Γιατί τα live των Siouxsie και Interpol ήταν από αυτά που δεν έπρεπε να χάσεις με τίποτα

Η θρυλική Siouxsie επέστρεψε μετά από 15 χρόνια και ανέβηκε στη σκηνή της Πλατείας Νερού για να μας υπενθυμίσει γιατί θεωρείται μια από τις πιο επιδραστικές καλλιτέχνιδες των τελευταίων δεκαετιών.

Headliner στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) ήταν οι υπέροχοι Interpol, το συγκρότημα που στις αρχές των 00s συντάραξε τη σκηνή της Νέας Υόρκης, αλλά και ολόκληρο τον μουσικό κόσμο, επαναφέροντας τον ήχο του post punk και δίνοντάς του μία σύγχρονη διάσταση.

Μαζί τους, στη σκηνή της Πλατείας Νερού ανέβηκε η σπουδαιότερη μπάντα -μετά τους Beatles- που βγήκε από το Λίβερπουλ, οι μυθικοί Echo & The Bunnymen, ενώ στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τους Σουηδούς Viagra Boys, ένα από τα πιο συναρπαστικά post punk συγκροτήματα των ημερών μας.

Η μεγάλη επιστροφή της Siouxsie

Η Πλατεία Νερού ήταν γεμάτη ενθουσιασμό καθώς οι θαυμαστές περίμεναν με ανυπομονησία τη Siouxsie Sioux της οποία η εμφάνιση προσέλκυσε από έφηβους έως βετεράνους της πανκ σκηνής. Η 66χρονη Siouxsie έκανε τη μεγάλη της επιστροφή μετά από απουσία περίπου 10 ετών από την ενεργό δράση. Η Siouxsie μάγεψε το κοινό με την ακατέργαστη, συναισθηματική παράδοση των δώδεκα τραγουδιών των Banshees και τριών κομματιών από το άλμπουμ της Mantaray.

Διασκεύασε επίσης δύο τραγούδια και ερμήνευσε ένα κλασικό από το πρώην συγκρότημα της, The Creatures. Το πλήθος ήταν σε τέλειο συγχρονισμό με τη Siouxsie, τραγουδώντας μαζί της και χορεύοντας με τους αισιόδοξους μελωδίες της. Η Siouxsie αλληλεπιδρούσε άψογα με τους θαυμαστές της, δείχνοντας το μικρόφωνό της στο κοινό για να ενθαρρύνει τους πάντες να τραγουδήσουν μαζί, και το πλήθος έγινε ξέφρενο.

Η ατμόσφαιρα στο act της Siouxsie Sioux δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ηλεκτρισμένη. Ο τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε στη σκηνή με την παρουσία και τη φωνή της άφησαν το κοινό μαγεμένο παρά τα αμελητέα προβλήματα στη φωνή της. Η παράσταση της Siouxsie Sioux στην Ελλάδα μετά από 13 χρόνια ήταν ένας αδιαμφισβήτητος θρίαμβος και η φωνή της ήταν τόσο δυνατή και σαγηνευτική όσο ποτέ.

Το “Night Shift” ήταν το κομμάτι με το οποίο ξεκίνησε το live της η Siouxsie φορώντας μία γαλάζια ολόσωμη φόρμα καθώς όπως είπε «Στην Ελλάδα είμαστε οπότε φόρεσα μπλε για εσάς». Κάνοντας τις χαρακτηριστικές χορευτικές κινήσεις της η Siouxsie επέλεξε στη λίστα του live τη να πει κομμάτια όπως“Arabian Knights”, “Here Comes That Day”, “Kiss Them for Me”,“Dear Prudence”, “Face to Face”, “Loveless”, “Land's End”, “Cities in Dust”, “Sin in My Heart”, “Happy House”, “Into a Swan”. Spellbound".

Για το τέλος άφησε το τραγούδι-ύμνο “Passenger” που πέρυσι τέτοιο καιρό το ακούσαμε ξανά στο ίδιο σημείο από τον Iggy Pop. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μουσική της Siouxsie έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου και εξακολουθεί να έχει απήχηση στους θαυμαστές δεκαετίες αργότερα. Η συναυλία της στην Ελλάδα ήταν έτσι και αλλιώς επιτυχία ως γεγονός και είναι ασφαλές να πούμε ότι η βασίλισσα Siouxsie εξακολουθεί να βασιλεύει.

Η κορυφαία καλλιτέχνης Siouxsie

Η Siouxsie ξεκίνησε την καριέρα της το 1976 και μέσα στα επόμενα χρόνια θα παρουσίαζε μια σειρά από δίσκους (με τους Banshees, τους Creatures αλλά και solo), πρωτοποριακούς, άκρως επιδραστικούς και επιτυχημένους. Αυτό που ήταν σαφές από πολύ νωρίς ήταν το γεγονός πως η επιρροή της δεν περιοριζόταν στην υπέροχη μουσική της, αφού η παρουσία της - ένα κράμα επιθετικότητας, δύναμης και μιας ιδιαίτερης ευαισθησίας - θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τον Ziggy Stardust του Bowie. Ο μουσικός της κατάλογος με τους Banshees είναι γεμάτος αριστουργηματικούς δίσκους και αξεπέραστα τραγούδια αλλά, ταυτόχρονα, η εικόνα και η προσωπικότητά της έχουν συμβάλλει ώστε να θεωρείται το απόλυτο είδωλο για γενιές μουσικών και θαυμαστών.

Το ντεμπούτο solo album της, “Mantaray”, κυκλοφόρησε το 2007, ενώ το 2008 έπαιξε μαζί με τον Angelo Badalamenti στα World Soundtrack awards. Το 2013, πραγματοποίησε δύο sold-out shows στο Royal Festival Hall του Λονδίνου, στο πλαίσιο του Meltdown της Yoko Ono, εκπλήσσοντας τους 5.000 θεατές με ένα set που περιλάμβανε ολόκληρο το κλασικό album των Siouxsie and the Banshees, “Kaleidoscope”, μαζί με πολλά hits, από το “Face To Face” μέχρι το “Here Comes That Day”.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 2015, ηχογράφησε το “Love Crime”, το ανατριχιαστικό κομμάτι που κλείνει το τελευταίο επεισόδιο της σειράς “Hannibal”. Ήταν κάτι που συζητήθηκε πολύ στη Βρετανία, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα πως, παρά τη λαμπρή καριέρα της, λίγα πράγματα είναι γνωστά για το ποια πραγματικά είναι η Siouxsie Sioux, γεγονός σπάνιο για μια καλλιτέχνιδα που βρίσκεται κάτω από το φως των προβολέων εδώ και τέσσερις δεκαετίες, πιθανότατα διότι η Siouxsie κάνει πάντα ακριβώς αυτό που θέλει – κάτι που δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Οι Interpol

«Σας ευχαριστούμε», είπε ο frontman των Interpol, Paul Banks, στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ). την περασμένη Παρασκευή σε ένα κοινό που περίμενε πώς και πώς αυτή τη συναυλία. Σε ένα υπέροχο μουσικό σετ διάρκειας ογδόντα λεπτών, ο Banks και τα μέλη του συγκροτήματος -αν και χαρακτηρίστηκαν ως υποτονικοί, άφησαν ξανά τη μουσική να μιλήσει.

Ντυμένοι με τα αγαπημένα μαύρα ρούχα τους, οι headliners με έδρα τη Νέα Υόρκη, ανέβηκαν στο stage κάνοντας εισαγωγή με το “Toni”, από το άλμπουμ τους The Other Side of Make-Believe.

26 χρόνια από τη δημιουργία τους και οι Αμερικάνοι βιρτουόζοι της indie και post-punk στη λίστα τους επέλεξαν 18 κομμάτια μεταξύ των οποίων τα “Obstacle 1”, “If You Really Love Nothing”, “Evil”, “C’mere”, “Rest My Chemistry”, “Roland”, και “The New”. Η βραδιά στο Ξέφωτο έκλεισε με το “Slow Hands”και το συγκρότημα ευχαρίστησε τον κόσμο βγάζοντας φωτογραφία το κοινό.

26 χρόνια Interpol

Οι Interpol δημιουργήθηκαν το 1997 στη Νέα Υόρκη και αποτέλεσαν σημαντικό κομμάτι της μουσικής έκρηξης που έζησε η πόλη στις αρχές των 00s, με συγκροτήματα όπως οι Strokes, Yeah Yeah Yeahs, TV On The Radio και πολλοί ακόμα. Ο ήχος τους πατούσε γερά στην παράδοση του post-punk και σε βρετανικά συγκροτήματα όπως οι Smiths, οι Joy Division, οι Chameleons και οι Echo and the Bunnymen, αλλά την ίδια στιγμή, χάρη στις κοφτερές κιθάρες του Daniel Kessler, το στιβαρό rhythm section και τη χαρακτηριστική φωνή του Paul Banks, δημιούργησαν ένα προσωπικό ύφος που τα επόμενα χρόνια θα γινόταν το καλούπι που θα έβγαζε πολυάριθμους μιμητές.

Στο ντεμπούτο, “Turn On The Bright Lights” (2002), αλλά και το “Antics” (2004) που το διαδέχτηκε, βρίσκονται μερικά από κορυφαία και πιο χαρακτηριστικά τραγούδια των 00s (“Untitled”, “Say Hello To The Angels”, “Obstacle 1”, “NYC”, “Evil”, “C’mere” κ.ά.) ενώ το “Our Love to Admire” (2007), τους χάρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και φανατικούς οπαδούς. Τα επόμενα χρόνια, οι Interpol θα μεταμορφωθούν σε τρίο και θα κυκλοφορήσουν άλλους τρεις δίσκους με σπουδαία τραγούδια όπως τα “Lights”, “All The Rage Back Home” και “If You Really Love Nothing”.

Σήμερα, μοιάζουν να βρίσκονται σε μια ακόμη κορυφαία στιγμή της καριέρας τους αφού το περσινό, έβδομο άλμπουμ τους, “The Other Side of Make-Believe”, επιβεβαιώνει πως οι Interpol είναι ένα από πιο ξεχωριστά, συνεπή και διαχρονικά rock συγκροτήματα του 21^ου αιώνα.