Μοναχικές γυναίκες

Έχει τύχει να περιβάλλομαι από δεκάδες ανθρώπους και να νιώθω απελπιστικά μόνη. Έχει τύχει να είμαι πραγματικά μόνη και να νιώθω ο πιο γεμάτος και ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Υπάρχουν γυναίκες γύρω μας που νιώθουν πραγματική και απελπιστική μοναξιά. Υπάρχουν γυναίκες που φαινομενικά δείχνουν χαρούμενες αλλά αν η ψυχή τους είχε στόμα, θα τρομάζαμε με αυτά που θα ακούγαμε. Ο ήχος της μοναξιάς τους είναι τόσο εκκωφαντικός που δύσκολα οι άλλοι μπορούν να τον αντέξουν.

Οι ιστορίες της μοναξιάς τους, άλλοτε έχουν να κάνουν με την πλήρη απομόνωση, με την λεκτική και σωματική βία, με τον φόβο και την απόρριψη. Κανένας ψυχικά υγιής και ισορροπημένος άνθρωπος δεν φοβάται να είναι μόνος. Γιατί νιώθει πλήρης, έχει πάρει αγάπη, έχει αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση.

Υπάρχουν γυναίκες όμως, που δεν είχαν την ίδια τύχη στη ζωή τους. Και δυστυχώς είναι πολλές. Μεγάλωσαν μέσα στην ανασφάλεια, έμαθαν να υπακούν σε ό,τι τους ζητούν, έβαλαν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα, τον απαξίωσαν με όποιον τρόπο μπορούσαν. Και τώρα είναι τελείως μόνες. Όχι επειδή το επέλεξαν.

Κάποιες ιστορίες αποτυπώθηκαν με τρόπο σχεδόν ποιητικό σε αυτό το τραγούδι πριν από 24 χρόνια, πριν από ένα τέταρτο του αιώνα… Η μοναξιά κρατάει χρόνια.

Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω,
για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,
να πιάσω κάποιον να του πω:
“δώσ’ μου το χρόνο σου…
κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου.”
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:
“δε γίνεται”.
Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο “γεια”
δεν παραδίνεται.

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω “μπαίνω φυλακή”.
Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ’ αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του
με πιάνει κρίση,
σέρνεται απάνω μου, τον έρωτα να ζήσει.

Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.
Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω “βοήθα με, Χριστέ” και να δακρύζω.
Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη,
και όλα γύρω μου φωνάζουν
“είμαι μόνη”.

Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ’ ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.

Καλλιτέχνης: Γλυκερία, Ελένη Δήμου, Τάνια Τσανακλίδου
Συνθέτης: Αντώνης Βαρδής
Στιχουργός: Σαράντης Αλιβιζάτος
Έτος Κυκλοφορίας: 1996