Don't Worry Darling: Κοινωνικά πειράματα, ερωτικές σκηνές και μία ταινία χωρίς λόγο

Το Don’t Worry Darling συζητήθηκε πολύ για μήνες πριν κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους. Όχι, όμως, για την κινηματογραφική του σμίλευση αλλά το «κίτρινο» παρασκήνιο που κουβαλάει στις πλάτες του. Η σκηνοθέτης και ηθοποιός του, Olivia Wilde, είχε παράνομη σχέση με τον πρωταγωνιστή Harry Styles όσο ήταν ακόμη παντρεμένη με τον Jason Sudeikis. Ένα απίστευτο παρασκήνιο ήρθε στη δημοσιότητα, με ηθοποιούς και cast να ισχυρίζονται πως ο Sudeikis ερχόταν με τα παιδιά τους στα γυρίσματα για να δει τη σύζυγό του, την ώρα που όλοι οι παρευρισκόμενοι ήξεραν για τη σχέση με τον Styles. Ανά διαστήματα, η Wilde εξαφανιζόταν με τον pop star, ενώ ένα δεύτερο -και τρίτο- μέτωπο άνοιξε με τον Shia LaBeouf που θα ήταν αρχικά πρωταγωνιστής και την Florence Pugh.

Η Wilde κατηγόρησε τον LaBeouf για ανάρμοστη συμπεριφορά και ισχυρίστηκε ότι τον απέλυσε για να προστατεύσει την Pugh, την ίδια στιγμή που εκείνος είπε ότι παραιτήθηκε μόνος του και της άφησε και δημόσια παρακαταθήκη ένα βίντεο που του είχε στείλει, πρακτικά παρακαλώντας τον να ξανασκεφτεί την απόφασή του και να επιστρέψει στο cast.

Αφότου, λοιπόν, κάναμε ένα ρεζουμέ του παρασκηνίου, πάμε στα της ταινίας.

Don’t Worry Darling: Αξίζει ή μπα;

Το Don’t Worry Darling χειροκροτήθηκε επί πέντε λεπτά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και μετά τη θέαση της ταινίας, ψάχνουμε να βρούμε τον λόγο. Διότι, αν εξαιρέσεις την Pugh που ήταν πραγματικά εξαιρετική και φαίνεται πως έχει πολλά να μας δώσει ακόμη κινηματογραφικά με το ταλέντο της, η δομή της ταινίας ειδικά από άποψη σεναρίου και παρουσίασης αυτού ήταν επιεικώς μέτρια.

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, η ιστορία παρουσιάζει τη ζωή της Alice και του Jack σε μία πλασματική κοινωνία που αποκαλείται Victory. Εκεί οι άντρες πηγαίνουν καθημερινά στη δουλειά, την ίδια ώρα, με τον ίδιο τρόπο, το ολόιδιο πάτερν, την ώρα που οι σύζυγοί τους μένουν πίσω στο σπίτι και αναλαμβάνουν τις δουλειές και τη στήριξη τους για να μπορέσουν οι άντρες να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους για να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, με κριτήρια που έχει επιλέξει η εταιρεία/οργάνωση/ομάδα εγκληματιών που διοικεί.

Οι θεματικές που καταπιάνονται είναι ήδη στα πρώτα λεπτά πολλές. Η θέση των γυναικών, ο περιορισμός τους στις δουλειές του σπιτιού, η ζωή τους στην υπηρεσία των αντρών τους, η λοβοτομημένη κοινωνία που κινείται πάνω σε έναν κινούμενο από ένα χέρι τροχό. Οι γυναίκες που ήθελαν κάτι περισσότερο από το επιτρεπτό, έφεραν την ταμπέλα των «τρελών» ή «παρανοϊκών» και έχρηζαν ψυχιατρικής βοήθειας και τέλος πάντων, όλα σε έκαναν να πιστεύεις ότι αποτελούν ένα μέρος κοινωνικού πειράματος στο οποίο κανένας συμμετέχων δεν έχει επίγνωση του τι ακριβώς συμβαίνει.

Τα πράγματα, ωστόσο, περιπλέκονται ακόμα περισσότερο.

Από ένα σημείο και μετά, ξαφνικά μία φαινομενικά κοινωνική ταινία μετατρέπεται σε επιστημονικής φαντασίας, θυμίζοντας Matrix ή επεισόδια του Black Mirror με την παρέμβαση της τεχνολογίας για τον διαχωρισμό σωμάτων και νου. Εντελώς αχρείαστα, κουραστικά και -κυρίως- καθόλου πρωτότυπα. Στην τελική και ο Bryan Forbes στο The Stepford Wives (1975) και ο Sydney Pollack στο The Firm (1993) είχαν παρουσιάσει σχετικά σενάρια με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και πολύ πιο μπροστά για την εποχή τους.

Οι σκηνές σεξ και ικανοποίησης της γυναίκας ήταν πράγματι αχρείαστες με τον τρόπο που συνέβαιναν και στο timing που επιλεγόταν, όπως ακριβώς είπε και η Pugh, αφού δεν εξυπηρετούσαν με κάποιον τρόπο την πλοκή, παρά το προσωπικό γούστο της Wilde που μπορεί να ήθελε να χρησιμοποιήσει και λίγο περισσότερο γυμνό για να κοπούν περισσότερα εισιτήρια.

Μέσα σε όλα αυτά, εννοείται πως η ταινία έκλεισε με τον πλέον κλισέ τρόπο που δεν ξέρεις τι ακριβώς έχει συμβεί, αλλά αυτό έχει γίνει πια τόσες φορές που πλέον βαριέσαι να κάτσεις και να το ψάξεις.