Αριστεία στην υποκρισία

Αυτό θα μπορούσε πάντα να το «σώσει» ή να το «αποτρέψει» ο αρχισυντάκτης του Queen.

Θα μπορούσε να μου κατεβάσει το κείμενο.

Και καλά σε μένα που γράφω σε ένα μέσο, σε όλους εκείνους που ποστάρουν τις απόψεις τους στα Social, εκεί που δεν υπάρχει αρχισυντάκτης τι γίνεται;

Το θέμα είναι να φτάνουμε στα άκρα;

Και εκεί τίθεται το θέμα της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας της άποψης. Ατομικής και συλλογικής.

Όλοι έχουμε άποψη.

Πρέπει να την καταθέτουμε είτε αυτοβούλως είτε όταν μας ζητείται;

Ε ΟΧΙ.

Εκεί καταλήγω.

Τη φάγατε την Ελεωνόρα Ζουγανέλη.

Τη φάγατε τη γυναίκα.

Και αυτό γιατί; Γιατί η τύπισσα, έκανε μια αλλαγή στην εμφάνισή της για τις ανάγκες ή και όχι του νέου της τραγουδιού #MoniKomple,

(δικό της θέμα, no apologies for not asking for our permission) ένα τραγούδι που ουσιαστικά συνοψίζει το χάος των ερωτικών μας σχέσεων στο σήμερα.

Θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου άποψη για το τί λέει το τραγούδι αυτό και να σας εξηγήσω γιατί πιστεύω ότι κουμπώνει τέλεια στο σήμερα και όχι μόνο, αν σκεφτείς ότι συνοψίζει και φέρνει στο τώρα τις σκέψεις και τα συναισθήματα πολλών ανθρώπων που αντί να φύγουν από μια σχέση, παρέμειναν σε αυτήν ελπίζοντας πως η κατάσταση θα καλυτερεύσει.

Μιλάει για ένα άτομο, άσχετα που η ερμηνεύτρια είναι γυναίκα, που έχει κουραστεί να τσακώνεται, να πληγώνεται, να στεναχωριέται και να δημιουργεί πληγές στο μέσα του. Γι αυτό το άτομο, που αποφάσισε να πετάξει στη θάλασσα τις άγκυρες που το κρατούσαν δεσμευμένο ψυχή τε και σώματι σε ένα άλλο άτομο και να βαδίσει μόνο. Με πείσμα, με σθένος, με δύναμη να μαζέψει τα κομμάτια του και να υπάρξει χωρίς το «καρδιακό» του plus one.

Για μένα ένα υπέροχο σημείο στο τραγούδι αυτό είναι εκείνο όπου το άτομο που φεύγει από την πληγωματική αυτή σχέση, αντικρίζει τον εαυτό του στους καθρέφτες και τις αντανακλάσεις των βιτρινών στον δρόμο και δεν αναγνω

ρίζει το ίδιο του το είναι. Μα πόσο επώδυνα αληθινό; Να έχεις αλλάξει τόσο για να αρέσεις, για να χωρέσεις, που τελικά να μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο και να γίνεται η ζωή σου απόκριες κάθε ημέρα, φορώντας μια στολή που ταιριάζει (ναι μεν) αλλά σε αλλάζει. Πώς μπορείς άραγε να αντέξεις σε μια σχέση αν άλλαξες τόσο για να αρέσεις; Πώς μπορείς άραγε να υπάρξεις σε αυτό το σχεσιακό πλαίσιο για πολύ;

Σε μια εποχή, που μας επιβεβαιώνει τα παλιά κλισέ ότι δεν

έχουμε κανέναν παρά μόνο τον εαυτό μας, σε μια εποχή που μας μαθαίνει με σκληρό τρόπο ότι η ευτυχία δεν είναι θέμα τύχης αλλά θέμα απόφασης, σε μια εποχή που μας φωνάζει να φωνάξουμε τα συναισθήματά μας και τις αλήθειες μας και να μην συμβιβαστούμε τελικά σε ό,τι δεν μας αποδέχεται ή μας επιβάλλει να αλλάξουμε για να προσαρμοστούμε σε αυτό, παίρνει μπάλα και τα προσωπικά μας και το πως εμείς στεκόμαστε, ερωτευόμαστε, δενόμαστε, μέσα σε αυτά.

Οι σιωπές οι παλιές μπορεί να κράτησαν πολλά «χώρια», «μαζί».

Οι φωνές σήμερα, τελικά, ενδυναμώνουν το «μόνος» και

κάνουν το «μαζί» επιλογή.

Έτσι «διαβάζει» το μέσα μου, το τραγούδι της Ελεωνόρας, που δεν είναι και τυχαία. Δεν είναι μια νεαρή Τικ Τοκερ που έκανε ένα κλιπάκι για να τη γνωρίσει ο κόσμος.

Ξέρουμε ποια είναι η Ελεωνόρα.

Και του σαλονιού και του αλωνιού.

Και της ψηλής λουστρινένιας μπότας και του ΠΑΛΛΑΣ.

Σε μια εποχή που όλα τα βαριόμαστε εύκολα, η Ελεωνόρα μας δίνει επιπλέον λόγους για να μην την βαρεθούμε ποτέ.

Σε άλλα νεά..

Καταλαβαίνω να το είχε γράψει το 1987 που γεννήθηκα. Εκεί δεν θα έπεφταν πάνω της να την φάνε, απλά θα είχαν πιαστεί όλοι εξ απήνης διότι αυτά που τραγουδά δεν θα έβγαζαν νόημα στα προξενιά, τις συμβιβαστικές σχέσεις και τους προγραμματισμένους και δεν εννοώ συναισθηματικά, γάμους, της εποχής.

Άρα, σε πρώτη φάση, κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο. Αν ισχύει και αυτό διότι με την κλιματική αλλαγή μπορεί ο Αύγουστος να μην έχει πια τον κολιό του και ο κολιός να μην γουστάρει πια τον Αύγουστο.

Ας το κρίνει η θάλασσα αυτό, όχι εμείς.

Για πάμε λίγο να κάνουμε μια «περιοδεία» στα τραγούδια ίδιου τύπου για τα οποία δεν άνοιξε ρουθούνι.

Ήβη Αδάμου, #Eipes

Ιουλία Καλλιμάνη, 7/7 #Sou @@ to myalo

Lila, #ATOUTALER

Σκιαδαρέσες, #IsoviaMounara

Mente Fuerte, #Toxic

Ελένη Φουρέιρα & Apon, #Gdysou

NINO, #Mhnymata

Όταν λέω δεν άνοιξε ρουθούνι εννοώ πως δεν άρχισαν όλοι ξάφνου να τοποθετούνται επί της εμφάνισης ή των στίχων. Γλέντησαν, το ανάρτησαν σε όποια πλατφόρμα τους βόλευε, στο ΤΙΚ ΤΟΚ, έγραψαν τα σχόλιά τους κλασικά κάτω από το Youtube ή όπου δόθηκε τοίχος λευκός στα σαθρά οικοδομήματα των social και that was that, goodbyeand thank you.

Εδώ μιλάμε για κανιβαλισμό. Στυλίστες, πανελίστες, ασχετίστες, έβγαλαν το κοινωνικό, δημόσιο πια φτυάρι για να πουν, «Ελεωνόρα κούκλα μου, τι είναι αυτά τα ατοπήματα; ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΞΑΡΧΑΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΑΪΑ ΣΤΟ ΠΑΛΛΑΣ;»

Ποια νομίζεις πως είσαι;

Γιατί θεωρείς ότι μπορείς να κάνεις τέτοιες καλλιτεχνικές κωλοτούμπες. Μήπως τελικά το δίλημμα το αιώνιο το κυρίως τηλεοπτικά δοσμένο, εμπορικό ή ποιοτικό σε έριξε στο πάτωμα του 2025; Ε Ελεωνόρα;

ΕΛΕΟΣ.

Όχι για σένα Ελεωνόρα. Για όλους εκείνους που βολεύονται θριαμβευτικά στους στίχους σου, στα post & στα stories τους. Και φυσικά το μεγάλο κράου συμβαίνει στον απόηχο του λανσαρίσματος ενός τέτοιου και κάθε τέτοιου κομματιού η προσέγγισης που μπορεί να απομακρύνεται από την συνηθισμένη εικόνα που έχει εκπαιδευτεί ο θεατής ή ο ακόλουθός σου να βλέπει. Καμαρώνει ή μη, είναι συνηθισμένος και αν του πάρεις τη συνήθειά του είναι σαν χωρισμένο άτομο που κάτι του λείπει, άλλο όχι ο άνθρωπος με τον οποίο ήταν σε σχέση, παρά η διαδρομή που κάνανε μαζί για να πάνε στο super market.

Η ΑΠΟΨΗ. Ιερό και ωραίο να μπορείς να έχεις άποψη. Χρήσιμο να την παραθέτεις επίσης, εάν αυτή πρόκειται να βοηθήσει ή να συμβάλλει κάπως. Σε κάτι. Οι δικές μας απόψεις πλέον έχουν στόχο να θάψουν οποιαδήποτε αλλαγή ή προσπάθεια. Οποιαδήποτε ανάγκη επικοινωνίας ενός ανθρώπου, που είτε εκφράζεται μέσα από ένα τραγούδι, μέσα από ένα ποστ, ένα στορυ, μια αλήθεια, ό,τι. Κάτι.

Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα, βρισκόμενη στον κοινωνικό φάρο του οποίου είμαι ένας ακόμη παρατηρητής. Γιατί να κράξεις με το καλημέρα; Eπειδή κάπου είδες ή κάπου άκουσες ότι η γνώμη σου αν δεν ειπωθεί, δεν θα ηρεμήσουμε ή δεν θα κοιμηθούμε όλοι οι υπόλοιποι; Και ξάφνου μια δήλωση σε αξιώνει; Λογικά ναι. Δεν σε αξιώνει η δήλωση, σε αξιώνει η σάλτσα της, δηλαδή η κακία που έχει ποτίσει μέσα στην σάλτσα και όλα γίναν ένα. Δεν ξέρεις αν τρως ντολμαδάκια αυγολέμνο ή σούπα. Νόστιμο μεν αλλά και πικρό μαζί. Μα δεν σε νοιάζει γιατί αντί να σου εξηγήσουν πως αυτό είναι λάθος, σου ζητάνε τη συνταγή. Και φυσικά όταν βλέπεις πως η κακία είναι αυτή που αναπαράγεται, αυτή που συζητιέται, άρα συζητιέσαι και εσύ μαζί της αφού δικό σου «παιδί κακιασμένο» είναι αυτό, τότε βλέπουν και ακούν και άλλοι και ακολουθούν σε αυτόν τον χορό.

Μα γιατί;

Γιατί τελικώς και αρχικώς δεν μπορούμε απλά να χαρίσουμε μια καλή κουβέντα κι ας πέσει κάτω; ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ. Δεν είμαστε χειρουργοί σε χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς όπου η γνώμη μα κυρίως η γνώση μας θα σώσει μια ζωή. Παρ’ όλα αυτά, η άποψη μας μπορεί να σκοτώσει μια ζωή, ένα χαμόγελο, μια δημιουργία. Γιατί στην κακία, συσπειρωνόμαστε πιο εύκολα απ’ ότι στην καλοσύνη. Βαρετή μωρέ η καλοσύνη. Θα χαρούμε λίγο, θα βαρεθούμε πολύ. Στην κακία, θα χαρούμε πολύ και δεν θα βαρεθούμε ποτέ.

Φταίει το σπίτι μας άραγε;

Φταίει ότι έχουμε μεγαλώσει μέσα στο κουτσομπολιό;

Φταίνε τα μέσα;

Σε κάθε περίπτωση, συγχωρέστε με, διότι όποιος και να φταίει έχουμε ατομική ευθύνη στα όσα λέμε και στα όσα κάνουμε και θα έπρεπε και επιεικέστεροι να είμαστε και πιο προσεκτικοί στα όσα ξερνάμε δεξιά και αριστερά ως υπερήφανοι κράχτες σίγουροι για την αναπαραγωγή της βλακείας μας και την αποθέωση αυτής.

Κρίνανε την Ελεωνόρα για το ντύσιμό της.

Την κρίνανε για το τραγούδι της.

Είπανε άσχημα πράγματα για την ομάδα της, για τη σκηνοθεσία του περιβόητου βίντεο.

Ερωτήθηκα προσωπικά από τηλεοπτικό κανάλι για την Ελεωνόρα Ζουγανέλη.

Είχα δει το βίντεο. Είχα ακούσει τους στίχους.

Δεν την γνωρίζω προσωπικά την Ελεωνόρα πλην μιας συνέντευξης που της είχα κάνει πιτσιρίκα στα ξεκινήματά μου όταν εκείνη έκανε εμφανίσεις στο εξωτερικό για τους Έλληνες της ομογένειας - θέλοντας με αυτό να πω ότι δεν έχω κάτι να με δένει μαζί της συναισθηματικό ή κάτι που να με υποχρεώνει να τοποθετηθώ θετικώς σε αυτό που δημιουργήθηκε.

Ξέρετε τι απάντησα;

Πως το ντύσιμο και ο στίχος είναι στο εδώ και τώρα και πως τα σχόλια, τα όποια σχόλια δεν πρέπει να τα διαβάζουμε και να τα ακούμε και να τους επιτρέπουμε να τρυπώνουν στο υποσυνείδητό μας όταν κουρνιάζουμε το βράδυ στο κρεβάτι μας όταν κάνουμε και εκπροσωπούμε αυτό που αγαπάμε.

Τρομάρα σας. Τρομάρα μας.

Δεν έχουμε πει ότι πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και κυρίως οι γυναίκες τις γυναίκες; Τα χουμε πει και τα λέμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε. Ολόκληρες συνεντεύξεις στήνονται με βάση αυτήν την θεματική, σειρές τηλεοπτικές εντάσσουν πλέον την αλληλεγγύη στους θεματικούς τους πυρήνες, συζητήσεις ολόκληρες ανοίγουν τηλεοπτικά και μιντιακά και εμείς τίποτα. Το χαβά μας. Γιατί πλέον ο οποιοσδήποτε, εκμεταλλεύεται το οτιδήποτε με την άδεια της σημαίας όπου η σημαία είναι το virality προκειμένου να φανεί και να ακουστεί καταπατώντας τον κόπο, τον μόχθο, το μεράκι και την τέχνη του άλλου. Σήμερα είναι η Ζουγανέλη, χθες ήταν κάποιος άλλος και αύριο θα είναι κάποιος άλλος.

Αν επίσης κάτι βρίσκω υποκριτικό και εν τέλει αηδιαστικό, είναι την άνεση με την όποια όλοι βιάστηκαν με υπερηφάνεια να σταθούν μπροστά σε έναν φακό ή μια κάμερα και να φτύσουν δηλητήριο. Με αφορμή λοιπόν το τραγούδι της Ελεωνόρας, με αφορμή την εμφάνισή της, με ενοχλεί η αναισθησία πλέον.

Η αναισθησία και το «δεν με αφορά» σε ό,τι αφορά τον άλλον.

Θα έπρεπε να βουτάμε τη γλώσσα μας, όχι στο μυαλό μας, αλλά στην καρδιά μας προτού σκεφτούμε και προτού αυτή η σκέψη γίνει λόγια και προτού αυτά τα λόγια φτάσουν να κοινοποιηθούν σε άλλα αυτιά πέραν των δικών μας.

Πείτε κι έναν καλό λόγο βρε παιδιά. Τσάμπα είναι. Μπορεί να μην εξασφαλίζει viewsαλλά σίγουρα κάνει καλό στην ψυχή διαφορετικά θα καταλήξουμε όλοι #ΜΟΝΟΙ και σίγουρα, το υπογράφω καθόλου #ΚΟMPLE.