Η Ναυσικά Γκερί Καραμαούνα στέλνει ένα μικρό ποίημα αγάπης στην Ελλάδα και μας λέει «I Love Greece»

Μισή Ελληνο-Ελβετίδα και μισή Αγγλίδα, η Ναυσικά Γκερί Καραμαούνα γεννήθηκε στην Γενεύη και στα 18 της έφυγε για το Παρίσι για να σπουδάσει σινεμά. Ζει μόνιμα στην πόλη του φωτός και δεν έχει ζήσει στην Ελλάδα. Μάλιστα το περισσότερο διάστημα που έμεινε εδώ ήταν έξι μήνες, όταν γύριζε μια μικρού μήκους. Ήθελε πάντα όμως να επιστρέψει και σίγουρα να γυρίσει στο νησί που πηγαίνει από μικρή, την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία. Εκεί που νιώθει περισσότερη ασφάλεια και ζεστασιά. Και αυτό ακριβώς έκανε.

"Ένα νεαρό ζευγάρι, ο Jean (Vincent Dedienne) και η Μαρίνα (Stacy Martin) εκείνος Γάλλος και εκείνη Ελληνίδα- ταξιδεύουν στην Αθήνα για τις καλοκαιρινές διακοπές τους. Εκεί έρχονται σε επαφή με την πληθωρική οικογένεια της Μαρίνας, αλλά και με μία χώρα σε οικονομική κρίση. Καθώς ετοιμάζονται για ρομαντική απόδραση σε ένα μικρό κυκλαδικό νησί, σύσσωμη η οικογένεια της Μαρίνας αποφασίζει να τους συνοδεύσει. Τίποτα δεν πηγαίνει όπως το είχαν σχεδιάσει και τίποτα δεν κρύβεται κάτω από το διαπεραστικό ελληνικό φως."

Το “I Love Greece”, που κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από σήμερα, 10 Αυγούστου, είναι η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία και εμείς βρεθήκαμε να συζητάμε με μια νέα δημιουργό που ξέρει ακριβώς τι ήθελε να κάνει, τι να δείξει και τι να μην δείξει. Που βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση με τον εαυτό της, που μαθαίνει να αναγνωρίζει πότε έχει μια απόσταση από τον κόσμο και πότε αυτήν την απόσταση να τη μικραίνει και να τη μεγαλώνει. Γιατί ξέρει, όπως και η ίδια μας δήλωσε, πως «έχουμε πολλές ζωές σε μια ζωή. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε.»

«Είμαι πολύ χαρούμενη που βγαίνει η ταινία στην Ελλάδα. Συγκινούμαι πολύ.»

Η Ναυσικά Γκερί Καραμαούνα, με τη θετική της αύρα και την πρωτόγνωρη γλυκύτητα και ευγένεια, μίλησε μαζί μας στον ενικό για όλα όσα ήθελε να δείξει περισσότερο μέσα από την ταινία της, για αυτά που θαυμάζει, για το πόσο σημαντική είναι η μουσική στα βιώματά της και τι πρέπει να κάνουμε για τους γυναικείους χαρακτήρες του σινεμά.

Φαντάζομαι για πολλούς δημιουργούς, η πρώτη τους ταινία είναι ίσως και η πιο προσωπική.

ΝΓΚ: Ναι!

Εσύ με το “I Love Greece”, τι ήταν αυτό που ήθελες να θίξεις περισσότερο; Είναι μια ταινία που θίγει πολλά: δείχνει και την Ελλάδα από τη μία, και τις σχέσεις από την άλλη.

ΝΓΚ: [Αυτό που ήθελα να ξετυλίξω σαν] μίτο της Αριάδνης είναι αυτό το θετικό που έχουν οι Έλληνες μπροστά σε μια καταστροφική κατάσταση. Το “resilience” (η ανθεκτικότητα, η αντοχή). Αυτός που συνεχίζει δηλαδή, συνεχίζει η ζωή. Αυτό που έχουν [οι Έλληνες], το να μπορείς να πέφτεις και να σηκώνεσαι πάλι. Αυτό το έχω δει και το έχω μάθει στην Ελλάδα. Αυτό ήθελα να το δείξω.

Είναι και χαρακτηριστικό αυτό της ταινίας. Μπορεί να θίγονται διάφορα σοβαρά, αλλά υπάρχει μια ησυχία, μια αίσθηση ότι κάπως “θα το βρούμε”.

ΝΓΚ: Ναι, αυτό ακριβώς ήθελα να δείξω. Δεν ήθελα καθόλου να κάνω την εύκολη καρτ-ποστάλ ταινία της Ελλάδας. Δεν ήθελα να πέσω σε ένα φολκλόρ, δεν το ήθελα καθόλου. Είναι ένα μικρό ποίημα αγάπης για την Ελλάδα.

Άρα ταυτίζεσαι σε αρκετά σημεία με την πρωταγωνίστριά σου;

ΝΓΚ: Ναι, από μία μεριά, ναι.

Η πρωταγωνίστρια εξιδανικεύει την Ελλάδα, αλλά της λες όμως πως δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα έχεις στο μυαλό σου.

ΝΓΚ: Ναι, ακριβώς. Έχω και κάποιες συνδέσεις και με τον Γιάννη, τον Ζαν, γιατί καμιά φορά αισθάνομαι ότι έχω πολλές κουλτούρες. Αισθάνομαι παντού σπίτι μου και πουθενά μπορώ να πω. Καμιά φορά είμαι στην Ελλάδα και νιώθω πολύ Ελβετίδα, καμιά φορά είμαι στην Ελβετία και νιώθω πάρα πολύ Ελληνίδα. Έχω αυτό το πολυπολιτισμικό και έχω και μια απόσταση.

Το οποίο σε ταράζει, ή σου πυροδοτεί τη δημιουργική σου πλευρά;

ΝΓΚ: Και τα δύο μπορώ να πω. Μερικές φορές μπορεί να είναι δύσκολο. Από την άλλη όμως, όχι. Σίγουρα όχι, μπορώ να πω ότι αυτές οι κουλτούρες είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μου.

Αυτές οι κουλτούρες είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μου.

Εκτός από τα κοινωνικά σχόλια, δείχνεις και πολλά ελληνικά στοιχεία: το ότι θα παίξει κιθάρα μια παρέα στο πλοίο, τα κουτιά με τα γλυκά που είναι πάνω στο τραπέζι και είναι μονίμως ανοιχτά, τέτοια μικρά καδράκια. Αυτά τα έχεις συμπεριλάβει γιατί σου λείπουν και ήθελες να τα ξαναβιώσεις ή γιατί ήθελες να τα δείξεις και στον υπόλοιπο κόσμο ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά;

ΝΓΚ: Ναι ήθελα να τα δείξω στον κόσμο. Καμιά φορά, ναι, μου λείπουνε. [Η ταινία] έχει μία νοσταλγία γενικότερα προς την Ελλάδα, αλλά είναι θετική αυτή η νοσταλγία, δεν είναι στο παρελθόν, είναι στο τώρα. Ακόμα και αυτό με τα τραγούδια που όλοι τραγουδάνε, υπάρχει κάτι στην Ελλάδα που θυμόμαστε το παρελθόν, δεν το ξεχνάμε. Αλλά προχωράμε. Το αναγνωρίζω αυτό και τρέφω μεγάλο θαυμασμό γι’ αυτό.

Ας πούμε στην Γαλλία, υπάρχουνε πολλά παλιά τραγούδια, αλλά κανείς δεν τα τραγουδάει τώρα. Δεν τα τραγουδάμε μαζί. [Θεωρώ πως] έχει να κάνει με την ιστορία της Ελλάδας σίγουρα αυτό. Είναι κάπως δεμένα όλα [παρελθόν-τώρα-μέλλον], αν κάνω μια μεγάλη εικόνα. Αν το σκεφτώ παράλληλα με την Γαλλία και την Ελβετία, έχει κάτι ανοιχτό που μου αρέσει πολύ.

Τώρα που ανέφερες και τη μουσική και τα τραγούδια, η ταινία σου έχει ένα πλούσιο soundtrack με πολλά είδη: από Νάνα Μούσχουρη (που κάνει και ένα cameo), μέχρι πολύ σύγχρονο.

ΝΓΚ: Η Νάνα Μούσχουρη είναι μια σημαντική φιγούρα για εμένα, ναι. Θυμάμαι ότι την άκουγα με τον παππού μου, με είχε πάει και σε μια συναυλία στην Γενεύη όταν τραγουδούσε και έτυχε να την συναντήσω. Μου αρέσει και αυτό με τις γενιές, ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες δίνουνε στους νέους και οι νέοι θα κάνουνε κάτι άλλο με αυτό που πήρανε. Κάτι πάλι με το παρελθόν. Πρέπει να ξέρεις αυτό που έγινε για να ξέρεις πού πας. Αυτό το της “επόμενης γενιάς” με ενδιαφέρει πάρα πολύ.

Όταν ενώνονται οι γενιές δηλαδή, το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον.

ΝΓΚ: Ακριβώς. Αυτό που είναι επίσης πολύ σημαντικό είναι να ξέρεις το παρελθόν στο τώρα, για να ξέρεις πού θα πας στο μέλλον. Άμα δεν ξέρεις, δεν πας πουθενά, πιστεύω. Στη δουλειά μου επίσης, πρέπει να ξέρεις και τι έχουν κάνει και οι υπόλοιποι. Πρέπει να ξέρω τι έχουνε κάνει άλλοι σκηνοθέτες πριν, είναι σημαντικό.

Μου είπες ότι ταυτίζεσαι και με τους δύο πρωταγωνιστές σου. Υπάρχουν άλλοι χαρακτήρες από τους πολλούς στην ταινία σου που να ταυτίζεσαι πιο πολύ ή να σε δυσκόλεψε περισσότερο όταν τον έγραψες;

ΝΓΚ: Η πρωταγωνίστρια, η Μαρίνα (που την υποδύεται η Stacy Martin). Ο ρόλος της Μαρίνας ήταν ο πιο δύσκολος. Οι πιο εύκολοι ήταν οι δεύτεροι ρόλοι. Πάντα όταν γράφω, οι δεύτεροι είναι πολύ εύκολοι για μένα. Αλλά η πρωταγωνίστρια, η γυναίκα, ίσως επειδή είναι πιο κοντά σε εμένα και επειδή είναι γυναίκα και είμαι και εγώ γυναίκα, είναι λίγο πιο δύσκολο.

Η αλήθεια είναι ότι τους γυναικείους χαρακτήρες στο σινεμά, τώρα αρχίζουμε και τους ανακαλύπτουμε πάλι λίγο ξανά από την αρχή, να είναι πιο γεμάτοι και πιο ολοκληρωμένοι. Υπάρχουν στοιχεία που τα συμπεριέλαβες στο έργο σου (ή που γενικά θες να το κάνεις) γιατί είναι λίγο πιο δύσκολο να τα βρεις;

ΝΓΚ: Τώρα αρχίζουμε να δείχνουμε δυνατές γυναίκες. Αυτό ήθελα και εγώ. Να είναι δυνατή αλλά να είναι και εύθραυστη. Και το να είσαι ευάλωτος και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί είσαι άνθρωπος. Είμαι σε αυτήν την ευαλωτότητα κάθε μέρα. Με αυτό δυσκολεύομαι. Κάτι που μπορεί να είναι πιο εύθραυστο και δυνατό. Δεν είμαστε μονόπλευροι. Και είναι πολύ σημαντικό να έχουμε πολλές πλευρές.

Αυτό που θέλω σίγουρα να πω για τις γυναίκες είναι πως πρέπει κάπως να τολμήσουμε. Αυτό μόνο.

Να είναι δηλαδή οι γυναίκες πιο πολύπλευρες και όχι μονοδιάστατες.

ΝΓΚ: Ακριβώς, ότι δεν έχουν μόνο ένα προφίλ. Αυτό που θέλω σίγουρα να πω για τις γυναίκες είναι πως πρέπει κάπως να τολμήσουμε. Αυτό μόνο. Να τολμήσουμε να τους γράψουμε καλά.

Υπάρχει προς το τέλος της ταινίας ένας πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας, μια μυστηριώδης γυναίκα. Είναι πολύ έξω από το υπόλοιπο cast.

ΝΓΚ: Αυτή η γυναίκα ήταν σχεδόν μια ποιητική, μυθολογική φιγούρα σαν την Κίρκη, μια μάγισσα ήθελα. Μία που ανοίγει τα μάτια του Γιάννη (Ζαν). Κάποιες φορές υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν όπως ήρθανε, πολύ γρήγορα, αλλά σου ανοίγουν τα μάτια. Αυτό έχει να κάνει κάτι με τις ενέργειες και το μέρος που είσαι, κάτι μαγικό. Και εμένα μου συμβαίνουν πολλά μαγικά ειδικά όταν είμαι στην Σέριφο.

Γιατί Σέριφος λοιπόν;

ΝΓΚ: Εγώ έχω καταγωγή από την Αθήνα και πιο πριν από την Σμύρνη. Η μητέρα μου ερωτεύτηκε το νησί πριν από 40 χρόνια και αγόρασε ένα σπίτι εκεί. Ήμουν τριών μηνών όταν πήγα για πρώτη φορά. Και ήθελα να γυρίσω την πρώτη μου μεγάλου μήκους σε ένα μέρος που νιώθω ασφαλής. Γι’ αυτό και αποφάσισα να την γυρίσω εδώ. Είμαι παιδί του νησιού και της θάλασσας, και με βοήθησαν πάρα πολύ εδώ.

Τι επόμενα project μας ετοιμάζεις για να δούμε στο μέλλον;

ΝΓΚ: Τώρα, αν και δεν μπορώ να πω πολλά, ετοίμασα ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για το σινεμά το οποίο θα βγει αρχές του 2024. Θα γυρίσω την επόμενη ταινία fiction μεγάλου μήκους στις αρχές του 2024, γαλλικής και ελληνικής παραγωγής, και τα γυρίσματα θα τα κάνουμε στην Αθήνα, και στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, και θα μιλάει για την επιστροφή των μαρμάρων.

Στο "I Love Greece" πρωταγωνιστούν οι Stacy Martin, Vincent Dedienne, Μαρία Αποστολακέα, Πανάγος Ιωακείμ, Vanna Karamaounas, Στέλιος Μάινας, Σοφία Σεϊρλή, Αλέξανδρος Σπανός, Kallisti Evangelou, Άλκης Παναγιωτίδης, Logan De Carvalho, Νανά Μούσχουρη.