Αν θες κλάψε

«Είσαι Διευθύντρια. Πρέπει να είσαι bitch. Αλλιώς δε θα είσαι ικανή και αντάξια του ρόλου σου. Δε ζητάς. Απαιτείς. Δε δίνεις πολλές ευκαιρίες και δε δείχνεις ανοχή στα λάθη. Απολύεις χωρίς συναίσθημα. Γιατί έτσι πρέπει. Είναι δουλειά. Εσύ δίνεις το ρυθμό. Εσύ είσαι το παράδειγμα. Είσαι Διευθύντρια. Μη το ξεχνάς…».

«Είσαι μαμά. Τα παιδιά σου δεν πρέπει να γνωρίζουν τις αδυναμίες σου. Πρέπει να είσαι δυνατή να ανταπεξέρχεσαι σε όλα, να μην κάνεις λάθη. Είσαι το πρότυπό τους. Είσαι μαμά. Μη το ξεχνάς…».

«Είσαι άντρας. Πρέπει να είσαι δυνατός. Κρύψε όσο πιο βαθιά μπορείς τις ευαισθησίες και τα ευάλωτα σημεία σου. Και μη τολμήσεις να κλάψεις. Είσαι άντρας και οι άντρες δεν κλαίνε. Μη το ξεχνάς…».

Γιατί πρέπει εμείς οι άνθρωποι να είμαστε τέλειοι στα μάτια των άλλων ανθρώπων; Αφού είμαστε όλοι άνθρωποι με αδυναμίες και τρωτά σημεία. Κι αν κάνουμε λάθη, δεν πειράζει γιατί μπορούμε να παίρνουμε και σωστές αποφάσεις. Μα είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα. Γιατί οι «επιτυχημένοι» προσπαθούν να μας επιβάλλουν να είμαστε ρομπότ; Γιατί πρέπει να είμαι ρομπότ επειδή έγινα μαμά; Ή επειδή κατάφερα να ξεχωρίσω και να κάνω καριέρα; Γιατί πρέπει οι άντρες να είναι «σκληροί»; Γιατί πρέπει να πηγαίνουν κόντρα στην ανθρώπινη φύση τους; Γιατί πρέπει συνέχεια να υποδύομαι κάτι που δεν είμαι; Για πρέπει όλοι να μένουν ικανοποιημένοι από εμένα και τις αποδόσεις μου κι εγώ την ίδια στιγμή να είμαι δυστυχισμένη αλλά για τα μάτια των άλλων «πετυχημένη» μητέρα και επαγγελματίας;

Το πιο λυτρωτικό κλάμα που έχω ρίξει στη ζωή μου. Το κλάμα μπροστά στην κόρη μου. Τυλιγμένη μέσα στην αγκαλιά της να της εξηγώ πόσο λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι τέλεια μαμά για εκείνη. Ήταν μία περίοδος που η Έλενα με πίεζε πολύ. Με συνέκρινε με άλλες μαμάδες και δεν έχανε την ευκαιρία να μου δείχνει και να μου αποδεικνύει πόσο ανεπαρκής μαμά ήμουν. Τα παιδιά είναι σκληρά και το ξέρουμε όλοι αυτό. Μου ήταν αδύνατο να της εξηγήσω με λογική ότι δεν μπορώ να είμαι αυτό που φαντάζεται ή αυτό που θα ήθελε να είμαι. Αποφάσισα να αφεθώ. Να λειτουργήσω με το συναίσθημά μου που δεν έχει κάνει λάθος ποτέ. Έκλαψα μπροστά της. Της μίλησα όπως θα μιλούσα σε έναν ενήλικα. Χωρίς γλύκες και παραμυθάκια. «Αυτό μπορώ να είμαι για εσένα. Δίνω τον καλύτερό μου εαυτό αλλά μέχρι εκεί μπορώ…». Πιστεύω πως η Έλενα με αγάπησε λίγο παραπάνω εκείνη τη μέρα. Κατάλαβε ότι μπορεί να είμαι η μαμά της, αλλά είμαι και άνθρωπος και δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Από εκείνη τη μέρα η Έλενα μεγάλωσε περισσότερο. Ή Έλενα έμαθε να συγχωρεί, να δίνει ευκαιρίες και να συναισθάνεται. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν οι παιδοψυχολόγοι συνιστούν στους γονείς να μην κλαίνε μπροστά στα παιδιά τους. Εγώ αυτό μπορώ να είμαι και αυτό θα ήθελα να είναι και οι κόρες μου. Άνθρωποι.

Δυσκολεύτηκα πολύ στην μετάβαση από το να είμαι συντάκτρια στο να γίνω Διευθύντρια. Είναι πολύ σοβαρή ευθύνη να οδηγείς μία καλοκουρδισμένη ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Που έχει μάθει να είναι πάντα πρώτη. Στο γραφείο δεν είναι όλα ρόδινα. Πάνω στη δουλειά προκύπτουν παρεξηγήσεις, συγκρούσεις. Όμως εσύ πρέπει να παίρνεις αποφάσεις για το καλό όλων με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Και δυστυχώς δεν μπορούν να είναι όλοι χαρούμενοι και ικανοποιημένοι με αυτές.

Μου ζήτησαν να σκληρύνω. Με συμβούλεψαν να λειτουργώ με λογική και όχι συναίσθημα. Μου συνέστησαν να αφήσω τις φιλίες μου στην άκρη και να γίνω άκαμπτη. Μα πώς ξαφνικά μπορώ να γίνω κάποιος άλλος; Πώς γίνεται να χάσω τον εαυτό μου; Και γιατί να πρέπει να μεταλλαχτώ προκειμένου να εξακολουθήσω να χαίρομαι την επαγγελματική μου εξέλιξη;

Ήταν ψευτοδίλημμα για εμένα. Ειλικρινά, πιστεύω πως το μοντέλο της απρόσωπης και στυγνής «Διευθύντριας» είναι το πιο απαρχαιωμένο μοντέλο management που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν νέοι άνθρωποι με όραμα και ταλέντο.

Συνέχισα να μιλάω με τους συνεργάτες μου όπως μιλούσα και πριν. Συνέχισα να λειτουργώ με συναίσθημα όχι για να ευνοήσω κάποιον, αλλά για να μπορώ να συνυπάρχω φυσιολογικά μέσα στην ομάδα. Να μπορώ να αφουγκράζομαι τις ανάγκες των συνεργατών μου που με εμπιστεύονται. Κανένα «attitude» δεν μπορεί να συγκριθεί με την εμπιστοσύνη που σου έχει ένας συνεργάτης σου. Η εμπιστοσύνη ότι δε θα τον προδώσεις, ότι δε θα τον κρεμάσεις, ότι δε θα του βάλεις τρικλοποδιά, ότι αν χρειαστεί να τον «καλύψεις» θα το κάνεις χωρίς να το μάθει κανείς. Τι είσαι χωρίς την ομάδα σου; Χωρίς τους συνεργάτες σου; Τίποτα…

Τι είσαι χωρίς συναίσθημα; Τίποτα. Μία μάζα. Μπετό.

Κλάψε αν θες. Μόνο οι επιτήδειοι θα το εκμεταλλευτούν κι αυτοί δε σε αφορούν. Μίλα γι’ αυτά που αισθάνεσαι. Η ζωή δεν είναι «μπίζνα». Και ο πιο άκαμπτος άνθρωπος μπορεί να συναισθανθεί αν αφεθεί. Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να δείχνεις αυτό που έχεις μέσα σου; Δε χρειάζεται να κρύβεσαι από κανέναν. Δεν το χρωστάς σε κανέναν. Είσαι αυτός που είσαι.

Και είσαι γαμώ τα παιδιά. Με πιάνεις;

Περιμένω τα μηνύματά σου εδώ!

Μπορείς να με βρεις και στο φυσικό μου περιβάλλον και να με ακολουθήσεις στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.