Κάποτε ήταν αδύνατη και όμορφη… Τι κρίμα!

Κάν’ το λίγο εικόνα: Βρίσκομαι σε τραπέζι ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους. Έχω πολύ καλή διάθεση να μιλήσω, να γελάσω, να κοινωνικοποιηθώ. Μέχρι που ξεκινάει ένα θέμα συζήτησης το οποίο ομολογώ πως δεν περίμενα να καταλήξει όπως κατέληξε.

Το αντικείμενο της συζήτησης είναι μία κοσμική κυρία (την οποία δε γνωρίζω προσωπικά, την έχω χαιρετήσει δύο φορές) η οποία κατά γενική ομολογία έχει υπάρξει πολύ όμορφη στα νεότερα χρόνια της. Το θάψιμο ξεκινάει αριστοτεχνικά για την πρώην καλλονή που «κατάντησε χοντρή» γιατί… «έχει αφεθεί και δεν προσέχει καθόλου πια τον εαυτό της». Πάντα βέβαια με «καλή πρόθεση» (αυτή η «καλή πρόθεση» μπορεί να μου προκαλέσει εμετό) γιατί «είναι πραγματικά κρίμα να καταντάει έτσι μία γυναίκα».

Το πιο τρελό από όλα, είναι ότι οι γυναίκες του τραπεζιού συμφωνούν και επαυξάνουν. Ποιες; Οι γυναίκες! Αυτές που θα έπρεπε να υποστηρίζουν η μία την άλλη, να τις συναισθάνονται και να δικαιολογούν τις οποιεσδήποτε αλλαγές στο σώμα μίας γυναίκας που για τον Α ή Β λόγο πήρε κιλά και δεν κατάφερε να διατηρηθεί στην προηγούμενη κατάσταση που ήταν.

Μου φαίνεται πραγματικά τρελό. Αρνούμαι να δεχτώ ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν μορφωμένοι άνθρωποι που σχολιάζουν ποικιλοτρόπως τον σωματότυπο άλλων ανθρώπων. Ανθρώπων που τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα υγείας, ψυχολογικά προβλήματα, ή προσωπικά προβλήματα. Πώς μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο από την εξωτερική του εμφάνιση; Πόσο ρηχός μπορεί να είσαι; Πόσο επιφανειακός;

Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που κουβαλούν τον δικό τους Σταυρό. Αθόρυβα και αδιαμαρτύρητα χωρίς να επιβαρύνουν και να σχολιάζουν κανέναν. Άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα που δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με διατροφές και γυμναστήρια. Γυναίκες που γέννησαν παιδιά και δεν κατάφεραν να χάσουν τα κιλά τους γιατί πολύ απλά δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τον εαυτό τους αφού ασχολούνται μόνο με τις ανάγκες των παιδιών τους και της οικογένειάς τους. Κορίτσια που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα διαταρραχής πρόσληψης τροφής με αποτέλεσμα να είναι υπερβολικά αδύνατα. Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να τους σχολιάσεις, να τους χλευάσεις και να τους υποτιμάς δημοσίως; Ποιος είσαι για να το κάνεις;

Κάποτε είχα διαβάσει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο μίας ψυχολόγου η οποία έλεγε μεταξύ άλλων: «Μέσω της επίκρισης επιβεβαιώνουμε στον εαυτό μας πως είμαστε καλύτεροι, αφήνοντας μέσα μας άλυτα όλα τα συναισθήματα που μας βαραίνουν. Τα χαρακτηριστικά μας, που πολλές φορές ενοχλούν εμάς τους ίδιους, τα προβάλλουμε στους άλλους. Ουσιαστικά, λοιπόν, δε μας ενοχλούν οι άλλοι και το πώς είναι, αλλά ο εαυτός μας που δεν είναι τέλειος. Χρησιμοποιούμε τους άλλους ως καθρέφτη των δικών μας ανασφαλειών και αρνητικών συναισθημάτων που αρνούμαστε να δούμε και να διαχειριστούμε.». Κάπως έτσι άρχισα να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και να ερμηνεύω τους ανθρώπους γύρω μου. Η προσωπική ανασφάλεια μπορεί να σε κάνει αγενή, κακοπροαίρετο, σκληρό κριτή…

Το body shaming είναι ό,τι πιο ξεπερασμένο υπάρχει. Δεν τιμά αυτόν που το κάνει. Στη δική μου συνείδηση, είναι τόσο αναξιοπρεπές, όσο το να μη σέβεσαι τα ζώα, ή την ελευθερία του άλλου. Είναι ντροπή. Έχεις νιώσει ποτέ ντροπή για τις πράξεις άλλων; Αυτό νιώθω κι εγώ κάθε φορά που ακούω κάποιον να εξευτελίζει μία γυναίκα ή έναν άνδρα δημοσίως με μοναδικά του κριτήρια, τα παχουλά μπράτσα, την κοιλιά, την περιφέρεια, τα μπούτια, τα ισχνά πόδια…

Άσε τους άλλους να αποφασίσουν για τον εαυτό τους, κοίτα τη δική σου ζωή και φρόντισε να λύσεις τις δικές σου ανασφάλειες.

Καλή σου μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σου εδώ!

Μπορείς να με βρεις και στο φυσικό μου περιβάλλον, να με ακολουθήσεις στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.

Καλό Πάσχα!