Η Billie Kark είναι έτοιμη να φέρει ένα νέο «κύμα» στην Ελλάδα με την παραδοσιακή-techno μουσική της

Η Billie Kark - και όχι K(l)ark, όπως νομίζουν πολλοί - ή αλλιώς η Βασιλεία έχει καταφέρει στα 23 της με επιτυχία να ενώσει τα δύο αγαπημένα της είδη μουσικής - την παραδοσιακή και την techno - δημιουργώντας έναν νέο ήχο που όμοιό του στην Ελλάδα δεν είχαμε ξανακούσει.

Βέβαια, έγινε ευρύτερα γνωστή με το Πάρτυ της, ένα pop κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει πολυ νωρίτερα, μέχρι να κατασταλάξει στον ήχο που θέλει να δημιουργεί κι αυτό όπως είπε στο Queen είναι ένα μικρό «αγκάθι» για εκείνη.

Billie Kark: Ήθελα να κάνω μουσική απλά για να ακούω αυτό που έχω μέσα στ' αυτιά μου, αλλά κατάλαβα ότι είναι ωραίο να μοιράζεσαι.

Το Πάρτυ - το τραγούδι με το οποίο έγινες viral - είναι ένα pop κομμάτι, αλλά στην πραγματικότητα είχε κυκλοφορήσει πολύ πριν γίνει γνωστό. Πώς ήταν η εμπειρία του να γίνεσαι ξαφνικά viral για κάτι το οποίο καλλιτεχνικά είχες αφήσει πιο πίσω;

Δεν ήταν πολύ ωραία. Κοίτα, αν συνέχιζα να ασχολούμαι με την ίδια κατεύθυνση μουσικής, ίσως και να μου άρεσε. Επειδή όμως, έκανα μια ολική στροφή και γενικά το Πάρτυ ήταν κάτι το οποίο έκανα απλά επειδή ήθελα να βγάλω κι ένα τέτοιου είδους τραγούδι - προσπαθούσα να βρω λίγο τον «ήχο» μου - με ενόχλησε λίγο. Σκέφτηκα «Όχι αυτό μωρέ, θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο». Εν τέλει αυτό που ήταν το λιγότερο «εγώ», ήταν αυτό που πήρε την μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Αντικειμενικά το τραγούδι έκανε μεγάλη επιτυχία, αλλά εγώ δεν ένιωσα πως εκπλήρωσα κάποιον καλλιτεχνικό μου στόχο.

Σε άγχωσε που το κομμάτι με το οποίο σε γνώρισε ο περισσότερος κόσμος είχε περισσότερο pop ήχο, ενώ αυτό που κάνεις τώρα είναι μια μείξη της techno μουσικής με την παραδοσιακή ως προς το αν θα αγαπηθούν το ίδιο και τα υπόλοιπα κομμάτια σου;

Ναι, με άγχωσε. Μετά σκέφτηκα ότι είναι κάτι που γενικότερα δεν έχω κάνει, καθόλου από τη μέρα που κάνω μουσική. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί να βγάλω κάτι «εμπορικό» ή κάτι για να αρέσει στον κόσμο, βγάζω πάντα κάτι το οποίο θα αρέσει σε μένα. Ακόμα και το Πάρτυ, όταν ήταν να το βγάλω δεν μου είχαν πει τα καλύτερα λόγια και ο λόγος που τελικά έκανε επιτυχία είναι επειδή είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που ακούμε συνήθως, όπως είναι και η Ανισόπεδη Ντίσκο και το Ταξίδι της Μαρίνας Σπανού.

Τα social media είναι εργαλείο στη δουλειά σου και τη γενιά σου, υπάρχει όμως και ο κίνδυνος του burn out από την υπερέκθεση. Σε τρομάζει αυτό;

Στην αρχή με τρόμαξε. Τώρα όχι τόσο πολύ. Πλέον έχω μάθει να το διαχειρίζομαι γιατί νιώθω κι εγώ πολύ καλύτερα με το ποια είμαι σαν artist και το ποια είμαι σαν Βασιλεία και δημόσια σαν Billie. Αν δεν είσαι συνηθισμένος και ξαφνικά βρεθείς με τους «προβολείς» πάνω σου και σε πετάξουν απλά στην «αρένα» και ο καθένας λέει ό,τι θέλει για σένα δεν σημαίνει πως μπορείς να το διαχειριστείς.

Εγώ δεν μπορώ να διαχειριστώ ούτε τα θετικά σχόλια, γιατί το γεγονός πως δεν μπορώ να απαντήσω σε όλα τα μηνύματα μου δημιουργεί ενοχές. Ωστόσο, τώρα αρχίζω να το συνηθίζω γιατί δεν ήμουν ένας άνθρωπος που έκανε ό,τι έκανε για να πάρει αναγνωρισιμότητα - μου άρεσε, αλλά δεν είχα φανταστεί ποτέ τί συνεπάγεται αυτό στη ζωή μου.

Γιατί πιστεύεις ότι ο στίχος "Δεν είμαι αντικοινωνική απλώς νυστάζω από νωρίς, τις μέρες που δεν είσαι εσύ δεν έχει πλάκα" μίλησε στην καρδιά της Gen-Z;

Γενικότερα σαν ανθρώπινο γένος δίνουμε έμφαση στον main character (κύριο πρωταγωνιστή). Υπάρχουν διάφοροι «ρόλοι» μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο. Υπάρχει ένας παρατηρητής, ένας πρωταγωνιστής, κάποιος που απλά συμμετέχει...Νομίζω ότι υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι που ταυτίζονται με τον ρόλο του πρωταγωνιστεί στο οτιδήποτε. Είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους «πρωταγωνιστή» σε ένα πάρτι, σε ένα σύνολο και θέλουν όλα τα βλέμματα πάνω τους, γι' αυτό και ταυτίστηκαν πολύ με το κομμάτι. Εγώ για παράδειγμα, είμαι όντως ένας άνθρωπος που νυστάζω από νωρίς και είχα βιώσει τον όρο «αντικοινωνική» από την παρέα μου, επειδή δεν είχα για παράδειγμα τα ίδια ποσοστά ενέργειας.

Η παραδοσιακή μουσική εδώ και χρόνια αναμειγνύεται με διάφορα είδη μουσικής (ραπ,χιπ χοπ,ποπ). Ο λόγος που επέλεξες να την ενώσεις εσύ με την techno ήταν μια σίγουρη συνταγή για την επιτυχία (μιας και δεν υπάρχουν πολλοί που να υπηρετούν αυτό το είδος) ή ήταν ένα καλλιτεχνικό σου πείραμα, μια ανάγκη έκφρασης που πέτυχε;

Δεν υπάρχει σκοπός σε τίποτα από αυτά που δημιουργώ, εκτός αν δημιουργήσω κάτι το οποίο να έχει ένα πολιτικό μήνυμα - το οποίο δεν έχω κάνει ακόμα, αλλά θα ήθελα να κάνω. Ό,τι έχω δημιουργήσει είναι ξεκάθαρα από ανάγκη και για λόγους δημιουργίας. Δεν θα μπορούσα να «μπλέξω» την παραδοσιακή μουσική με κάτι άλλο πέραν της ηλεκτρονικής (techno) γιατί είναι τα δύο κύρια ακούσματά μου και ήταν κάτι το οποίο μου βγήκε φυσικά. Όταν φτιάχνω ένα κομμάτι σκέφτομαι τι δεν υπάρχει που θα ήθελα να ακούσω και αυτό κάνω.

Πολλοί ακούγοντας τα κομμάτια των δίσκων σου Τζίντα και Τζάνεμ θα πίστευαν πως απλά έχεις κάνει κάποια διασκευή παραδοσιακών τραγουδιών ή πως πρόκειται για μελοποιημένη ποίηση. Ωστόσο, οι στίχοι ειναι δικοί σου αν δεν κάνω λάθος. Από που αντλείς έμπνευση;

Υπάρχουν όντως κάποιες διασκευές σε αυτούς τους δίσκους αλλά και κάποια δικά μου κομμάτια. Μου αρέσει να κάνω και τα δύο (να δημιουργώ και να διασκευάζω). Όταν κάθομαι να γράψω κάνω μια μικρή «σύσκεψη» με τον εαυτό μου και σκέφτομαι ό,τι θέλει να ειπωθεί μέσω εμού ας ειπωθεί. Μου αρέσει να γράφω κυρίως για τη ζωή και για πράγματα που μας απασχολούν όλους. Το κυριότερο πιστεύω που μας απασχολεί είναι ο θάνατος. Είναι κι ένα θέμα ταμπού, ενώ είναι το μόνο σίγουρο.

Το βίντεοκλιπ ολόκληρου του άλμπουμ Τζίντα έγινε εξ ολοκλήρου στη φύση, στο βουνό σε ένα κλιπ 30 λεπτών και τα ίδια τα τραγούδια σου έχουν πολλές αναφορές στη φύση και στα στοιχεία της ή τη μυθολογία. Είναι κάποιο μήνυμα που θες να περάσεις;

Ήταν πολύ στοχευμένο το ότι κάναμε το συγκεκριμένο βίντεοκλιπ στο βουνό. Έχει και μια ιστορία γενικότερα ο δίσκος. Το έχω αφιερώσει στην ιστορία του Πίνδου. Ο Πίνδος ήταν ο μικρότερος από τα αδέρφια του βασιλιά της Μακεδονίας, ήθελαν να τον σκοτώσουν τα αδέρφια του, οπότε κατέφυγε στα βουνά κι εκεί γνώρισε έναν δράκο - τον Λύγκα - με τον οποίο έγιναν πάρα πολύ καλοί φίλοι. Μια μέρα που έλειπε ο Λύγκας τα αδέρφια του τον βρήκαν και τον σκότωσαν, οπότε όταν γύρισε ο δράκος, τον είδε, ξεκίνησε να κλαίει κι από τα δάκρυα του δράκου γεννήθηκαν οι Δρακόλιμνες και ο Πίνδος έγινε βουνό. Επειδή όλος ο δίσκος είχε να κάνει με την αναγέννηση και το πώς πεθαίνουμε, γινόμαστε χώμα, αναγεννιόμαστε - το πρώτο κομμάτι άλλωστε του δίσκου είναι το Κάτω στον Άδη - ήθελα να το συνδέσω με την φύση, η οποία είναι αυτή που αναγεννάται συνεχώς.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να κάνεις το πρώτο σου κομμάτι εξ ολοκλήρου μόνη σου και πόσο εύκολο το να εμπιστευτούν άτομα του χώρου ένα τόσο νεαρό κορίτσι και να βγάλεις άλμπουμ, να κάνεις live;

Κοίταξε, το θέμα ήταν να εμπιστευτώ εγώ τους ανθρώπους του χώρου κι όχι να με εμπιστευτούν αυτοί. Όταν κάποιος παράγει έργο συνεχώς είναι «πολύτιμος» θεωρώ. Οπότε το θέμα ήταν να πειστώ εγώ ότι μπορώ αυτό το πράγμα να το δώσω. Εγώ έλεγα ότι θέλω να κάνω τέχνη για την τέχνη, θέλω απλά να ακούω αυτό που έχω μέσα στ' αυτιά μου. Ο λόγος που με έπεισαν να κάνω πιο επαγγελματικά αυτό το πράγμα ήταν ότι μου έδωσαν να καταλάβω ότι είναι ωραίο να μοιράζεσαι.

Το να φτιάξω τη δική μου μουσική δεν ήταν εύκολο αλλά δεν ήταν και δύσκολο ταυτόχρονα, επειδή είναι μια πολύ φυσική διεργασία για μένα. Μου βγήκε πολύ εύκολα το να γράψω μουσική και στίχους, ίσως το πιο δύσκολο ήταν να μάθω το πρόγραμμα που χρησιμοποιώ αλλά αν κάνεις κάτι που αγαπάς και σου αρέσει αυτός ο κόπος δεν σε κουράζει εύκολα.

Είσαι και φοιτήτρια Φιλολογίας αλλά και ξεναγός σε ομάδες τουριστών. Σε αγχώνει το αν θα μπορείς να βιοποριστείς εξ ολοκλήρου από τη μουσική στην Ελλάδα;

Φέτος η αλήθεια είναι σταμάτησα να δουλεύω με τουρίστες γιατί ήθελα να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στη μουσική. Είπα αν δεν το κάνεις τώρα δεν θα το κάνεις ποτέ. Αλλά ότι είναι η αγαπημένη μου δουλειά ever κι αν δεν πάει καλά η μουσική θα γυρίσω πίσω «τρέχοντας», ναι.

Δεν με αγχώνει το αν θα βιοποριστώ από την μουσική γιατί έχω κάνει μια χάρη στον εαυτό μου που λέγεται «δεν θα σκέφτεσαι το μέλλον». Επίσης έχω μια πολύ καλή σχέση με τα χρήματα από την άποψη ότι θεωρώ ότι έρχονται και φεύγουν. Από τη στιγμή που έχω την ευχέρεια αν δεν πάνε καλά τα οικονομικά να έχω μια στήριξη από την οικογένειά μου, ξέρω πως κάτι θα κάνω. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βιοποριστείς, ίσως όχι όπως θα 'θελες αλλά υπάρχουν, οπότε δεν θα «πεθάνουμε». Θα ήθελα να συνεχίσω να βιοπορίζομαι από τη μουσική αλλά δεν είναι το απόλυτο όνειρό μου. Αν δεν δουλέψει αυτό, θα βρω κάτι να κάνω.

Η Billie με την Βασιλεία είναι η ίδια προσωπικότητα ή είσαι σαν τη Hannah Montana;

Σίγουρα είναι η ίδια προσωπικότητα. Ίσως η Βασιλεία είναι πολύ πιο συγκαταβατική και φιλική με τους ανθρώπους. Απλά στο εργασιακό περιβάλλον και στον συγκεκριμένο χώρο δεν είναι πολύ προς όφελός σου να είσαι φιλικός, η Billie ίσως είναι λίγο πιο σοβαρή, πιο σκληρή και πιο κλειστή για λόγους ασφάλειας.

Ποια είναι τα όνειρά σου για τον χώρο της μουσικής;

Θα ήθελα να ακούγεται η μουσική μου σε πάρτι, δηλαδή θα ήθελα να γίνει σχετικά mainstream. Eίμαι έτοιμη για ένα νέο «κύμα» μουσικής στην Ελλάδα - και νομίζω πολύς κόσμος - και θα ήθελα η μουσική μου να είναι μέσα σε αυτό το καινούργιο «κύμα». Θα ήθελα κάποια στιγμή να ακουστεί στο εξωτερικό, σε ένα κοινό το οποίο δεν μιλάει τη γλώσσα. Θα ήθελα ο ελληνικός στίχος να «φύγει» έξω περισσότερο και πιο μελλοντικά θα ήθελα να κάνω μουσικές παραγωγές για άλλους. Α! Και να παίξω στο Circle, αυτός είναι ο επόμενος μεγάλος μου στόχος.

Ξέρω ότι οι Coldplay είναι από τους καλλιτέχνες που ξεχωρίζεις. Ποιους άλλους θαυμάζεις και με ποιους θα ήθελες να συνεργαστείς πάρα πολύ;

Θαυμάζω πάρα πολύ τους GEMMA, τον Σείριο Σαββαΐδη, την Μαρίνα Σάττι, τις Σκιαδαρέσες... Αυτοί είναι κάπως οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες του χώρου στην Ελλάδα. Θαυμάζω και πολλούς άλλους αλλά τους συγκεκριμένους ξεχωρίζω είναι πολύ μοναδικοί.

Από ξένους καλλιτέχνες, όπως είπες, ξεχωρίζω τους Coldplay - τους θεωρώ μουσικές ιδιοφυίες - αλλά ακούω πολύ και Florence and The Machine, London Grammar, Diva (καλλιτέχνης από την Ουγγαρία που κάνει το ίδιο στυλ μουσικής με μένα), ο David August,o Ben Gomer και τελευταία ακούω πολύ KASST.

Πιστεύεις ότι η Σάττι έδωσε στη Eurovision το hype που έλειπε;

Σίγουρα λείπουν πολλά πράγματα από την Eurovision - ειδικά φέτος - και θεωρώ ότι γενικά λείπει στον κόσμο το στοιχείο της εθνικότητας και της εθνικής ταυτότητας. Είμαι ένας άνθρωπος που είναι κατά των συνόρων αλλά είμαι πολύ fan της κουλτούρας και του πολιτισμού. Το ότι η Σάττι έβαλε όλα τα στερεότυπα για το τι πιστεύει κάποιος ότι είναι Ελλάδα και «τρόλαρε» με αυτόν τον τρόπο, μου άρεσε πολύ.

Εσύ θα πήγαινες στην Eurovision;

Nαι, σαν ιδέα μου αρέσει. Θα πήγαινα. Απλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτήν την «πίεση» που έρχεται με όλη αυτή την συμμετοχή. Δηλαδή η Σάττι έγινε η εθνική μας ambassador και δεν μπορώ να φανταστώ τι στρες της έχει φέρει αυτό και πόσο κουραστικό είναι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το υποστώ, εκτός αν είχα μια δυνατή ομάδα να με βοηθήσει σε αυτό.

Στην gallery που ακολουθεί μπορείς να δεις κι άλλες φωτογραφίες της Billie Kark.

01

04

Ευχαριστούμε θερμά για την φιλοξενία το Diego Athens.

Φωτογραφίες: Nίκος Ραζής (@nikosraz)