Εμένα γιατί ποτέ κανείς δεν μου είπε τι είναι το προφυλακτικό;

Ήταν 1996 και ήμουν 10 χρονών. Μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο. Το είδα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Ένα περιοδικό, γνωστό της εποχής. Μόλις το είχε αγοράσει η μητέρα μου. Είχε «δώρο» ένα δείγμα. Δεν ήταν αρώματος. Ήταν ένα τετράγωνο φακελάκι σε έντονο φλούο χρώμα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου παρόμοιο τετράγωνο φακελάκι. Δεν άντεξα. Το άνοιξα.

Όσο κι αν το περιεργάστηκα δεν κατάλαβα τι είναι. Η μητέρα μου μπήκε στην κουζίνα. «Γιατί το άνοιξες; Ήταν δικό σου;» μου είπε σε έντονο ύφος. Κατέβασα τα μάτια. Ένιωσα ενοχή. Ενοχή και ντροπή.

Αν με ρωτάς, 23 χρόνια μετά, θα σου πω πως ήταν η πιο άδικη αντιμετώπιση που θα μπορούσε να μου τύχει. Γιατί μπορεί να ήμουν μικρή για να μάθω σε τι χρησιμεύει ένα προφυλακτικό, ωστόσο, ως μητέρα και κόρη δεν μας δόθηκε ποτέ ξανά η ευκαιρία να συζητήσουμε για την προφύλαξη. Και για αυτό θα συνεχίζω να πιστεύω πως εκείνη την ημέρα, στο τραπέζι της κουζίνας, κρατώντας στα παιδικά μου χέρια ένα σκισμένο χαρτάκι και ένα πράγμα σαν… μπαλόνι, χάθηκε για εμάς η μεγαλύτερη ευκαιρία.

Γιατί; Διότι έκτοτε στο μυαλό μου το προφυλακτικό ήταν θέμα «ταμπού». Ήταν κάτι που η μαμά μου με έπιασε στα κρυφά να κοιτάζω και να περιεργάζομαι. Ήταν κάτι «απαγορευμένο».

Μέχρι σήμερα πιστεύω πως η μητέρα μου δεν ήταν έτοιμη να μου κάνει εκείνη τη στιγμή την κουβέντα που έπρεπε γύρω από το σεξ και τις προφυλάξεις. Κάτι που όπως φάνηκε δεν ήταν έτοιμη να κάνει ποτέ. Και δεν τα βάζω μαζί της. Όμως θα έπρεπε.

Γιατί ποτέ κανείς εμένα δεν μου είπε τι είναι το προφυλακτικό. Γιατί έπρεπε να το συζητήσω με τις φίλες μου, να διαβάσω στο διαδίκτυο ή να δω κάποια καμπάνια στην τηλεόραση ανήμερα της 1^ης Δεκεμβρίου, ώστε να αντιληφθώ τη σημαντικότητα της ύπαρξής του. Και είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη.

Είμαι σίγουρη πως δεκάδες χιλιάδες κορίτσια εκεί έξω άργησαν πολύ να διαπιστώσουν τη χρησιμότητά του. Το γεγονός πως σώζει ζωές. Όπως είμαι σίγουρη πως πολλά ακόμη κορίτσια συνεχίζουν να αγνοούν τη σημαντικότητα της χρήσης του. Γιατί κι άλλες μαμάδες δεν θα είχαν το σθένος να ενημερώσουν το παιδί. Γιατί είναι «μικρό», «αθώο», «έχει άλλες προτεραιότητες».

Και μπορεί να μην έχω γίνει ακόμη μητέρα, όμως ξέρεις κάτι; Έχω ήδη προετοιμαστεί για αυτή τη μέρα. Για τη μέρα που θα μιλήσω στα παιδιά μου για το προφυλακτικό, το AIDS, τα δικαιώματά του κατά τη σεξουαλική επαφή, την κόκκινη κορδέλα.