26ο ΔΦΝΘ: Μια φορά παρίας, για πάντα παρίας με φόντο ένα παρακμιακό μεγαλείο στο Hotel Metalurg

Στο φετινό 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που διεξάγεται από 7 έως 17 Μαρτίου, θα προβληθούν 67 μεγάλου και μικρού μήκους ελληνικές ταινίες. Το Queen.gr δεν θα μπορούσε να λείπει από τον κορυφαίο θεσμό που θίγει σε παγκόσμιο επίπεδο τεράστια ζητήματα προβληματισμού και συζήτησης μέσα από τη ματιά σπουδαίων δημιουργών που έχουν ως άξονα την αλήθεια.

Ποτήρι, μισογεμάτη ζωή: Στα ανεκπλήρωτα όνειρα του Rogier Kappers στο 26ο ΔΦΝΘ κάπου είδαμε και εμάς

Τμήμα: Ανοιχτοί Ορίζοντες - Hotel Metalurg

Όταν έχεις βιώσει τον ξεριζωμό και είσαι ο ανεπιθύμητος φιλοξενούμενος για χρόνια, η λύση της κυβέρνησης κάποια στιγμή για νέο σπίτι -λόγω αγοράς της τρέχουσας προσωρινής κατοικίας σου από επενδυτή, μπορεί να είναι μια κακή ιδέα η οποία σε απομακρύνει σιγά σιγά από το όνειρό σου να επιστρέψεις κάποια στιγμή στην πατρίδα. Νοσταλγία το λένε. Και θυμόμαστε πολύ καλά πως στην Οδύσσεια, ο Οδυσσέας απαρνείται ακόμα και την αθανασία για χάρη του νόστου του. Μπορεί επίσης να μη θέλει κάποιος να ξεριζωθεί από το σπίτι του για δεύτερη φορά. Πολλά μπορεί. Όπως μπορεί, το να έχει άνοια, αλλά να θυμάται πάντα τον τόπο του και την επιθυμία να επιστρέψει σε αυτόν.

Στο πλαίσιο αυτό, οι σκηνοθέτες George Varsimashvili και Jeanne Nouchi δημιούργησαν ένα νοσταλγικό ντοκιμαντέρ παρατηρώντας τους κατοίκους του ατημέλητου, κομψά ετοιμόρροπου πρώην σανατόριου, που βρίσκεται στη Γεωργία. Το Metalurg ήταν κάποτε ένα υπέροχο ξενοδοχείο-θέρετρο της σοβιετικής εποχής με ένα τυπικά σοσιαλιστικό όνομα που εξυμνούσε τη βιομηχανία και την εργασία, αλλά τα τελευταία 30 χρόνια φιλοξενούσε πρόσφυγες από την Αμπχαζία, την περιοχή όπου διεξήχθη ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων μεταξύ της Γεωργίας και των υποστηριζόμενων από τη Ρωσία δυνάμεων.

Όπως και το Ναγκόρνο- Καραμπάχ στα ανατολικά του Αζερμπαϊτζάν, που απασχόλησε πρόσφατα τις ειδήσεις, η σύγκρουση στην Αμπχαζία έχει τις ρίζες της στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και έχει υποδαυλιστεί από τις νεοϊμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Πούτιν. Αλλά δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τίποτα από αυτά για να βρεις αυτή την ταινία συγκινητική, καθώς διερευνά την ατελείωτη αίσθηση του εκτοπισμού, της νοσταλγίας και της μελαγχολίας που βιώνουν οι κάτοικοι του Metalurg.

26ο ΔΦΝΘ: Το «Γενηθήτω το θέλημά σου» & το debate που θίγει το δικαίωμα της αξιοπρέπειας στον θάνατο

Σταδιακά αποκαλύπτεται ότι οι περισσότεροι από τους άντρες έφυγαν πριν από καιρό και η πλειονότητα των κατοίκων είναι ανύπαντρες μητέρες, χήρες και παιδιά. Μια γυναίκα μοιράζεται ένα μονό κρεβάτι με τον 10χρονο ποδοσφαιρόφιλο γιο της και έχει μια δουλειά σε έναν δημοτικό κήπο που δεν πληρώνει καλά, αλλά της επιτρέπει να περνάει χρόνο μαζί του. Εκείνος, με τη σειρά του, αγαπάει σαφώς τη μαμά του αλλά λαχταρά τη συντροφιά άλλων παιδιών και περνάει τις μοναχικές ώρες των καλοκαιρινών του ημερών κυνηγώντας μια μισοσκασμένη μπάλα ποδοσφαίρου στη μεγάλη σκάλα του ξενοδοχείου. Μια άλλη ηλικιωμένη κάτοικος, συγχυσμένη από την άνοια, της έχει προσφερθεί κάπου αλλού να μείνει στην κοντινή πόλη, αλλά επιστρέφει συνεχώς στο Metalurg, πιστεύοντας ότι ο επόμενος σταθμός της θα είναι η γενέτειρά της στην Αμπχαζία.

26ο ΔΦΝΘ: Η «απάντηση» στην ξώφαλτση σφαίρα του One Bullet δεν είναι πολεμική αλλά ύμνος στη φιλία

Πιθανότατα οι νεόνυμφοι βρίσκουν με κάποιο τρόπο ρομαντική την ξεθωριασμένη δόξα του σανατόριου, αλλά μέσα από τον φακό οι πόζες και οι χαζοχαρούμενες φιγούρες για τις κάμερες μοιάζουν σουρεαλιστικές. Οι ένοικοι παρακολουθούν από απόσταση, συζητώντας ποιο ήταν το πιο ελκυστικό ζευγάρι της ημέρας και αναπολώντας πιο ευτυχισμένες στιγμές και χρόνια στην πατρίδα τους - όπως τη φορά που ένας από αυτούς είδε τον Jean-Claude Van Damme σε ένα τοπικό φεστιβάλ κινηματογράφου.

Όλα αυτά είναι τόσο αβάσταχτα θλιβερά ενώ δεν ξέρουμε αν μας ανακουφίζει όταν βλέπουμε κάποιες από τις οικογένειες να βγαίνουν από το Metalurg και να βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο σε βάναυσες πολυκατοικίες στην άλλη άκρη της πόλης, όπου τουλάχιστον υπάρχουν άλλα παιδιά για να παίξουν μαζί τους.

«Μπορεί να φαίνεται ότι τελικά αυτοί οι άνθρωποι θα ζουν σε πιο αξιοπρεπείς συνθήκες, αλλά στην πραγματικότητα δυσκολεύονται ψυχολογικά να αλλάξουν ξανά σπίτι. Δεν έχουν να παλέψουν μόνο με τη δυσκολία να ενταχθούν στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά και με την παράδοξη νοσταλγία τους», μάς είπε στην προβολή ο George Varsimashvili για να συμπληρώσει η Jeanne Nouchi, «Η απουσία των αντρών είναι ξεκάθαρη όπως και η απουσία συναισθήματος τη μοναδική φορά που είδαμε τη μία οικογένεια να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο».

Sorry/Not Sorry: Ο φάκελος της σεξουαλικά απρεπούς συμπεριφοράς του Louis C.K. «άνοιξε» στο 26ο ΔΦΝΘ