Ποτήρι, μισογεμάτη ζωή: Στα ανεκπλήρωτα όνειρα του Rogier Kappers στο 26ο ΔΦΝΘ κάπου είδαμε και εμάς

Στο φετινό 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που διεξάγεται από 7 έως 17 Μαρτίου, θα προβληθούν 67 μεγάλου και μικρού μήκους ελληνικές ταινίες. Το Queen.gr δεν θα μπορούσε να λείπει από τον κορυφαίο θεσμό που θίγει σε παγκόσμιο επίπεδο τεράστια ζητήματα προβληματισμού και συζήτησης μέσα από τη ματιά σπουδαίων δημιουργών που έχουν ως άξονα την αλήθεια.

Ποτήρι, μισογεμάτη ζωή: Στα ανεκπλήρωτα όνειρα του Rogier Kappers στο 26ο ΔΦΝΘ κάπου είδαμε και εμάς

Τμήμα: Διεθνές Διαγωνιστικό Newcomers | Newcomers International Competition

Στην ηλικία των 52 ετών, ο Rogier Kappers περνάει κρίση μέσης ηλικίας. Βρίσκεται σε μια ηλικία που πιστεύει ότι όλες οι πτυχές της ζωής του θα έπρεπε πλέον να είναι στη θέση τους. Και κατά κάποιο τρόπο είναι. Έχει δύο υπέροχους (αν και στεγνά επικριτικούς) έφηβους γιους. Έχει ένα σπίτι στην εξοχή (αν και χτισμένο σε αβέβαιο έδαφος) και διατηρεί στενές και αγαπημένες σχέσεις με τη μαμά και τον μπαμπά του, παρά τον χωρισμό τους.

Όμως, όπως υποδηλώνει ο τίτλος της ταινίας, αισθάνεται ανικανοποίητος. Του λείπει τόσο η γυναικεία συντροφιά όσο και η μελλοντική σύνταξη. Φαίνεται να είναι αρκετά έξυπνος, αλλά αισθάνεται εξαντλημένος και ληθαργικός, ενώ βλέπει ένα πολύ αβέβαιο μέλλον χωρίς εγγυημένο εισόδημα. Θα ήθελε να αποκτήσει μια αγελάδα, αλλά αναγνωρίζει ότι αυτό είναι αφελές, καθώς οι αγελάδες είναι ζώα αγέλης και δεν λειτουργούν καλά μόνες τους.

Όπως μάς εξηγεί ο Kappers, ο άνδρας στην ταινία είναι μια υπερβολική εκδοχή του εαυτού του, αλλά και «όλοι έχουμε σκέψεις και κρίσεις», και το όλο θέμα οδηγείται από τα συναισθήματα που εμφανίζονται στην αφίσα του Taxi Driver. «Σε κάθε δρόμο, σε κάθε πόλη, υπάρχει ένας κανένας που ονειρεύεται να γίνει κάποιος. Είναι ένας μοναχικός ξεχασμένος άνθρωπος που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδείξει ότι είναι ζωντανός».

26ο ΔΦΝΘ: Το «Γενηθήτω το θέλημά σου» & το debate που θίγει το δικαίωμα της αξιοπρέπειας στον θάνατο

Αλλά υπάρχει ελπίδα

Ο Rogier διαθέτει ταλέντο στη μουσική (παίζει ερασιτεχνικά πιάνο και λίγο ακορντεόν) καθώς και την ικανότητα του τεχνίτη να δημιουργεί πράγματα από το μηδέν, και έτσι ξεκινά να κατασκευάσει ένα όργανο με το οποίο έχει εμμονή από τα νεανικά του χρόνια που έβλεπε τηλεόραση.

Ένα γυάλινο όργανο είναι μια σειρά από ποτήρια, συνδεδεμένα με μια σκληρή σανίδα, γεμάτα με διαφορετικές ποσότητες νερού που καθορίζουν το μουσικό ύψος όταν ο μουσικός χτυπά τα δάχτυλά του στην κορυφή τους. Ο ήχος που προκύπτει μπορεί να είναι απόκοσμος και μαγευτικός και, όπως βλέπουμε στην ταινία, ταιριάζει εξίσου στη μουσική του Μπαχ, των ABBA και των Beatles.

Έτσι, ο Rogier ξεκινά μια οδύσσεια με το γυάλινο όργανό του, η οποία τον οδηγεί σε ένα φεστιβάλ τέχνης του δρόμου στο Ντουμπάι, στις πλατείες του Άμστερνταμ και τελικά, επτά ολόκληρα χρόνια αργότερα, στη δυνατότητα μιας συναυλίας σε μια αρένα 12.000 θέσεων με μια 70μελή ορχήστρα πίσω του.

Ο Kappers μάς εξηγεί τη μακροχρόνια γοητεία του να παίζει μουσική με ήχο που βγαίνει από ποτήρια: «Μου άρεσε ο ήχος του και επίσης ότι είναι τόσο ανεξερεύνητο, ότι μπορείς πραγματικά να ανακαλύψεις πράγματα με αυτό... Είναι επίσης τόσο ωραίο να ανακαλύπτεις ποια μουσική ακούγεται ωραία σε αυτό... αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής, αυτό που μου λείπει είναι το μπάσο. Είναι ένας πολύ ψηλός ήχος».

26ο ΔΦΝΘ: Η «απάντηση» στην ξώφαλτση σφαίρα του One Bullet δεν είναι πολεμική αλλά ύμνος στη φιλία

Τούτου λεχθέντος, οι περιορισμοί του οργάνου δεν τον εμποδίζουν να παίξει το The House of The Rising Sun (The Animals), την Toccata in Fugue (Bach) και το Ne me quitte pas του Jacques Brel. Αυτή την στιγμή μαθαίνει το Der Leiermann (The Hurdy-Gurdy Man), το τελευταίο τραγούδι του κύκλου τραγουδιών Winterreise του Schubert.

«Βασικά, πρόκειται για έναν πλανόδιο πωλητή που κυκλοφορεί με ένα όργανο hurdy-gurdy, ταξιδεύει και είναι μόνος και ζει μόνο για τη μουσική. Μπορώ λοιπόν να ταυτιστώ αρκετά καλά με αυτό».

Ο σκηνοθέτης είναι επίσης δηλωμένος θαυμαστής του σεβαστού Εσθονού συνθέτη Arvo Pärt, οι συνθέσεις του οποίου παίζουν καλά στο γυάλινο όργανο. Ο ιδιοφυής Pärt εμφανίζεται στην ταινία μόνο και μόνο για να απορρίψει ευγενικά την πρόταση του σκηνοθέτη για συνεργασία πάνω στα γυαλιά.

Είχε άγχος ο Kappers να παίζει μπροστά σε τεράστιο κοινό με μια ορχήστρα πίσω του;

«Με 12.000 ανθρώπους, είναι μια πολύ γενική σχέση που έχεις με το κοινό. Αλλά με 30 άτομα, είναι πολύ οικείο και πολύ διαφορετικό», απαντά. «Αλλά αυτό που μου άρεσε πραγματικά στο να παίζω σε μια πλήρη ορχήστρα ήταν να είμαι μέρος μιας συλλογικότητας, εξατμίζοντας το δικό σου εγώ».

Sorry/Not Sorry: Ο φάκελος της σεξουαλικά απρεπούς συμπεριφοράς του Louis C.K. «άνοιξε» στο 26ο ΔΦΝΘ

Η πιο αξιοσημείωτη ταινία του Kappers μέχρι σήμερα για κάποιους είναι το Lomax the Songhunter, για το οποίο βραβεύτηκε το 2004 και που απέσπασε και μια υποψηφιότητα για Emmy, «αλλά για μένα προσωπικά, το Glass, My Unfulfilled Life μοιάζει σαν να φτάνω στον πυρήνα αυτού που θέλω να πω στον κινηματογράφο» εξηγεί με τη σειρά του ο ίδιος.

«Σε αυτό το ντοκιμαντέρ, έχω πει πραγματικά όλα όσα θα ήθελα να πω για τη μουσική, για το ότι συγκινούμαι από αυτήν και για τη βαθιά, βαθιά πλήρωση και ορμή που παίρνω από αυτήν» μάς είπε μετά την προβολή της ταινίας.

«Η ταινία μιλάει για όλα αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα που όλοι έχουμε: Την αγάπη, πώς να είσαι ευτυχισμένος, πώς να είσαι κάποιος με νόημα ή τι να κάνεις με τη ζωή σου, τι να ονειρεύεσαι και ποιος είναι στην πραγματικότητα ο σκοπός της ζωής».

«Ο πατέρας μου λέει στο τέλος της ταινίας ότι η τέχνη είναι αυτή που κάνει τη ζωή να αξίζει να ζει κανείς. Για μένα, αυτή η ταινία είναι χτισμένη πάνω σε πολλά επίπεδα. Είναι ένα είδος εκπλήρωσης του τι θα ήθελα να κάνω, τι μπορώ να πω ή πώς αισθάνομαι για τη ζωή και όλες τις δυσκολίες της. Στην ταινία μου, τα πάντα σχετικά με τη ζωή είναι εκεί».

«Πρόκειται για έναν άνδρα σε κρίση μέσης ηλικίας που έρχεται αντιμέτωπος με όλες αυτές τις υπαρξιακές σκέψεις και συναισθήματα που όλοι μπορούμε να έχουμε. Ο στόχος της εταιρείας παραγωγής μας Zelovic Film είναι να κάνουμε πολύ προσωπικές ταινίες και να απαλλαγούμε από αυτόν τον άσχημο όρο "ντοκιμαντέρ του εγώ". Όσο πιο προσωπική είναι η ιστορία, τόσο πιο οικουμενική είναι τελικά».