Μία γυναικοκτονία ακόμη λοιπόν…

Μετά μάθαμε ότι αυτό λέγεται bullying. Κάποτε τον θάνατο που προκαλούσαν οι άνδρες στις γυναίκες το αποκαλούσαμε «έγκλημα». Μετά μάθαμε ότι λέγεται «γυναικοκτονία». Ευτυχώς όσο περνάει ο καιρός μαθαίνουμε. Δυστυχώς, κάποια πράγματα θα μας ακολουθούν για πολλά χρόνια.



Παρεμπιπτόντως ας μπει στα λεξικά, στο autocorrect και στο T9 η λέξη γυναικοκτονία. Πάθαμε, μάθαμε. Ας μάθουν όλοι επιτέλους… Κι ας αποδεχτούμε την πραγματικότητα.



Το να σκοτώσει ένας σύντροφος ή ένας συγγενής μία γυναίκα δεν είναι απλώς ένα έγκλημα. Δεν είναι αυτό που θα συνέβαινε αν σκότωνε ένας κλέφτης τον ιδιοκτήτη του σπιτιού στο οποίο εισέβαλε παράνομα για να κλέψει, δεν είναι αυτό που θα συνέβαινε αν κάποιος σκότωνε κάποιον σε βεντέτα. Δεν είναι απλά ένα ειδεχθές έγκλημα.



Η γυναικοκτονία είναι ο βασανισμός της ψυχής και του σώματος μιας γυναίκας από έναν άντρα επειδή τη θεωρεί αδύναμη να υποστηρίξει τον εαυτό της. Είναι η παθολογική ζήλεια, το σύνδρομο της ιδιοκτησίας, το σύνδρομο της πατριαρχίας και η χειριστικότητα του θύτη απέναντι σε μια γυναίκα που πιστεύει ότι του ανήκει, ότι είναι κτήμα του κι ότι είναι «του χεριού του» άρα μπορεί να της αφαιρέσει τη ζωή.



Η χαμηλή αυτοεκτίμηση του θύματος που πιστεύει ότι δεν αξίζει τίποτα, που πιστεύει ότι δε μπορεί να ζήσει μόνη της γιατί έτσι της έμαθαν, οι κλειστές κοινωνίες, ο φόβος και η ανασφάλεια αλλά και το θράσος και η έλλειψη παιδείας του θύτη είναι αρκετά για να γίνει το κακό…



Πιο παλιά ήταν ιστορίες που μας συγκλόνισαν και τις παρακολουθούσαμε εμβρόντητοι μέσα από το αστυνομικό ρεπορτάζ στις ειδήσεις των 9 ως ειδεχθή εγκλήματα: Η 18χρονη Ζωή, θύμα του Παναγιώτη Φραντζή. Την τεμάχισε και την πέταξε στα σκουπίδια. Η 20χρονη Κική, θύμα του Δάνου Μουρατίδη. Την σκότωσε και την έθαψε. Η 25χρονη Αδαμαντία από τη Σαντορίνη, θύμα του Θανάση Αρβανίτη. Της έκοψε το κεφάλι και βγήκε στους δρόμους του νησιού κρατώντας το στα χέρια. Η 22χρονη Ανδριάνα, θύμα του Στάθη Ευσταθίου. Την παρέσυρε σε ερημική τοποθεσία στην Καστοριά και την μαχαίρωσε στην καρδιά με κρητικό μαχαίρι τουλάχιστον 10 φορές, αλλά και με κατσαβίδι στο λαιμό.



Στην πιο σύγχρονη εποχή, είναι η Ελένη Τοπαλούδη, η Αγγελική Πέτρου, η Καρολάιν, η Γαρυφαλιά, η μητέρα από τη Δάφνη… Είναι τόσες πολλές γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα από κάποιον άντρα που δεν τις αγάπησε ποτέ πραγματικά. Γιατί η αγάπη δεν είναι έτσι. Η αγάπη δεν έχει βία, ξύλο, υποτίμηση, προσβολή του σώματος, της ψυχής και της προσωπικότητος. Η αγάπη δεν είναι οικόπεδο. Δεν είναι ιδιοκτησία. Κανένας δεν ανήκει σε κανέναν.



Κάνω περίεργες και δυσοίωνες σκέψεις τελευταία. Από τη μια πονώ για τις γυναίκες που χάνονται τόσο άδικα κι από την άλλη ευχαριστώ τον Θεό που αγαπήθηκα από κάποιον που σέβεται και αγαπάει τις γυναίκες.



Ω ναι! Φτάσαμε στο σημείο να αισθανόμαστε τυχερές για τα αυτονόητα… Τρέμω στην ιδέα ότι οι κόρες μου μπορεί να πέσουν στα χέρια ενός ψυχοπαθή, ενός μισογύνη.



Γυναικοκτονίες… Κάθε λίγο και μια καινούργια. Να τις αγαπάτε τις γυναίκες σας! Αν δεν τις θέλετε πια, να τις χωρίσετε. Αν σας κάνουν τη ζωή δύσκολη, να τις εγκαταλείψετε. Αν τις ζηλεύετε παθολογικά να πάτε σε ψυχίατρο. Αλλά αν τις σκοτώσετε, να σας συμβεί ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο. Οι γυναίκες θα έπρεπε να αγαπιούνται, να προστατεύονται. Όχι να σκοτώνονται από συζύγους/συντρόφους/εραστές. Είναι πραγματικά λυπηρό να συμβαίνει αυτό. Και πονάει πολύ.




Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram! Μπορείς να με ακολουθήσεις στο Facebook και στο Twitter.