«Ο κορονοϊός στη Νέα Υόρκη, ήταν χειρότερη εμπειρία για εμένα κι από την 11η Σεπτεμβρίου»

Πώς ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια; Ήταν προγραμματισμένο το ταξίδι στη Νέα Υόρκη; Ποιος ήταν ο σκοπός του ταξιδιού;
Είχα προγραμματίσει το ταξίδι μου για Νέα Υόρκη πολύ καιρό πριν με πολλή χαρά και ανυπομονησία. Έφτασα αρχές Φεβρουαρίου και ο σκοπός μου ήταν να κάνω κάποια ραντεβού για κάποια θέματα που με αφορούν και να δω αγαπημένους φίλους, που έχω από τότε που ζούσα και σπούδαζα εκεί. Πέρναγα πολύ ωραία μέχρι τη στιγμή που ενημερωθήκαμε για την πανδημία. Μέσα σε λίγες ώρες άλλαξαν τα πάντα. Ακυρώθηκε η πτήση που είχα προγραμματίσει για την επιστροφή μου και κανείς δε μπορούσε να μου απαντήσει με βεβαιότητα πότε θα μπορούσα να ταξιδέψω ξανά. Εκείνη τη μέρα δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ακόμα και σήμερα δε μπορώ να περιγράψω ακριβώς πώς ένιωθα. Το απόλυτο χάος, η απόλυτη αβεβαιότητα. Η επικοινωνία με τις αερογραμμές ήταν αδύνατη λόγω υπερβολικών τηλεφωνημάτων. Ξύπναγα κάθε μέρα με την ελπίδα ότι σήμερα ίσως αλλάξει κάτι. Σε σχέση με την 11η Σεπτεμβρίου που βίωσα όταν ήμουν φοιτήτρια μπορώ να πω ότι αυτή η εμπειρία ήταν πολύ χειρότερη για εμένα. Στο μεταξύ τα πράγματα εκεί δεν ήταν ακόμα τόσο άσχημα όπως μου τα παρουσίαζαν οι δικοί μου άνθρωποι από την Ελλάδα. Ήταν ακόμα όλα ανοιχτά και ο κόσμος ακολουθούσε την καθημερινή του ρουτίνα. Μέρα με τη μέρα όμως άρχισαν να χειροτερεύουν. Κάθε μέρα φαινόταν χειρότερη από την προηγούμενη. Κατέληξα να μη βγαίνω από το σπίτι παρά μόνο για ένα πρωινό τροχάδι που κι αυτό το σταμάτησα γιατί είχα τρομοκρατηθεί.
Πότε κατάλαβες ότι τα πράγματα σοβαρεύουν στην Αμερική και ήταν επιτακτική ανάγκη να επιστρέψεις στην Ελλάδα; Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισες για να επιστρέψεις; Πώς τα κατάφερες;
Κατάλαβα πως τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν όταν μετά από λίγες μέρες έκλεισαν τα πάντα στη Νέα Υόρκη και τα ΜΜΕ είχαν πάρει φωτιά για το τι μέλλει γενέσθαι. Στη συνέχεια έκλεισαν εντελώς τα αεροδρόμια και δεν υπήρχε πτήση για Ευρώπη. Μια βόλτα με το αμάξι στο Μανχάταν ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό, η κατάσταση έμοιαζε σχεδόν εμπόλεμη. Μια πόλη που έσφυζε από ζωή και κόσμο ήταν απλά ερειπωμένη. Δυο πραγματικότητες που δεν μπορεί να τις συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Αφού πέρασαν 20 μέρες πια και χωρίς να βρίσκω λύση είχα αποφασίσει πως θα μείνω και προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά. Ευτυχώς λίγο αργότερα είδα μια ανάρτηση της Ελληνικής πρεσβείας ότι θα πραγματοποιηθούν κάποιες έκτακτες πτήσεις για Ευρώπη και έκλεισα το εισιτήριο μου αμέσως. Μεγάλη ανακούφιση! Αυτό που συνάντησα στο αεροδρόμιο όμως, ήταν κάτι που δεν πιστεύω πως θα ξαναζήσω ποτέ. Η μόνη πτήση στο αεροδρόμιο ήταν η δική μας. Δε μπορούσα να πιστέψω ότι δεν είδα σε ένα ολόκληρο αεροδρόμιο παραπάνω από 50 άτομα. Εξοπλίστηκα με γάντια, μάσκες και απολύμανα το κάθισμα. Είχα μια πολύ ωραία πτήση όπου δεν φοβόμουν τίποτα πια, ένιωθα ασφαλής που γυρνούσα σπίτι. Τρεις μέρες αργότερα -με στάση στη Ζυρίχη για ένα βράδυ- έφτασα στην Ελλάδα υγιής και χαρούμενη.
Ποιοι σε υποστήριξαν ψυχολογικά τις μέρες που αγωνιούσες στη Νέα Υόρκη μακριά από την οικογένειά σου;
Οι φίλοι μου εκεί, η οικογένειά μου εδώ και τα πολλά μηνύματα που δέχτηκα από κόσμο μέσω των social media. Είμαι ακόμα συγκινημένη και ευγνώμων για το ενδιαφέρον από ανθρώπους που δε γνωρίζω αλλά μπήκαν στον κόπο να στείλουν δυο λόγια αγάπης και συμπαράστασης.
Τελικά τι συνέβη όταν επέστρεψες; Πώς σας αντιμετώπισαν στο αεροδρόμιο; Σας έθεσαν σε υποχρεωτική καραντίνα;
Η ελληνική κυβέρνηση έκανε συνολικά εξαιρετική δουλειά και είναι άξια συγχαρητήριων. Κατά την άφιξή μας, κάναμε το τεστ και μας μετέφεραν σε ξενοδοχείο μέχρι να πάρουμε τα αποτελέσματα. Εγώ αν και αρνητική, αποφάσισα να περάσω την καραντίνα στο ξενοδοχείο για να είμαι σίγουρη ότι οι δικοί μου άνθρωποι όταν γυρίσω στο σπίτι θα είναι ασφαλείς. Είμαι ακόμα στο ξενοδοχείο και ομολογώ πως είμαι ευτυχισμένη! Η απόλυτη ελευθερία της καραντίνας. Γνωρίζω καινούργιο κόσμο και μιλάμε απ’ τα μπαλκόνια μας. Ωραίο ε;
Πότε θα επιστρέψεις στο σπίτι σου;
Θα επιστρέψω στο σπίτι μου σε λίγες μέρες.
Τι σου λείπει ποιο πολύ αυτή τη στιγμή από τι ζωή σου;
Τα πολύ απλά πράγματα. Και αυτό ήταν και το μεγάλο μάθημα που πήρα. Οι άνθρωποί μου, η επικοινωνία, η αγάπη και η ανθρωπιά. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η σχέση με τον εαυτό μου θα είναι πια η πρώτη μου προτεραιότητα στη ζωή!
Πώς αισθάνεσαι με όλα αυτά που συμβαίνουν; Τι πιστεύεις για το μέλλον μας μετά κορονοϊού εποχή;
Καταρχήν ότι η υγεία είναι πάνω απ’ όλα! Είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον. Κρίση δε σημαίνει καταστροφή, αλλά αναγέννηση. Αυτό που ζούμε είναι μια Παγκόσμια Ανθρωπιστική κρίση πολύ ουσιαστική για ένα καλύτερο αύριο. Είναι μια παύση που μας δίνει την ευκαιρία και τον χρόνο για προσωπική αξιολόγηση και ενδοσκόπηση. Χωρίς το κουκούλι των γονιών, των φίλων, της δουλειάς καλούμαστε να απαντήσουμε τι είναι αυτό που έχει αξία τελικά; Προσωπικά αισθάνομαι ότι όλη αυτή η εμπειρία για εμένα ήταν μεγάλο μάθημα και με βοήθησε να έρθω πιο κοντά στην αλήθεια μου και στους ανθρώπους. Αυτό που λέμε συχνά πως η ζωή είναι μικρή, νομίζω πως το καταλάβαμε πολύ καλά πια! Θέλω να πιστεύω ότι από αύριο όλα θα είναι αλλιώς, θα είναι καλυτέρα!
Κάνεις σχέδια για το μέλλον;
Έπαψα να κάνω σχέδια εδώ και καιρό και νιώθω πιο ελεύθερη μετά απ’ αυτό. Όλο αυτό που βιώνουμε μας αποδεικνύει ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη κι ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε όσα νομίζαμε ότι μπορούσαμε. Πλάνα, σχέδια, όνειρα και φιλοδοξίες είναι πολύ καλό να έχουμε, πάντα όμως με τη γνώση ότι όλα ρέουν, αλλάζουν και πάνε εκεί που η ίδια η ζωή ίσως έχει προαποφασίσει για εμάς.

01

09