Η Ελένη διδάσκει: Όταν είσαι καλά μέσα σου, αυτό βγαίνει και στη selfie χωρίς φίλτρα ή μακιγιάζ

---

«Αυτό θα πει με την τσίμπλα στο μάτι! Καλημέρα σας ❤️#eleni».

Από μικρό παιδί είχα συνηθίσει να ακούω θετικά πράγματα για την εμφάνισή μου. Και ποτέ δεν είχα ανασφάλεια με τις ατέλειές μου, τις οποίες, μάλιστα, ούτε μια στιγμή δεν προσπάθησα να κρύψω. Το αντίθετο. Αυτοκανιβαλίζομαι και διακωμωδώ τις ατέλειές μου.

Πολλές φορές έχω επαναλάβει πως δεν ακούω καλά, ενώ τώρα τελευταία γελάω και με το γεγονός ότι πρέπει ελαφρώς να απομακρύνω ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα για να διαβάσω καθαρά, καθώς με “επισκέφτηκε” η πρεσβυωπία. Δηλαδή όλα αυτά θα χαλάσουν την εικόνα μου; Ακόμη κι όταν ήμουν έγκυος και είχα βρεθεί στη Μύκονο, δεν κρύφτηκα σε spa και πολυτελή ξενοδοχεία.

Έκανα βόλτα με την κοιλιά μου φουσκωμένη ανάμεσα στον κόσμο. Εξάλλου, ανέκαθεν πίστευα πως την ομορφιά την εκπέμπουμε από μέσα μας. Δεν ζήτησα ποτέ από τα περιοδικά να βελτιώσουν την εικόνα μου.

Αντίθετα, στις εγκυμοσύνες μου, είδα να μου μεγαλώνουν την κοιλιά, για να εξυπηρετεί τους τίτλους τους. Και ποτέ, φυσικά, δεν διαμαρτυρήθηκα”, έχει πει σε συνέντευξή της στο περιοδικό people.

Το νόημα είναι να βλέπεις τα πράγματα και τους ανθρώπους στην πραγματική τους διάσταση και όχι να δημιουργείς σενάρια, τοποθετώντας και τον εαυτό σου μέσα σε αυτά.

Έχω πια καταλάβει πόσο ωραία είναι η ζωή με τα απλά, καθημερινά πραγματάκια. Κάνω πλέον όλα εκείνα, που ποτέ δεν είχα ζήσει.

Η ζωή μπορεί να είναι τα πάντα και αυτό μου το δίδαξε ο σύντροφός μου. Ευτυχία είναι να ξυπνάς το πρωί και να σου χαμογελούν ο άνθρωπός σου και τα παιδιά σου. Να χαμογελάς κι εσύ αληθινά στους ανθρώπους που έχεις επιλέξει και σε έχουν επιλέξει να είστε μαζί σε αυτή τη ζωή. Να χαίρεσαι μια βόλτα πραγματικά και όχι για να σε δουν.

Χαίρομαι που μυρίζω το αεράκι της θάλασσας, που απέκτησα αληθινούς φίλους και όχι ψευτοφιλίες. Άλλο η παρέα κι άλλο οι φίλοι που σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι. Δεν θέλω να χάνω ούτε ένα λεπτό από την προσωπική μου ζωή με ανθρώπους που δεν με αφορούν, ούτε να τους χαρίζω το χαμόγελό μου. Έχασα πολλά λεπτά από τη δική μου ζωή κάνοντας πράγματα, παντελώς αδιάφορα, που δεν μου πήγαιναν.

Ναι, έκανα συμβιβασμούς, αλλά δεν μπορώ πλέον. Έτσι κι αλλιώς, η ελευθερία δεν αγοράζεται. Δεν είμαι πια η ίδια γυναίκα, ούτε βλέπω τα πράγματα με τα ίδια μάτια. Και τα παιδιά μου δεν θέλω να ζουν μονάχα σε ένα όμορφο σπίτι και να πηγαίνουν σε ένα καλό σχολείο. Θέλω να “ρουφήξουν” τη φύση, τη θάλασσα, να έρθουν σε επαφή με τα ζωάκια. Θέλω να δουν μέσα από τα δικά μου μάτια. Να γνωρίζουν όλα αυτά που αγάπησα. Κι ας μην τα αγαπήσουν. Απλά να τα γνωρίσουν.