρδιά μου, για λίγο μου περνάει η σκέψη να βρω πάλι κάποια δικαιολογία. Πονοκέφαλος, ζαλάδα. Όχι δεν πρέπει. Πρέπει να τιμάμε τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Θα πάω.

Καθώς χτενίζω τα μαλλιά μου φέρνω στο μυαλό μου -χωρίς να το θέλω- τη δική μου κηδεία. Ελπίζω να έχω κατάλευκα μαλλιά και να είναι γύρω μου όσοι αγαπώ. Μακάβριο αλλά υπάρχει καποιος που να μη το έχει σκεφτεί στη ζωή του; Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Και νομοτελειακός. Και μοιραίος. Απλώς όταν πεθαίνεις μάλλον δεν τα βλέπεις όλα τόσο σοβαρά όσο τα βλέπεις όταν ζεις. Επίσης ο θανατος είναι ανακουφιστικός γι’ αυτόν που φεύγει. Αυτή είναι η δικαιολογία που μου αρέσει να πιστεύω.

Μπήκα στο αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να βάλω ραδιόφωνο. Όλη η απόσταση έγινε αθόρυβα. Παρκάραμε. Ειδα παλιούς φίλους και γνωστούς. Όμως αν μπορούσα, θα ήθελα να κρυφτώ μέσα σε μια μαλακή βαμβακερή κουκούλα για να μη με δει κανείς. Θα ήθελα να είμαι άφαντη. Όπως σε όλες τις δύσκολες στιγμές.

Σε αυτές τις περιπτώσεις περπατάς μηχανικά. Συνήθως κάποιος πιο δυνατός και ψύχραιμος σε καθοδηγεί τραβώντας σε από το χέρι. Πας όπου σε πάει. Βουβά και αθόρυβα κοιτώντας τα παπούτσια σου.

Μέχρι εκεί είσαι ψύχραιμος. Όταν όμως μπαίνεις στην εκκλησία και βλέπεις τους αγαπημένους του κλαμένους αρχίζεις να χάνεις την ψυχραιμία σου όσο σκληρός κι αν είσαι. Κι αυτή η εκκωφαντική ησυχία, η τρομακτική σιωπή σε κάνει να θες να κλάψεις πολύ.

Σε μια κηδεία μπορείς να δεις πολλά και να καταλάβεις ακόμη περισσότερα. Για τα αληθινά ή τα ψεύτικα συναισθήματα. Για τις σχέσεις των ανθρώπων. Για τις σχέσεις αυτού που έφυγε με τους άλλους. Και φυσικά οι πιο τραγικές φιγούρες οι μανάδες, οι σύζυγοι, οι κόρες, οι γιοί, τα αδέρφια. Ο πόνος τους δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου.

Σε μια κηδεία συνειδητοποιείς πόσο μάταια είναι όλα τελικά. Αγωνιάς όλη σου τη ζωή να πετύχεις στόχους. Να κατακτήσεις κορυφές. Και κάποια μέρα απλώς δεν υπάρχεις.

Μπαίνω πάλι στο αυτοκίνητο. Η επιστροφή είναι λίγο πιο ανακουφιστική. Γιατί ξέρω ότι θα επιστρέψω στα παιδιά μου. Όσο αυτά είναι καλά, όλα είναι καλά.

Από αύριο όλα θα είναι πάλι όπως πριν. Η ρουτίνα και η καθημερινότητα σε κάνει να ξεχνιέσαι. Όμως αυτοί που αγαπάς ζουν πάντα μέσα σου. Δεν πεθαίνουν ποτέ.

Περιμένω τα μηνύματά σου εδώ!

Μπορείς να με βρεις και στο φυσικό μου περιβάλλον, στο Instagram, στο Facebookκαι στο Twitter.

Καλή σου μέρα!