Zip it! Μίλα λιγότερο και θα κερδίσεις περισσότερα

«Zip it!». Ή αλλιώς ράψ’το, κλείσ’το. Αυτή είναι η λέξη-θέμα του νέου εξωφύλλου του περιοδικού TIME, το οποίο παρουσιάζει ένα στόμα κλειστό με φερμουάρ και το οποίο θέλει να αναδείξει τα μειονεκτήματα του overtalking έναντι του συγκρατημένου λόγου. Αλήθεια, εσύ έχεις παρατηρήσει γύρω σου πόσος κόσμος μιλάει πολύ; ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!

O κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που δεν σταματούν να μιλούν. Τους συναντάς συνέχεια. Είναι εκείνος ο συνάδελφος στο γραφείο που καταστρέφει κάθε Δευτέρα αφηγούμενος ό,τι ασυνήθιστο έκανε το Σαββατοκύριακο. Είναι ο γείτονας που έρχεται στο σπίτι σου απρόσκλητος και μιλά ασταμάτητα για καμιά ώρα, για ανούσια πράγματα. Είναι και ο πρίγκιπας Harry, που χρησιμοποιεί ασταμάτητα τον Τύπο για να διαδώσει το μήνυμά του επικρίνοντας τον Τύπο. Για να λέμε του στραβού το δίκιο… οι περισσότεροι είμαστε έτσι και δεν φταίμε στο 100%. Βλέπεις, είναι στη μέση και τα social media, τα οποία κυριαρχούν στη ζωή μας και μας «αναγκάζουν» να μιλάμε ακατάπαυστα.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας όταν «ακούμε» τις σκέψεις μας

Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν ενθαρρύνει απλώς το overtalking, αλλά πρακτικά το απαιτεί. Σε έναν κόσμο που η επιτυχία μετριέται από το πόση προσοχή μπορούμε να προσελκύσουμε από τα tweets στο Twitter, από το πώς μπορούμε να γίνουμε influencers στο Instagram, να κάνουμε ένα viral βίντεο, να κάνουμε μια ομιλία στο TED. Έχουμε κατακλυστεί από το YouTube, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις εφαρμογές συνομιλίας, τις streaming πλατφόρμες.

Τα social media «αρωγοί» του overtalking αλλά η επιτυχία έρχεται με λίγα και καλά λόγια

Ήξερες ότι υπάρχουν περισσότερα από 2 εκατομμύρια podcasts, ότι περισσότερες από 3.000 εκδηλώσεις TEDx λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο, ότι οι Αμερικανοί συμμετέχουν σε περισσότερες από ένα δισεκατομμύριο συναντήσεις ετησίως, αλλά πιστεύουν ότι οι μισές είναι εντελώς χάσιμο χρόνου; Tweeting για χάρη του tweeting, δηλαδή. Συζήτηση… απλά να γίνεται, εν ολίγοις.

Ωστόσο, πολλοί από τους πιο ισχυρούς και επιτυχημένους ανθρώπους κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Αντί να αναζητήσουν την προσοχή, συγκρατούνται. Όταν μιλούν, προσέχουν τι λένε. Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Apple, Tim Cook, για παράδειγμα, αφήνει άβολες παύσεις κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, ενώ ο Albert Einstein ήταν εσωστρεφής και αγαπούσε τη μοναξιά. Κι ας είναι άντρες. Γιατί, όπως εξηγεί το περιοδικό TIME, οι άνδρες είναι οι πρωταθλητές του overtalking και όχι οι γυναίκες, όπως πιο εύκολα θα φανταζόταν κάποιος.

Ο επιστημονικός όρος του overtalking

Το overtalking έχει και επιστημονικό όρο που δεν είναι άλλος από το talkaholism. Ο εθισμένος, δηλαδή, στην ομιλία. Ο όρος επινοήθηκε από ένα ζευγάρι μελετητών επικοινωνιακών μελετών για να περιγράψει μια μορφή ακραίας υπέρβασης, που τελικά αποτελεί πάθηση.

Σύμφωνα με τους Virginia P. Richmond και James C. McCroskey, τους ερευνητές του Πανεπιστημίου της Δυτικής Βιρτζίνια που ανέπτυξαν το τεστ το 1993, η ομιλία είναι εθισμός και – όπως είπαν- ενώ ένας άνθρωπος εθισμένος με τις λέξεις μπορεί να προχωρήσει στην καριέρα του, η ανικανότητά του να χαλιναγωγήσει την υπερομιλία μπορεί να οδηγήσει σε προσωπικές και επαγγελματικές δυσκολίες.

Οι talkaholics, δηλαδή, δεν μπορούν απλώς να ξυπνήσουν μια μέρα και να αποφασίσουν ότι θα μιλούν λιγότερο. Δεν γίνεται! Θα συνεχίσουν να μιλούν και όχι απλά να μιλούν. Οι talkaholics δεν μιλούν λίγο περισσότερο από όλους τους άλλους, αλλά πολύ περισσότερο, και το κάνουν συνέχεια, σε κάθε πλαίσιο ή περιβάλλον, ακόμα και όταν γνωρίζουν ότι οι άλλοι πιστεύουν ότι μιλούν πολύ. Και εδώ είναι το χειρότερο: οι talkaholics συνεχίζουν να μιλούν ακόμα και όταν ξέρουν ότι πρέπει να σταματήσουν.

Η ιατρική εξήγηση του talkaholism

Κι αν νομίζεις ότι αυτή η πάθηση είναι ψυχολογικής φύσεως, μάλλον κάνεις λάθος. Σύμφωνα με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι, Michael Beatty, το talkaholism «είναι βιολογία. Η υπερομιλία αρχίζει να αναπτύσσεται προγεννητικά».

Για να καταλάβεις, ο Beatty έχει πρωτοστατήσει σε έναν τομέα που ονομάζεται κοινοβιολογία, ο οποίος μελετά την επικοινωνία ως βιολογικό φαινόμενο. Ο συγκεκριμένος καθηγητής συνεργάστηκε σε μία μελέτη με νευροεπιστήμονες, δίνοντας στους συμμετέχοντες της μελέτης ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα για να μετρήσουν τα εγκεφαλικά τους κύματα και κολλώντας τα σε μηχανές fMRI για να δουν τον εγκέφαλό τους να φωτίζεται όταν κοιτούσαν φωτογραφίες ή άκουγαν ηχογραφήσεις.

Το 2010, ο Beatty και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν ότι η ομιλία συνδέεται με ανισορροπίες των εγκεφαλικών κυμάτων. Συγκεκριμένα, πρόκειται για την ισορροπία μεταξύ της δραστηριότητας των νευρώνων στον αριστερό και δεξιό λοβό στην πρόσθια περιοχή του προμετωπιαίου φλοιού. Στην ιδανική περίπτωση, ο αριστερός και ο δεξιός λοβός θα πρέπει να έχουν περίπου την ίδια νευρωνική δραστηριότητα όταν ένα άτομο είναι σε ηρεμία. Εάν υπάρχει ασυμμετρία - εάν η αριστερή πλευρά είναι πιο ενεργή από τη δεξιά - είναι πιθανό το άτομο να είναι ντροπαλό. Αν η δεξιά πλευρά είναι πιο ενεργή, είναι πιθανό το άτομο να είναι ομιλητικό. Όσο μεγαλύτερη είναι η ανισορροπία, τόσο πιο έξω από το φάσμα της ομιλητικότητας θα τείνει να βρίσκεται το άτομο. Ο δεξιός λοβός ενός talkaholic θα πυροδοτήσει έναν τόνο, ενώ η αριστερή πλευρά ίσα που θα τρεμοπαίζει.

«Δεν είναι εντελώς ντετερμινιστικό, αλλά υπάρχουν πολύ λίγα περιθώρια για να αλλάξει κάποιος αυτό που είναι», έχει πει ο Beatty.