Δεν είναι εύκολο να είσαι κόρη των Βαγενά - Κηλαηδόνη και η Γιασεμί έσπασε ανούσια κλισέ χρόνια πριν

Κόντρα σε κλισέ που καθορίζουν και υπονομεύουν την πορεία των παιδιών σπουδαίων καλλιτεχνών, η Γιασεμί Κηλαηδόνη, εδώ και 25 χρόνια, έχει αποδείξει ότι η τέχνη είναι πολλά περισσότερα από επίθετα και παρατσούκλια. Η τέχνη απαιτεί ταλέντο και το ταλέντο έχει πάντα δίκιο, όποιο όνομα κι αν φέρει. Κόρη του τεράστιου μουσικού Λουκιανού Κηλαηδόνη και της ηθοποιού-πολιτικού Άννας Βαγενά, οι αξιακές προσλαμβάνουσές της περιλαμβάνουν πολλή δουλειά, αφοσίωση, αγάπη, πίστη, αποφασιστικότητα και ροκιά.

Διανύοντας αντίθετη πορεία από τη βολική οδό του «παιδιού του καλλιτέχνη», η πορεία της είναι γεμάτη από την επιθυμία είναι πάντα να καταρρίπτει στερεότυπα, να βγαίνει έξω από τη σκιά των γονιών της και να αναδεικνύει τη δική της φωνή μέσα από τη μοναδική της ερμηνεία, την προσωπική της ματιά και τη συνέπεια που επιδεικνύει σε κάθε έργο με το οποίο επιλέγει να εμπλακεί. Μια πορεία που δεν βασίζεται σε «κλίκες» ή «γνωριμίες», αλλά σε αληθινή, σκληρή δουλειά και σε μια ακαταμάχητη επιθυμία να επαναστατήσει απέναντι στα δεδομένα. Στην παράσταση «Όνειρα Γλυκά» και στον μονόλογο «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», η Γιασεμί επιβεβαιώνει διαρκώς ότι, αν δεν έχεις ταλέντο, το ταβάνι του διάσημου σπιτιού σου θα πέσει να σε πλακώσει.

Ή είσαι ροκ ή δεν είσαι: Q & A με τη Γιασεμί

Γιασεμί, τον περασμένο Ιούλιο οι Massive Attack επέστρεψαν στην Ελλάδα μετά από 14 χρόνια. «Επιστρέψατε» κι εσείς σε αυτούς -από το Καραϊσκάκη, στην Πλατεία Νερού; Ποια είναι σήμερα η Γιασεμί -εκτός από το ότι παραμένει πιστή σε αξίες, σπουδαία έργα, υπέροχη μουσική.

Δυστυχώς, δεν κατάφερα να πάω όπως είχα κάνει τότε. Οι Massive Attack είναι αγαπημένο μου συγκρότημα και συνεχίζω να τους ακούω. Τι έχει αλλάξει; Πλέον είμαι μητέρα -κάτι που έχει καθορίσει τη ζωή μου εδώ και 8 χρόνια. Παραμένω σταθερή στις αξίες μου. Πλέον βλέπω τον κόσμο και μέσα από τα μάτια της κόρης μου, οπότε έχω μεγαλύτερες αγωνίες για το πώς πορεύεται και τι κόσμο συναντάει καθημερινά. Κάτι που δεν θα σταματήσει να απασχολεί όποιον είναι γονιός. Παραμένω πάντα όμως αισιόδοξη για το μέλλον και έχω πίστη στους ανθρώπους και στην ανθρωπιά - ακόμα κι αν περνάμε δύσκολες και σκοτεινές εποχές.

Τι είναι «ροκ»;

Ροκ είναι πολλά πράγματα. Ροκ είναι κάτι που δεν είναι στη θέση του, κάτι που είναι κουνημένο και εναντιώνεται σε αυτά που είναι στη θέση τους, Μου αρέσει η ροκ.

Μετά από 25 χρόνια σε τούτο τον χώρο, με ποια κριτήρια επιλέγετε -κυρίως- τα έργα με τα οποία εμπλέκεστε;

Επιλέγω έργα που έχουν ως στόχο να αφυπνίσουν το μυαλό και το συναίσθημα των θεατών. Συνήθως, βασίζομαι σε λογοτεχνικά κείμενα, και το «Όνειρα Γλυκά» και «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» είναι δύο σπουδαία λογοτεχνικά έργα. Το κέρδος είναι πάντα αυτή η επαφή με τα κείμενα και με τους συνεργάτες, και ειδικά στο κομμάτι που αφορά τη μεταφορά και τη διασκευή. Το πώς κάνεις ένα λογοτεχνικό κείμενο να μεταφερθεί στο θέατρο. Θεωρώ ότι κερδίζεις πολύ από αυτή τη διαδικασία, και στο κομμάτι της ερμηνείας, της έρευνας και του ψαξίματος.

Ποιο το κέρδος και ποιο το κόστος σε συναισθηματικό επίπεδο αυτή τη φορά;

Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει συναισθηματικό κόστος, γιατί και τα δύο αυτά έργα είναι δύσκολα. Όμως, βγαίνω πολύ κερδισμένη κάθε φορά και αισθάνομαι ότι έχω προχωρήσει και ως ηθοποιός, όταν για παράδειγμα δοκιμάζομαι και εκτελώ μονολόγους.

Σε έναν κόσμο που όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, ποιο είναι το διαχρονικό μήνυμα της «Αρραβωνιαστικιάς του Αχιλλέα» της Άλκης Ζέη για τις επιλογές, τις θυσίες και τις ψευδαισθήσεις μιας γενιάς; Μπορεί αυτό να εμπνεύσει τους σημερινούς νέους να αναζητήσουν το δικό τους νόημα στην κοινωνική αλλαγή;

Ο βασικός πυλώνας είναι ακριβώς αυτή η γενιά των ανθρώπων, οι οποίοι, με όλες τις προκλήσεις και τις θυσίες που έκαναν, δεν δίστασαν να προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Δεν θεωρώ ότι διαψεύστηκαν, ούτε ότι είχαν ψευδαίσθηση, γιατί μιλάμε για την εποχή που ξεκινά η Κατοχή, ο Εμφύλιος και φτάνει μέχρι τη δικτατορία, σημαντικότατα γεγονότα.

Θεωρώ ότι τώρα η γενιά, επειδή ακριβώς δεν έχει τα ίδια κοινωνικά οράματα που υπήρχαν τότε, τα παιδιά ίσως να προσπαθούν πιο δύσκολα να βρουν κίνητρα για να μπούνε στη διαδικασία της αλλαγής και να αλλάξουν κάτι.

Όμως, νομίζω ότι κάθε εποχή έχει τους νέους και τις νέες που αγωνίζονται, ανάλογα με το κοινωνικό κομμάτι και το ζητούμενο, το πρόβλημα της εποχής. Βλέπω όμως με μεγάλη χαρά ότι στην παράσταση έρχονται νέοι που γνωρίζουν τον λόγο της Άλκης Ζέη και τον ακούνε. Δηλαδή, δεν έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με αυτό, και το θεωρώ πολύ ελπιδοφόρο όλο αυτό.

01

03

Στις ταραγμένες δεκαετίες του νεοελληνικού βίου και μέσα από την αφήγησή της αναγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα, την αξιοπρέπεια, το θάρρος, τη γενναιότητα της Ελένης. Ποια είναι όμως τα μεγαλύτερα λάθη της που οδηγούν σε έναν βαθύτερο προβληματισμό μέσα από τα μάτια της;

Δεν θα τα έλεγα λάθη. Το θέμα είναι ότι η Ελένη, στην πορεία της, ειδικά στο σημείο που φτάνει πια στην Τασκένδη, την πόλη που μοιάζει να είναι πανταχού παρούσα μέσα στο μυθιστόρημα, καταλαβαίνει ότι οδηγείται από την εξωτερική εξορία στη δική της προσωπική εσωτερική εξορία.

Εκεί η Ελένη συνειδητοποιεί τη διπλή απομόνωση. Είναι αποβλητή από την ίδια της τη γη, την πατρίδα της, αλλά συναντά το μύθο του Αχιλλέα, τον σύζυγό της μετά από 10 χρόνια, ο οποίος έχει συμπυκνωθεί πια στα μάτια της. Έχει αλλάξει, γιατί έχει αλλάξει και η ίδια, μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια. Οπότε, η Ελένη αναρωτιέται για το προσωπικό της κομμάτι της εξορίας: τί είναι πριν από την Τασκένδη και τί μετά.

Το δύσκολο για την Ελένη είναι ότι είναι μια γυναίκα που κερδίζει την επωνυμία της μόνο στο πλάι του Αχιλλέα, γι' αυτό και σε όλο το έργο την αποκαλούν ως αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα. Θα έλεγα ότι οι γυναίκες, και όλοι οι άνθρωποι, θα πρέπει να ορίζουν τη δική τους μοίρα, τη δική τους ταυτότητα.

Ποια η μεγαλύτερη απαίτηση που είχε και έχει από εσάς ο σκηνοθέτης Φώτης Μακρής;

Καταρχάς, δουλέψαμε εξαιρετικά με τον Φώτη. Του πρότεινα το κείμενο γιατί τον ενδιαφέρουν τα κοινωνικά και τα πολιτικά θέματα. Είχα δει τη δουλειά του στο Κιβώτιο και τον είχα θαυμάσει. Μου αρέσει επίσης ο τρόπος που δουλεύει τη διασκευή των κειμένων.

Δεν θα έλεγα ότι είχα κάποια πολύ δύσκολη απαίτηση. Ο Φώτης καταλαβαίνει, επειδή είναι και ο ίδιος ηθοποιός, και προσεγγίζει με πολύ ωραίο τρόπο το έργο. Σε βοηθάει πολύ να μπεις στο κομμάτι του αφηγηματικού θεάτρου, οπότε δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι δύσκολο. Ήταν μια πολύ αρμονική συνεργασία, πραγματικά.

Από τη μεγάλη απαίτηση του 100 λεπτών μονολόγου που αποδίδει ιστορική αλλά και αισθητική δικαιοσύνη, στα «Όνειρα Γλυκά» του Μιχάλη Μαλανδράκη σε σκηνοθεσία του Μάξιμου Μουμούρη. Τι σας έκανε να στραφείτε την ίδια περίοδο σε δύο πάρα πολύ απαιτητικά έργα; Ο βαθμός δυσκολίας είναι μικρότερος όταν έχει κάποιος την εμπειρία ή θέλατε για κάποιον λόγο να φτάσετε εαυτόν στα άκρα;

Οι παραστάσεις αυτές παίχτηκαν πέρσι οπότε η μεγαλύτερη πίεση και ο βαθμός δυσκολίας στις πρόβες ήταν πολύ μεγαλύτερος τότε. Δεν συνυπήρξαν βέβαια ταυτόχρονα, οπότε δεν έκανα πρόβες για τα δύο έργα παράλληλα, όμως και τα δύο είναι εξίσου σπουδαία και απαιτητικά. Δεν είναι πολύ συχνό να σου δίνεται η ευκαιρία να έχεις στα χέρια σου δύο τέτοια κείμενα, οπότε για μένα δεν το σκέφτηκα καν ότι φτάνω τον εαυτό μου στα άκρα ή ότι πιέζομαι. Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, και όταν έχω ωραίους συνεργάτες, όπως και στις δύο αυτές παραστάσεις, είναι μεγάλη ευτυχία για μένα.

Όταν ο Μάξιμος μού έκανε την πρόταση για τον ρόλο της μητέρας χάρηκα πάρα πολύ και δεν θεώρησα πως πρόκειται για κάποια πρόκληση που δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω.

Αντίθετα, μού δίνει πολύ χαρά αυτή η ποικιλία, το ότι δηλαδή τα σαββατοκύριακα είμαι μια εξόριστη στην Τασκένδη και τα Δευτερότριτα μια σύγχρονη μητέρα σε κάποιο ζαχαροπλαστείο στο Αιγάλεω. Είναι πολύ ωραίο για μένα αυτό.

01

04

«Τα "Όνειρα Γλυκά" είναι ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που θέτει εύστοχα και διαχρονικά ερωτήματα για την έννοια της ευτυχίας σε αντιδιαστολή με τον εγκλωβισμό της πραγματικότητας», αναφέρεται στην ταυτότητα της παράστασης. Κατά τη Γιασεμί -και όχι κατά τον ρόλο, γιατί δεν αλλάζουμε τις ζωές μας, όταν δεν μας αρέσουν;

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν πάντα εύκολα να αλλάξουν τις ζωές τους. Υπάρχουν και θέματα συνθηκών που δεν το επιτρέπουν. Μπορεί στα λόγια να ακούγεται απλό, αλλά στην πράξη είναι διαφορετικό. Αυτό συνδέεται συχνά και με τους οικογενειακούς δεσμούς, που στις μεσογειακές χώρες, όπως η Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα ισχυροί, με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό.

Οι στενοί οικογενειακοί δεσμοί, όπως αυτοί που περιγράφονται στο έργο, αποτελούν άλλοτε πηγή δύναμης και άλλοτε περιορισμού. Η ηρωίδα, πάντως, φαίνεται να ζει με ανεκπλήρωτα όνειρα και ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό. Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο μάθημα που αποκομίζει μέσα από αυτή τη διαδρομή της και γιατί αυτό το μάθημα θα μπορούσε να γίνει καθρέφτης μας;

Για τη δική μου ηρωίδα, ένα μυστικό που προσπάθησε να κρατήσει για πάρα πολλά χρόνια -κυρίως για να «προστατεύσει» τα παιδιά της- έγινε το κεντρικό βάρος της ζωής της. Ωστόσο, κάνει το λάθος να εμπλέξει τον μεγάλο της γιο ως συνένοχο, κάτι που τελικά τη δεσμεύει ακόμη περισσότερο. Αυτό το μυστικό, το οποίο κουβάλησε όπως πολλές γυναίκες κουβαλούν τα βάρη της ζωής τους, δεν της επέτρεψε να κάνει το μεγάλο βήμα και να σπάσει τα δεσμά της, παραμένοντας εγκλωβισμένη σε μια ζωή περιορισμών. Στη σκηνή, όμως, φτάνει σε μια πολύ κομβική στιγμή, όπου αποφασίζει να αποκαλύψει το μυστικό της. Αν και δυσκολεύεται να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, καταφέρνει να αρθρώσει τον λόγο της. Εξηγεί τα επιχειρήματά της, τα «γιατί» πίσω από τις πράξεις ή τις παραλείψεις της. Πιστεύω πως μέσα από αυτή τη διαδικασία μαθαίνει κάτι πολύ σημαντικό.

Το να εκφράσουμε ανοιχτά όσα μας βαραίνουν και να ακούσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό να τα λέει, είναι ίσως το μεγαλύτερο μάθημα που μπορούμε να πάρουμε, ειδικά σε στιγμές έντασης. Αυτή η πράξη της ομολογίας και της ακρόασης του ίδιου μας του εαυτού, μάς βοηθά να κατανοήσουμε βαθύτερα τον εαυτό μας και τις επιλογές μας.

Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός της οικογένειας;

Οι άνθρωποι που μπορούν να συγχωρούν και να αγαπούν χωρίς όρους, με ανιδιοτέλεια.

Δεν μπορώ να μη ρωτήσω μια γενναία γυναίκα όπως εσείς, πότε φάγατε τη λεγόμενη «σφαλιάρα» στην καλλιτεχνική σας ζωή με αποτέλεσμα να δείτε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά γιατί έπρεπε να δείτε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά;

Τη λεγόμενη «σφαλιάρα» την έφαγα πριν καν ξεκινήσω, όντας παιδί του Λουκιανού και της Άννας. Ήξερα ότι αυτό το όνομα θα είναι για μένα ένα τεράστιο βάρος, κυρίως απέναντι στη συνείδηση του χώρου και όχι τόσο απέναντι στο κοινό. Όταν τελείωσα τη σχολή και μπήκα στον χώρο, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι εύκολο για τα παιδιά των καλλιτεχνών. Υπάρχει μεγάλη προκατάληψη, η οποία θέλει να πιστεύει ότι υπάρχουμε στον χώρο λόγω των γονιών μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διανύσουμε διπλάσια και τριπλάσια απόσταση και να δουλέψουμε σκληρότερα για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε απλώς "τα παιδιά τους". Για εμένα, έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι μόνο η Γιασεμί Κηλαηδόνη, αλλά και η Γιασεμί με τη δική της πορεία, αυτή που υπάρχει επί σκηνής. Αυτό, στη δική μου περίπτωση, σημαίνει περισσότερο κόπο, μεγαλύτερη διαδρομή και γερό στομάχι.

Εγώ, όμως, αγαπώ πάρα πολύ αυτό που κάνω. Έτσι, το βάρος αυτό δεν με λύγισε ούτε με άλλαξε, αντίθετα με πείσμωσε και συνεχίζει να με πεισμώνει. Τώρα, βέβαια, έχουν περάσει πολλά χρόνια, το έχω συνειδητοποιήσει και έχω χαράξει τη δική μου πορεία. Όταν ήμουν στην αρχή, όλο αυτό με στενοχωρούσε και με προβλημάτιζε, αλλά ταυτόχρονα μου έδινε και μεγαλύτερη ώθηση να συνεχίσω. Σήμερα, νιώθω ότι όλη αυτή η διαδρομή με δικαιώνει.

Είστε ικανοποιημένη με όσα έχετε κατακτήσει μέχρι στιγμής;

Θα ήμουν πολύ αχάριστη, τόσο απέναντι στον εαυτό μου όσο και στους συνεργάτες μου, αλλά και στην ίδια τη ζωή, αν έλεγα ότι δεν είμαι ικανοποιημένη. Είμαι πολύ ικανοποιημένη, πολύ χαρούμενη. Φυσικά, έχω δουλέψει πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα -πάντα υπάρχει πολλή δουλειά από πίσω. Παρ' όλα αυτά, νιώθω βαθιά ικανοποίηση βλέποντας ότι έχω καταφέρει να δημιουργήσω το δικό μου κοινό, μια μερίδα ανθρώπων που με εμπιστεύεται και με τιμά με την παρουσία του. Εντάξει, τί άλλο να ζητήσει κανείς;

25 χρόνια Θέατρο Μεταξουργείο. Ποια είναι η μεγαλύτερη ευχή σας;

Εύχομαι στο Μεταξουργείο να τα εκατοστίσει και να συνεχίσουμε να δημιουργούμε πράγματα που αγαπάμε, όσο μπορούμε. Είναι πραγματικά συγκινητική η υποστήριξη και η αγάπη του κόσμου, και εύχομαι να συνεχίσει να μας τιμά με την παρουσία του.

Είναι ευχή ή κατάρα για έναν ηθοποιό να είναι ευαίσθητος;

Μόνο ευχή. Είναι πολύ ωραίο πράγμα η ευαισθησία σε έναν άνθρωπο. Αλίμονο αν τη χάσουμε.

Τι είναι αυτό που μπορεί να σας αφοπλίσει είτε θετικά είτε αρνητικά;

Θετικά με αφοπλίζει το χιούμορ, το οποίο λατρεύω. Αντίθετα, δεν μπορώ την αγένεια. Οι διπρόσωποι άνθρωποι με αφοπλίζουν αρνητικά. Πώς γίνεται κάποιος να μη μιλάει ξεκάθαρα και να υποκρίνεται;

Γιασεμί, πείτε μας μια «Massive Attack» σκέψη που πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί αλλά και κάθε ένας ξεχωριστά προκειμένου να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη;

Να μην καταπιεζόμαστε και να μην απομακρυνόμαστε από την ψυχή μας. Αλλιώς, ζούμε σε μια νοσηρή κατάσταση, σε μια τοξικότητα που εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή. Πρέπει να προσπαθούμε να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά θέλουμε.

Τα «Όνειρα Γλυκά» του Μιχάλη Μαλανδράκη ανεβαίνουν για 2^η χρονιά | Σκηνοθεσία: Μάξιμος Μουμούρης | Έναρξη 16/12 στο θέατρο ΠΟΛΗ - ΔΑΝΗΣ ΚΑΤΡΑΝΙΔΗΣ

Μετά τη θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς, το πρώτο θεατρικό κείμενο του ταλαντούχου συγγραφέα Μιχάλη Μαλανδράκη, «Όνειρα Γλυκά» ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, σε σκηνοθεσία Μάξιμου Μουμούρη.

Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό, γλυκόπικρο, σύγχρονο έργο για τις οικογενειακές σχέσεις και τη μακρινή ιδέα της ευτυχίας. Ένα έργο για εκείνους που πιστεύουν πως οι ζωές τους είναι ένα εύπλαστο, ζωντανό υλικό και για όσους, στον αντίποδα, έχουν αποδεχθεί πως η ζωή είναι η τέχνη του εφικτού.

«Όνειρα Γλυκά»

Του Μιχάλη Μαλανδράκη

Σκηνοθεσία: Μάξιμος Μουμούρης

Πρωταγωνιστούν:

Γιασεμί Κηλαηδόνη, Δημήτρης Σέρφας, Νίκος Μπουκουβάλας

Έναρξη: 16 Δεκεμβρίου

Στο θέατρο ΠΟΛΗ-Δάνης Κατρανίδης

Προπώληση: https://t.ly/J6fAa

Δύο αδέρφια έχουν στριμώξει τα όνειρά τους σ’ ένα παλιό ζαχαροπλαστείο στο Αιγάλεω. Η μητέρα τους προσπαθεί να τους κρατήσει αφοσιωμένους στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά η σκιά του πρόσφατου και τραγικού θανάτου του πατέρα απειλεί την οικογενειακή αρμονία.

Ο Μάρκος, ο μεγάλος αδερφός, αναγκάστηκε να πιάσει από μικρός δουλειά στο ζαχαροπλαστείο.

Ο Λευτέρης, ο μικρός, είχε την πολυτέλεια να σπουδάσει και να εργαστεί σε κορυφαίες κουζίνες.

Η μητέρα πριν από χρόνια είχε τη δυνατότητα να τα αλλάξει όλα. Δεν το έκανε και έζησε μια ζωή πλάι σ’ ένα καλά κρυμμένο μυστικό.

Με αυτά τα υλικά δεν μπορεί να υπάρξει εύκολη συνταγή.

Μπορούν να υπάρξουν, όμως, ερωτήματα:

Γιατί δεν αλλάζουμε τις ζωές μας, όταν δεν μας αρέσουν;

Γιατί υπομένουμε την καθημερινότητά μας σαν να είναι τιμωρία;

Οι στενοί δεσμοί της ελληνικής οικογένειας προστατεύουν ή εγκλωβίζουν;

Τα «Όνειρα Γλυκά» είναι ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που θέτει εύστοχα και διαχρονικά ερωτήματα για την έννοια της ευτυχίας σε αντιδιαστολή με τον εγκλωβισμό της πραγματικότητας.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Όνειρα γλυκά, όπως εύχεσαι σε ένα παιδί.
Όνειρα γλυκά για το μέλλον του.
Όνειρα γλυκά που είδες απόψε.
Όνειρα γλυκά για όνειρα ανεκπλήρωτα που φεύγουν μακριά.

Έχεις βάλει ποτέ κάτω πόσα όνειρα γλυκά άφησες στη μέση ή δεν ξεκίνησες ποτέ γι’ αυτά;

Γιατί οι μοναδικές, ίσως, αμαρτίες που ο άνθρωπος κάνει είναι να μην αρχίσει κάτι, αλλά και να μην το ολοκληρώσει.

Ο κόσμος του Μιχάλη Μαλανδράκη έχει δυο αντίρροπες δυνάμεις με αντίστοιχους φόβους.

Μάνα και μεγάλος γιος που δεν τολμούν να πάνε προς το όνειρο και ο άλλος γιος, ο μικρός, που βλέπει ξανά και ξανά το ίδιο όνειρο για νέα αρχή, ακόμα κι αν το όνειρο τελικώς δεν αποδειχτεί γλυκό. Τους θέλει μαζί του. Δεν του αρκεί η δική του ευημερία. Η ζωή όμως έχει τη δική της δύναμη και καλεί τους ανθρώπους να πάρουν αποφάσεις τους. Τελικά, οι ίδιοι οι άνθρωποι ορίζουν το μέλλον τους.

Μάξιμος Μουμούρης

Ταυτότητα παράστασης
«Όνειρα γλυκά»
Έναρξη: 16 Δεκεμβρίου

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Μάξιμος Μουμούρης
Συγγραφέας: Μιχάλης Μαλανδράκης
Σκηνικά – κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Κίνηση: Νικολέτα Καρμίρη
Φώτα: Γιάννης Ζέρβας
Β. Σκηνοθέτη: Χρύσα Νταούλη
Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

Η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» της Άλκης Ζέη για 2^η χρονιά στο θέατρο «Μεταξουργείο» μέχρι την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025

Έπειτα από τη θερμή υποδοχή κοινού και κριτικών της περασμένη σεζόν, η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» της Άλκης Ζέη ξεκίνησε έναν δεύτερο κύκλο παραστάσεων στο θέατρο «Μεταξουργείο» τον περασμένο Οκτώβριο και πήρε παράταση μέχρις την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025.

Η Γιασεμί Κηλαηδόνη ερμηνεύει έναν συγκλονιστικό μονόλογο για την ιστορία μιας γενιάς που στις ταραγμένες δεκαετίες του νεοελληνικού βίου (1940-1970) επέλεξε, με βαρύ τίμημα, να αλλάξει τον κόσμο. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Φώτης Μακρής.

^{Να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που το εμβληματικό αυτό μυθιστόρημα παρουσιάζεται επί σκηνής.}

«Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»

Της Άλκης Ζέη

Η ιστορία μιας γυναίκας και η ιστορία της Ελλάδας μαζί

Με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη
Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής

Πρεμιέρα: Σάββατο 12 Οκτωβρίου

Προπώληση: https://t.ly/xL2Nu

Λίγα λόγια για την πλοκή

Η κεντρική ηρωίδα, η «αρραβωνιαστικιά», καταφεύγει στη μνήμη. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να αφηγηθεί την εμπειρία της αλλά και την εμπειρία της γενιάς της, προσπαθώντας να βρει το νόημα της Ιστορίας.

Σ’ όλη αυτή την διαδρομή, η ηρωίδα αναπλάθει εμπειρίες από την προπολεμική Ελλάδα, από τη δικτατορία της 4^ης Αυγούστου, από την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τη μετεμφυλιακή περίοδο και τη Χούντα των Συνταγματαρχών, αλλά και από τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα (μετανάστευση, πολυπολιτισμικές κοινωνίες κ.ά.).

Η διασκευή του μυθιστορήματος, που έχει γίνει από τον Φώτη Μακρή, την Κλεοπάτρα Τολόγκου και τη Στέλλα Κρούσκα, πλέκεται στον διπλό ιστό της προσωπικής και της συλλογικής περιπέτειας.

Πρόσωπα κοινά, αθέλητοι πρωταγωνιστές ή ανίδεοι κομπάρσοι του δράματος: Αντίσταση, εμφύλιος, διώξεις. Μεγάλα οράματα και διαψεύσεις, διάλυση πολλών ψευδαισθήσεων. Η Ελλάδα, ο κόσμος.

Σ’ ένα μεταίχμιο της ζωής της και της πρόσφατης ιστορίας μας –στη διάρκεια της δικτατορίας– η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, ανασύροντας τις μνήμες της πετράδι-πετράδι, συνθέτει το ψηφιδωτό της τριακονταετίας.

Ταυτότητα παράστασης

«Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»

Της Άλκης Ζέη

Ερμηνεία: Γιασεμί Κηλαηδόνη
Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής
Διασκευή: Στέλλα Κρούσκα, Κλεοπάτρα Τολόγκου, Φώτης Μακρής
Σκηνογραφία: Μάριος Σπηλιόπουλος
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Νείλος Καραγιάννης
Φωτογραφίες: Θανάσης Καρατζάς
Επιμέλεια οπτικού υλικού-trailer παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης/ΟΡΚΗ
Διεύθυνση παραγωγής: Τζίνα Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Μεταξουργείο ΑΜΚΕ
Προβολή και Eπικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will