Οι φράσεις της Μελίνας Μερκούρη που δείχνουν πόσο λάτρεψε την Ελλαδα

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί για να εμπνέουν. Προσωπικότητες που δεν τις ανακαλούμε σήμερα μόνο για τα επιτεύγματα στον τομέα της δουλειάς τους. Ακόμα κι αν κι εκεί διέπρεψαν με όλη τη σημασία της λέξης. Αναφερόμαστε σε ανθρώπους που εμπνέουν με την ενέργειά τους, με το πνεύμα τους, που μπαίνουν σε ένα δωμάτιο και όλοι τους κοιτάνε σαν κάτι να τους «τραβάει» πάνω τους. Πνεύματα όπως η Μελίνα Μερκούρη.

Η Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920 στην Αθήνα από πολιτική οικογένεια και δεν άργησε πολύ να ασχοληθεί κι εκείνη με τα κοινά. Το «χαρισματική» είναι ένα επίθετο που σίγουρα της ανήκει δικαιωματικά, αλλά αυτό δεν αφορά μόνο το ταλέντο της στην υποκριτική, αφού διακρίθηκε για τον αγώνα της κατά της δικτατορίας και για τη συμβολή της ως υπουργός Πολιτισμού.

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1955 με την εικονική ταινία Στέλλα. Μέχρι και ο Αμερικανός σκηνοθέτης Jules Dassin εντυπωσιάστηκε κι αυτός ο θαυμασμός οδήγησε σε μία καλλιτεχνική και προσωπική σχέση, που κατέληξε να γίνει και ο δεύτερος γάμος της. Με την εξαιρετική δουλειά που έκανε στο Ποτέ την Κυριακή απέσπασε βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών αλλά και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ (1961).

Αλλά, όλοι υποκλίθηκαν όταν, με την επιβολή της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, αυτοεξορίστηκε και φρόντιζε να κρατάει ενήμερο το διεθνές στερέωμα για όσα συνέβαιναν στην πολιτική της χώρας μας. Μετά τη Μεταπολίτευση (1974), η Μελίνα Μερκούρη επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και διετέλεσε βουλευτής από το 1977 μέχρι τον θάνατό της το 1994.

Ανάμεσα στη μεγάλη της συμβολή στον πολιτισμό, προστέθηκαν τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, που έδωσαν την ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο της επαρχίας να έχει πρόσβαση στην τέχνη του θεάτρου. Γιατί αγαπούσε αληθινά τον πολιτισμό. Γιατί αγαπούσε αληθινά την Ελλάδα.

Στις 6 Μαρτίου του 1994, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο των πνευμόνων στο ξενοδοχείο Memorial της Νέας Υόρκης.

Σήμερα, λοιπόν, θυμόμαστε μερικές από τις σπουδαιότερες στιγμές που μίλησε.

«Ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ»

«Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα, αυτό είναι η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς»

«Η Ελλάδα είναι η πραγματική μου δύναμη, ο πραγματικός μου καημός»

«Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα»